ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 759 เฉียนเหล่าซานคนไร้สัจจะ

บทที่ 759 เฉียนเหล่าซานคนไร้สัจจะ

บทที่ 759 เฉียนเหล่าซานคนไร้สัจจะ

ยิ่งไปกว่านั้น กู้เสี่ยวหวานมองดูผู้คนรอบตัวเขาอย่างระมัดระวัง และบางคนก็ไม่เต็มใจที่จะคุยกับเขา

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าคนผู้นี้ไม่ใช่คนดี ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่มองไปที่คนผู้นั้นอีกสองสามครั้ง และจำไว้ในใจ

“เฉียนเหล่าซาน เจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมถุงเสบียงเจ้าถึงได้ชื้นนัก!”

ทันใดนั้น หลิวต้าจ้วงที่มาส่งอาหารด้วยกันทักทายกู้เสี่ยวหวานอย่างสบายใจหลังจากกินอาหารเสร็จ และกำลังจะกลับบ้าน ตอนที่ผ่านแถวยาวเห็นเฉียนเหล่าซาน หลิวต้าจ้วงตั้งใจดูครั้งที่สองเห็นว่าถุงของเฉียนเหล่าซานเปียกเล็กน้อย หลิวต้าจ้วงถามด้วยใบหน้าหม่นหมอง

เฉียนเหล่าซานผู้นี้ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นลูกคนที่สามไม่ใช่หรือ เป็นเพราะผู้นี้เขามี ‘สามมือ’

มีสามมือ โดยธรรมชาติแล้วบอกว่าผู้นี้ชอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ

ตอนนี้มีแม่แก่ตาบอดเพียงคนเดียวในครอบครัวของชายคนนี้ เพราะชื่อเสียงในชุมชนนั้นแย่มาก เขาคร้านจะเอะอะ ครอบครัวยากจน อายุสามสิบแล้วก็ยังไม่ได้แต่งงาน และมักจะมีพฤติกรรมลักขโมย

ต่อมา เฉียนเหล่าซานไม่เพียงแต่ลักขโมยไก่กับสุนัขเท่านั้น เขายังเริ่มขโมยคนอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม การขโมยครั้งนี้ไม่ใช่การขโมยแบบนั้น

แต่เป็นการขโมยเด็ก! เพียงแต่ว่าตอนที่เริ่มทำครั้งแรกแผนการชั่วไม่สำเร็จ เพราะถูกจับได้เสียก่อน

หลังจากนั้นเขาก็ถูกคนตัดนิ้วก้อยออก เดิมทีเขาควรจะถูกไล่ออกจากเมืองหลิวเจีย แต่ทว่าหญิงชราตาบอดของเขาคุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องให้ทุกคนปล่อยเขาไป เฉียนเหล่าซานก็สาบานว่าเขาจะกลับตัวกลับใจในภายภาคหน้า นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนยอมถอย

เราทุกคนอยู่บนถนนสายเดียวกันและเป็นเพื่อนบ้านกันมาหลายทศวรรษ ไม่เห็นแก่หน้าของเฉียนเหล่าซาน ก็ให้เห็นแก่หน้าหญิงชราเฉียนด้วย

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยไป ต่อมาเฉียนเหล่าซานได้รับบทเรียบแล้วจริง ๆ เขาเช่าที่ดินจากครอบครัวเจ้าของบ้าน ปลูกเอง เก็บข้าวเอง แล้วก็หาเลี้ยงตัวเองกับแม่ชราเช่นนี้

ต่อมา ดูเหมือนจะได้ยินว่าเฉียนเหล่าซานส่งเสบียงอาหารกลับไปที่บ้านของเจ้าของบ้านโดยผสมทรายปะปน เป็นเพียงสินค้าชั้นสอง หรือสินค้าคุณภาพต่ำ

เจ้าของบ้านรายอื่นจึงยกเลิกเช่าที่ดินกับเฉียนเหล่าซาน

กู้เสี่ยวหวานไม่รู้เรื่องราวภายในของเฉียนเหล่าซาน แต่หลิวต้าจ้วงนั้นรู้ ชาวนาผู้เช่ารอบ ๆ ก็รู้เช่นกัน ดังนั้นทุกคนจึงไม่อยากคุยกับเขา

ทว่าหลิวต้าจ้วงรู้จักนิสัยของเฉียนเหล่าซานดี ดังนั้นเขาจึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ แท้จริงแล้วเขาเห็นว่าถุงเสบียงของเฉียนเหล่าซานเปียก

เมื่อได้ยินเสียงของหลิวต้าจ้วง ชาวนาผู้เช่าก็มองไปที่ถุงของเฉียนเหล่าซาน

แน่นอนว่าเห็นว่าด้านนอกถุงของเฉียนเหล่าซานค่อนข้างชื้น ราวกับว่าข้าวข้างในจะแฉะ

เฉียนเหล่าซานได้ยินก็มองไปที่ฝูงชนที่จ้องมองเขาอย่างแปลกประหลาด คิดในใจว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาทำหน้าสงบแล่วพูดว่า “ฮิ ๆ ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็พี่ใหญ่หลิวนี่เอง”

“ใครคือพี่ใหญ่ของเจ้า ขอถามหน่อย ทำมันถุงมันชื้นขนาดนั้น!” หลิวต้าจ้วงเห็นท่าทางกะล่อนของเฉียนเหล่าซานก็รู้สึกไม่พอใจ

เฉียนเหล่าซานเห็นเขาถามอย่างก้าวร้าวกับตน ด่าในใจยุ่งอะไรด้วย

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานได้ยินเสียงโต้เถียงจากทางนี้ นางก็เดินมา เฉียนเหล่าซานจึงตะโกนทันที “ข้ารีบมาที่นี่แต่เช้า ข้าไม่เหมือนพี่ใหญ่หลิวที่มีลากับเกวียน ข้าแบกของมาเองทั้งหมด พอแบกไปแล้วเหนื่อยก็วางของลงที่พื้นแล้วพักสักหน่อย อาจเป็นเพราะวันนี้น้ำค้างหนัก ถุงของข้าเลยเปียก!”

พูดจบ เขาก็ทุบที่ไหล่ของเขา แสร้งทำเป็นไม่สบายและพูดอย่างเสียใจ “ข้าไม่รู้ว่าวันนี้เจ้าของจะเก็บค่าเช่าหรือไม่ ข้ารีบมาที่นี่แต่เช้าโดยไม่ได้กินอาหารด้วยซ้ำ อยากจะนำค่าเช่ามาให้กับเจ้าของ แต่ใครจะรู้ว่าในถุงของข้าเต็มไปด้วยเมล็ดข้าวที่ใหญ่ อวบ และคัดสรรมาอย่างดีเพื่อเจ้าของ โอ๊ย ช่วยไม่ได้”

กู้เสี่ยวหวานจดจ่ออยู่กับการมองคน ๆ นี้เท่านั้น ไม่ได้มองว่าถุงของคนนี้อย่างระวัง พอตอนนี้มองใกล้ ๆ ถุงคนนี้เปียกจริง ๆ!

“ไร้สาระ เจ้าวางถุงนั่นไว้ที่พื้นแน่นอนว่ามันต้องเปียก แล้วทำไมมันถึงได้เปียกทั้งสองด้าน!” หลิวต้าจ้วงไม่เชื่อสิ่งที่เฉียนเหล่าซานพูดเลย และถามด้วยน้ำเสียงหยาบคาย

“เฮ้ เจ้านี่มันคนสมองช้าเสียจริง ข้าไม่ได้วางแบบนั้น ข้าคว่ำมันลงไม่ได้หรือไง!” เฉียนเหล่าซานมีความมั่นใจมากขึ้นในขณะที่เขาพูด แต่เมื่อมองดูตอนนี้ แม้แต่กู้เสี่ยวหวานก็กำลังเข้ามาข้าง ๆ ทำได้แค่กัดฟันอธิบาย

เห็นว่าเฉียนเหล่าซานไม่รู้วิธีกลับใจและยังเป็นคนที่ตีสองหน้า หลิวต้าจ้วงจึงโกรธมากจนอยากจะก้าวไปข้างหน้าแล้วทุบตีเขา

คนแบบนี้ จะมาเช่าที่ดินของเจ้าของได้อย่างไร อย่าถูกรังแกโดยคนน่ารังเกียจแบบนี้เลย

เจ้าของคนอื่นก็ปฏิเสธไม่ให้เขาเช่า ดังนั้นเขาจึงมาเช่าที่ดินของกู้เสี่ยวหวาน เจ้าของถูกรังแกโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร เขาจึงจงใจรังแกเจ้าของตัวน้อยที่นี่!

เกลียดจริง ๆ!

หลิวต้าจ้วงโกรธมากจนหน้าแดงคอบวม ในทางกลับกันผู้ชายที่ชื่อเฉียนเหล่าซานไม่รู้ว่าเห็นตัวเองโกรธหลิวต้าจ้วงแล้วภูมิใจมากหรือเปล่า

ดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์

กู้เสี่ยวหวานเดินออกไปพอดี เห็นหลิวต้าจ้วงกำหมัดแน่นราวกับว่าเขาโกรธมาก

เมื่อครู่พี่พวกเขาทั้งสองคุยกัน กู้เสี่ยวหวานได้ยินทั้งหมด

หลิวต้าจ้วงเช่าที่ดินของนางมาเกือบสองปีแล้ว และนี่เป็นครั้งที่สองที่เขาจ่ายค่าเช่า

ไม่เพียงแต่มีคนกลับมาเช่ามากขึ้น แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเมล็ดข้าวสมบูรณ์ เป็นเสบียงชั้นดี

กู้เสี่ยวหวานรู้โดยธรรมชาติว่าหลิวต้าจ้วงคนนี้ไว้ใจได้

แต่กับเฉียนเหล่าซาน กู้เสี่ยวหวานคิดว่าเขาไม่ใช่คนดีในตอนแรก ขณะนี้ยังตะเบ็งเสียงอยู่ที่นี่เนื่องจากหลิวต้าจ้วงค้นพบว่าถุงของเขานั้นไม่ชอบมาพากล คิดดูแล้วเขาน่าจะรู้จักเฉียนเหล่าซานเป็นอย่างดี

นอกจากนี้เกษตรกรผู้เช่ารอบ ๆ ก็อยู่ห่างจากชายที่ชื่อเฉียนเหล่าซาน เมื่อเฉียนเหล่าซานคุยกับพวกเขา พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะไม่สนใจ กู้เสี่ยวหวานเดาได้ทันทีว่าคนผู้นี้ไม่ใช่คนดี และในความคิดของคนเหล่านี้เขาไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานใกล้เข้ามา หลิวต้าจ้วงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกำลังจะพูด