ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 750 กู้ฉวนลู่ผู้ขี้อิจฉา

บทที่ 750 กู้ฉวนลู่ผู้ขี้อิจฉา

บทที่ 750 กู้ฉวนลู่ผู้ขี้อิจฉา

เสียงเรียกพี่เย่จือทำให้ฉินเย่จือที่มีสีหน้าเรียบเฉยพลันยิ้มกว้าง ราวกับว่าดอกไม้ไฟยามสิ้นปีก็ไม่สดใสเท่ารอยยิ้มนั้น

สวีเฉิงเจ๋อขมวดคิ้วเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่นุ่มนวลคล้ายขี้ผึ้งโดนไฟลน

เขาเข้าใจความแตกต่างของน้ำเสียง

ยามที่นางเรียกเขาว่าพี่เฉิงเจ๋อ เสียงของกู้เสี่ยวหวานนั้นชัดเจนและแจ่มชัด แม้ว่าจะหวานใส แต่ก็เหมือนกับน้องสาวที่เรียกพี่ชายมากกว่า

น้ำเสียงแจ่มใสไม่มีความหมายอื่นแฝง

แต่เมื่อนางเรียกฉินเย่จือ เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของนางมีความออดอ้อน

“อย่ากังวลไปเลย เมื่อถึงเวลา เจ้าจะได้เด็ดองุ่นเข้าปากทันทีที่เจ้ายื่นมือออกไป…” หลังจากพูดจบ ฉินเย่จือก็แตะที่ปลายจมูกของกู้เสี่ยวหวานและพูดอย่างเอ็นดูว่า “เจ้าแมวจอมตะกละตัวน้อย…”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตามใจ แม้แต่การเคลื่อนไหวของการเกาเบา ๆ ที่ปลายจมูกของกู้เสี่ยวหวานก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

จากนั้นสวีเฉิงเจ๋อก็ได้ยินกู้เสี่ยวหวานหัวเราะคิกคัก

ดูเหมือนว่านางจะลืมไปเสียสนิทว่าองุ่นที่นางกินในตอนนั้น เป็นสวีเฉิงเจ๋อที่ตั้งใจนำมาจาภูเขาหมิน!

สวีเฉิงเจ๋อขมวดคิ้ว เขารู้สึกอึดอัดยิ่ง

แต่เขาจะพูดอะไรได้!

กู้เสี่ยวหวานไม่เข้าใจอะไรเลย แต่เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าฉินเย่จือมีความคิดเป็นอื่นต่อกู้เสี่ยวหวานอย่างเห็นได้ชัด

วันนั้นมารดาของเขาหยั่งเชิง แต่ดูเหมือนชายคนนี้กำลังฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อยู่ มารดาของเขาถามอะไรไปก็เหมือนจะตอบไปหมดแล้ว

แต่ทุกอย่างนั้นคลุมเครือและมิอาจเข้าใจความคิดของฉินเย่จือได้

คนผู้นี้เป็นศัตรูตัวฉกาจสำหรับเขาในการไล่ตามกู้เสี่ยวหวาน สวีเฉิงเจ๋อถอนหายใจยาว แต่เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

ใจดวงนี้เหมือนโดนใครควักออกไป รู้สึกไม่ดีไปหมด

แต่เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานยังคงร่าเริง สวีเฉิงเจ๋อทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างขอโทษ แล้วซ่อนความคิดของเขาจากกู้เสี่ยวหวาน

ทว่าสวีเฉิงเจ๋อยังคงทำผิดพลาด

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาสามารถหลอกเด็กอายุเก้าขวบได้ แต่ไม่ใช่กู้เสี่ยวหวานในวัยสามสิบปี

กู้เสี่ยวหวานมองทะลุรอยยิ้มกล้ำกลืนฝืนทนของสวีเฉิงเจ๋อได้อย่างรวดเร็ว

กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน

นางรู้อยู่เสมอว่าสวีเฉิงเจ๋อใจดีกับนาง แต่นางไม่สามารถตอบรับได้ นางไร้พลังจริง ๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและถามสวีเฉิงเจ๋อ “พี่เฉิงเจ๋อ ท่านเหนื่อยเกินไปหรือไม่? สีหน้าของท่านดูไม่ดีเลย!”

คำพูดของกู้เสี่ยวหวานทำให้สวีเฉิงเจ๋อประหลาดใจ

ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ไม่มีอะไร เมื่อคืนข้าอาจจะนอนดึกไปหน่อย”

เขาเข้านอนเร็วโดยคิดว่าเขาจะมาแต่เช้าเพื่อที่จะได้เห็นกู้เสี่ยวหวานมีจิตใจดี แต่เมื่อนอนอยู่บนเตียง เขากลับใช้เวลาทั้งคืนคิดว่าจะคุยกับกู้เสี่ยวหวานอย่างไร คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาควรพูดและสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานจะตอบ

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน พลิกไปพลิกมา เขาก็มึนงงจนแทบไม่ได้นอน ในหัวเอาแต่คิดเรื่องที่จะคุยกันตลอดครึ่งคืน

ทั้งที่คิดคำพูดมามากมาย แต่เมื่อพบกันจริง ๆ สมองของเขาก็ว่างเปล่าอีกครั้ง และเขาก็พูดอะไรไม่ออก!

สวีเฉิงเจ๋อรู้สึกรำคาญยิ่ง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงถูกใจฉินเย่จือนัก

เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินเช่นนี้ นางพูดทันทีว่า “พี่เฉิงเจ๋อ ท่านควรกลับไปพักผ่อนก่อนนะ”

กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยความลำบากใจ

สวีเฉิงเจ๋อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าหลังจากได้ยิน “ก็ได้ ถ้ามีอะไร โปรดส่งคนไปที่หอหนังสืออวี้เพื่อแจ้งข้า!”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าแล้วไปส่งสวีเฉิงเจ๋อที่รถม้า เมื่อเห็นว่ารถม้าจากไปแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ตราบใดที่สวีเฉิงเจ๋อไม่บ่อนทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน นางจะแสร้งทำเป็นคนโง่ต่อไปและทำราวกับว่านางไม่รู้เรื่อง

นางยังเด็กมาก สวีเฉิงเจ๋อแก่กว่านางถึงสิบปี บางทีเขาอาจเพียงใคร่รู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของนางเล็กน้อย

กู้เสี่ยวหวานกำลังคิดเช่นนี้ แต่นางไม่รู้เลยว่าความเจ็บปวดของสวีเฉิงเจ๋อได้ท่วมท้นแล้ว หลังจากเข้าไปในรถม้าแล้ว สวีเฉิงเจ๋อก็นั่งอยู่เช่นนั้นพร้อมกับหลับตาลง ราวกับว่ากำลังพักสมอง แต่ในใจของเขามีความเจ็บปวดและความโศกเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้อยู่

รถม้าวิ่งอย่างรวดเร็วบนถนนหลวง ฝุ่นตลบไปทั่ว

เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นว่าสวีเฉิงเจ๋อจากไป นางก็รู้สึกโล่งใจ

นางดึงกู้หนิงอันและคนอื่น ๆ ไปหารือเกี่ยวกับเครื่องเรือนที่จะสร้าง และสิ่งที่จะซื้อในแต่ละห้องด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ดูเหมือนบ้านจะว่างเปล่า แต่หลังจากนี้ไม่นาน ที่นี่จะมีทุกอย่างครบครัน จากนั้นพวกนางก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่นี้ได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้เสี่ยวหวานก็มีพลังมากขึ้น

นางอยากจะหาเงินให้มากขึ้นเพื่อซื้อเครื่องเรือน ยิ่งมีเครื่องเรือนเพิ่มก็ยิ่งอำนวยความสะดวกในพวกนางได้มากขึ้น

ฉินเย่จือกังวลเกี่ยวกับต้นกล้าองุ่นที่กู้เสี่ยวหวานต้องการ ซึ่งตอนนี้ไม่สามารถปลูกได้อีกต่อไป ดังนั้นดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้มันในปีหน้าเท่านั้น นอกจากนี้ ในเวลานั้นเขาจะนำต้นกุ้ยฮวากลิ่นหอมหวานที่นางกล่าวถึงมาด้วย

ทุกคนพูดคุยและหัวเราะในบ้านหลังใหม่ มันมีชีวิตชีวามาก และหลังจากที่พวกเขาเดินไปจนเกือบครบทุกห้องแล้ว พวกเขาก็ลงกลอนที่บ้าน และกลับไปยังสวนหลี่

วันนี้พวกเขามีความสุขมาก แต่บางคนกลับไม่มีความสุข

กู้ฉวนลู่ไม่ทราบว่ากู้เสี่ยวหวานได้สร้างบ้านใหม่ ดังนั้นเขาจึงคิดว่ากู้เสี่ยวหวานอาศัยอยู่ชั่วคราวในสวนหลี่ของหลี่ฝาน

แต่วันนี้มีแขกกลุ่มหนึ่งมาทานอาหารในร้านอาหาร และพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับงานเลี้ยงที่บ้านของใครบางคนในวันนี้

กู้เสี่ยวหวานเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ครอบครัวของนางกำลังสร้างบ้านใหม่ โดยมีพื้นที่ใกล้กับภูเขามากกว่าหนึ่งร้อยหมู่ เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผู้คนก็เดาได้ว่าเป็นนาง

เมื่อกู้ฉวนลู่ได้ยินว่าครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานสร้างบ้านใหม่ เขาก็โกรธมากจนหน้าเกือบเขียว

พู่กันในมือของเขาเกือบถูกเขาทำหัก

กู้เสี่ยวหวานไปสร้างบ้านใหม่จริงหรือ

นางเอาเงินมาจากไหนกัน?

เมื่อนึกถึงครั้งสุดท้ายที่กู้เสี่ยวหวานถูกมัดไว้กับเสาและกำลังจะถูกเผาไฟในฐานะวิญญาณชั่วร้าย ยามไม่มีใครในบ้านกู้ กู้ฉวนลู่ได้แอบเข้าไปครั้งหนึ่ง โดยคิดจะเข้าไปดูว่ามีอะไรในบ้านของกู้เสี่ยวหวานบ้าง