ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 564 ตามหาสุดชีวิต
บทที่ 564 ตามหาสุดชีวิต
บทที่ 564 ตามหาสุดชีวิต
ฝ่ามือของฉือโถวสั่นเทา หัวสมองของเขาว่างเปล่า ตอนนี้ไม่อาจคิดสิ่งใดออกได้
“ยังไม่รีบไปตามหานางอีก!” ฉินเย่จือคำรามเสียงดัง ในที่สุดฉือโถวก็หลุดจากภวังค์ หันไปมองฉินเย่จืออย่างสับสัน พยักหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมตอบรับหนึ่งเสียงและเตรียมวิ่งออกไป!
หากแต่ฉินเย่จือรีบขวางเขาเอาไว้ “เจ้ากลับบ้านไปก่อน นำเรื่องนี้ไปบอกแก่พ่อและแม่ของเจ้า และดูแลพวกเขาเอาไว้ หากกู้เสี่ยวหวานกลับมาก็ให้รีบมาบอกข้า!
“แล้วเจ้าจะไปที่ใด?” ฉือโถวถามโดยสัญชาตญาณ
“ข้าจะไปตามหานางบนภูเขา!” ฉินเย่จือกลัว กลัวจะเกิดเรื่องขึ้นเหมือนค่ำคืนวันนั้น หรือหากกู้เสี่ยวหวานเป็นกังวล คงจะซ่อนตัวสักแห่ง หากคาดไม่ถึง นางอาจจะเกิดหลงทาง เรื่องราวเหล่านี้สามารถเกิดขึ้นได้!
ครั้นเห็นฉินเย่จือเอ่ยเช่นนี้ ฉือโถวจึงรีบพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นก็วิ่งลงจากภูเขาทันที
ฉินเย่จือหรี่ตาลงและมองเข้าไปในหุบเขาขนาดใหญ่ด้วยความกังวล ความหวาดกลัวฉายชัดในแววตาของเขา
เสี่ยวหวาน เจ้าอยู่ที่ใดกัน?
ฉินเย่จืออกสั่นขวัญแขวน เขาสำรวจทั่วหุบเขาแห่งนี้อย่างกระวนกระวายใจ แม้แต่ชุ่นเดียวก็ไม่อาจะปล่อยไปได้ และเฝ้ามองอย่างระมัดระวังด้วยดวงตาเบิกกว้าง
หลังจากค้นหาเป็นเวลานาน หาทุกทั่วทุกซอกมุมของหุบเขา ตราบใดที่มันเป็นสถานที่ที่กู้เสี่ยวหวานสามารถซ่อนตัวได้ แม้แต่พุ่มไม้ ฉือเย่จือก็หามันทั้งหมด หากก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้เสี่ยวหวาน
ฉินเย่จือกำหมัดแน่น หัวใจของเขาราวกับถูกกระชากเข้าไปในห้วงอากาศ หากไม่ใช่เพราะเขาพยายามควบคุมตนเอง เกรงว่าเขาจะกังวลจนร่างกายสั่นเทา
พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าทางทิศตะวันตก ความมืดมิดมาเยือนหุบเขาแห่งนี้เร็วกว่าที่อื่น
ฉินเย่จือค้นหาทุกหนทุกแห่งบนหนทางขรุขระยากลำบากบนภูเขา ในหุบเขาแห่งนี้ นอกจากภูเขาสูงตระหง่านแล้ว ยังมีหน้าผาบางแห่ง และมีสัตว์ป่าบางชนิดที่ปรากฏตัวออกมา
ท้องฟ้ามืดสนิท แต่ว่ากู้เสี่ยวหวานยังไม่ปรากฏตัว
นางไปอยู่ที่ใดกัน?
อยู่ที่ใดกัน?
“กู้เสี่ยวหวาน… กู้เสี่ยวหวาน” ฉินเย่จืออยู่ท่ามกลางหุบเขารกร้าง พึมพำอย่างกระวนกระวาย แต่นอกจากเสียงสะท้อนจากอีกฟากหนึ่งของภูเขาที่สะท้อนกลับมา เสียงที่เขาตั้งตารอด้วยความหวังก็ไม่ได้ยินแม้แต่น้อย
ฉินเย่จือไม่เคยกังวลมากเท่านี้มาก่อน
เมื่อพบเจอกับหมาป่าคราที่แล้ว ฉินเย่จือกลัวกู้เสี่ยวหวานจะได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องให้นางพ้นภัยอันตราย
เพียงแต่ครั้งนี้ แม้ว่าเขาอยากจะใช้ชีวิตเพื่อปกป้องความปลอดภัยของนาง หากแต่นางก็ไม่อยู่ให้ตนได้ปกป้อง แล้วเขาจะหานางได้ที่ไหน?
กู้เสี่ยวหวานหายไปไหนกันนะ?
หากนางเผชิญหน้ากับสัตว์ร้าย หากนางตกหน้าผาได้รับบาดเจ็บ จะมีอะไรเกิดขึ้นกับนางหรือไม่?
ยิ่งฉินเย่จือคิดมากเท่าไรพลันยิ่งเป็นกังลวลมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่เคยเป็นกังวลเกี่ยวกับใครมากเท่านี้มาก่อน
“เสี่ยวหวาน…” ฉินเย่จือกลับมายืนที่เดิม เดิมทีเขาหวังว่าจะเห็นร่างกายของกู้เสี่ยวหวานในที่เดียวกัน แต่นอกจากความมืดสนิทแล้วก็ไม่มีเงาผู้ใดเลย
ฉือโถววิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว และป้าจางก็ตำหนิว่า เหตุใดเขาถึงวิ่งด้วยความรวดเร็วเช่นนั้น และเกือบจะทำให้ป้าจางตกอกตกใจ
“ท่านพ่อ ท่านแม่ เสี่ยวหวาน … เสี่ยวหวานหายไปแล้ว” ฉือโถวหายหอบหายใจและพูดอย่างลำบาก นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลอย่างมาก
ป้าจางเหลือบมองฉือโถวอย่างไม่เชื่อ “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”
“ท่านแม่ เสี่ยวหวานไปแล้ว” ฉือโถวพูดอย่างกังวลอีกครั้ง
ลุงจางที่อยู่ข้าง ๆ หยุดงานในมือ และถามอย่างเป็นกังวลว่า “เจ้าเด็กคนนี้กำลังพูดอะไร เสี่ยวหวานหายตัวไปได้อย่างไร! เจ้าไม่ได้พานางขึนภูเขาไปหรอกหรือ?”
ฉือโถวก้มศีรษะเมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นพ่อ ดวงตาของเขาแดงก่ำ และกำลังจะร้องไห้ออกมา “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้า…”
“เจ้าอย่างเพิ่งโทษเขา” ป้าจางตระหนักถึงความจริงจังของเรื่องนี้ในเวลานี้ เมื่อป้าจางได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานหายตัวไป มือของนางก็สั่นเทา
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษฉินเย่จือ และต้องหานางให้เจอโดยเร็วที่สุด!
“ฉือโถว ทำไมเสี่ยวหวานถึงหายไป เจ้าหานางเจอหรือไม่?” ป้าจางเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้ฉือโถว ครั้นนางเห็นฉือโถวดื่มมันเรียบร้อย จึงถามอย่างร้อนรน
“ข้าไปตักน้ำจากลำธารเล็ก ๆ ไม่ไกลนัก เมื่อกลับมาก็ไม่เห็นเสี่ยวหวานแล้ว ข้าคิดว่านางไปซ่อนตัวสักที่ หากแต่มองซ้ายมองขวาอยู่นานก็ไม่เห็นนางสักที!” ฉือโถวพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “ตอนแรกข้าคิดว่าเสี่ยวหวานคงกลับบ้านไปแล้ว เมื่อข้ากำลังจะออกจากเขาก็เห็นฉินเย่จือ เขาก็บอกว่านางไม่ได้กลับบ้าน…”
เมื่อฉือโถวพูดออกมา เขาก็ปิดหน้าและแทบจะร้องไห้ออกมา
เป็นเพราะเขาเอง ถ้าเขาไม่ได้อ้อยอิ่งอยู่ที่ลำธารนานขนาดนั้น เสี่ยวหวานก็คงไม่เป็นไร และเมื่อเขากลับไปก็จะต้องหานางเจออย่างแน่นอน
ฉือโถวหงุดหงิด เขาร้องไห้และทำหน้าบูดบึ้ง อยากจะตบตัวเองสักสองสามครั้ง
“ไม่ต้องห่วง เสี่ยวฉินอยู่ที่ไหน?” ลุงจางสงบลง ตอนนี้การตามหากู้เสี่ยวหวานให้พบโดยเร็วที่สุดคือสิ่งสำคัญที่สุด
“ฉินเย่จือบอกว่า เขากำลังจะไปตามหานางในหุบเขา เขาบอกว่าเขากลัวว่าถ้ากู้เสี่ยวหวานกลับมาในเวลานั้นแล้วจะเกิดความกลัวหากต้องอยู่คนเดียว จึงสั่งให้ข้ามาบอกพวกท่าน!” ฉือโถวเป็นกังวลมาก ไม่รู้ว่าฉินเย่จือหากู้เสี่ยวหวานเจอแล้วหรือยัง
“ไม่เป็นไร แยกย้ายกันไปตามหาเถอะ” ลุงจางพูดในขณะนั้น “ฉือโถว รีบไปที่หุบเขาแล้วช่วยเสี่ยวฉินตามหา ส่วนเจ้ารีบไปดูที่บ้านของเสี่ยวหวาน อย่ารบกวนเด็กทั้งสอง ถ้าพวกเขารู้ ข้าเกรงว่าพวกเขาจะร้องไห้และเป็นกังวล!”
ป้าจางตอบรับอย่างเป็นกังวล “ตกลง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”
ป้าจางกำลังจะวิ่งออกไปข้างนอก แต่ลุงจางรีบหยุดนางไว้ และพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “ถ้าเจ้าไม่เห็นเสี่ยวหวานที่บ้านกู้ ให้เข้าไปที่เมืองและถามอย่างระมัดระวังเกี่ยวกับการหายตัวไปของเสี่ยวหวาน อย่าให้เรื่องกระจายไปเด็ดขาด”
หลังจากที่ลุงจางพูดจบ ป้าจางก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ข้ารู้ ไม่ต้องกังวล ข้าจะระวัง! ข้าจะไม่ให้คนอื่นรู้แน่นอน!”
หลังจากพูดจบ นางก็วิ่งไปทางหมู่บ้านทันที
ฉือโถวไม่กล้ารอช้าอีกต่อไป และรีบกลับไปที่เส้นทางเดิมและไปที่หุบเขาทันที
ณ หุบเขาแห่งนี้ แทบมองไม่เห็นสิ่งต่าง ๆ ฉือโถววิ่งเข้าไปในหุบเขาและตะโกนลั่นหุบเขาว่า “ฉินเย่จือ ฉินเย่จือ…”
