ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 369 ไปยื่นคำร้อง

บทที่ 369 ไปยื่นคำร้อง

บทที่ 369 ไปยื่นคำร้อง

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงโวยวายของกู้ถิงถิงและกู้ซุ่นสีที่หน้าประตูก็เงียบไป กู้เสี่ยวหวานเดาว่าพวกเขาคงจะเหนื่อยและกลับไปแล้ว เช่นนี้ก็ดีแล้ว เงียบได้ก็ดี

เมื่อกู้ถิงถิงกับกู้ซุ่นสีเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ไม่ยอมมาเปิดประตู พวกเขาก็มองหน้ากันอย่างตื่นตระหนก และตัดสินใจกลับบ้านทันที

หลังจากกลับถึงบ้าน พวกเขาบอกเฉาซื่อว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้บ้าง เฉาซื่อโกรธมากเมื่อได้ยินว่ากู้หนิงผิงไล่ทั้งสองคนออกมา “ว่าอย่างไรนะ!”

กู้ซุ่นสีรู้สึกขุ่นเคืองมาก เขาเขย่ามือเฉาซื่อและกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าบอกพวกเขาว่า ในอนาคต พวกเขาจะต้องไปแต่งภรรยาให้ข้า แต่พวกเขาบอกว่าข้าพูดบ้าอะไร”

กู้ถิงถิงก้มศีรษะลงและไม่กล่าวอะไร

หลังจากได้ยินดังนั้น เฉาซื่อก็พยายามลุกขึ้นทันที ความเจ็บปวดที่ร่างกายส่วนล่างยังคงมีอยู่ ทว่าดีขึ้นจากตอนแรกเป็นอย่างมาก เฉาซื่ออดทนต่อความเจ็บปวดพลางลุกขึ้นและกัดฟันกล่าวว่า “ซุ่นสี ถิงถิง ไปกันเถอะ พวกเจ้าไปบ้านกู้เสี่ยวหวาน แล้วข้าจะไปบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน!”

หลังจากพูดคุยกับกู้ถิงถิงและกู้ซุ่นสีเสร็จแล้ว พวกเขาก็แยกกันที่ประตูบ้าน

กู้ซุ่นสีและกู้ถิงถิงไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวาน และเฉาซื่อไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง

ในตอนนี้ คนในครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกำลังกินอาหารกลางวันกันอยู่ และพวกเขาก็เห็นเฉาซื่อเดินกะเผลกเข้ามาด้วยใบหน้าซีดเผือด

ทันทีที่เข้ามาถึงประตูบ้านและเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง นางก็ร้องไห้ออกมาทันที “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ท่านต้องตัดสินด้วยเหตุผล ในโลกนี้ยังมีคนชั่วร้ายเช่นนี้อยู่!”

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมองเฉาซื่ออย่างไม่พอใจที่นางมาร้องไห้อยู่หน้าบ้านของเขาในช่วงปีใหม่เช่นนี้ เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่

ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเห็นเช่นนั้นจึงโกรธเกรี้ยวและก่นด่าอย่างไม่ไว้หน้าเฉาซื่อ “เฉาซื่อ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ถึงมาร้องไห้ที่บ้านของข้าในวันปีใหม่เช่นนี้ หากเจ้าต้องการร้องไห้ก็กลับไปร้องที่บ้าน อย่ามาขัดโชคลาภของครอบครัวข้า”

นี่เป็นวันปีใหม่และผู้คนในหมู่บ้านต่างก็มีความเชื่อเกี่ยวกับโชคลาภของพวกเขามาก ถ้าวันปีใหม่เป็นอย่างไร ปีนี้ทั้งปีก็จะเป็นเช่นนั้น ดังนั้นทุกคนจึงหวังที่จะมีความสุข กิน ดื่ม นอน และสนุกสนานเพื่อให้ปีนี้เป็นปีที่ดี

คราวนี้เมื่อเห็นเฉาซื่อมาร้องห่มร้องไห้ที่บ้าน และขัดโชคลาภของครอบครัว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและภรรยาจะไม่โกรธได้อย่างไร!

เฉาซื่อมองผ่านผ้าเช็ดหน้าไปทางหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและภรรยาที่มีท่าทีราวกับจะกินนาง และในใจก็รู้ว่าสิ่งที่นางทำนั้นมากเกินไปหน่อย จึงรีบเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านต้องตัดสินให้ครอบครัวของเรา พวกข้าสะใภ้สามถูกรังแก”

“ใครที่โง่เขลาถึงขนาดข่มเหงเจ้ากัน?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวอย่างประชดประชัน เขาหมายถึงใครที่โชคร้ายที่ตกเป็นเป้าหมายของเฉาซื่อ

แต่เฉาซื่อไม่คิดเช่นนั้น เมื่อได้ยินสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว นางก็บ่นออกมาทันที “หากไม่ใช่กู้เสี่ยวหวาน แล้วจะเป็นผู้ใดได้อีก นางไล่ลูกทั้งสองคนของข้าออกจากบ้านของนาง หัวหน้าหมู่บ้าน พวกเขายังคงเป็นลูกพี่ลูกน้องกันและเรียกกู้เสี่ยวหวานว่าเป็นท่านพี่ ทำไมนางถึงหยาบคายขนาดนี้กัน การที่ไล่ลูกทั้งสองคนของข้าออกไป ท่านลองบอกมาสิว่ามันสมเหตุสมผลหรือไม่!”

เมื่อเห็นว่าเป็นกู้เสี่ยวหวานอีกครั้ง หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ขมวดคิ้วและกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “พวกเจ้าไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานหรือ? เหตุใดวันนี้ถึงไปบ้านของผู้อื่นล่ะ ไปทำอะไรกัน?”

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวอย่างโกรธเคือง

“หัวหน้าหมู่บ้านดูสภาพข้าตอนนี้สิ นอนอยู่บนเตียงขยับไม่ได้ พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ก็กลับไปบ้านพ่อแม่ของพวกเขา ลูกทั้งสองไม่มีอะไรจะกิน ดังนั้นข้าจึงให้พวกเขาไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานเพื่อขออะไรมากิน กู้เสี่ยวหวานไม่เพียงแต่จะปฏิเสธที่จะให้อาหาร แต่ยังไล่ลูกทั้งสองคนของข้าออกมาอีก ท่านลองบอกสิว่านี่เป็นลูกพี่ลูกน้องแบบไหน!” เฉาซื่อกล่าวอย่างน่าสงสารระคนไม่พอใจราวกับว่านางเกลียดกู้เสี่ยวหวานมาก

“หือ?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวอย่างสงสัย “ก่อนวันปีใหม่ ลูกทั้งสองคนของเจ้าไม่มีอาหารกิน กู้เสี่ยวหวานบอกให้พวกเขาไปกินข้าวที่บ้านนางหรอกหรือ? เหตุใดคราวนี้ถึงไม่ให้พวกเขากินเสียล่ะ?”

เฉาซื่อรีบตอบกลับทันที “ใครจะไปรู้ ข้าขอให้กู้ซุ่นสีและกู้ถิงถิงทั้งสองคนไปขออาหารกับกู้เสี่ยวหวาน ขอให้นางให้อะไรพวกเขามากินบ้าง ตราบใดที่ลูกทั้งสองคนของข้าไม่หิวก็เพียงพอแล้ว แต่ใครจะรู้ว่านางจะเป็นคนโหดร้ายเช่นนั้น ถ้าไม่ให้กินก็ไม่เป็นไร แต่กลับมาไล่ลูกทั้งสองคนที่น่าสงสารของข้าออกไปอีก ข้าไปทำบาปอะไรไว้กัน!” เฉาซื่อถอนหายใจแต่ไม่กล้าที่จะร้องไห้ เพราะกลัวว่าหัวหน้าหมู่บ้านและภรรยาของเขาจะโยนตนเองออกไป

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงรู้สึกเพียงว่าเส้นเลือดที่หน้าผากของเขาปูดโปนออกมา และเขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาไม่ต้องการไปยุ่งกับกู้เสี่ยวหวานในวันปีใหม่เช่นนี้ ครั้งที่แล้วพวกนางได้ออกความคิดเพื่อทำให้คนในหมู่บ้านมีรายได้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ต้องการรุกรานกู้เสี่ยวหวานเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง

แต่ด้วยสีหน้าท่าทางเฉาซื่อในตอนนี้ ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่ออกหน้าให้นางในวันนี้ เฉาซื่อก็จะไม่ยอมไปไหน

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเหลือบมองภรรยา และภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านก็ดูหมดหนทางเช่นกัน ทั้งสองเดินไปข้าง ๆ และพูดคุยกันอย่างระมัดระวัง

“ภรรยา ตอนนี้เจ้าคิดว่าควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่สามารถตัดสินใจได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถามภรรยาของเขาเท่านั้น

ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านมองไปที่เฉาซื่อที่มีท่าทีว่า ถ้านางไม่บรรลุจุดประสงค์ นางก็จะไม่ยอมแพ้ และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “สามี ถ้าเจ้าไม่ไปออกหน้าให้นางในวันนี้ ข้าเกรงว่านางจะอยู่ที่บ้านของเราและไม่ไปไหนเป็นแน่”

ดวงตาของเฉาซื่อเคลื่อนไปมา มองไปรอบ ๆ และในที่สุดก็หยุดอยู่บนโต๊ะในห้องหลัก

ปลา เนื้อ ไก่ เป็ด และข้าวขาว ทั้งหมดนั่นทำให้ท้องของนางส่งเสียงร้องออกมา และเมื่อมองดูผู้คนรอบ ๆ พวกเขาไม่ได้มองนาง และไม่ได้ตั้งใจจะชวนนางกินอาหารเหล่านั้นเลย แม้ว่าเฉาซื่อจะไร้ยางอาย แต่ตอนนี้อยู่ที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง นางไม่ต้องการทำความผิด

เฉาซื่อทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองดูอาหารอร่อย ๆ และกลืนน้ำลายลงไป

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและภรรยายังคงพูดคุยกันอยู่

“แต่ว่าเราไม่สามารถไปวุ่นวายกับกู้เสี่ยวหวานได้!” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงถอนหายใจ ครึ่งหนึ่งคือทำอะไรไม่ถูก และอีกกว่าครึ่งคือโกรธ

กู้เสี่ยวหวานเป็นเหมือนเนื้อชิ้นใหญ่ สามารถดูได้ แต่ไม่สามารถกินได้ นี่มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดเสียจริง!

“เราไม่สามารถไปวุ่นวายกับกู้เสี่ยวหวานได้แน่ แต่เฉาซื่อผู้นี้ก็ไม่ใช่โคมไฟประหยัดน้ำมัน เจ้าไปกับนางและดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไปดูสถานการณ์แล้วค่อยมาคุยกันอีกครั้งเถอะ!” ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านแนะนำ

นั่นคือทั้งหมดสำหรับตอนนี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพยักหน้า

เขาเดินไปที่ด้านหน้าของเฉาซื่อช้า ๆ และกล่าวว่า “ไปกันเถอะ!”