ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 490 กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน

บทที่ 490 กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน

บทที่ 490 กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน

กุ้ยซื่อตะลึงและรู้สึกว่าเด็กคนนี้เป็นคนดื้อรั้น ในใจของนางก็คุกรุ่นไปด้วยความโกรธขึ้นมา “ข้าจะบอกเจ้าไว้ว่า เจ้าอย่าใช้ความคิดที่คดเคี้ยวเหล่านี้ไปหาหลี่ฝาน จะไปหรือไม่ไปหาหลี่ฝาน หรือจะไปหาหลี่ฝานด้วยเรื่องอะไร ก็มีเพียงพี่สาวของเจ้าเท่านั้นที่ทำได้!”

กุ้ยตงเหมยหัวเราะเสียงเย็น ครั้นเห็นกุ้ยซื่อที่กำลังตัวสั่นด้วยความเดือดดาล ขณะที่กุ้ยซื่อกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง กุ้ยตงเหมยก็รีบวิ่งออกจากห้องไป และทันทีที่ผ่านหัวมุมก็มองไม่เห็นเงาของกุ้ยตงเหมยอีกต่อไป

กุ้ยซื่อก็วิ่งออกไปและพยายามที่จะหยุดกุ้ยตงเหมย แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เหงา เกรงว่ากุ้ยตงเหมยคงหลบไปกับกลุ่มเด็กผู้หญิงเหล่านั้นแล้ว

กุ้ยซื่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อกุ้ยตงเหมย

เมื่อกลับถึงบ้าน กุ้ยชุนเจียวก็บังเอิญยืนอยู่ในห้องหลักด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

เมื่อเห็นกุ้ยซื่อกลับมา ปากของนางก็กระตุก “ท่านแม่…”

กุ้ยซื่อตอบรับอย่างขอไปที โดยไม่สนใจกุ้ยชุนเจียวและนั่งลง

ความไม่พอใจคุกรุ่นอยู่ในใจ นางกำลังไม่พอใจกุ้ยชุนเจียว

เนื่องจากเรื่องของกุ้ยชุนเจียว กุ้ยตงเหมยจึงมีความคิดเห็นและความคิดเกี่ยวกับกุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอเช่นนี้

เฮ้อ หัวใจของกุ้ยซื่อเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ลูกทั้งสองคนนี้ล้วนทำให้นางไม่สบายใจทั้งสิ้น

กุ้ยชุนเจียวอยู่ในห้องจึงได้ยินการทะเลาะกันระหว่างกุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมย เมื่อเห็นทุกถ้อยคำล้วนปกป้องตัวเอง นางพลันรู้สึกซาบซึ้งใจ

เนื่องจากกุ้ยตงเหมยไม่รู้เรื่อง กุ้ยชุนเจียวจึงโกรธเช่นกัน

แต่ในสถานการณ์ตอนนั้น กุ้ยชุนเจียวไม่สามารถออกมาได้ หากนางออกมา กุ้ยตงเหมยคงจะบังคับตนเองให้ไปหาหลี่ฝานอย่างแน่นอน

“ท่านแม่…” กุ้ยชุนเจียวยืนนิ่งอยู่นาน เมื่อเห็นกุ้ยซื่อก้มศีรษะเล็กน้อยและไม่พูดอะไร ในใจของนางก็ประหม่าและรู้สึกกลัวเล็กน้อยจึงรีบถามว่า “ท่านแม่ ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่! เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น…”

กุ้ยชุนเจียวลังเลที่จะเอ่ยออกมา หัวใจของนางเต็มไปด้วยความโกรธ การปิดกั้น ความอัปยศ และความขุ่นเคือง

ผู้ร้ายในเรื่องนี้ทั้งหมดคือตัวนางเอง

หากไม่ใช่เพราะตนเอง เถ้าหลี่จะเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร หากไม่มีสิ่งล่อตาล่อใจของเถ้าแก่หลี่ กุ้ยตงเหมยจะโลภในความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งจากการยุยงของผู้อื่นได้อย่างไร

“เฮ้อ…” กุ้ยซื่อรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีกังวลใจและหวาดกลัวของกุ้ยชุนเจียว “ชุนเจียว ข้าสบายดี ข้าก็แค่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย!”

หัวใจของกุ้ยซื่อจะไม่อึดอัดได้อย่างไร!

ประการแรก นางไม่ยอมให้กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน นั่นจึงทำให้กุ้ยตงเหมยไม่สบายใจ ประการที่สอง หากนางสัญญากับกุ้ยตงเหมยว่าจะไปหาหลี่ฝาน เช่นนั้นหลี่ฝานก็จะไม่มีความสุข และหากเขาพูดสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้นออกมา เกรงว่าชีวิตของกุ้ยชุนเจียวจะถูกทำลาย

หัวใจของกุ้ยซื่อว้าวุ่น เด็กทั้งสองล้วนทำให้นางไม่สบายใจ

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าความโกรธของกุ้ยตงเหมยจะหายไป!

“ท่านแม่ ท่านคิดว่าตงเหมยจะไปหาเถ้าแก่หลี่จริง ๆ หรือ?” กุ้ยชุนเจียวรู้สึกกลัวเล็กน้อยราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะระเบิดออกมาจากอกของนาง

“แน่นอนว่าไม่!” กุ้ยซื่อพูดพร้อมกับถอนหายใจยาว “ตงเหมยยังเด็กอยู่ หลายวันมานี้ พ่อกับแม่จิตในไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเป็นห่วงน้องสาวของเจ้า นางยังเด็กนัก เป็นเรื่องที่เข้าใจได้หากจะมีความคิดเช่นนี้!”

กุ้ยซื่อถอนหายใจและมองกุ้ยชุนเจียวอย่างมั่นใจ “ชุนเจียว ไม่ต้องกังวล! น้องสาวของเจ้าจะไม่ไปวุ่นวายแน่นอน! เมื่อนางกลับมา แม่จะพูดกับนางดี ๆ!”

เมื่อเห็นว่ากุ้ยซื่อได้กล่าวไว้เช่นนี้ กุ้ยชุนเจียวก็พยักหน้าตอบรับ

แต่กุ้ยซื่อรอจนพระอาทิตย์ตกดิน แต่กุ้ยตงเหมยก็ไม่กลับมา

กุ้ยซื่อกังวล แต่กุ้ยชุนเจียวกังวลมากกว่า

ดึกมากแล้ว กุ้ยตงเหมยหายไปไหนกันแน่?

หัวใจของกุ้ยซื่อเป็นกังวลเล็กน้อย ประการแรก นางกลัวว่ากุ้ยตงเหมยจะวิ่งไปในเมืองเพื่อไปหาหลี่ฝาน ประการที่สอง นางกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับกุ้ยตงเหมย นี่ก็ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว ทำไมนางถึงยังไม่กลับมาอีก!

กุ้ยซื่อและกุ้ยชุนเจียวรีบแยกย้ายกันออกไปตามหากุ้ยตงเหมย

หลังจากค้นหาทุกซอกทุกมุมของหมู่บ้าน กระทั่งไปหาเด็กหญิงที่มักจะติดต่อกับกุ้ยตงเหมยเพื่อถามข่าวคราวของนาง

กุ้ยตงเหมย นางไปหาหลี่ฝานจริง ๆ

“ตงเหมยบอกว่านางจะไปที่ร้านจิ่นฝูเพื่อไปหาเถ้าแก่หลี่ นางยังยืมเงินข้าไปและบอกว่าจะจ่ายคืนให้สองเท่า!” สีหน้าของเด็กหญิงเต็มไปด้วยการตั้งตารอ “ตงเหมยยังพูดอีกว่า หากเป็นไปด้วยดี ก็จะเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้อีก!”

ในที่สุดสมองของกุ้ยชุนเจียวและกุ้ยซื่อก็ระเบิดออกมา

กุ้ยตงเหมยผู้นี้ไปหาหลี่ฝานจริง ๆ

และนางก็ไปเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว ดูเหมือนว่าหลังจากออกจากบ้าน กุ้ยตงเหมยก็ไปหาเด็กหญิงผู้นี้ หลังจากยืมเงินแล้ว นางก็ตรงไปที่เมืองหลิวเจีย

แต่พวกนางรอที่บ้านเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว เกรงว่าตอนนี้กุ้ยตงเหมยคงได้พบกับหลี่ฝานแล้ว

“ท่านแม่…” กุ้ยชุนเจียวมองกุ้ยซื่อด้วยความตื่นตระหนก

กุ้ยซื่อหลับตาลงและโซเซไปมา หากไม่มีกุ้ยชุนเจียวคอยพยุงเอาไว้ กุ้ยซื่อคงล้มลงไปแล้ว

เมื่อเห็นว่ากุ้ยซื่อไม่ได้เอ่ยสิ่งใด กุ้ยชุนเจียวก็พูดขึ้นมา “ท่านแม่ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี! เกรงว่าตงเหมยคงจะได้พบกับเถ้าแก่หลี่แล้ว!” สีหน้าของกุ้ยชุนเจียวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจและความหวาดกลัว ร่างกายของนางสั่นสะท้าน

กุ้ยตงเหมยมีนิสัยอย่างไร ตนเองเป็นพี่สาวจะไม่รู้ได้อย่างไร!

หากเถ้าแก่หลี่โกรธเคืองขึ้นมา เมื่อถึงเวลานั้นเรื่องที่กุ้ยชุนเจียวหนีไปกับใคร และขอให้เขามาช่วยก็จะถูกเปิดเผย หากเป็นเช่นนั้น เกรงว่าไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ผู้คนในหมู่บ้านอู๋ซีก็จะรู้เรื่องราวทั้งหมด

ตอนนั้นคนในหมู่บ้านจะมองนางอย่างไร!

เด็กสาวอายุสิบกว่าปีหนีไปกับชายหนุ่ม คนในหมู่บ้านจะพูดทิ่มแทงนางเช่นไร!

ตอนนั้นทั้งหมู่บ้านอู๋ซีและอีกหลายหมู่บ้านข้าง ๆ คงจะรู้ว่ามีกุ้ยชุนเจียวที่ไร้ยางอายอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีหนีไปพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ในเวลานั้นตนเองจะเผชิญหน้าและอยู่บนโลกนี้ต่อได้อย่างไร!

ทันทีที่กุ้ยชุนเจียวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็ร้องไห้คร่ำครวญ ปล่อยมือกุ้ยซื่อและวิ่งไปที่แม่น้ำ

กุ้ยซื่อที่เพิ่งหายจากอาการตกใจ เมื่อเห็นว่ากุ้ยชุนเจียววิ่งไปทางแม่น้ำด้วยใบหน้าที่สิ้นหวัง เกรงว่าเด็กคนนี้คงจะคิดไม่ตกและกำลังจะทำอะไรโง่ ๆ เป็นแน่!

นางรีบวิ่งตามไปและตะโกนว่า “ชุนเจียว กลับมา กลับมา!”

กุ้ยชุนเจียวไม่ได้ฟังสิ่งที่กุ้ยซื่อเอ่ย นางวิ่งไปที่แม่น้ำโดยไม่ลดฝีเท้า ในตอนนี้หัวใจของนางมีเพียงการสูญเสียทั้งสถานะและชื่อเสียงของตนเอง และมีเพียงฉากที่ทุกคนนินทาและเรียกนางว่าหญิงแพศยา