ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 730 ต้องการตัวชายผู้นั้นมา
บทที่ 730 ต้องการตัวชายผู้นั้นมา
บทที่ 730 ต้องการตัวชายผู้นั้นมา
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้จะทำอย่างไร วันนี้นางทำให้คุณหนูหลิวขุ่นเคืองเสียแล้ว เมื่อเห็นสายตาที่นางมองก่อนจะจากไป ดูเหมือนว่านางจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมายและไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ในใจ
ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะคิดออก ในวันที่สามก็มีคนมาหาที่สวนหลี่
เสี่ยวเถาสอบถามเรื่องของครอบครัวกู้เสี่ยวหวานในสองวันเท่านั้น ดังนั้นนางจึงมาที่นี่ในวันถัดไป
เนื่องจากกู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนในเมืองหลิวเจีย เสี่ยวเถาจึงใช้ความพยายามอย่างมากในการสอบถามเกี่ยวกับพวกเขา
หลังจากได้รับข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานแล้ว เสี่ยวเถาก็เล่าข่าวทั้งหมดที่พบให้กับ หลิวเทียนฉืออย่างภาคภูมิใจ
เมื่อรู้ว่าผ้าเช็ดหน้าที่นางใช้นั้นแท้จริงแล้วปักโดยน้องสาวของกู้เสี่ยวหวาน หลิวเทียนฉือก็รู้สึกประหลาดใจมาก
ไม่น่าแปลกใจที่เมื่อมีการกล่าวหาว่าน้องสาวขโมยผ้าเช็ดหน้า พี่สาวคนนั้นจึงแน่ใจว่าน้องสาวของนางไม่ได้ขโมยไป
ปรากฏว่าพวกนางเป็นคนปักผ้า ทำไมจะต้องขโมยผ้าเช็ดหน้ากัน
นอกจากนี้ยังมีชายหนุ่มรูปหล่อคนนั้น เดิมทีเป็นเด็กจรจัดที่กู้เสี่ยวหวานให้ข้าวและรับเข้ามา
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หลิวเทียนฉือก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกเสียใจเล็กน้อยในใจ “หล่อเหลาเช่นนั้น แต่กลับยากจน นี่ไม่ได้เป็นการฝังเขาหรือ!”
“ถ้าอย่างนั้น คุณหนู ถ้าอยากให้เขามา ข้าเชื่อว่าเขาจะมาแน่นอน ดังคำที่ว่า คนเดินขึ้นสู่ที่สูง น้ำไหลลงที่ต่ำ เมื่อถึงเวลานั้น หากคุณหนูจะซื้อเขา เกรงว่าชายคนนั้นจะรอไม่ไหว!” เสี่ยวเถาพูดอย่างตื่นเต้น
หลิวเทียนฉือพยักหน้าด้วยรอยยิ้มราวกับว่านางเห็นฉินเย่จือตามหลังนางมา
หากนางสามารถซื้อบุคคลนี้และให้เขากลายเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวได้ คุณหนูคนอื่นในเมืองหลวงจะต้องอิจฉาอย่างแน่นอน
หลิวเทียนฉือมีความสุขมาก คนผู้นั้นปราบทหารองครักษ์ได้อย่างง่ายดาย
ผู้คุ้มกันของนางก็เก่งมากเช่นกัน พวกเขาถูกเลือกโดยพ่อของนางให้พาพวกนางมาที่นี่ พวกเขาล้วนเป็นผู้คุ้มกันชั้นหนึ่งในคฤหาสน์ เมื่อนายหญิงเห็นเช่นนั้น นางก็ตำหนิหลิวฉงหร่านว่าลำเอียง
แต่ชายคนนั้นยกมือขึ้นอย่างง่ายดาย เขาเกือบจะบดขยี้กระดูกของผู้คุ้มกัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าทักษะของชายผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลิวเทียนฉือก็พูดทันที “เสี่ยวเถา ไม่ว่ากู้เสี่ยวหวานจะเสนอเงื่อนไขใด เขาจะต้องถูกพาตัวไปที่ที่พักของเรา!”
ประการแรกบุคคลนี้มีรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดา ถ้าเขาสามารถอยู่เคียงข้างตนได้ เมื่อถึงเวลานั้น ท่ามกลางสาวงามในเมืองหลวงนางจะเป็นคนที่ได้รับความนิยม และประการที่สอง ทักษะของบุคคลนี้ไม่ธรรมดา หลิวเทียนฉือมีลางสังหรณ์ว่าถ้าสามารถใช้เขาเพื่อปกป้องตัวเองได้ ตนเองจะไม่เสียเปรียบอย่างแน่นอน
เสี่ยวเถารับคำสั่งด้วยรอยยิ้มและไปพร้อมกับอวดว่านางจะทำได้อย่างแน่นอน
เมื่อเห็นท่าทางที่มั่นใจของเสี่ยวเถา หลิวเทียนฉือก็เต็มไปด้วยความมั่นใจเช่นกัน
ตนเองเป็นสาวในเมืองหลวง เมื่อตนเองต้องการใครสักคน จะมีคนขัดใจได้อย่างไร!
เช้านี้ กู้เสี่ยวหวานยังไม่ตื่น และหลังจากรุ่งสางนางก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูด้านนอก น้ำเสียงนั้นดูเร่งรีบมาก
อาโม่ลุกขึ้นและเปิดประตู และเห็นสาวรับใช้แสนสวยยืนอยู่ข้างนอก นั่นคือเสี่ยวเถาที่เจอเห็นในร้านจิ่นฝูในวันนั้น
เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือเสี่ยวเถา ท่าทางของอาโม่ก็น่าเกลียดมาก และเขาถามด้วยความโกรธว่า “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
เสี่ยวเถานั้นมองอาโม่ด้วยสีหน้าที่มีความสุข คืนนั้นนางสังเกตเห็นแค่อีกคน แต่ไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะหล่อเหลาด้วยเช่นกัน ถึงจะไม่เท่าอีกคน แต่คนนี้ก็มีระดับไม่แพ้กัน!
ถ้าเอาคนทั้งสองกลับไป คุณหนูอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้!
จากนั้น ใบหน้าของเสี่ยวเถาก็สดใสขึ้น และก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “เจ้าคืออาโม่ใช่หรือไม่?”
ดูเหมือนว่าบุคคลนี้คืออาโม่ คนรับใช้ที่กู้เสี่ยวหวานซื้อมา
อาโม่ขมวดคิ้ว สงสัยว่าทำไมนางถึงรู้จักชื่อของเขา “เจ้ารู้จักชื่อของข้าได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยินคำถามของอาโม่ เสี่ยวเถารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง “เหอะ ๆ ไม่เพียงแต่จะรู้จักชื่อของเจ้าเท่านั้น ข้ายังรู้จักชื่อคุณหนูของเจ้าด้วย และยังรู้ว่าพวกเจ้าทั้งหมดย้ายมาจากหมู่บ้านอู๋ซี!”
ใบหน้าของอาโม่ไม่พอใจอย่างมาก และในพริบตาเสี่ยวเถาก็พุ่งเข้ามา
ขณะที่รีบวิ่งเข้าไป นางก็มองไปรอบ ๆ “บ้านหลังนี้เป็นของเถ้าแก่หลี่แห่งร้านจิ่นฝู เจ้าไม่รู้สึกอึดอัดที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้หรือ!”
อาโม่เห็นนางผู้นั้นพูดเรื่องไร้สาระ และอยากจะโยนนางออกไป แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง อาโม่จึงได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เจ้ารีบออกไป หากเจ้าไม่ฟังอีก ข้าจะโยนเจ้าออกไป!”
เสี่ยวเถาไม่กลัวเลยและพูดอย่างเหยียดหยาม “ทำไมเจ้าถึงโกรธขนาดนี้? ในอนาคตบางทีเราอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกันก็ได้!”
“ใครจะเป็นครอบครัวเดียวกันกับเจ้า!” อาโม่หน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวเถา และคำรามด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเถาไม่ฟังคำพูดของเขา อาโม่จึงก้าวไปข้างหน้าและจะยกนางขึ้น
ทันทีที่เขาขยับตัว เขาก็ได้ยินเสียงเร่งรีบจากข้างหลัง “อาโม่…”
มันเป็นเสียงของกู้เสี่ยวหวาน!
เมื่อเห็นว่าเจ้านายมาแล้ว อาโม่ก็รีบก้าวถอยหลังและคำนับด้วยความเคารพ “คุณหนู!”
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานออกมา ตามมาด้วยฉินเย่จือที่คุณหนูต้องการตัว เสี่ยวเถาก็พูดอย่างมีความสุขว่า “โอ้ แม่นางกู้มาแล้ว!”
มีความยินดีในคำพูด แต่ก็มีความรู้สึกไม่เคารพอย่างลึกซึ้งเช่นกัน
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้สึกไม่พอใจ แต่ยังคงพูดอย่างสุภาพ “แม่นางมาที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือไม่?”
“แน่นอนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น แต่มันเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุข!” เสี่ยวเถาดูมีความสุข ไม่สนใจใบหน้าที่มืดมนของคนอื่น นางชี้ไปที่ฉินเย่จือและอาโม่และพูดอย่างไม่เกรงใจ “สองคนนี้เป็นคนที่แม่นางกู้เก็บมาใช่หรือไม่? แม่นางกู้บอกราคามาเถอะ แล้วข้าจะพาสองคนนี้ไป ถือเป็นการแก้แค้นให้เจ้าในช่วงเวลานี้”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ นางก็รู้สึกหงุดหงิดทันทีและไม่สนใจว่านางจะเป็นสาวรับใช้ของคุณหนูจากเมืองหลวงหรือไม่ ดังนั้นนางจึงพูดอย่างไม่เกรงใจและเย็นชา “หากคุณหนูต้องการซื้อคนรับใช้ก็มาผิดที่แล้ว! ในเมืองหลิวเจียมีตลาดขายทาสโดยเฉพาะ หากคุณหนูต้องการซื้อทาสให้ไปซื้อมันที่นั่นเสีย!”
ใบหน้าของฉินเย่จือมืดมนขึ้นเรื่อย ๆ และมองไปที่เสี่ยวเถาด้วยใบหน้าไม่พอใจ มองไม่ออกว่าเขาคิดอะไรในใจ!
อาโม่กำหมัดแน่นด้วยใบหน้าเย็นชาราวกับว่าตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานเอ่ยปาก เขาจะโยนนางผู้นี้ออกไปอย่างไร้ความปรานี
