ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 2161 ปลายนิ้วอุ่น

บทที่ 2161 ปลายนิ้วอุ่น

“ท่านอยากไปกับข้างั้นหรือ?” กู้หนิงอันดูเหมือนจะไม่เข้าใจ จากนั้นมองไปที่หลินจิ้งหรู วันนี้หญิงสาวแต่งกายเรียบร้อยและทะมัดทะแมงดูเหมือนว่าหญิงสาวเตรียมตัวมาอย่างดี!

“อืม!” หลินจิ้งหรูพยักหน้าและตอบรับหนึ่งเสีย

แต่แล้วกู้หนิงอันกลับสายหน้าปฏิเสธ

“คุณหนูหลิน สถานที่ที่ข้าต้องเดินทางไปนั้นทุรกันดาร ไร้ซึ่งความเจริญเฉกเช่นเมืองหลวง หากท่านติดตามข้าไปครั้งนี้จะเป็นการสร้างความลำบากให้ท่าน คุณหนูโปรดกลับไปเถอะ!”

สิ้นประโยคนั้น กู้หนิงอันก็โค้งตัวแสดงความขอบคุณ จากนั้นหมุนตัวเดินจากไป!

เมื่อเห็นว่าเขาปฏิเสธตนเอง หลินจิ้งหรูพลันเกิดความร้อนรนและเอ่ยขึ้นแผ่วเบา “วันนี้องค์หญิงมาหาท่านปู่ ท่านปู่ข้าก็รับปากแล้วว่าจะช่วยเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ท่านยังต้องตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดอีกครั้ง ท่านทำงานคนเดียวจะเป็นการล่าช้า การร่วมมือกันไม่เป็นการดีมากกว่างั้นหรือ อีกไม่กี่วันท่านก็ต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้ว หากข้อมูลยังตรวจสอบไม่เสร็จ เช่นนั้นแล้วความพยายามของท่านจะสูญเปล่า?”

ฝีเท้าของกู้หนิงอันหยุดชะงัก แต่หลินจิ้งหรูก็เห็นว่ากล้ามเนื้อที่เคยตรึงเครียดผ่อนคลายลงมาก หลังจากนั้นไม่นาน กู้หนิงอันก็หันกลับมาและโค้งคำนับขอบคุณต่อหลินจิ้งหรูอย่างสุภาพ “รบกวนคุณหนูหลินแล้ว!”

รูปร่างหน้าตาของกู้หนิงอันนั้นงดงาม ยามแสงแดดส่องตกกระทบทำให้ผิวพรรณขาวผ่องนั้นเปร่งประกาย คิ้วคมเข้มงดงามหาที่เปรียบ

กู้หนิงอันและหลินจิ้งหรูมุ่งหน้าไปยังบ้านของเหล่าชาวบ้านพร้อมกัน ที่อยู่อาศัยกระจุกตัวอยู่บริเวณนี้ ซึ่งทำให้การเป็นอยู่ค่อนข้างแออัด เพื่อให้การทำงานเป็นไปอย่างรวดเร็ว กู้หนิงอันและหลินจิ้งหรูแยกกันเป็นสองฝั่ง และด้วยความช่วยเหลือของสาวใช้ที่ติดตามมาข้างกายทำให้งานของหลินจิ้งหรูเร็วขึ้นมาก

เมื่อเวลาเดินมาถึงเที่ยงวัน การลงทะเบียนในสมุดทะเบียนบ้านดำเนินไปแล้วกว่าครึ่ง ครั้งมองไปยังดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า กู้หนิงอันก็ไม่ต้องการทำให้หลินจิ้งหรูเหนื่อยอีกต่อไป

“คุณหนูหลิน ตอนนี้ก็สายมากแล้ว พวกเราไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ ข้าเลี้ยงท่านเองเป็นการแสดงความขอบคุณต่อท่าน!” กู้หนิงอันเอ่ยอย่างซาบซึ้ง

หลินจิ้งหรูเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ เปรียบดั่งแก้วตาดวงใจของตระกูลหลิน กู้หนิงอันรู้สึกขอบคุณนางที่ติดตามตนมาเผชิญความยากลำบากโดยไม่ปริปากบ่น

หลินจิ้งหรูส่ายหน้า แม้ว่านางจะรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแต่เพื่องานของกู้หนิงอันดำเนินไปอย่างไม่ติดขัด จึงรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรกู้จู่ซื่อ เรายังเหลือผู้ต้องมาลงทะเบียนอีกครึ่ง เรามาหาอะไรง่าย ๆ กินรองท้องเถอะ รีบจัดการงานตรงหน้าให้แล้ว แล้วเราก็รีบกลับไปลงทะเบียนใหม่ ท่านจะได้ไม่ต้องทำงานตอนกลางคืน!”

ดูเหมือนว่ากู้เสี่ยวหวานจะบอกใต้เท้าหลินทุกอย่าง!

“ตกลง!” กู้หนิงอันมองไปที่หลินจิ้งหรูและพยักหน้าตกลง

สาวรับใช้ของหลินจิ้งหรูรีบไปซื้ออาหารกลับมา หลังจากกินข้าวพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็เริ่มทำงานที่เหลืออีกครั้ง

ยามออกมาจากบ้านของชาวบ้าน กู้หนิงอันเห็นสีหน้าที่สนุกสนานของหลินจิ้งหรูมันทำให้กู้หนิงอินมีความสุขมาก เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับมุมปากที่ยกขึ้นน้อย ๆ รอหลินจิ้งหรูออกมาจากข้างใน

หลังจากหลินจิ้งหรูจดบันทึกทุกอย่างเสร็จก็ออกมาพร้อมกับสาวใช้ พบว่ากู้หนิงอันกำลังรอตนอยู่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าระยะห่างของพวกเขาจะห่างกัน แต่ความรู้สึกกลับใกล้กันมาก

หลินจิ้งหรูดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างทำให้ใบหน้าของนางขึ้นสีแดงระเรื่อ นางก้มหน้าลงด้วยความอายและรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ตนเองไร้ประโยชน์เพียงใด ดังนั้นจึงรีบเงยหน้าขึ้นแล้วพูด “ฝั่งข้าทำเสร็จแล้ว!” หลังจากพูดจบก็คืนสมุดทะเบียนบ้านที่เหลือให้กับกู้หนิงอัน

กู้หนิงอันเอื้อมมือไปรับมันมา ทำให้ปลายนิ้วของทั้งสองแตะกันเล็กน้อย ความใกล้ชิดนี้ทำให้พวกเขาแยกจากกันอย่างรวดเร็ว

หลินจิ้งหรูรู้สึกว่าปลายนิ้วของกู้หนิงอันค่อนข้างหยาบกระด้างเล็กน้อย คาดว่าเป็นเพราะเกิดขึ้นเพราะการทำงานหนัก สัมผัสอุ่นบริเวณปลายนิ้วทำให้รู้สึกเหมือนกระแสน้ำอุ่นไหลไปทั่วร่าง

ก่อนทั้งสองจะขึ้นรถม้าและเดินทางกลับเมืองหลวง แต่คราวนี้หลินจิ้งหรูไม่ได้ตั้งใจให้กู้หนิงอันกลับไปที่กรมคลัง

“กู้จู่ซื่อ ข้าจะช่วยท่านคัดลอกข้อมูลอีกครั้ง หากข้าเป็นสตรีการเข้ากรมคลังคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก เหตุใดเราไม่ไปหาที่เงียบสงบ ๆ เพื่อจัดการงานเหล่านี้ล่ะ?” เพื่อให้กู้หนิงอันทำงานเสร็จโดยเร็วที่สุด หลินจิ้งหรูจึงไม่ได้วางแผนที่จะกลับไปตอนนี้

กู้หนิงอันได้รับความช่วยเหลือจากคุณหนูหลินอย่างมาก แต่เขาจะให้นางช่วยงานเขาอีกได้อย่างไร จึงรีบพูดว่า “คุณหนูหลินควรกลับไปพักผ่อน วันนี้ข้ารบกวนคุณหนูหลินมามากพอแล้ว!”

“กู้จู่ซื่อสุภาพเกินไปแล้ว ข้าแค่ต้องการช่วยท่าน ทำให้งานนี้ดำเนินต่อไปอย่างเร็วที่สุด เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับท่านแต่เพียงผู้เดียว แต่ยังเกี่ยวข้องกับการเดินทางของผู้คนในเมืองหลวง หากการตรวจสอบนี้เสร็จสิ้นได้เร็วที่สุด ผู้คนจะก็สามารถเดินทางออกจากเมืองได้เร็วขึ้น ท่านคิดเหมือนกันใช่หรือไม่” หลินจิ้งหรูยกตัวอย่างการเดินทางของผู้คน แม้ว่ากู้หนิงอันจะลำบากใจที่จะรบกวนนาง แต่ดูแล้วก็คงต้องรบกวนนางอยู่ดี

สิ่งที่คุณหนูหลินพูดนั้นมีเหตุผลเสียจนเขาไม่อาจหักล้างได้ ไม่รู้ว่าหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าตนเองมีความคิดอันหลักแหลมขนาดนี้ได้อย่างไร

เหตุผลยิ่งใหญ่จนหักล้างไม่ได้

“ตกลง! เช่นนั้นหนิงอันคงต้องรบกวนคุณหนูหลินอีกแล้ว!” กู้หนิงอันยิ้ม

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมตกลง หลินจิ้งหรูก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าตนเองสามารถแบ่งเบาภาระงานของเขาได้ความประหม่านั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว

กู้หนิงอันจะออกจากบ้านแต่เช้าตรู่และกลับมาหลังฟ้ามืดเสมอ หลินจิ้งหรูมักจะไปรอเขาที่กรมคลังทุกวัน คอยช่วยเหลือเขาตรวจสอบข้อมูล จากนั้นไปที่ร้านจิ่นฝูและหมกตัวอยู่ในห้องรับรองเพื่อลงทะเบียนข้อมูลใหม่อีกครั้ง ด้วยความช่วยเหลือของหลินจิ้งหรู งานของกู้หนิงอันจึงเร็วขึ้นมาก แม้ว่าเขาจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่อย่างน้อยก็สามารถช่วยตรวจสอบข้อมูลจำนวนมากได้

แต่ทางด้านของกู้เสี่ยวหวานนั้นไม่สงบอีกต่อไป ข่าวที่กุ้ยชุนเจียวนำมารายงานสร้างความประหม่าให้นางเป็นอย่างมาก!

ซูหลินมีแผนการอื่นที่จะทำให้กู้หนิงอันไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้!

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกกระสับกระส่ายเพราะรู้ว่าหากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการ มันจะส่งผลกระทบต่ออนาคตของกู้หนิงอัน