ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 848 ทำให้ผู้คนหลงใหล

บทที่ 848 ทำให้ผู้คนหลงใหล

บทที่ 848 ทำให้ผู้คนหลงใหล

“ลูกชายของนางอายุสิบเก้าปี เขาสร้างปัญหาตลอดทั้งวัน ทั้งลวนลามผู้หญิงดี ๆ ไปเที่ยวซ่องและบ่อนการพนัน เขาเป็นคนอันธพาล ใครก็ตามในเมืองนี้ที่รู้เรื่องตระกูลจ้าว จะไม่ให้ลูกสาวแต่งงานกับเขาแน่นอน แม้ว่าครอบครัวจะร่ำรวยและมีอำนาจ แต่คนผู้นี้สารเลวเกินไป และมีเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขาตั้งแต่เขาเด็ก ๆ มันไม่ง่ายจริง ๆ หากแต่งงานไปก็เหมือนกับการทำลายลูกสาวตัวเองไปตลอดชีวิต”

ลี่เหนียงถอนหายใจ จากนั้นพูดอย่างโกรธเคือง “ไม่รู้ว่าเป็นหญิงสาวจากบ้านไหน ข้าได้ยินมาว่าเพิ่งย้ายมาที่เมืองหลิวเจียก็โดนกลั่นแกล้ง รังแกนางและครอบครัวทั้งที่ไม่รู้จัก ต้องการที่จะหลอกลวงหญิงสาว แต่โชคดีที่ครอบครัวของนางไม่เห็นด้วยกับชีวิตและความตาย โชคดีที่หญิงผู้นั้นไม่ตกอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจ”

ลี่เหนียงตบหน้าอกของนางและมีสีหน้าหวาดกลัว ราวกับรู้สึกว่าโล่งอกที่ลูกสาวของนางยังสบายดี

ในใจกู้เสี่ยวหวานอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

เมืองหลิวเจียแห่งนี้เล็กเกินไป ครั้นย้ายมาที่นี่ได้ไม่นานก็ได้พบกับฮูหยินจ้าวจากตระกูลจ้าว

ตระกูลจ้าวที่ขอให้แม่สื่อหลี่มาเสนอการแต่งงาน

นางอยากจะเป็นลม

ดูเหมือนว่าคำพูดของแม่สื่อเชื่อถือไม่ได้จริง ๆ

มันไม่เกี่ยวข้องกันเลย พูดอะไรทำนองว่าเป็นเพื่อนกับแม่สามี?

สวรรค์

กู้เสี่ยวหวานคร่ำครวญในใจ ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายที่จะพูดถึง กู้เสี่ยวหวานอาจไปขอความเมตตาและเห็นอกเห็นจากสวรรค์

แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะตกใจเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ได้แสดงสีหน้าเลย แต่กลับพยักหน้าเห็นด้วย

เห็นได้ชัดว่าครอบครัวนี้แตกต่างจากที่แม่สื่อพูด แต่ในใจก็เกลียดแม่สื่อมาก ๆ แถมยังกล้ามาขอเงิน ไม่รู้จักละอายเลยจริง ๆ

ครั้งต่อไป ถ้าพบแม่สื่อหลี่ต้องสอนบทเรียนที่ดีให้กับนาง

กู้เสี่ยวหวานซื้อของบางอย่างและหลังจากที่นางจ่ายเงินเสร็จแล้ว นางเห็นว่าลี่เหนียงคิดเงินหายไปสี่สิบตำลึง นางจึงรีบท้วงว่า “เถ้าแก่เนี้ย ข้าต้องการเครื่องประทินผิวกล่องนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะท่านช่วยข้า ท่านก็คงไม่ต้องให้นางไปโดยเปล่าประโยชน์ ข้าควรจะจ่ายค่าเครื่องประทินผิวนั่น”

ลี่เหนียงช่วยกู้เสี่ยวหวานเก็บของทั้งหมดที่นางซื้อเมื่อครู่ เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของกู้เสี่ยวหวาน นางก็ยิ้มและพูดว่า “เด็กโง่ ถ้าข้าไม่เผชิญหน้ากับนาง นางจะเอาของไปจากข้าโดยเปล่าประโยชน์อยู่ดี”

“ไม่ต่างอะไรกับการซื้อแล้วไม่จ่ายเงิน” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างไม่พอใจเมื่อนางได้ยินคำพูดที่ดูถูกตนเองของลี่เหนียง นางเกลียดฮูหยินจ้าวมาก

อาศัยอำนาจของครอบครัว ไร้ซึ่งกฎหมายในเมืองหลิวเจียจริง ๆ

“ถือว่าดีแล้ว นางมีวิธีที่จะทำให้เจ้าเชื่อฟังนางโดยธรรมชาติ” ลี่เหนียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ แต่นางไม่ต้องการให้กู้เสี่ยวหวานรู้มากเกินไปเกี่ยวกับสิ่งที่น่ากลัวนี้

นางรับเงินของกู้เสี่ยวหวานแล้วหาเศษเงินมาให้นาง “ข้าติดต่อกับนางมาเกือบสิบปีแล้ว และข้าก็เข้าใจอารมณ์ของนาง อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ข้าไม่ทำให้นางขุ่นเคือง นางก็ไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก”

หลังจากหยุดชั่วคราวนางก็พูดต่อ “ตระกูลจ้าวไม่ได้ดีไปกว่านี้แล้ว ถ้าพวกเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างมีเกียรติและยังมีหน้ามีตาในเมือง ใครจะสนใจคนแบบนี้”

“เงินสี่สิบตำลึง ท่านต้องขายกี่อย่างถึงจะได้เงินมากขนาดนั้น” กู้เสี่ยวหวานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และยังคงรู้สึกว่าผู้หญิงประเภทนี้ที่มาขโมยของของคนอื่นเป็นครั้งคราวนั้นน่าขยะแขยงจริง ๆ

“ไม่เป็นไร ตราบใดที่นางไม่ได้ทำอะไรผิดกับร้านของข้า ข้าจะขอบคุณนาง” ลี่เหนียงส่งยิ้ม เมื่อกู้เสี่ยวหวานออกจากประตูไป

กู้เสี่ยวหวานนั่งอยู่บนรถม้าที่กำลังเดินทางกลับ คิดถึงสิ่งที่ลี่เหนียงบอกนางเมื่อครู่นี้ และความรู้สึกของนางเมื่อเห็นฮูหยินจ้าว

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกขยะแขยงราวกับว่านางกลืนแมลงวัน เมื่อนางคิดว่ามีคนเสนอให้นางเป็นญาติ

หลังจากกลับถึงบ้าน กู้เสี่ยวหวานได้มอบสิ่งของทั้งหมดที่นางซื้อมาให้กับกู้ฟางสี่และมอบให้ป้าจางหนึ่งกล่อง

ป้าจางไม่เคยใช้แป้งทาหน้ามาก่อน ดังนั้นนางจึงรับมันอย่างมีความสุข

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานกลับมา นางไม่ได้บอกทุกคนเกี่ยวกับการพบฮูหยินจ้าว แต่อาโม่ยังคงบอกฉินเย่จือเกี่ยวกับเรื่องนี้

ฉินเย่จือส่งคนไปตรวจสอบตระกูลจ้าว ดังนั้นเขาจึงรู้โดยธรรมชาติว่าไม่มีใครในตระกูลจ้าวเป็นคนดี

เขาไม่เคยคิดเลยว่ากู้เสี่ยวหวานจะเจอนางในวันนี้

โชคดีที่กู้เสี่ยวหวานไม่ได้เปิดเผยว่านางเป็นใคร แต่เช่นนี้แล้ว ฮูหยินจ้าวก็จดจำนางได้แล้ว

หากในอนาคตนางรู้เกี่ยวกับกู้เสี่ยวหวาน ไม่รู้ว่านางจะมาสร้างปัญหาหรือไม่

กู้เสี่ยวหวานให้กู้ฟางสี่ลองใช้ของที่นางซื้อมา

เดิมทีผิวพรรณของกู้ฟางสี่นั้นดีมาก แต่หลังจากดูแลนางอย่างระมัดระวังมาระยะหนึ่ง ครั้งนี้ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด

ผิวเรียบเนียนกระชับขึ้น

หลังอาหารเย็น ฉินเย่จือพากู้เสี่ยวหวานไปเดินเล่นที่สนามหน้าบ้าน

ฉินเย่จือเล่าให้นางฟังเกี่ยวกับความคืบหน้าของของร้านจิ่นฝูและร้านฝูจิ่น กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“เมื่อเจ้าจัดการอย่างรอบคอบ ข้าก็สบายใจ”

หลี่ฝานไม่ได้ปรากฏตัวเป็นเวลานาน และเมืองหลวงก็อยู่ไกลจากเมืองหลิวเจีย ไม่สะดวกจริง ๆ ที่จะนั่งรถม้าเป็นเวลาสองวันสองคืน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถไปมาอย่างสบาย ๆ ได้

หลี่ฝานมอบหมายให้ฉินเย่จือมีอำนาจเต็มที่ในเรื่องนี้

ฉินเย่จือได้รับคำสั่งในช่วงเวลาที่วิกฤต กู้เสี่ยวหวานคิดว่าเขาจะต้องศึกษาสองสามวันก่อนที่จะเริ่มต้นได้ แต่นางไม่คาดคิดว่าฉินเย่จือจะมีพรสวรรค์

เขามีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับกิจการของร้านอาหาร

เมื่อเข้าไปในร้านจิ่นฝูเป็นครั้งแรก เขาก็จัดการร้านจิ่นฝูอย่างถูกต้อง

ไม่เพียงแต่หลี่ฝานเท่านั้นที่ไม่กังวล แม้แต่นางซึ่งเป็นคนทำบัญชีก็ไม่กังวล

และผู้คนในเมืองหลิวเจียก็กระจายข่าวลืออย่างหนาหูว่า ทำไมหลี่ฝานถึงจากไป และทำไมพวกเขาถึงเชิญคนจากครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานมาดูแลร้านอาหาร

อย่างไรก็ตาม ผู้คนก็สามารถเดาไปได้ต่าง ๆ นานา ความเป็นจริงคือ ฉินเย่จือเป็นบุคคลที่ทุกคนต้องการ

ด้วยความสามารถและรูปลักษณ์ของเขา หญิงสาวที่แต่งงานแล้วและยังไม่ได้แต่งงานทั้งหมดในเมืองหลิวเจีย ต่างก็หลงใหลในตัวเขา

ทุกวันไปที่ประตูของร้านจิ่นฝูและรอเพียงเพื่อที่จะได้เห็นฉินเย่จือ

แม้ไม่มีเงิน แต่ขอแค่ได้ยืนอยู่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ

มันต่างกันสำหรับคนที่มีเงิน พวกเขาไปที่ร้านจิ่นฝูได้ทันที บางครั้งอยู่ทั้งวันเพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าของฉินเย่จือ