ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 459 ข้าจะไม่ไปไหน

บทที่ 459 ข้าจะไม่ไปไหน

บทที่ 459 ข้าจะไม่ไปไหน

ทั้งสองไม่พูดอะไร แต่พวกเขาจัดเตียงอย่างเงียบ ๆ จัดที่เตียงใหญ่ก่อน จากนั้นจึงไปจัดเตียงเล็ก

เมื่อจัดเสร็จ ฉินเย่จือก็นั่งลงบนเตียงเล็กและมองดูกู้เสี่ยวหวานครู่หนึ่ง แล้วรีบก้าวไปข้างหน้าตบไหล่บางเบา ๆ “ลุกขึ้นเร็ว วันนี้เสื้อผ้าของเจ้าเปียกหมดแล้ว ไม่รู้ว่าข้างนอกเปื้อนฝุ่นมากเท่าไร สกปรกจะตาย และยังมานั่งอยู่บนเตียงอีก รีบลุกขึ้นเถอะ”

กู้เสี่ยวหวานเป็นคนสะอาดสะอ้าน ถ้าเสื้อผ้าที่สวมไปข้างนอก นางจะไม่ใส่มานั่งบนเตียง เพราะข้างนอกมีฝุ่นมาก นางจึงกลัวว่าเตียงจะเปื้อน และจะรู้สึกไม่สบายตัวเวลานอน

เมื่อได้ยินคำพูดฉินเย่จือ นางก็ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่อฟังทันที กู้เสี่ยวหวานเห็นผมเส้นหนึ่งติดอยู่ที่ร่างกายของเขา นางก้าวไปข้างหน้าและอยากจะหยิบมันออก

โดยไม่คาดคิด ฉินเย่จือก็ลุกขึ้นยืนและก้าวไปข้างหน้า กู้เสี่ยวหวานยังยืนไม่มั่นคง นางจึงล้มไปด้านหน้าแล้วจมูกกระแทกกับร่างของเขาจนเจ็บเล็กน้อย

นางรีบจับจมูก ก้าวถอยหลังอย่างเจ็บปวดและเอ่ยอย่างโกรธเคือง “ทำไมจู่ ๆ เจ้าก็ลุกขึ้นมาล่ะ!”

เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานเจ็บจมูก คาดว่านางคงบังเอิญชนเขาเมื่อครู่ เขาก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย และคิดว่าไม่ควรจะรีบร้อนขนาดนั้น จึงรีบเข้าไปดู “เป็นอะไรหรือไม่? ให้ข้าดูหน่อย!”

เขาขยับมือของกู้เสี่ยวหวานออกจากปลายจมูก เผยให้เห็นรอยแดงตรงปลายจมูกสวย เขามีความทุกข์เล็กน้อยและทนไม่ได้ นิ้วชี้ที่เพรียวบางและสง่างามของเขาก็เคาะเบา ๆ หรี่ตาลงและเอ่ยถามอย่างทุกข์ใจ “เจ็บมากหรือไม่?”

กู้เสี่ยวหวานอยากจะส่ายศีรษะ แต่เมื่อนึกถึงการยั่วยุของกู้ซินเถา ถ้าไม่ใช่เพราะคนผู้นี้ นางจะกระสับกระส่ายเช่นนี้ได้อย่างไร และยังมากระแทกจมูกของนางอีก นางรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย มุ่ยปากและพูดอย่างโกรธเคือง “เจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของกู้เสี่ยวหวาน หัวใจของฉินเย่จือก็กระตุกทันที เขาขมวดคิ้วอย่างทุกข์ใจ และเสียงของเขาก็อ่อนโยนลง “เสี่ยวหวาน ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ!” เสียงแหบต่ำของเขาอ่อนโยนยิ่งนัก

เมื่อเห็นว่าเขาห่วงใยนางมากเพียงใด ความโกรธของกู้เสี่ยวหวานในตอนบ่ายก็ลดลงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงคำพูดที่ชั่วร้ายของกู้ซินเถาก่อนที่นางจากไป กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกอึดอัดใจ กู้ซินเถาผู้นี้จะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะไม่มีที่ไป และนางก็มาสร้างปัญหาให้ตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าที่ไหนมา

เมื่อเห็นว่าหน้าของลูกแมวดูไม่น่าดูเล็กน้อย ฉินเย่จือจึงรีบพูดอย่างประหม่าว่า “มันยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”

เขาไม่กล้าแม้แต่จะแตะปลายจมูกของนาง! กลัวว่าแรงของเขาจะทำให้นางเจ็บขึ้นไปอีก

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดูจมูกสีแดงเล็กน้อยของกู้เสี่ยวหวาน

ในใจรู้สึกรำคาญมาก คราวหน้าเขาต้องไม่รีบร้อนเช่นนี้อีก เขาเป็นผู้ฝึกศิลปะป้องกันตัว ร่างกายจึงแข็งแรงมาก นางคงจะเจ็บมากเช่นกัน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉินเย่จือก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวานตาไม่กะพริบ

นอกจากจะเศร้าก็ยังเสียใจมากขึ้นอีก เพราะตนเองไม่มียาอยู่เลยสักนิด

ในอนาคตต้องมียาติดบ้านไว้บ้าง เผื่อว่าต้องการใช้

เมื่อเห็นความทุกข์และการขอโทษบนใบหน้าของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

“ข้าล้อเล่นน่ะ มันไม่เจ็บมากหรอก ไม่ต้องห่วง” นางเงยหน้าขึ้นและสบตากับแววตาเศร้าสร้อย

คิ้วที่สวยงามของฉินเย่จือขมวดมุ่น และกู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกอบอุ่นในใจ

ฉินเย่จือยังคงกังวลมากและเอ่ยถามด้วยความไม่เชื่อ “ไม่เจ็บจริงหรือ?”

“ไม่เจ็บจริง ๆ!” กู้เสี่ยวหวานกลัวว่าฉินเย่จือจะไม่เชื่อ ดังนั้นนางจึงใช้มือบีบปลายจมูกของตัวเอง “ดูสิ มันไม่เจ็บแล้ว”

เมื่อฉินเย่จือเห็นกู้เสี่ยวหวานบีบปลายจมูก ดูเหมือนว่ามันจะไม่เจ็บจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

ไม่เจ็บก็ดีแล้ว!

มีความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งระหว่างคนทั้งสอง แต่เนื่องจากเหตุการณ์เล็ก ๆ นี้ ทั้งสองจึงพูดคุยกันได้ง่ายขึ้น

“วันนี้ลูกพี่ลูกน้องของเจ้ามาที่นี่อีกแล้วหรือ?” ฉินเย่จือนำหัวข้อกู้ซินเถามาพูด คืนนี้เขาต้องพูดกับลูกแมวให้ชัดเจนเพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าไปพัวพันกับกู้ซินเถาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะมันจะทำให้กู้เสี่ยวหวานไม่สบายใจ

เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือริเริ่มที่จะพูดเรื่องกู้ซินเถา ความโกรธที่ลดลงก่อนหน้านี้เล็กน้อยก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง นางพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจและเบ้ปากไม่พูด

“เจ้าไล่ตีนางออกไปหรือ?”

“ทำไมล่ะ? เจ้าเสียดายหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็กลอกตาใส่ และพูดอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานโกรธมาก ฉินเย่จือก็ยิ้มอย่างขมขื่นในใจและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่ ข้าหมายความว่าเจ้าทำได้ดีมาก ถ้านางมาที่นี่อีก อย่าสุภาพกับนางเลย”

“หึ ดอกท้อเน่าของเจ้า ขอให้ข้าแก้ปัญหาให้เจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งต่อไปถ้านางกลับมาอีก ข้าจะส่งเจ้าออกไป” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างโกรธเคือง

เมื่อฉินเย่จือได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันทีและเขาก็โพล่งออกมา “ไม่ได้!”

เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือปฏิเสธโดยไม่ได้คิด กู้เสี่ยวหวานก็ดีใจเล็กน้อย

หลังจากนั้นก็ได้ยินฉินเย่จือพูดว่า “ข้าจะไม่ไป ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”

ฉินเย่จือกล่าวอย่างจริงจังและยังมีประโยคอื่นอยู่อีก แต่เขาไม่ได้พูดออกมา

หากเขาต้องการจากไปจริง ๆ เขาก็จะพากู้เสี่ยวหวานไปด้วย

เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าเขาจะไม่จากไปจริง ๆ และนางก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ แต่นางก็ยังพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ในเมื่อเจ้าไม่อยากไป เช่นนั้นก็ไปบอกนางเองเถอะ ทำตัวให้ชัดเจน! ถึงนางไม่รำคาญ แต่ข้ารำคาญ!” หลังจากพูดแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ฉินเย่จือ

ฉินเย่จือยิ้มอย่างขมขื่นในใจ แม้จะพูดคุย ข้ายังไม่อยากจะพูดคุยกับนางเลย!

เมื่อคิดถึงว่าเขาได้เตือนกู้ซินเถาไปสองครั้งแล้ว แต่กู้ซินเถายังคงมาวุ่นวายกับตน ดวงตาของฉินเย่จือหรี่ลงและเผยให้เห็นแววตาที่ดุร้าย

กู้ซินเถามารบกวนลูกแมวครั้งแล้วครั้งเล่า ดูเหมือนว่านางผู้นี้จะยังไม่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจริง ๆ

กู้เสี่ยวหวานได้รู้ว่าฉินเย่จือไม่ต้องการออกจากบ้านกู้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

เมื่อครู่นางยังกังวลอยู่มาก แต่ตอนนี้หลังจากฟังคำพูดของฉินเย่จือ ความกังวลทั้งหมดในใจของนางก็หายไป นางรู้สึกสดชื่นในทันทีและเดินไปที่ครัวเล็ก ๆ อย่างมีความสุข ก่อนจากไป ดวงตาดั่งเมล็ดซิ่งก็เหลือบมองที่ฉินเย่จือแวบหนึ่ง

ในสายตานั้นมีทั้งความยินดี ความเชื่อ และการพึ่งพา