ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 260 นำหญ้าแห้งมาเป็นเสบียง

บทที่ 260 นำหญ้าแห้งมาเป็นเสบียง

บทที่ 260 นำหญ้าแห้งมาเป็นเสบียง

กู้เสี่ยวหวานชำเลืองมองเขา ยิ้มแล้วหันศีรษะของนางมองไปที่เฉียนเหล่าซาน เห็นว่าเขายังคงไม่มีท่าทางเสียใจ นางจึงยิ้มแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ข้าอยากเห็นเมล็ดข้าวนี้จริง ๆ ทั้งดี และต้นอวบใหญ่มันเป็นอย่างไร ข้าเพิ่งได้เห็นมันอยู่ตรงหน้า ปีนี้ฝนไม่พอ ข้าวเริ่มเหี่ยวเล็กน้อย เนื่องจากลุงเฉียนสามารถปลูกข้าวได้ดีมาก ทุกคนโปรดลืมตาให้กว้างและมองให้ดี เรียนรู้เพิ่มเติมจากลุงเฉียน รบกวนลุงหลิวช่วยเปิดถุงของลุงเฉียนและเทข้าวให้ทุกคนดู”

เมื่อครู่หลิวต้าจ้วงยังเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขาก็คลี่ยิ้มทันทีและถอนหายใจออกมาโดยไว

ที่ดินของกู้เสี่ยวหวานอยู่ในกลุ่มนี้ ผู้เช่าที่ดินของครอบครัวนางทั้งหมดรู้ถึงพฤติกรรมของเฉียนเหล่าซาน

ไม่มีใครชอบยุ่งกับคนแบบนี้

ตอนนี้เห็นว่านายจ้างตัวน้อยดูเหมือนจะมีความสุข แต่ใครเล่าที่จะดูออกว่านายจ้างตัวน้อยนั้นกำลังโกรธ

เมื่อเห็นว่าเฉียนเหล่าซานกำลังโชคร้าย ทุกคนจึงเบียดเสียดกันทีละคนยืดคอออกไปดู หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเฉียนเหล่าซานจะกลับตัว

แม้ว่าเฉียนเหล่าซานจะบอกว่าเขาเช่าที่ดินสองหมู่เพื่อปลูกข้าวเปลือก หลังจากปลูกต้นกล้าแล้วก็ไม่เคยสนใจมันอีกเลย

ในวันที่ฝนตกลงมามาก ต้องปล่อยน้ำออกจากทุ่ง ในวันที่แห้งแล้งก็ต้องปล่อยน้ำเข้าทุ่งไป คนที่ผ่านไปที่ทุ่งนาไม่มีใครเคยเห็นหน้าของเฉียนเหล่าซานเลย!

ผู้คนที่อยู่นาถัดจากเฉียนเหล่าซานมองไปที่นาของเฉียนเหล่าซาน และพวกเขาทั้งหมดส่ายหัวด้วยความเสียใจ โดยกล่าวว่าที่นาของครอบครัวเจ้าของนั้นสูญเปล่า

วัชพืชในนาของเฉียนเหล่าซานสูงและเติบโตดีกว่าข้าว

ที่ดินสองหมู่ให้ผลผลิตข้าวฟ่างได้มากขนาดนี้?

ทุกคนเม้มปากด้วยความไม่เชื่อ คิดติดตลกว่าเฉียนเหล่าซานอาจเป็นคนที่เอาหญ้าที่เหี่ยวเฉาทั้งหมดมาผสมกับของดีก็ได้

หลิวต้าจ้วงมือไวมาก เขากระตุกถุงสองครั้งและเปิดปากถุงออก เทเสบียงอาหารข้างในออกมาทันที

เฉียนเหล่าซานต้องการที่จะห้าม แต่ก็สายเกินไป เขาจึงทำได้แค่สูดหายใจเข้าลึก ๆ

ทันทีที่เสบียงอาหารถูกเทออกมา บรรดาผู้ชมต่างก็เบิกตากว้างและอ้าปากค้าง

นี่มันเหมือนกับที่เฉียนเหล่าซานพูดไว้ที่ไหนว่าข้าวทั้งเม็ดใหญ่และอวบอิ่ม เห็นได้ชัดว่าเป็นข้าวที่เหี่ยวและมีเมล็ดของหญ้าข้าวนกอยู่ในนั้น

ดูเหมือนว่าเฉียนเหล่าซานคนนี้จะเอาหญ้าแห้งมาผสมจริง ๆ

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยเอาข้าวไปตากแดดเลย อาจเป็นเพราะยัดไว้ในถุงเป็นเวลานาน และบางส่วนก็ขึ้นราแล้ว

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ ทุกคนก็เพ่งเล่งไปที่กู้เสี่ยวหวาน

หลิวต้าจ้วงโกรธมากแทบอยากจะกระโดดขึ้นมา แต่เจ้านายของเขาไม่ได้สอนเขา แล้วเขาไปสอนคนอื่นก็ดูเหมือนว่าจะเกินขอบเขตไปสักหน่อย

เขาจึงทำได้เพียงจ้องมองไปที่เฉียนเหล่าซานด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอย่างโกรธเคือง

ทุกคนรู้ว่าเฉียนเหล่าซานเป็นอย่างไร และพวกเขาไม่แปลกใจเลย เฉียนเหล่าซานคนนี้ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ

ทั้งยังรังแกเจ้านายตัวน้อยคนนี้!

แม้ว่านางอายุยังน้อย แต่ก็ใจดี นางคิดค่าเช่าในราคาที่ถูกกว่า ถ้าปลูกได้มาก นั่นมีค่ามากกว่าปันส่วนครึ่งปีสำหรับคน ๆ เดียว

เจ้านายดี ๆ แบบนี้ พวกเค้าใช้โคมไฟส่องก็ยังหายาก!

ทุกคนเรียกหาและปกป้องกู้เสี่ยวหวาน พวกเขาทั้งหมดจ้องไปที่เฉียนเหล่าซาน

กู้เสี่ยวหวานมองไปรอบ ๆ สังเกตปฏิกิริยาของทุกคน เมื่อเห็นทุกคนจ้องมองที่เฉียนเหล่าซาน นางก็รู้ในใจว่าคนเหล่านี้ล้วนมีเหตุผล

ดังนั้นเขาจึงก้มหน้าลงเล็กน้อย หยิบเสบียงที่เฉียนเหล่าซานขึ้นมาหนึ่งกำมือใส่ไว้ในฝ่ามือยื่นให้เฉียนเหล่าซานแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านลุง ขออภัยที่เด็กรุ่นหลังไม่รู้ว่าข้าวฟ่างคืออะไร ข้าไม่รู้ว่าที่อยู่ข้าง ๆ เป็นข้าวฟ่างที่ท่านปลูกใหม่หรือเปล่า จุ๊ ๆ ข้าวฟ่างนี้ยังไม่เต็มเมล็ด แต่ข้าง ๆ นั้นเป็นเมล็ดพันธุ์สมบูรณ์แล้ว”

ข้าวฟ่างในถุงนี้น่าจะมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้น ทั้งหมดล้วนเป็นเมล็ดข้าวที่เหี่ยวเฉา บางทีอาจเป็นเมล็ดพืชที่ไม่มีเนื้อข้างใน อาจกระจายไปทั่วเมื่อถูกลมพัด

และเห็นได้ชัดว่าสองในสามของมันคือเมล็ดของวัชพืช เขาใช้สิ่งนี้เพื่อหลอกนางหรือ? แล้วนางจะจบปริญญาเอกทางด้านเกษตรศาสตร์ไปเพื่ออะไร?

หลิวต้าจ้วงคิดว่ากู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่ามันคืออะไร ดังนั้นเขาจึงเตือนอยู่ด้านข้าง “แม่นางกู้ สิ่งนี้คือวัชพืช กินไม่ได้ เฉียนเหล่าซานมีจิตใจที่แย่มาก เจ้ายังใช้เมล็ดหญ้าที่เหี่ยวเฉามาเพื่อสร้างจำนวนของเจ้า เจ้ามันไม่ใช่คน!”

เมื่อเห็นว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว เฉียนเหล่าซานเหมือนกับลูกกลมอัดลมที่รั่ว เขาเงียบและไม่พูดจา

ไม่ผิด มีเพียงหนึ่งในสามของถุงเท่านั้นที่มีข้าวฟ่างเต็มเมล็ด ที่เหลือนั้นแห้งและลีบ ถูกลมพัดก็ปลิว

และอีกสองในสามที่เหลือล้วนมาจากหญ้าแห้งในทุ่งนาของเขา

ในผืนนาทั้งหมดนี้ เกือบสองในสามของพื้นที่ล้วนเป็นหญ้าที่เหี่ยวเฉา ปีนี้ไม่ได้รับเสบียงมากนัก!

เมื่อนึกถึงเสบียงอาหารจำนวนน้อยที่ครอบครัวตัวเองได้รับ ไม่เพียงพอสำหรับกินสองเดือน แต่ยังโชคดีไม่ว่าจะตุนเสบียงได้หรือไม่ อย่างน้อยก็ยังพออยู่ได้สองเดือน

โดยพื้นฐานแล้ว เขาได้เช่าที่ดินทั้งหมดในเมืองหลิวเจีย และไม่มีใครเต็มใจที่จะให้เขาเช่า โชคดีที่สาวไร้เดียวสาคนนี้มาใหม่ นางยังไม่ค่อยรู้รายละเอียด ถ้านางไม่เช่าไว้ใช้เองในอนาคต เขาและคนชราในครอบครัวก็คงไม่มีอะไรจะกิน

ความคิดของเฉียนเหล่าซานหมุนเป็นร้อยครั้งพันครั้ง คิดแล้วคิดอีกแล้วเขาก็มีความคิดขึ้นมา

ทันใดนั้น เขาก็เปลี่ยนการแสดงสีหน้าที่น่าสงสารและพูดอย่างขมขื่น “แม่นางกู้ ข้าขอโทษจริง ๆ ครอบครัวของข้ายากจนและมีแม่ตาบอดอยู่ที่บ้าน ข้าต้องดูแลแม่ ไม่มีเวลาไปที่ทุ่งนา ทำนาปีนี้ได้ข้าวแย่มาก เกี่ยวข้าวได้เพียงเล็กน้อย เจ้านายน้อยเจ้าใจดีและชอบธรรม ได้โปรดสงสารแม่ของข้าที่ตาบอดด้วย ข้าอดไม่เป็นไร แต่แม่ของข้าจำเป็นต้องกิน!”

เขาพูดจาดูดีน่าฟัง แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยการคดโกงและไม่มีจรรญาบรรณ

แต่ผู้คนไม่ยอมรับ หลังจากได้ยินเฉียนเหล่าซานพูด คนที่กล้าหาญก็หัวเราะเสียงดัง “เฉียนเหล่าซาน เจ้าดูแลแม่ตาบอดทุกวันหรือ? หรือไปอยู่ที่โต๊ะพนัน!”