ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 461 คนชั่วฟ้องร้องก่อน

บทที่ 461 คนชั่วฟ้องร้องก่อน

บทที่ 461 คนชั่วฟ้องร้องก่อน

หลังจากกู้ซินเถาที่ถอยหลังไปจนรู้สึกว่ากลิ่นน่ารังเกียจเหล่านั้นหายไปแล้ว นางเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง นางก็ร้องไห้ออกมาทันที

“ฮือ ๆ ท่านลุงเหลียง… ฮือ…” กู้ซินเถาเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปาก และร้องไห้ออกมาราวกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้ยินกู้ซินเถาร้องไห้เช่นนี้ เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยราวกับว่าเขาได้รับความคับข้องใจมากมายจากนาง

กู้ซินเถามาที่นี่ได้อย่างไร สองวันแล้วทำไมเขาถึงไม่ได้ยินเรื่องนี้

ตอนนี้ที่ร้านอาหารยุ่งมาก คงเป็นซุนซื่อที่มาด้วยหรือไม่ก็มากับกู้ฉวนลู่ ไม่ว่าใครจะพามาก็ควรจะดูแลให้ดี

“สาวน้อยซินเถา หยุดร้องไห้ก่อน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเจ้าถึงเป็นเช่นนี้?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

กู้ฉวนลู่เป็นบัณฑิตเพียงคนเดียวในหมู่บ้านที่ออกไปแล้ว และกู้จือเหวินกำลังจะสอบในปีหน้า หากเขาสามารถเข้าเป็นนักวิชาการได้ ในอนาคตครอบครัวกู้ฉวนลู่จะดีขึ้นมาก!

ตอนนี้ต้องรีบประจบสอพลอ มิฉะนั้น หลังจากที่ตระกูลกู้ได้เติบโตขึ้นสู่จุดสูงสุด เมื่อไปประจบสอพลอในเวลานั้น คงไม่มีผู้ใดมาสนใจ

ด้วยเหตุนี้ ผู้ใหญ่บ้านเหลียงจึงมีทัศนคติที่ดีเป็นพิเศษต่อครอบครัวของกู้ฉวนลู่

เมื่อเห็นกู้ซินเถาร้องไห้เช่นนี้ เขาต้องสนับสนุนนาง ใบหน้าของเขาเป็นกังวลและมีความโกรธเคืองอยู่ในน้ำเสียง “สาวน้อยซินเถา บอกข้ามาว่าใครกลั่นแกล้งเจ้า ข้าจะจัดการให้เจ้าอย่างแน่นอน”

“ฮือ ฮือ…” ไม่ง่ายเลยที่กู้ซินเถาจะหยุดร้องไห้ “ฮือ ฮือ…เป็น เป็นกู้เสี่ยวหวาน…”

เป็นนาง?

กู้เสี่ยวหวานจะกลั่นแกล้งกู้ซินเถาได้อย่างไร?

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ไม่เรียบร้อยของกู้ซินเถา ก็ช่างน่าทุกข์ใจ และนางคงไม่พูดโกหก! แต่กู้เสี่ยวหวานผู้นั้น แม้ว่าจะเฉยเมยเล็กน้อย แต่นางคงไม่มีความคิดริเริ่มในการกลั่นแกล้งผู้อื่น!

หรือว่าจะมีความลับอย่างอื่น?

ตอนนี้ในหมู่บ้านมีอีกคนหนึ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่กล้ารุกรานก็คือกู้เสี่ยวหวาน คนที่คิดวิธีการทำเงินและบอกกล่าวกับทุกคน พาให้ผู้คนในหมู่บ้านร่ำรวยขึ้น?

แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะไม่ชอบกู้เสี่ยวหวาน แต่นางก็ยังมีส่วนช่วยเหลือหมู่บ้านอยู่ดี ไม่ว่าในกรณีใด เขาก็ไม่สามารถตำหนิคนอื่นอย่างเลือกปฏิบัติได้

ดังนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจึงต้องถามให้ชัดเจน

“นี่… ซินเถา กู้เสี่ยวหวานรังแกเจ้าได้อย่างไร!” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงถามอย่างระมัดระวัง

“ฮือ…” กู้ซินเถาเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วพูดอย่างเศร้าสร้อย “ท่านลุง ข้าไปบ้านของกู้เสี่ยวหวานเพราะต้องการคุยกับนาง แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกกู้เสี่ยวหวานใช้ไม้กวาดตีหัวข้า ฮือ ฮือ…มันเจ็บมาก!”

กู้ซินเถาถือว่าค่อนข้างฉลาด นางรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเป็นผู้มีอำนาจและมีชื่อเสียงที่สุดในหมู่บ้าน และเขาก็เคารพกู้ฉวนลู่เป็นอย่างมาก ตราบเท่าที่เขารับปากว่าจะยืนหยัดเพื่อตนเอง หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะสั่งสอนกู้เสี่ยวหวานได้อย่างแน่นอน

กู้ซินเถาไม่รีบร้อน นางพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาท่าทางของหญิงสาวในเมือง

“ข้ามีธุระกับเสี่ยวหวาน ดังนั้นข้าจึงไปที่บ้านของนาง แต่ใครจะรู้ แค่ความเห็นไม่ตรงกัน นางจะทุบตีคน นางตีหัวข้า และทำให้ปิ่นปักผมของข้าตก!”

มีธุระกับกู้เสี่ยวหวาน?

ไม่ใช่ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่รู้จักนิสัยของกู้ซินเถา สาวน้อยผู้นี้รูปโฉมงาม แต่นางก็หยิ่งผยองและฉลาดแกมโกง ในอดีต นางผลักกู้เสี่ยวหวานลงไปในแม่น้ำเดือนสิบสองโดยไม่กะพริบตา เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนโหดเหี้ยม

นานแล้วที่ไม่ได้เห็นใครจากบ้านใหญ่ของตระกูลกู้ไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานเพื่อขอโทษ ดังนั้นที่กู้เสี่ยวหวานจะโกรธและไม่ต้องการคุยกับกู้ซินเถามันก็เป็นเรื่องปกติ

“บอกข้าได้หรือไม่ว่า เจ้ามีธุระอะไรกับกู้เสี่ยวหวาน?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงถามต่อไป

“ท่านลุง…” กู้ซินเถาบิดตัวอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความละอาย แต่นางไม่ได้บอกว่ามันคืออะไร

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเห็นท่าทางของกู้ซินเถา เขาเดาได้ว่ากู้ซินเถาจะต้องพูดอะไรที่น่าเกลียดหรือทำให้กู้เสี่ยวหวานขาดสติ แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะเย็นชาและไม่แยแส แต่นางก็มีจิตใจที่ดีและไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใคร ในจุดนี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงยังคงชอบกู้เสี่ยวหวานมากกว่ากู้ซินเถา

แม้ว่าจะรู้อยู่ในใจแล้วว่ากู้ซินเถาผิด แต่เพราะเขาไม่ต้องการรุกรานกู้ฉวนลู่ เขาจึงยังต้องการไว้หน้ากู้ซินเถาบ้าง

แต่เรื่องนี้ตนเองไม่สามารถแทรกแซงมากเกินไปได้ เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าล่วงละเมิดกู้ฉวนลู่หรือล่วงละเมิดกู้เสี่ยวหวาน ต่างก็เป็นสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ต้องการ

ดังนั้นเขาทำได้แค่คิดหาวิธีประนีประนอมและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ซินเถา ข้าจะพาเจ้าไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานและทวงความยุติธรรมให้กับเจ้า ข้าจะถามกู้เสี่ยวหวานว่าพวกเจ้าทั้งสองมีความขัดแย้งอะไรกัน? ทำไมถึงไม่สนใจความรู้สึกของพี่น้องแล้วทุบตีเจ้า! ข้าเป็นคนสร้างสันติ ข้าอยู่ตรงกลาง ใครถูก ใครผิด ควรแยกแยะให้ชัดเจน! ซินเถา ไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานกันเถอะ!”

เมื่อกู้ซินเถาได้ยินว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกำลังจะพบกับกู้เสี่ยวหวาน นางก็มีความสุข แต่เมื่อได้ยินครึ่งหลัง หัวใจของนางก็เย็นชาลง

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงตั้งใจที่จะตัดสินหลังจากถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้หรือไม่ที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะถามอย่างชัดเจน? กู้เสี่ยวหวานคงไม่บอกว่าตนไปหานางครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อขอชายผู้นั้น เมื่อถึงเวลานั้นชื่อเสียงของตนก็จะเสื่อมเสีย

แทนที่จะปล่อยให้กู้เสี่ยวหวานทุบตีนาง จะดีกว่าถ้านางพูดถึงความอับอายของกู้เสี่ยวหวานต่อหน้าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก่อน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ซินเถาก็เปลี่ยนสีหน้าของนางทันที และพูดด้วยท่าทางหวาดกลัว “ท่านลุง วันนี้ข้ามาที่หมู่บ้านเพื่อพักผ่อน ข้าเพิ่งมาถึงเมื่อวันก่อน เดิมทีต้องการไปหาเสี่ยวหวานเพื่อพูดคุย แต่เมื่อเห็นชายแปลกหน้าที่บ้านของนาง ข้าก็พยายามอย่างหนักที่จะเกลี้ยกล่อมเสี่ยวหวานว่ามันไม่ดีที่จะรับชายหนุ่มเข้ามาในบ้านของหญิงสาว แต่เสี่ยวหวานไม่ฟังข้าเลย”

“วันนี้ข้าไปที่นั่นอีกครั้งและบอกว่าสิ่งนี้จะส่งผลต่อชื่อเสียงของนาง แต่เสี่ยวหวานกลับไล่ข้าออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ แถมยังบอกว่าข้ายุ่งและไร้ยางอาย หรือนางจะชอบพอกับคนงานระยะยาวคนนั้น! ฮือ ๆ…” ใบหน้าของกู้ซินเถาโศกเศร้าราวกับว่านางรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก