ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2153 เมื่อมีเงินพวกเราก็จะจากไป

บทที่ 2153 เมื่อมีเงินพวกเราก็จะจากไป

“นายน้อย ข้ามองคนไม่ผิดจริง ๆ!” แม่นางเจียวเอ๋อร์กอดกู้จือเหวินแน่นพลางชมเชยอย่างมีความสุข

กู้จือเหวินมีความสุขมากที่ได้รับคำชมจากเจียวเอ๋อร์ ทั้งสองจึงเริ่มพูดคุยกันอีกรอบ หลังจากคุยกันไปสักพักก็พบว่าตอนนี้เริ่มจะสายแล้ว เจียวเอ๋อร์แต่งกายให้เรียบร้อย ก่อนกู้จือเหวินจะจับมือนางและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “เจ้าต้องไปแล้วหรือ? ข้ายังอยากอยู่กับเจ้าต่ออีกหน่อย หากได้ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิตก็คงจะดี!”

ใบหน้าของเจียวเอ๋อร์ขึ้นสีแดงก่ำ “หากเป็นเช่นนั้นก็คงจะดีมาก ข้าตั้งหน้าตั้งตารอจะได้ใช้ชีวิตเช่นนั้นทุกเมื่อเชื่อวัน! แต่…ตอนนี้…ท่านแม่ฮวากล่าวว่าตราบใดที่มีเงินสามพันตำลึงเงินถึงจะยินยอมให้ข้าไถ่ตัวเองออกมา แต่…”

เจียวเอ๋อร์เหลือบมองถุงเงินบนโต๊ะ พลางชี้ไปที่มันและถอนหายใจอย่างเสียใจ “ข้าเก็บมันไว้นานแล้ว และมีเพียงหนึ่งพันตำลึงเท่านั้น เมื่อรวมอย่างอื่นอีกประมาณสี่ร้อยตำลึงเงินเท่านั้น ก็ยังไม่ถึงครึ่งไม่รู้ว่าข้าจะเก็บเงินครบสามพันตำลึงเมื่อใด!”

“อย่ากังวลไปเลย เมื่อก่อนเจ้าหาเงินคนเดียว ตอนนี้ก็มีข้าด้วยไม่ใช่หรือ? ไม่ต้องกังวล ข้าจะหาทางช่วยเจ้าเอง! หากหาเงินได้ครบสามพันตำลึง เจ้าจะไถ่ตัวเองออกมาได้แน่นอน!” กู้จือเหวินชำเลืองมองสิ่งต่าง ๆ บนโต๊ะ หากสายตานั้นเต็มไปด้วยความโลภ

เจียวเอ๋อร์ไม่ได้สังเกตเห็นความโลภในดวงตาคู่นั้นของเขา เอาแต่สายหน้าและพูดว่า “ไม่ได้ แม้ว่าจะเก็บเงินได้ถึงสามพันตำลึงเงิน แต่ข้าก็ไม่อาจไถ่ตัวเองออกมาได้เร็วขนาดนั้น!”

“ทำไมหรือ?” กู้จือเหวินคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ถ้าเงินสามพันตำลึงเงินถูกใช้เพื่อไถ่ตัวข้า เมื่อออกมาข้าก็จะไม่มีแม้แต่เงินติดตัว ข้าจะต้องเก็บเงินต่อให้ได้สักสองสามร้อยตำลึงเงิน วิธีนี้แม้ว่าข้าจะออกจากหอหรูอี้แล้ว ข้าก็ยังจะมีเงินทุนอีกส่วนนึ่ง ข้าจะทำธุรกิจเล็ก ๆ ได้ นายน้อยไม่คิดว่าเช่นนี้เป็นเรื่องดีหรือ” เจียวเอ๋อร์เอ่ยจริงจัง เห็นได้ชัดว่านางวางแผนอนาคตไว้อย่างดี

กู้จือเหวินพยักหน้าอย่างเร่งรีบ “ไม่ผิด เจียวเอ๋อร์เจ้าเป็นคนรอบคอบจริง ๆ อย่างไรก็ตามขอแค่มีข้าก็พอ เจ้าอย่าคิดมาก ข้าจะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน!”

เจียวเอ๋อร์รู้สึกขอบคุณอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ไม่ได้เด็ดขาด ข้าต้องหาเงินให้เพียงพอสำหรับการดำรงชีวิตด้วยตัวเอง เพื่อที่ข้าจะได้รู้สึกว่าตัวเองคู่ควรกับท่าน ข้า…ไม่อยากพึ่งพาท่านทุกอย่าง ข้าหวังว่าจะเคียงข้างท่านได้และไม่ใช่ตัวถ่วง!”

กู้จือเหวินรู้สึกซาบซึ้งใจไปชั่วขณะหนึ่ง “เจียวเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล ชีวิตของข้าใครจะต่อว่าข้าก็ได้ แต่ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาว่าร้ายเจ้า เจ้าทำเพื่อข้ามามากแล้ว ชีวิตนี้ข้าจะตอบแทนน้ำใจเจ้าให้จงได้!”

เจียวเอ๋อร์จูบริมฝีปากกู้จือเหวินเบา ๆ และพูดอย่างอ่อนโยน “ข้ารักท่าน ข้าสามารถทำทุกอย่างให้ท่านได้ ตราบใดที่ท่านไม่รังเกียจที่ข้าเป็นผู้หญิงจากหอนางโลม แม้ว่าข้าจะไม่สามารถมีลูกให้ท่านได้ เจียวเอ๋อร์ก็จะไม่เสียใจ”

เมื่อเจียวเอ๋อร์จะจากไป กู้จือเหวินก็ยื่นถุงเงินให้เจียวเอ๋อร์และพูดว่า “เก็บข้าวของของเจ้าให้ดี ภายในหอนางโลมมีคนมากหน้าหลายตา เจ้าต้องเก็บมันไว้อย่าให้ใครรู้ เข้าใจไหม?”

เจียวเอ๋อร์พยักหน้าด้วยความกังวล “อ่า เช่นนั้นแล้วเหตุใดเหวินหลางถึงไม่เก็บไว้ให้ข้าล่ะ อย่างไรก็ตามท่านก็เป็นนายท่านของบ้านหลังนี้ จะไม่มีใครแตะต้องสิ่งของของท่านแน่นอน ท่านเก็บไว้ให้ข้าได้ไหม? ถ้าข้าเก็บเงินได้อีกก็จะนำมาให้ท่านเก็บไว้ เมื่อเก็บจนครบสามพันห้าร้อยตำลึงเงิน ข้าจะเอาสามพันตำลึงนั้นมาไถ่ตัวข้าเอง และทำให้ทุกคนเห็นว่าข้าก็ออกมาจากสถานที่แบบนั้นได้”

สายแต่แน่วแน่ของเจียวเอ๋อร์มองไปที่กู้จือเหวินอย่างอ่อนโยน กู้จือเหวินต้องการเก็บของของนางไว้ตั้งแต่แรก เมื่อเห็นเจียวเอ๋อร์เสนอเช่นนี้เขาก็ทำท่าทีลังเล “เช่นนี้คงไม่ดี…เพราะนี่เป็นเงินที่เจ้าเก็บออมมาหลายปี ถ้าเจ้าเอามาให้ข้า…”

“เหวินหลาง เราเป็นแบบนี้กันแล้ว ท่านยังดูถูกข้าอยู่อีกหรือ?” เมื่อเจียวเอ๋อร์ได้ยินสิ่งนี้ก็คิดว่ากู้จือเหวินรังเกียจเงินของตน และพูดอย่างโกรธเคือง “หรือท่านไม่ต้องการอยู่กับข้า!”

“ไม่ไม่ไม่ ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนั้น ข้าจะเก็บไว้ให้เจ้าอย่างแน่นอน ตราบใดที่ข้ามีเงินข้าจะเพิ่มมันเข้าไป เราทั้งสองคนจะทำงานอย่างหนัก และเมื่อใดที่มันถึงสามพันห้าร้อยตำลึงเงิน ข้าจะไปไถ่ตัวเจ้าทันที ไม่ต้องกังวล!” กู้จือเหวินสาบาน

เจียวเอ๋อร์ปาดน้ำตาและยิ้มกว้าง เมื่อนางหมุนตัวจากไป ดวงตาที่เคยเปียกชื้นด้วยน้ำตาก็เผยสายตารังเกียจออกมา จากนั้นก็เดินออกไปภายใต้การนำทางของคนรับใช้

เมื่อเห็นนางจากไปกู้จือเหวินจึงรีบหยิบสิ่งของทั้งหมดในถุงออกมานับ ยิ่งเขานับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น เงินหนึ่งพันตำลึงเงิน เป็นเงินหนึ่งพันตำลึงเงินจริง ๆ ไหนยังจะมีทองคำและเงินมากกว่าสี่ร้อยตำลึงเงิน

เขาไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาทั้งชีวิต!

เจียวเอ๋อร์กล่าวว่านางต้องหาเงินให้ได้มากกว่าสองพันตำลึงเงิน ซึ่งหมายความว่าตราบใดที่มีเงินสามพันห้าร้อยตำลึงเงินก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าไปตลอดชีวิต!

ถ้าเขาไม่สามารถหาผู้หญิงในแบบที่เขาต้องการได้ เขาจะกลับไปที่เมืองรุ่ยเสียน ซื้อบ้าน ซื้อที่ดินให้คนอื่นเช่า แล้วแต่งงานกับผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ใครจะต้องการผู้หญิงที่แปดเปื้อนและสกปรกแบบนั้น

ยิ่งกู้จือเหวินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น และแทบจะร้องออกมาด้วยความดีใจ และเพื่อไม่ให้คนอื่นค้นพบความลับนี้จึงรีบแบ่งเงินและเหรียญทั้งหมดออกเป็นห้าส่วนเท่า ๆ กัน และซ่อนไว้อย่างมิดชิดห้าที่

ถึงเวลานั้นเมื่อเจียวเอ๋อร์นำเงินที่เหลืออีกสองพันตำลึงเงินมา เขาก็นำเงินทั้งหมดออกมาแล้วหนีไปและไม่สนใจซื่อจื่ออีกต่อไป ในเมื่อเขามีเงินมากมาย เมื่อกลับไปเขาจะกลายเป็นคนร่ำรวยในเมืองรุ่ยเสียน!

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตนเองในเมืองหลวง ช่างเหมือนพรที่หล่นลงมาจากท้องฟ้าเสียจริง ๆ

ซูหลินรับรู้ได้ทันทีว่ากู้จือเหวินมีคนรัก

คนรับใช้เล่าทุกอย่างให้ซูหลินฟัง “ครั้งเมื่อหญิงสาวคนนั้นมานางพกถุงเล็กมาด้วยถุงหนึ่ง ตอนนางมาถึงใบหน้าของกู้จือเหวินแสดงความไม่พอใจชัดเจน แต่เมื่อตอนนางจะจากไป กู้จือเหวินทำท่าไม่เต็มใจจะแยกกับหญิงสาวและพฤติกรรมของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ยิ่งไปกว่านั้นตอนนางจากไป ถุงที่นางเอามาก็หายไปแล้ว คาดว่านางน่าจะทิ้งไว้ให้กู้จือเหวิน!”

“เข้าใจแล้ว! เจ้าไปคอยสังเกตกู้จือเหวินให้ดี ตอนนี้เขาต้องการทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำไป อย่าขัดขวาง!” ซูหลินพูดด้วยรอยยิ้ม