ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 445 ขู่นางให้กลัว

บทที่ 445 ขู่นางให้กลัว

บทที่ 445 ขู่นางให้กลัว

ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของนางก็หรี่ลง มองไปที่กู้ซินเถาอย่างเย็นชาและกล่าวอย่างไม่พอใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

กู้ซินเถาหยุดร้องไห้ หากแต่ดวงตายังมีความขุ่นเคือง “มันไม่สมเหตุสมผลเลย เจ้าโกหก เจ้าทำให้ข้าทำงานอย่างเสียแรงเปล่า และมันทำให้ข้าเสียเงินไปสิบกว่าตำลึงเงินอีก การตีเจ้าสักครั้งก็ถือว่าได้เอาคืนแล้ว!”

ด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่งและเหยียดหยาม ท่าทางนั้นราวกับการตีกู้เสี่ยวหวานก็ถือว่าเป็นการไว้หน้ากู้เสี่ยวหวานแล้ว

“เจ้า! กู้ซินเถา เจ้าช่างไร้ยางอาย เจ้าเองไม่ใช่หรือที่บอกว่าหน่อไม้หน่อนั้นกินได้!” กู้หนิงผิงโต้กลับทันที

“กู้หนิงผิง หุบปากของเจ้าไปเสีย!” กู้ซินเถารู้สึกรำคาญ แต่เสียงของนางยังคงอ่อนโยน “พี่ฉิน ท่านก็เห็นแล้วว่าคนรอบข้างท่านเป็นเช่นไร! ข้าแก่กว่าพวกเขาทั้งคู่ แต่พวกเขากลับเรียกข้าว่ากู้ซินเถา และยังเรียกข้าด้วยชื่อและแซ่ พวกเขามีมารยาทบ้างหรือไม่?”

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฉินเย่จือเริ่มมืดมนขึ้นเรื่อย ๆ กู้ซินเถาคิดว่าฉินเย่จือเข้าข้างนางแล้ว และกล่าวต่อว่า “ข้าไม่เคยทำไร่ทำสวน แต่อย่างไรก็ตาม ข้าก็ต้องการทำสิ่งต่าง ๆ กับพี่ฉิน ดังนั้น…” กู้ซินเถาคิดถึงอะไรบางอย่าง และใบหน้าของนางก็แดงก่ำ

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็เหลือบมองกู้เสี่ยวหวานอย่างไม่พอใจพลางพูดด้วยความเศร้าโศกและความทุกข์ใจ “แม้ว่าข้าจะทำงานได้ไม่ดี แต่ข้าก็ทำด้วยความตั้งใจ ข้าอยากทำงานกับพี่ฉิน พี่ฉินทำงานหนัก ในใจของข้าจึงรู้สึกเป็นทุกข์”

คำพูดของกู้ซินเถาช่างสวยงามจริง ๆ!

นางไม่เพียงแต่จะพูดเอาใจฉินเย่จือ แต่ยังยกตัวเองขึ้นและดูถูกกู้เสี่ยวหวานไปในเวลาเดียวกัน ฆ่านกสามตัวด้วยหินก้อนเดียว

ไม่รู้ว่ากู้ซินเถาผู้นี้ไปซึมซับท่าทางเหล่านี้มาจากไหน วาจาของนางฉะฉานขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งกว่านั้น ท่าทางการร้องไห้ ท่าทางเขินอาย ท่าทางที่เต็มไปด้วยความรักและชื่นชม หากชายใดเห็นนาง ไม่ว่าเขาจะใจแข็งราวกับหินเพียงใดก็คงต้องยวบอ่อนลงบ้าง

กู้ซินเถาใช้เสียงที่นุ่มนวลที่สุด รอยยิ้มที่หวานที่สุด และดวงตาที่น่าสงสารที่สุด มองฉินเย่จืออย่างเสน่หาราวกับว่าหวังว่าจะมีรอยร้าวบนใบหน้าที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งของเขา

เพียงแต่ว่าฉินเย่จือไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อเผชิญหน้ากับกู้ซินเถา เขากลับเฉยเมยและไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง

แต่น้ำแข็งในดวงตาของเขาแทงทะลุถึงกระดูก เพียงแค่เขาเหลือบมองกู้ซินเถา กู้ซินเถาก็ผงะถอยหลังออกไปด้วยความหวาดกลัว

ชายผู้นี้ ชายผู้นี้ …

ชายผู้นี้มีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีท่าทางที่ไม่ธรรมดา รัศมีที่กดดันจากทั่วร่างกายของเขาทำให้กู้ซินเถาหายใจไม่ออก

นางทำได้เพียงเบิกตากว้างและมองไปที่ฉินเย่จือ แต่เมื่อนางมองอีกครั้ง กู้ซินเถาไม่ได้เสแสร้งอีกต่อไปแล้ว นางเข่าอ่อนและทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น

ดวงตาสีดำสนิทของฉินเย่จือเหลือบมองกู้ซินเถาที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ แต่จากดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น กู้ซินเถาสามารถเห็นได้ว่า หากนางกล้าสัมผัสกู้เสี่ยวหวานแม้แต่เล็กน้อย เขาจะไม่ทนนางอีกต่อไป!

กู้ซินเถาตื่นตกใจเป็นอย่างมาก!

สายตาเมื่อครู่นี้คืออะไรกัน

ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและหล่อเหลาราวกับเทพเซียน ดวงตาสีดำสนิทนั้นช่างลึกซึ้งและมากด้วยเสน่ห์ ครั้นมองดูมันราวกับค่ำคืนที่มืดมิด นัยน์ตาคู่นั้นไร้ความปรารถนาและไร้ความรัก เต็มไปความโหดเหี้ยมและความเกลียดชัง สายตาคู่นั้นทำให้รู้สึกราวกับว่าตกลงไปในเหวลึก ไม่มีที่ยึดเหนี่ยว และดำดิ่งลึกลงไปเรื่อย ๆ

“หลังจากนี้ เวลาเดินก็ดูทางด้วย” ฉินเย่จือไม่ได้มองไปที่กู้ซินเถาอีกต่อไป แต่กระซิบกับกู้เสี่ยวหวานที่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ก่อนจากไป ดวงตาของฉินเย่จือก็ไม่ได้มองไปที่กู้ซินเถาเลย

ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะจากไป นางเหลือบมองไปที่กู้ซินเถาที่กำลังตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว และสงสัยว่าทำไมนางถึงกลัวมากถึงเพียงนั้น

ด้วยสายตาที่มองมาเมื่อครู่ทำให้กู้ซินเถาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แววตาของบุคคลผู้นี้น่ากลัวเกินไป

เมื่อมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ที่เดินจากไปแล้ว ในที่สุดกู้ซินเถาก็หายจากอาการตกใจและหวาดกลัว

เมื่อครู่ ฉินเย่จือกำลังจะฆ่านาง!

กู้ซินเถาราวกับจะทรุดตัวลงไปอีกครั้ง นางพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น เมื่อแผ่นหลังของพวกเขาหายลับไปจากสายตา กู้ซินเถาก็กลับไปที่ลานบ้านอย่างสั่นเทา เฉาซื่อที่ซ่อนตัวอยู่ในลานบ้านในที่ที่กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ มองไม่เห็น และเห็นว่าทั้งหมดว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถากลับมาด้วยท่าทางเช่นนั้น นางก็เบะปากอย่างเย้ยหยัน

ด้วยแผนในใจ นางรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงกู้ซินเถาที่กำลังสั่นเทาและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ซินเถา เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”

กู้ซินเถาพิงไปที่ร่างกายของเฉาซื่ออย่างหมดเรี่ยวแรงด้วยท่าทางหวาดกลัว “น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว”

“อะไรน่ากลัว?” ดูเหมือนเฉาซื่อจะไม่เข้าใจ นางเห็นการกระทำเมื่อครู่ของกู้ซินเถาแล้ว หากเป็นนาง นางก็คงเป็นเหมือนกู้ซินเถาเช่นกัน

เพียงแค่เสียดายที่อยู่ใกล้ถึงเพียงนั้น แต่กลับถูกฉินเย่จือดึงหลบทัน

เมื่อเห็นความล้มเหลวของกู้ซินเถา เฉาซื่อก็รู้สึกผิดหวังราวกับว่ามีอ่างน้ำเย็นราดลงบนใบหน้าของนาง

กู้ซินเถาผู้นี้เป็นคนขี้ขลาด ยังไม่มีใครทำอะไรนางก็มีท่าทางหวาดกลัวเช่นนี้