ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 441 ทำเหมือนท่านเป็นคนงานระยะยาว

บทที่ 441 ทำเหมือนท่านเป็นคนงานระยะยาว

บทที่ 441 ทำเหมือนท่านเป็นคนงานระยะยาว

“ไม่เป็นอะไร การจำเจ้าได้เป็นสิ่งที่ควรทำ ใครใช้ให้เจ้าเป็นแม่…” ฉินเย่จือหยุดพูดกลางประโยค

แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสิ่งนี้

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานได้ยิน นางก็จ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโต “เจ้ากำลังพูดอะไร! เจ้าอายุมากกว่าข้าถึงเจ็ดปี ข้าจะมีลูกชายที่แก่เท่ากับเจ้าได้อย่างไร!”

แม่ตะโกน

ข้าแก่ขนาดนั้นเลยหรือ! กู้เสี่ยวหวานจ้องไปที่ฉินเย่จืออย่างโกรธจัด ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความโกรธ

กู้หนิงผิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตอบโต้และหัวเราะเสียงดัง “ท่านอาจารย์ ทำไมถึงเรียกพี่สาวข้าว่าแม่ล่ะ! ฮ่า ๆๆ”

ในตอนนั้นเองที่ฉินเย่จือรู้สึกตัวและกลืนคำที่กำลังจะพูดลงไป ความหมายของประโยคแรกเปลี่ยนไปทันที

ฉินเย่จือทำได้เพียงยิ้ม ความหมายของสิ่งที่เขาพูดห่างไกลออกไปมาก

เมื่อเห็นใบหน้าที่อับอายของฉินเย่จือ ไม่ต้องพูดถึงว่ากู้เสี่ยวหวานพอใจแค่ไหน และไม่สนใจเรื่องที่ฉินเย่จือเรียกนางว่าแม่อีกต่อไป

อาโม่ที่อยู่ไม่ไกล หัวเราะจนตัวสั่นคลอนจนตกลงมาจากต้นไม้

กระดูกกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ และท้องก็ปวดเพราะเสียงหัวเราะ อาโม่ผู้นี้ยังคงฝืนหัวเราะ ปากอ้ากว้างจนจะไปถึงด้านหลังศีรษะของเขาแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เห็นเจ้านายอับอาย มันน่าอายเป็นอย่างมาก

นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งหนึ่งในรอบศตวรรษ หากบอกเหล่าองครักษ์ทมิฬเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาอาจจะหัวเราะจนฟันร่วง

เจ้านายที่ปกติเป็นคนโหดร้ายและน่ากลัว จริง ๆ แล้วก็มีช่วงเวลาที่เขากระโดดลงหลุมที่ตัวเขาเองขุดไว้ ฮ่า ๆๆ ตลกจริง ๆ

กู้ซินเถาขุดหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิอย่างระมัดระวัง ตอนนี้นางเหนื่อยและมีเหงื่อผุดซึมออกมา นางอยู่ไม่ไกลจากกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ นางจึงได้ยินเสียงพวกเขาหัวเราะ แต่ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังหัวเราะอะไร

เมื่อเห็นว่าพวกเขายิ้มอย่างมีความสุข ในใจกู้ซินเถาก็รู้สึกเกลียดชัง

จอบในมือของนางถูกเหวี่ยงแรงขึ้นราวกับว่าหน่อไม้นี้คือกู้เสี่ยวหวาน

ขุดเจ้า ขุดเจ้า

ขุดเจ้าออกมาและกินเจ้าไปเสีย

กู้ซินเถาเหวี่ยงจอบอย่างแรง จากนั้นก็ร้องออกมา

“โอ๊ย…”

กู้ซินเถาส่งเสียงร้องโหยหวน

ทั่วป่าไผ่ นกกระพือปีก ส่งเสียงกระพือปีก แล้วบินหนีไป

กู้เสี่ยวหวานได้ยินเสียงกรีดร้องของกู้ซินเถา และคิดว่ากู้ซินเถาไม่ระวังจนเหวี่ยงจอบไปถูกเท้าของนางเอง จึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดู แต่กลับเห็นกู้ซินเถาถือกระโปรงไว้ในมือและร้องไห้อย่างขมขื่น “ฮือ ๆ กระโปรงของข้า กระโปรงของข้าขาดแล้ว”

ปรากฏว่าชุดของกู้ซินเถาลากอยู่บนพื้น กระโปรงทั้งยาวและใหญ่เกินไป มันต้องยาวไปจนสุดเท้าของนางตอนที่ทำงานในไร่นา กระโปรงถูกลมพัดปลิวไปในขณะที่กู้ซินเถากำลังจ้องไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างโกรธเคืองและเหวี่ยงจอบลงไป เมื่อนางก้มศีรษะลงก็เห็นกระโปรงของนางอยู่ข้างหน้า แต่มันก็สายเกินไปที่จะยั้งจอบเอาไว้ จอบสับลงไปที่กระโปรงจนเป็นรูใหญ่

กู้ซินเถาจับกระโปรงและตะโกนอย่างทุกข์ใจ “ข้าซื้อมันด้วยเงินสิบตำลึงเงิน ฮึก ๆ…”

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโล่งใจ เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถาไม่ได้สับโดนเท้าตัวเอง ครั้นเห็นนางร้องไห้ จึงกอดอกและมองดูนางอย่างเย็นชา

กู้ซินเถาผู้นี้กำลังกอดกระโปรงของนางร้องไห้เป็นลูกสาลี่ต้องหยาดฝน ใบหน้าเล็ก ๆ เต็มไปด้วยน้ำตาดวงตาผลซิ่ง*[1] คู่หนึ่ง ครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอีกครึ่งเต็มไปด้วยความคับแค้นใจจ้องมองที่ฉินเย่จือ นางตะโกนอย่างคับแค้นใจ “พี่ฉิน ดูสิ ข้าขุดหน่อไม้ แต่ข้าก็ขุดรูใหญ่บนเสื้อผ้าของข้าด้วย

แต่ฉินเย่จือไม่สนใจนาง เดินถือจอบเข้าไปข้างในอีกหน่อย

เมื่อเห็นฉินเย่จือไม่สนใจตนเอง กู้ซินเถาก็ร้องไห้หนักขึ้นและตะโกนว่า “พี่ฉิน พี่ฉิน…”

ท่าทางเช่นนั้นดูเหมือนว่าฉินเย่จือรังแกนาง

กู้เสี่ยวหวานทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉินเย่จือยังคงเป็นของตนเอง ดังนั้นให้คนอื่นตะโกนเช่นนี้ ในภูเขาลึกและปกคลุมไปด้วยป่าไผ่ หากมีชาวบ้านเดินผ่านมาได้ยินเสียงของกู้ซินเถาก็ไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นจะคิดอย่างไร

กู้ซินเถาหมายความว่าอย่างไรกันแน่ นางไม่ต้องการชื่อเสียงของตัวเองแล้วหรือ แม้ว่านางจะไร้ยางอาย แต่ก็อย่ามาเอาเปรียบครอบครัวของตน! ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานหยุดนิ่งทันที นางจ้องไปที่กู้ซินเถาและกล่าวอย่างเย็นชา “ร้องไห้พอแล้วหรือยัง ถ้าร้องพอแล้วก็กลับไปเสีย!”

เสียงของกู้เสี่ยวหวานทุ้มต่ำ แต่ทำให้หัวใจของกู้ซินเถาเต้นผิดจังหวะ นางลืมตาที่พร่ามัวและเห็นกู้เสี่ยวหวานจ้องมองตนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

กู้ซินเถาตกตะลึงและรู้สึกว่ากระดูกสันหลังเย็นวาบ

ท่าทางที่น่าเกรงขามของกู้เสี่ยวหวานทำให้ผู้คนไม่สามารถมองมาที่นางได้โดยตรง และมีรัศมีก้าวร้าวที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้คนหวาดกลัว

เมื่อใดกันที่ลูกพี่ลูกน้องผู้นี้ซึ่งอายุน้อยกว่านางสองสามปีจะดุร้ายถึงเพียงนี้

กู้ซินเถาพึมพำสองสามคำและกล่าวอย่างอยุติธรรม “เสื้อผ้าของข้าขาด จะไม่ให้ข้าร้องไห้ได้อย่างไร!”

“ถ้าจะร้องก็กลับไปร้องไห้ที่บ้านเถอะ พวกเรายังต้องทำงานกันอีก” กู้เสี่ยวหวานเตือน “และอย่าเรียกพี่ฉินอีก เสื้อผ้าของเจ้าขาด มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ฉิน ถึงเจ้าจะตะโกนอีกครั้ง เขาก็ไม่มีเงินให้เจ้าไปซื้อเสื้อผ้าใหม่หรอก!”

“เดี๋ยวก่อน…” ฉินเย่จือในระยะไกลเหวี่ยงจอบของเขาอย่างต่อเนื่อง และเหวี่ยงมันลงบนยอดหน่อไม้โดยตรง แยกหน่อไม้ออกเป็นสองชิ้น

ฉินเย่จือรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขารีบมองกลับไปทันที และเห็นว่ารูปร่างที่คุ้นเคยและมีเสน่ห์ยังคงอยู่ห่างไกลจากเขา นางกำลังสอนบทเรียนให้กู้ซินเถาอย่างจริงจัง จากนั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจ และรีบใช้จอบขุดหลุมฝังหน่อไม้ทั้งสองที่ตัดแล้วเพราะกลัวว่าจะกู้เสี่ยวหวานมาเห็น

หากลูกแมวที่แสนประหยัดตัวนี้เห็นมันคงเป็นเรื่องยาว

ยังดี ยังดีที่ไม่เห็น อาโม่ตกตะลึงเมื่อมองดูท่าทางกังวลใจนั้น

นายท่าน มันเป็นแค่หน่อไม้!

ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยิน นางก็ตะโกนเสียงดังทันที “พี่ฉิน ทำไมท่านยังไม่มา ท่านอยู่กับผู้หญิงคนนี้เพื่ออะไรกัน? นางไม่ได้มองท่านเป็นคนเลยสักนิด นางมองท่านเป็นลูกจ้างระยะยาว!”

กู้ซินเถาราวกับจะเข้าใจคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน และแทบไม่สนใจกระโปรงที่ขาด นางลุกขึ้นทันทีและตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง “พี่ฉิน อย่าเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้เลย นางไม่ได้มองว่าท่านเป็นคนด้วยซ้ำ นางดูถูกท่าน นางยังบอกด้วยว่าท่านไม่สามารถแม้แต่จะหาซื้อเสื้อผ้าได้ นางดูถูกท่าน ท่านยังจะอยู่ที่นี่ทำไมอีก! แค่ข้าเห็นก็เป็นทุกข์ใจมากแล้ว”

*[1] ดวงตาอัลมอนด์