ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 845 ผิวพรรณดีขึ้น

บทที่ 845 ผิวพรรณดีขึ้น

บทที่ 845 ผิวพรรณดีขึ้น

หากแต่กู้ฟางสี่ยังคงมีท่าทางเช่นเดิม เมื่อนางเห็นลี่เหนียงมอบสิ่งของให้นางโดยไม่คิดเงิน ก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ไม่ต้องการมองการแสดงออกของลี่เหนียง พลางพึมพำ “เสี่ยวหวาน ใครจะรู้ว่าสิ่งนี้มีประโยชน์หรือไม่?”

ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะไม่มีประโยชน์

บางทีกู้ฟางสี่รู้สึกว่านี่เป็นคำพูดที่ไม่ดี จึงขมวดคิ้วและพูดต่ออย่างรวดเร็ว “เสี่ยวหวาน สิ่งเหล่านี้อาจไม่เหมาะกับข้า อย่าซื้อมันเลย”

กู้ฟางสี่ไม่เต็มใจที่จะเสียเงิน ดังนั้นนางจึงใช้ประโยคนี้เพื่อเกลี้ยกล่อมกู้เสี่ยวหวานไม่ให้จ่ายเงินซื้อของเหล่านั้น

กู้เสี่ยวหวานอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น และมองลี่เหนียงที่มีใบหน้าอึดอัดเล็กน้อย ดูก็รู้ว่ากู้ฟางสี่ไม่เต็มใจที่จะเสียเงิน

กู้เสี่ยวหวานเข้าใจและมองผู้เป็นอา เด็กหญิงจับมือของนางอย่างกระตือรือร้นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอา เถ้าแก่เนี้ยพูดแล้วไม่ใช่หรือว่าให้ท่านอาลองใช้ก่อน และจะไม่เก็บเงินจากเรา ไม่อย่างนั้นเราลองซื้อกลับไปเล็กน้อยก่อน มันไม่ใช่เงินจำนวนมาก ถ้าไม่อยากซื้อจริง ๆ คราวหน้าจะไม่ซื้ออีก ถ้าอยากซื้อก็กลับมาซื้ออีกครั้ง ท่านว่าอย่างไร ถ้ามันมีประโยชน์จริง ๆ ท่านอาก็จะกลับมาสวยอีกครั้ง”

คำพูดที่คาดหวังของกู้เสี่ยวหวานทำให้หัวใจของกู้ฟางสี่หวั่นไหว

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ กู้ฟางสี่คิดอยู่ครู่หนึ่งและใช้มือสัมผัสใบหน้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว นางยังเป็นหญิงสาว ดังนั้นจึงรักความสวยความงามเป็นธรรมดา

เมื่อเห็นว่าเถ้าแก่เนี้ยบอกให้ตัวเองลองดู แต่นางคิดว่าไม่สามารถเอาของคนอื่นไปได้โดยไม่จ่ายเงิน ดังนั้นจึงพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ เสี่ยวหวาน พวกเราลองซื้อไปสักหน่อย และต้องไม่ซื้อมากเกินไป ถ้ามันไร้ประโยชน์ก็สูญเปล่า”

เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่าผู้เป็นอาเห็นด้วย ก็ถอนหายใจด้วยรอยยิ้ม แล้วมองไปที่ลี่เหนียงอย่างซาบซึ้ง

ลี่เหนียงยังคงมีรอยยิ้มและหยิบของสองสามชิ้นที่เหมาะสมสำหรับกู้ฟางสี่มากที่สุด จากนั้นเรียกเก็บเงินจากกู้เสี่ยวหวาน แต่ราคานั้นถูกลงกว่าสามตำลึงเงิน

กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าลี่เหนียงเก็บกลับไปเกือบครึ่ง แต่นางยังคิดเงินเพียงไม่ถึงครึ่งของราคาทั้งหมด จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ และคิดว่าเถ้าแก่เนี้ยคนนี้เป็นคนดีจริง ๆ

เมื่อกลับบ้านถึงบ้าน กู้ฟางสี่ยังคงรู้สึกลำบากใจเมื่อซื้อของบางอย่างที่ไม่สามารถกินได้ด้วยเงินสามตำลึงเงิน

แต่กู้เสี่ยวหวานแตกต่างออกไป ทุกเช้านางไปบอกกู้ฟางสี่ให้ใช้มันบนใบหน้ายังไม่พอ และต้องทาไว้บนมือด้วย

หลังจากกู้ฟางสี่ใช้ไประยะหนึ่งตามคำแนะนำของเสี่ยวหวานและลี่เหนียง นางก็พบว่ามือของนางนุ่มขึ้นจริง ๆ เมื่อลูบไปก็ไม่รู้สึกหยาบกร้าน กู้เสี่ยวหวานบอกให้นางทามันหลังจากที่ล้างมือ โดยบอกว่ามันให้ความชุ่มชื้น

ดูเหมือนว่ามันจะมีประโยชน์จริง ๆ

และแล้วก็รู้สึกดีใจที่พบว่าใบหน้าของนางก็นุ่มขึ้นเช่นกัน ผิวพรรณดีขึ้นกว่าเดิม ริ้วรอยดูตื้นขึ้น

สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานซื้อมาคือแป้งน้ำที่สามารถปกป้องผิวได้ สิ่งเหล่านี้ล้วนดีต่อผิว ดังนั้นย่อมมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากจากการใช้

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าและมือของนางกลับมาเรียบเนียนขึ้นกว่าเดิมมาก

เพราะนางไม่ต้องคอยโกรธหลิวชิงซาน อารมณ์ของนางจึงร่าเริงมากขึ้น ทุกวันนี้ไม่ว่าจะเป็นปลาหรือเนื้อ ไข่หรือไก่ อาหารการกินล้วนดีทุกอย่าง นางไม่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ นอนหลับสบาย กินดีอยู่ดี และมีชีวิตที่ดี รวมถึงของที่กู้เสี่ยวหวานซื้อให้นางด้วย หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ดูเหมือนว่านางจะดูอ่อนกว่าวัยลงไปหลายปีจริง ๆ

ความซีดเซียวบนใบหน้าดูดีขึ้น หางตาและรอยคล้ำบนใบหน้าดูเรียบเนียนขึ้น และไม่เด่นชัดเท่าเมื่อก่อน

กู้ฟางสี่เป็นผู้หญิง ดังนั้นนางจึงรักความงามโดยธรรมชาติ เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของนางดีขึ้นทุกวัน นางก็มีความสุขมากขึ้น

เมื่อใช้ของหมดแล้วและเมื่อเห็นว่าผิวของท่านอาดีขึ้นกว่าเดิม นางก็รู้ว่าเครื่องประทินผิวเหล่านั้นมีบทบาทสำคัญ กู้เสี่ยวหวานไม่ได้พากู้ฟางสี่ไปกับนาง แต่นางตรงไปที่ร้านลี่เฝิ่นด้วยตัวเอง

ยามซื้อสิ่งของนี้ในครั้งแรก ท่านอาก็ลังเลใจอยู่นาน

เมื่อลี่เหนียงเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานกลับมาอย่างมีความสุขอีกครั้ง หากแต่คราวนี้นางมาคนเดียว ไม่ได้พาผู้เป็นอามาด้วย จึงเอ่ยทักทายทันที “สาวน้อยมาแล้ว ทำไมอาของเจ้าไม่มาด้วยล่ะ”

ลี่เหนียงวางแผนจะดูว่าผิวของกู้ฟางสี่ดีขึ้นหรือไม่ “เมื่อเร็ว ๆ นี้อาของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

เมื่อได้ยินลี่เหนียงถามถึงกับอาของตนเอง กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่านางต้องการถามว่าสิ่งที่ซื้อไปมีประสิทธิภาพแค่ไหน

นางอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วขึ้นและพูดว่า “เถ้าแก่เนี้ย เมื่อเห็นข้ากลับมาซื้อซ้ำ เถ้าแก่เนี้ยน่าจะรู้โดยธรรมชาติว่าตอนนี้ท่านอาของข้าเป็นอย่างไร เถ้าแก่เนี้ยข้าเกลียกล่อมให้นางใช้ของที่เถ้าแก่เนี้ยขายให้ในครั้งที่แล้ว ผิวหน้าและมือของนางเนียนขึ้นมาก”

“นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ อาของเจ้าอายุเพียงยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น เดิมที่มีผิวพรรณที่ดี ถ้าไม่ต้องทำงานหนัก นางคงไม่เป็นอย่างที่เป็นทุกวันนี้” ลี่เหนียงพูดด้วยน้ำเสียงจือความเห็นใจ เมื่อมองย้อนกลับไปและเห็นว่ากู้ฟางสี่ไม่ได้มาด้วย นางจึงไม่จำเป็นต้องซ่อนความสงสารอีกต่อไป

“ขอบคุณเถ้าแก่เนี้ยที่เป็นห่วง ข้ากลับมาเพื่อซื้อของให้ท่านอาข้าเพิ่ม นางยังบอกอีกว่านางขอโทษท่านด้วย คราวที่แล้วนางไม่ได้ตั้งใจ นางพูดแบบนั้นเพราะเสียดายเงิน” เมื่อเห็นความห่วงใยอย่างจริงใจของลี่เหนียงที่มีต่อผู้เป็นอา กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกประทับใจ

ลี่เหนียงโบกมือของนางครั้งแล้วครั้งเล่าและพูดอย่างเฉยเมย “ไม่เป็นไร หลังจากใช้เท่านั้นถึงจะรู้ได้ ถ้าข้าเป็นอาของเจ้า ข้าก็คงสงสัยเหมือนกัน”

เมื่อเห็นท่าทางตรงไปตรงมาของลี่เหนียง ความรู้สึกดีที่กู้เสี่ยวหวานมีต่อลี่เหนียงคนนี้ก็เพิ่มมากขึ้น

กู้ฟางสี่ยังเด็กและผิวของนางยังมีความสามารถในการซ่อมแซมที่แข็งแกร่ง ตราบใดที่นางไม่ทำสิ่งที่ทำร้ายผิว และไม่ออกไปข้างนอกท่ามกลางแสงแดดและลมหนาว ดูแลผิวของนางให้ดี กินอิ่ม นอนหลับ และมีอารมณ์ดี อย่างน้อยที่สุดหนึ่งปี นางจะสามารถกลับไปมีรูปร่างหน้าตาที่ควรจะเป็นตอนอายุยี่สิบได้ แม้ว่าจะไม่ได้เปลี่ยนไปทั้งหมด แต่ก็เป็นเรื่องดีที่จะประสบความสำเร็จ

กู้เสี่ยวหวานเป็นผู้หญิง ดังนั้นนางจึงรู้ว่าผู้หญิงรักความงามเป็นธรรมดา

ลี่เหนียงรีบแนะนำให้นางไปดูสิ่งของต่าง ๆ แต่หลังจากพูดไปสองสามอย่าง กู้เสี่ยวหวานก็ดูเหมือนจะกำลังเหม่อลอยเล็กน้อย