ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 625 เผานางเถอะ

บทที่ 625 เผานางเถอะ

บทที่ 625 เผานางเถอะ

ชายคนนั้นอุ้มร่างเด็กผอบบางพาดไว้บนบ่า

ร่างที่แบกไว้บนบ่าราวกับไร้ชีวิต ร่างนั้นแน่นิ่ง พาดอยู่บนบ่าราวกับตายแล้ว มือทั้งสองข้างห้อยลงมาอย่างอ่อนแรง

ไม่มีชีวิตชีวา

ป้าจางมองอย่างกังวลใจ เพียงรู้สึกว่าร่างของคนนั้นคล้ายกู้เสี่ยวหวานมาก

แต่นางมองไม่เห็นใบหน้าของคนผู้นั้นเพราะอยู่ไกลไปเล็กน้อย จึงยังไม่กล้ายืนยัน

ยิ่งกว่านั้น นางคอยปลอบใจตัวเองเสมอว่าร่างนั้นจะไม่ใช่สาวน้อยเสี่ยวหวาน

ชายคนนั้นเดินไปที่แท่นสูง แล้วโยนร่างนั้นไปบนแท่นสูงราวกับเศษผ้า

ใบหน้าของคนผู้นั้นหันหน้าเข้าหาหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและคนอื่น ๆ แต่ร่างกายของนางยังคงนิ่งอยู่

ป้าจางก็มองเห็นไม่ชัดเช่นกัน

แต่ทังป้านเซียนซึ่งยืนอยู่บนแท่นสูงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวาน แต่เมื่อนึกถึงตัวตนปัจจุบันของเขา เขาก็ปรับความคิดของเขาทันที

เนื่องจากมันมืดและอยู่ไกล ชาวบ้านจึงไม่สังเกตเห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเขา

กู้ฉวนลู่และคนอื่น ๆ ก็จ้องไปที่กู้เสี่ยวหวานและไม่สังเกตเห็น

เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เขาก็อยากจะมองเข้าไปใกล้ ๆ

ได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูดว่า “นี่…”

ราวกับนึกไม่ถึง

กู้เสี่ยวหวานนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีด ตาของนางปิดสนิท ริมฝีปากก็แห้งผาก

นี่โดนกักตัวแค่สองวันหนึ่งคืน นางเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร

ขณะที่สงสัยอยู่ในใจก็ได้ยินทังป้านเซียนพูดอย่างหนักแน่นว่า “ดูเหมือนว่าวิญญาณชั่วร้ายของคนผู้นี้จะมีพลังแกร่งกล้ามาก!”

ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยิน จากนั้นก็ได้ยินทังป้านเซียนพูดอีกครั้ง “คนผู้นี้ถูกสาดด้วยเลือดสุนัข และตอนนี้นางได้ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง วิญญาณร้ายในร่างกายของนางต้องการที่จะหลุดพ้นจากร่างกายนี้ และต้องการจะออกมา มันกำลังดิ้นรน!”

อะไรกัน?

มิน่าล่ะ!

เมื่อเช้าวานนี้ ฮูหยินเหลียงขอให้คนสาดเลือดสุนัขหนึ่งอ่างบนร่างของกู้เสี่ยวหวาน ปรากฏว่ามันเป็นการผนึกวิญญาณร้ายไว้ที่ร่างของนาง เมื่อวิญญาณชั่วร้ายในร่างกายของนางสัมผัสได้ถึงอันตรายและต้องการจะออกจากร่าง แต่มันถูกผนึกไว้ด้วยเลือดของสุนัขจึงไม่สามารถหลบหนีได้ และกำลังดิ้นรนไปสู่ความตายในร่างกายของนาง!

มิน่าล่ะ กู้เสี่ยวหวานผู้นี้จึงไม่ได้เคลื่อนไหวและนอนราบกับพื้นราวกับคนใกล้ตาย

บางคนทนไม่ไหวแล้วและพูดอย่างลำบากใจว่า “โอ้ สาวน้อยเสี่ยวหวานผู้นี้ ทำไมถึงถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงได้กันเล่า!”

“ใช่แล้ว ๆ เด็กคนนี้เป็นเด็กดี นางจะถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงได้อย่างไร!”

ว่าอย่างไรนะ!!!

สาวน้อยเสี่ยวหวาน?

คนผู้นั้นคือกู้เสี่ยวหวานหรือ?

หลังจากที่ป้าจางได้ยิน นางก็ตกตะลึง

เมื่อมองดูเด็กที่ไร้ชีวิตชีวานอนอยู่บนพื้นบนแท่นสูงด้วยสายตาวิตกกังวล ปรากฏว่าคนผู้นั้นคือสาวน้อยเสี่ยวหวานจริง ๆ

เกิดอะไรขึ้นกับนาง?

เกิดอะไรขึ้น? เมื่อวานก็ปกติดี แล้วทำไมวันนี้ถึงโดนคนกลุ่มนี้จับได้ล่ะ?

ป้าจางคิดอย่างรวดเร็วในใจ นางคิดวิธีดี ๆ ไม่ได้ นางรู้เพียงว่าตอนนี้กู้เสี่ยวหวานตกอยู่ในอันตราย คนเหล่านี้จะทำอะไร?

“อย่างไรก็ตาม พวกเจ้าอย่ากลัวไปเลย ข้ามาวันนี้เพราะว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและภรรยาของเขามอบหมายให้ข้ามาขับไล่วิญญาณร้ายนี้ออกจากหมู่บ้านอู๋ซี และให้หมู่บ้านอู๋ซีของพวกเจ้ากลับมาเงียบสงบอีกครั้ง!” ทังป้านเซียนเห็นสีหน้าหวาดกลัวของทุกคน จึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “เด็กคนนี้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงและวิญญาณร้ายผนึกด้วยเลือดสุนัข แต่น่าเสียดายที่วิญญาณร้ายนี้มีพลังมากเกินไป ไม่สามารถปราบด้วยวิธีการธรรมดา ๆ มันสามารถปราบได้ด้วยการเผาทั้งเป็นเท่านั้น!”

คำพูดของชายผู้นั้นทำให้ป้าจางตะลึงไปครู่หนึ่ง

เผาทั้งเป็นหรือ?

กองฟืนสูงอย่างนั้นหรือ?

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดมาก และเขามองไปที่กู้ฉวนลู่ซึ่งดูเหมือนจะอึดอัดเล็กน้อย “ฉวนลู่ เจ้าดูนี่…”

ใบหน้าของกู้ฉวนลู่ซีดเผือดกึ่งเศร้าโศกและกึ่งวิตกกังวล เขามองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่นอนอยู่บนพื้น หายใจเข้ายาว หลับตาลง ดูเหมือนเป็นทุกข์มากและในใจกำลังว้าวุ่น

ทุกคนมองไปที่กู้ฉวนลู่อย่างตั้งใจ ทุกคนคาดเดาว่าเขาจะพูดอะไร

“พี่ใหญ่ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่? กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่ลูกของกู้ฉวนฟู่อีกต่อไป ท่านต้องไม่ลำเอียงนะ!” เสียงของคนที่พูดคำนี้เฉียบขาดมาก มันดังขึ้นท่ามกลางฝูงชนที่เงียบงัน

ป้าจางไม่ต้องดูด้วยซ้ำ นางเดาได้ว่าใครเป็นคนพูดจากเสียงนั้น!

นอกจากเฉาซื่อสะใภ้คนที่สามของตระกูลกู้แล้ว จะเป็นใครได้อีก!

เฉาซื่อมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่นอนอยู่บนแท่นสูงด้วยความรังเกียจบนใบหน้า ใบหน้าของนางน่าเกลียดราวกับว่าเพราะกู้เสี่ยวหวานถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงและรบกวนความสงบของนาง นางจึงรู้สึกไม่เต็มใจและเกลียดชัง

คิ้วของกู้ฉวนลู่ขมวดแน่นหลังจากฟังคำพูดของเฉาซื่อ และเขายังคงเม้มริมฝีปากแน่นและไม่พูดอะไร

ในเวลานี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอ้าปากพูดอย่างกังวลว่า “ฉวนลู่ ข้ารู้ว่าเจ้าทนไม่ได้ นี่คือลูกสาวคนโตของกู้ฉวนฟู่ ลูกคนแรกของพวกเขา เจ้ากลัวที่จะทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง เมื่อถึงเวลานั้นกู้ฉวนฟู่จะไม่ยกโทษให้เจ้า แต่เราทำอะไรไม่ได้…”

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเปลี่ยนเรื่อง ชี้ไปที่ชาวบ้านจำนวนมากใต้แท่นสูงและพูดอย่างกังวลว่า “ข้าเห็นสาวน้อยหวานโตมา ข้าทนไม่ได้ที่จะปฏิบัติกับนางเช่นนี้! อย่างไรก็ตาม มีวิญญาณร้ายอยู่ในร่างกายของนาง ไม่เพียงแต่วิญญาณร้ายเท่านั้น แต่หากมันส่งผลกระทบต่อคนในหมู่บ้านของเราทั้งหมด มันก็คงไม่ดีแน่! มีคนที่เรารู้จักที่ตายอย่างอนาถด้วยน้ำมือนาง ถ้าเราไม่หยุดยั้งตอนนี้ล่ะก็ เกรงว่าจะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม…”

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงรู้สึกตื่นเต้นมาก หลังจากพูด สีหน้าของกู้ฉวนลู่ก็ลดลงไปอีก และดูเหมือนว่าเขาจะวางแผนอยู่ในใจ

เมื่อเห็นภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของกู้ฉวนลู่ ทุกคนก็รู้สึกกังวล

“กู้เซียนเชิง ท่านจะละทิ้งทุกคนเพื่อครอบครัวเล็ก ๆ นี้ไม่ได้ เราทุกคนมาจากหมู่บ้านเดียวกัน มีวิญญาณร้ายอยู่ร่วมกับเรา เมื่อนึกถึงเรื่องนี้พวกเราก็รู้สึกหวาดกลัวมาก!”

“ใช่แล้ว คุณชายกู้ เจ้าไม่รู้หรือว่าวิญญาณร้ายตัวนี้อยู่ร่วมกับเรามานานกว่าหนึ่งปีและมันทำลายการใช้ชีวิตของเรา เราคิดว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาด แต่เราไม่เคยคิดเลยว่านางจะถูกวิญญาณเข้าสิง เราทุกคนต่างถูกผู้หญิงคนนี้หลอก!”