ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2133 ขอทานอยากเข้าหอ

บทที่ 2133 ขอทานอยากเข้าหอ

ไฉ่เยว่กล่าวต่อ “แม่นาง ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดท่านถึงพูดจาให้ร้ายและทำลายชื่อเสียงของซื่อจื่อ แต่มือสะอาดก็ไม่จำเป็นต้องล้าง แม่นางควรจะระวังตนเองให้มากกว่า ท่านเป็นแค่หญิงชาวนาที่โลภมากในทรัพย์สมบัติ แต่หารู้หรือไม่ทรัพย์สมบัตินี้ถูกกำหนดให้สูญสิ้นไปเมื่อท่านเกิดมา แม่นางใส่ร้ายน้องสาวของตัวเอง ทั้งยังใส่ร้ายซื่อจื่อ ใต้เท้าหมิ่น จวิ้นจู่ของข้าบอกว่าจวนหมิงอ๋องเองก็เป็นสมาชิกราชวงศ์ และไม่กล้าให้ผู้ใดมากล่าวหาว่าร้าย ข้าหวังว่าใต้เท้าหมิ่นจะเห็นเรื่องนี้อย่างชัดเจน และให้ความยุติธรรมแก่จวนหมิงอ๋อง”

“แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นอย่างนั้น!”

“นอกจากนี้จวิ้นจู่ยังได้ยินว่าบุคคลนี้ใส่ร้ายทำลายชื่อเสียงขององค์หญิงอันผิงซึ่งเป็นอาชญากรรมร้ายแรง ข้าน้อยหวังว่าใต้เท้าหมิ่นจะกอบกู้คืนความบริสุทธิ์ให้องค์หญิงอันผิง” ไฉ่เยว่มองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก หากแต่มุมปากยังปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ไม่มีผู้ใดสามารถเดาได้ว่านางครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ในใจ!

ทันทีที่ไฉ่เยว่พูดจบ กู้ซินเถาก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ข้าเป็นเซ่อเฟยของซื่อจื่อ ข้าคือเซ่อเฟยของซื่อจื่อ ในท้องของข้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของซื่อจื่อ!”

“ไร้สาระ!” ไฉ่เยว่แสยะยิ้มเย้ยหยัน พูดขึ้นเสียงราบนิ่ง “ตอนแรกข้าวางแผนเอาไว้ว่าจะไม่ทำให้ท่านเสียหน้าไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้การกระทำของท่านก็น่ารังเกียจมากพอแล้ว ถ้าท่านยังหมกมุ่นอยู่กับสิ่งเหล่านี้อีก อย่าหาว่าเราหยาบคาย! กู้ซินเถา ท่านยังจำสิ่งนี้ได้หรือไม่?”

ไฉ่เยว่หยิบบางอย่างออกมาจากข้อมือของนาง หลังจากคลี่มันออกก็เผยให้เห็นตู้โตว*[1]สีชมพูสดใส เมื่อกู้ซินเถาเห็นตู้โตวตัวนั้น การเคลื่อนไหวของกู้ซินเถาพลันหยุดชะงัก ดวงตาของนางเบิกกว้าง และมองผ้าผืนนั้นราวกับเห็นผีร้าย

“กู้ซินเถา ตู้โตวตัวนี้เป็นของท่านหรือเปล่า?”

ตู้โตวของผู้หญิงจะไปอยู่ในมือคนอื่นได้อย่างไร? ทุกคนเริ่มกระซิบกระซาบเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง ในเมืองหลวงไม่ได้มีชีวิตชีวาแบบนี้มาหลายปีแล้ว!

เรื่องแบบนี้ต่อให้พูดหลังอาหารเย็นไปกี่ปีก็ไม่มีเบื่อ!

“ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่ของข้า ไม่ใช่ของข้า!” กู้ซินเถาพึมพำพยายามที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ

ไฉ่เยว่ยิ้มเยาะ “ไม่ใช่ของท่าน เช่นนั้นแล้วตัวอักษรบนนี้หมายความว่าอย่างไรกัน?”

บริเวณขอบของตู้โตวปักด้วยลวดลายดอกท้อสีเหลือง และยังมีคำว่าซินเถาปักเอาไว้อีกต่างหาก ชื่อถูกปักไว้แสดงความเป็นเจ้าของ ถ้าไม่ใช่ของกู้ซินเถาแล้วจะเป็นของใคร!

กู้ซินเถาหวาดกลัวเกินกว่าจะพูดสิ่งใดออกมาได้ นางจ้องที่ตู้โตวในมือของไฉ่เยว่อย่างเหม่อลอย

วันที่นางถูกลักพาตัวตู้โตวตัวนี้หายไป!

ร่างกายกู้ซินเถาสั่นระริกอย่างรุนแรง วันนี้ไฉ่เยว่ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยกู้ซินเถาไป “กู้ซินเถา ท่านก็คงสงสัยสินะว่าข้าได้ตู้โตวตัวนี้มาจากไหน? ใต้เท้าหมิ่น ระหว่างทางที่ข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ข้าได้พบคนผู้หนึ่ง ได้โปรดอนุญาตเชิญเขาเข้ามา แล้วท่านจะรู้ว่ากู้ซินเถากำลังใส่ร้ายจวนหมิงอ๋องหรือไม่!”

คนผู้นั้นถูกหามเข้ามายังห้องโถงพิจารณาคดี ใบหน้านั้นมอมแมม เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง กลิ่นเหม็นเน่าลอบโชยมาตามลม ไม่รู้ว่าไม่ได้อาบน้ำมานานแค่ไหน

“นี่ไม่ใช่ขอทานจากทางตะวันตกของเมืองหรือ? ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?” คนบางคนตะโกนขึ้นเสียงดัง

ในขณะที่ขอทานคนนั้นเอาแต่ตะโกนว่า “ภรรยาของข้าอยู่ที่ไหน ภรรยาของข้าอยู่ที่ไหน!”

ครั้งแรกที่กู้ซินเถาเห็นชายคนนั้นนางเกือบจะเป็นลมล้มพับ เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตนเองหวาดกลัวชายคนนั้นมาก ซุนซีเอ๋อร์ก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างทันที ก็กรีดร้องและเป็นลมหมดสติไป

“ภรรยา ภรรยา…” หลังจากขอทานคนนั้นปรากฏ ปากเขายังเอาแต่เรียกหาภรรยาไม่หยุด และเมื่อเขาเห็นกู้ซินเถา ท่าทางงุ่มง่ามและโง่เขลาก็หายไปทันที ก่อนปรบมือและกระโดดโลดเต้นดีใจ “ภรรยา ภรรยา ข้าพบภรรยาแล้ว! เข้าหอ ข้าต้องการเข้าหอ!”

จากนั้นเขาก็วิ่งไปหากู้ซินเถาอย่างรวดเร็ว กลิ่นเหม็นที่ลอยออกมาจากร่างกายของชายขอทานคนนั้นทำให้นางอยากจะอาเจียนออกมา

กู้ซินเถาอาเจียนออกมาอีกครั้ง

นางผงะถอยหลังไปในขณะที่อาเจียน และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา ข้าไม่รู้จักเจ้า!”

ขอทานผู้นั้นไม่สนใจ เขาแค่หัวเราะและรีบกระโจนใส่กู้ซินเถาด้วยแรงมหาศาลทำให้กู้ซินเถาล้มลงและทั้งสองก็กลิ้งไปกับพื้น สถานการณ์นี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง หลังจากที่ขอทานกับกู้ซินเถาล้มลงไปกับพื้น เขาก็กดร่างของกู้ซินเถา ท่าทางคลุมเครือของพวกเขาทำให้ผู้คนจ้องมองด้วยความสนใจ

ขอทานดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว เขาฉีกเสื้อผ้าของกู้ซินเถาอย่างรุนแรงและตะโกนลั่น

“ภรรยา เข้าหอ เข้าหอ!”

เดิมทีกู้ซินเถาเป็นหญิงสาวร่างกายอ่อนแอกอปรกับอาการเวียนหัวที่แทบจะทำให้นางอาเจียนออกมา จึงทำให้นางไร้เรี่ยวแรง เมื่อถูกขอทานผู้นั้นกดลงบนพื้น ทำให้แผ่นหลังบางกระแทกกับพื้นอย่างแรง แรงกดที่ถาโถมเข้าทำให้นางเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม หลังศีรษะของนางกระแทกพื้นจนเกิดอาการมึนงง และไม่มีเรี่ยวแรงที่จะผลักขอทานออกไป

ขอทานคนนั้นแข็งแกร่งมาก และเขากำลังฉีกเสื้อผ้าของกู้ซินเถาออก

ขอทานคนนี้ท่าทางดูโง่เขลา แต่เขาไม่ได้โง่เขลาเลย และตอนนี้การกระทำของเขานั้นรวดเร็วยิ่งนัก

ทุกคนต่างตกตะลึง เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันไม่เคยมีใครเตรียมใจ

กู้เสี่ยวหวานไม่เห็นอะไรเลย เพราะตั้งแต่ซูจือเยว่เห็นขอทานวิ่งเข้ามา เขาก็กลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะกลัวจึงรีบลุกขึ้นยืนบังหน้านางไว้

ต่อมาเมื่อเขาเห็นว่าขอทานกระทำการอุกอาจ แม้จะเขินอายจนหน้าแดงและอยากจะหลบออกไป แต่เขาก็รู้ว่าถ้าตนเองออกไป ภาพอนาจารไม่น่ามองนี้จะตกอยู่ในสายตาของกู้เสี่ยวหวาน ถ้ากู้เสี่ยวหวานเห็นภาพตรงหน้านางคงจะรับไม่ได้เป็นอย่างมาก

ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นคงไม่ขยับเขยื้อน เพื่อบังสายตาจากภาพไม่น่ามองนี้

[1] เสื้อชั้นในของผู้หญิงจีนสมัยโบราณ มี 4 สายมัดกับแผ่นหลัง ตู้โตวมักจะมีสีแดง มีรูปทรงสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน ทำมาจากผ้าไหมหรือผ้าฝ้าย ปักรูปลวดลายต่าง ๆ เช่น สัตว์มงคล ดอกไม้ ต้นไม้