ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 690 กินหม้อไฟกันเถอะ
บทที่ 690 กินหม้อไฟกันเถอะ
บทที่ 690 กินหม้อไฟกันเถอะ
กู้เสี่ยวหวานมองไปรอบ ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ประตูร้าน ฉินเย่จือรู้สึกอยากรู้อยากเห็น หวานเอ๋อร์ดูเหมือนจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อซื้อของ!
“หวานเอ๋อร์ เจ้ามองอะไรอยู่?” ฉินเย่จือขมวดคิ้ว คิดอะไรบางอย่าง และแน่นอนเขาได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดว่า “ข้าต้องการดูว่าสามารถทำอะไรที่หาเงินได้หรือไม่!”
หลังจากที่ฉินเย่จือได้ยินสิ่งนี้ก็ขมวดคิ้วที่แต่เดิมเป็นรอยย่น ตอนนี้ก็ยิ่งขมวดปมแน่นขึ้น
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อมองไปที่ร่างผอมบางนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนผ่านไปมาที่นี่ เขาคงอยากจะอุ้มนางขึ้นบนหลังของเขา และไม่ต้องการให้นางก้าวไปไหนอีก
ฉินเย่จือไม่รู้จะพูดอะไร!
เขามีเงิน แต่ถ้าเงินถูกนำออกไปใช้โดยไม่ตั้งใจ มันจะทำให้กู้เสี่ยวหวานตกใจ
ฉินเย่จือกังวลและรำคาญ เขามีเงิน แต่เขายังต้องเห็นกู้เสี่ยวหวานไปทำงานหาเลี้ยงชีพ เมื่อคิดเกี่ยวกับมันเขาก็รู้สึกเจ็บปวด
และหลังจากที่กู้เสี่ยวหวานมองไปรอบ ๆ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่พบว่านางไม่สามารถทำอะไรได้เลย!
นอกจากทำนาแล้ว ยังเปิดร้านไม่ได้จริง ๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางไม่มีเงินมากขนาดนั้น ดังนั้นจึงไม่มีกำลังทรัพย์มากพอที่จะซื้อร้าน
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย และเมื่อมองตาของฉินเย่จือ ด้วยท่าทางที่ท้อแท้เช่นนี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก
ทุกคนหันกลับมาก็เห็นกู้เสี่ยวอี้และกู้หนิงผิงซื้อของที่พวกเขาชอบ แต่พวกเขาไม่กล้าใช้เงินมากเกินไป ตอนนี้พวกเขารู้ดีว่าเงินที่บ้านกำลังจะหมดลง
สร้างบ้านต้องใช้เงินมหาศาล!
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ซื้ออะไรเลย และฉินเย่จือก็ไม่ซื้ออะไรเช่นกัน!
เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน ทุกคนก็ไปที่แผงลอยเพื่อทานบะหมี่หมูเส้นชามหนึ่งก่อนกลับบ้าน
หลังจากออกมาจากเมืองหลิวเจีย ทุกอย่างที่คิดไว้มันไม่สำเร็จ กู้เสี่ยวหวานจึงรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย
ฉินเย่จือที่อยู่ข้าง ๆ ลอบมองอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ก็เหมือนกัน พวกเขาไม่ได้เล่นสิ่งที่พวกเขาเพิ่งซื้อ และมองกู้เสี่ยวหวานด้วยความทุกข์ใจ
เมื่อกู้เสี่ยวหวานสังเกตเห็นดังนั้นก็ตกใจ
จึงคิดว่าอารมณ์ไม่ดีของนางทำให้พวกเขาเศร้าหมองไปด้วยหรือเปล่า หากกลับไปแบบนี้ เกรงว่าในบ้านคงหดหู่ไปอีกนาน
นางจะต้องหาอะไรที่ทำให้ทุกคนมีความสุข
ทันใดนั้น ดวงตาของนางก็สว่างวาบขึ้นราวกับว่าคิดอะไรได้ นางจึงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คืนนี้เรากินหม้อไฟกันดีหรือไม่?”
หม้อไฟ?
นั่นคืออะไร?
กู้หนิงผิงเป็นยอดนักชิม ครั้นได้ยินในสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน จึงพูดอย่างตื่นเต้น “ท่านพี่ หม้อไฟคือสิ่งใด อร่อยหรือไม่?”
กู้เสี่ยวหวานเกือบจะน้ำลายไหลเมื่อคิดถึงการกินหม้อไฟ แม้ว่าตอนนี้อากาศจะร้อน แต่เมื่ออากาศร้อน การทานหม้อไฟจะทำให้รู้สึกอิ่มเอมใจ
กู้เสี่ยวหวานกลืนน้ำลาย และการกระทำนั้นก็แพร่เชื้อให้คนรอบข้าง และทำให้พวกเขาน้ำลายสอ
ตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานบอกว่ามันอร่อย มันก็คงอร่อยจริง ๆ!
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมีความสุข การแสดงออกของกู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ก็ดีขึ้น
“อาโม่ ไม่ต้องกลับบ้าน ไปซื้อของที่ตลาดกันก่อน!” กู้เสี่ยวหวานพูด เมื่ออาโม่ได้ยินก็ตอบรับอย่างมีความสุข และหันหลังไปขับรถม้าต่อ
ฉินเย่จือไม่ต้องการให้กู้เสี่ยวหวานเหนื่อยเกินไป คราวนี้เมื่อเขาเห็นว่านางกำลังจะกินหม้อไฟ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร หากมันทำให้กู้เสี่ยวหวานเหนื่อย เขาก็ยินดีที่จะไม่กินมัน
เมื่อเห็นแววตาที่ทุกข์ใจในดวงตาของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางยื่นมือออกมาวางบนมือของฉินเย่จือ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล เมื่อถึงเวลาข้าจะสอนพวกเจ้าอยู่ข้าง ๆ ดีหรือไม่?”
เมื่อได้ยินสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูด ฉินเย่จือก็พยักหน้าและใบหน้าของเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย “ตกลง!”
เมื่อเขารู้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่ลงมือทำเอง ฉินเย่จือก็เริ่มสนใจและเอ่ยถามด้วยความสงสัย “หม้อไฟ? สิ่งนี้คืออะไร?”
“หม้อไฟไม่ใช่สิ่งของ หม้อไฟเป็นหม้อขนาดเล็กคล้ายกับหม้อที่เราทำอาหารที่บ้าน มีเตาถ่านอยู่ข้างใต้และใส่น้ำแกงลงในหม้อ ถ้าเราอยากกินอะไร เราสามารถใส่ลงไป เมื่อสุกเราก็สามารถกินได้!” กู้เสี่ยวหวานอธิบาย
“ไม่ต้องทอดอย่างนั้นหรือ?” เป็นครั้งแรกที่ฉินเย่จือได้ยินว่ามีวิธีการกินแบบนี้ และเขาก็สงสัยในทันที
“ไม่ต้อง ลวกแล้วกินเลย มันสะดวกมาก!” กู้เสี่ยวหวานอธิบาย
เมื่อคิดว่าจะได้กินหม้อไฟในตอนกลางคืน กู้เสี่ยวหวานก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง ฉินเย่จือและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้างเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมีความสุข พวกเขาก็มีความสนใจเช่นกัน
เมื่อมาถึงตลาด กู้เสี่ยวหวานก็ซื้อแม่ไก่หนึ่งตัว
ในเวลานั้นน้ำแกงไก่มีคุณค่าทางโภชนาการและบำรุงร่างกาย
ที่ตลาดมีปลา เนื้อ และหลายสิ่งหลายอย่าง
กู้เสี่ยวหวานไปที่แผงขายเนื้อและซื้อหมูสามชั้นชิ้นใหญ่ นางวางแผนที่จะกลับไปทำลูกชิ้นกิน และยังสามารถหั่นเป็นชิ้นได้ ลวกและจิ้มลงในน้ำมันพริก รสชาตินั้น…
แค่คิดเรื่องนี้ก็ทำให้น้ำลายของกู้เสี่ยวหวานไหล
ยังมีปลา กลับไปถึงนางจะแล่เนื้อปลา และทำลูกชิ้นปลา โดยไม่ลืมซื้อผักตามฤดูกาล
ราคาของผักนี้สูงอย่างน่าขัน ผักราคาแพงกว่าเนื้อหนึ่งชั่งเสียอีก
สิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นสิ่งใหม่ที่นี่!
การกินหม้อไฟตอนกลางคืน เนื้อเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ และผักก็เช่นกัน แม้ว่ามันจะมีราคาแพงกว่าเนื้อ แต่เมื่อคิดว่านี่เป็นการกินหม้อไฟครั้งแรก จึงต้องให้ทุกคนกินให้เต็มที่ นางจึงกัดฟันซื้อเยอะ ๆ และคิดว่าบางทีสวีเฉิงเจ๋ออาจจะมาในคืนนี้ ดังนั้นจึงซื้อเพิ่มพอให้ทุกคนกินอิ่ม
เมื่อกู้เสี่ยวหวานกำลังดูผักที่ชาวบ้านเอามาขาย อยู่ดี ๆ นางก็เกิดความคิดใหม่ ถ้าสามารถปลูกผักในสวนได้ หากในอนาคตต้องการกินผักก็สามารถกินผักจากสวนของตัวเองได้ นี่เป็นความคิดที่ดี
กู้เสี่ยวหวานคิดกับตัวเอง
ต่อมาเมื่อไปที่อื่นและซื้อของอื่น ๆ สำหรับหม้อไฟ หลังจากที่ซื้อเกือบทั้งหมดแล้ว กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ก็กลับบ้าน
หลังจากกลับถึงบ้าน กู้เสี่ยวหวานก็ขอให้อาโม่ฆ่าไก่ หลังจากทำความสะอาดแล้วก็ตักน้ำขึ้นมาต้มในหม้อใบใหญ่
คนอื่น ๆ ไม่ได้เกียจคร้านเช่นกัน ภายใต้คำสั่งของกู้เสี่ยวหวาน คนทำหน้าที่ล้างผักก็ล้างผัก คนที่มีหน้าที่ฆ่าปลาก็ฆ่าปลา คนที่มีหน้าที่สับเนื้อก็สับเนื้อ
กู้เสี่ยวหวานนั่งลงบนเก้าอี้ โดยมีฉินเย่จือนั่งอยู่ด้านข้างคอยรินน้ำให้นางจิบเป็นครั้งคราว และมองทุกคนที่นั่งอยู่บนพื้นทำงานกันอย่างวุ่นวาย
ถ้าฉินเย่จือไม่ได้เฝ้าดูอย่างใกล้ชิด เกรงว่านางจะรุดขึ้นหน้าไปช่วยทุกคนทำงาน
