ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 859 ทองนึ่ง

บทที่ 859 ทองนึ่ง

บทที่ 859 ทองนึ่ง

แต่หลิวชิงซานแตกต่างออกไป เขารู้วิธีการทำและรสชาติของมันเทศนี้ นี่เป็นครั้งแรกในเมืองหลิวเจีย

หลิวชิงซานก็เป็นคนมีสมองเช่นกัน แต่น่าเสียดายที่สมองนี้ไม่ได้ใช้ในเส้นทางที่ถูกต้อง คิดถึงแต่วิธีที่จะได้มาง่าย ๆ

หลิวชิงซานคิดจะขโมยมันเทศไปขายที่ร้านอาหารแล้วบอกวิธีทำ

ของใหม่ที่ไม่เคยกินมาก่อนนี้จะกลายเป็นของที่นิยมทันที

อีกทั้งยังขายได้ราคาดีอีกด้วย

หลิวชิงซานและเฉียนเหล่าซานร่วมกันเลือกคืนที่มืดมิดและมีลมแรง จ้างอันธพาลในท้องถิ่น และย้ายของในโกดังอีกครึ่งหนึ่งของกู้เสี่ยวหวาน

กว่ากู้เสี่ยวหวานจะรู้ที่อยู่ของมันเทศเหล่านี้ มันก็สายเกินไปแล้ว

ร้านซุ่นซิ่น ได้เปิดตัวรายการอาหารใหม่คือ ทองนึ่ง

เป็นมันเทศสีเหลือง และเมื่อนึ่งเสร็จได้ที่ก็จะกลายเป็นสีเหลืองทอง ดังนั้นร้านซุ่นซินจึงเปิดตัวขนมมันเทศนึ่งจานพิเศษ

มีใครบ้างที่ไม่ชอบทอง มันเป็นอาหารจานใหม่และเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยกินมาก่อน ดังนั้นผู้คนในเมืองหลิวเจียจึงแห่กันไปที่ร้านซุ่นซิน

ลูกค้าทั้งหมดไปที่ร้านซุ่นซิน เป็นครั้งแรกที่ร้านจิ่นฝูถูกทิ้งร้าง

กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่บนชั้นสองมองไปที่ร้านจิ่นฝูขนาดใหญ่ เหลือแขกเพียงไม่กี่โต๊ะ สองมือจับราวบันไดแน่น ดวงตาของนางฉายความเย็นชา

ทองนึ่ง… เพียงแค่รู้จักมันเทศก็จะรู้จักทองนึ่ง มันทำมาจากมันเทศอย่างไม่ต้องสงสัย

คิดไม่ถึงว่าร้านซุ่นซินก็มีมันเทศด้วย

“แม่นาง มันเทศในร้านซุ่นซินมีที่มาที่น่าสงสัย แต่สองสามวันมานี้หลิวชิงซานไม่ได้ติดต่อกับใคร ยกเว้นเรื่องการกิน ดื่ม และเล่นการพนัน”

อาโม่สะกดรอยตามหลิวชิงซานในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่หลังจากติดตามก็พบว่าหลิวชิงซานคนนี้ นอกจากกิน ดื่ม และเล่นการพนันทุกวันแล้ว ยังพักผ่อนอยู่ที่บ้านกู้ นอกจากเฉียนเหล่าซาน เขาก็ไม่ได้ติดต่อใครเลยมีที่จะสามารถเชื่อมถึงกัน

ยิ่งไปกว่านั้นเขาอาศัยอยู่ในบ้านกู้ และไม่มีคำพูดอื่นใดในการติดต่อกับกู้ฉวนลู่นอกจากการขอเงิน

ถ้าหลิวชิงซานขโมยมันเทศไปจริง ๆ ของมากมายในมือ ทำไมจนถึงตอนนี้ถึงยังไม่ปล่อยของออกไป

ไม่ได้รับข่าวใด ๆ จากหลิวชิงซาน แต่ร้านซุ่นซินเปิดตัวทองนึ่งด้วยการประโคมข่าว

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับกู้ฉวนลู่?

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่มีหลักฐาน ชื่อของกู้เสี่ยวหวานไม่ได้เขียนอยู่บนมันเทศ และพวกเขาก็พูดไม่เก่ง ดังนั้นพวกเขาจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่ามันเทศในร้านซุ่นซินเป็นของพวกเขา?

“ตราบใดที่บางสิ่งปรากฏขึ้น เราจะรู้ที่มาของสิ่งนี้โดยธรรมชาติ” แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะโกรธและเป็นทุกข์ แต่ตอนนี้นางต้องหาหลักฐานให้ได้โดยเร็วที่สุดเท่านั้น เพื่อให้ได้มันเทศกลับมาโดยเร็วที่สุด

ด้วยปริมาณที่ใช้ในร้านซุ่นซินวันนี้ อาจใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน มันเทศก็จะหมดไป

“คุณหนู เราจะทำอย่างไรต่อไปดี” อาโม่ถาม

“ไปสืบมาว่าคนจากร้านซุ่นซินไปซื้อมาจากใคร พวกเราต้องสืบหาหลักฐานให้ได้ ข้าไม่เชื่อว่าเราจะจับเขาไม่ได้” กู้เสี่ยวว่านพูดอย่างเย็นชา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา

อาโม่รับคำสั่งและจากไปทันที

กู้เสี่ยวหวานเดาว่า หากจับตามองหลิวชิงซานเป็นเวลานาน แต่ไม่พบเบาะแสใด ๆ เป็นไปได้มากที่เฉียนเหล่าซานจะกลายเป็นหัวขโมย

น่าเสียดายที่ในเวลานั้นไม่ได้จับตามองเฉียนเหล่าซาน

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกอายเล็กน้อย แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว นางทำได้เพียงโจมตีอย่างหนักค้นหาหัวขโมยให้เร็วที่สุด และลดการสูญเสียให้น้อยที่สุด

อาโม่ทำงานของเขาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ในคืนเดียวกันหลังจากติดตามเบาะแส เขาพบหูปาหัวขโมยนิสัยเสียที่ค้าขายกับร้านชุ่นซิน ชอบทำเรื่องลับ ๆ ล่อ ๆ

หูปาคนนี้ไม่ได้มาจากเมืองหลิวเจีย

เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นบุคคลนี้ เขาดูเหมือนหมูตายที่ไม่กลัวน้ำเดือด นั่งไขว่ห้างไม่เกรงกลัว

“ท่านชื่อหูปาหรือ?”

“ใช่” หูปาผู้นั้นหลับตาพูด เมื่อลืมตาขึ้น เขาเห็นสาวน้อยน่ารักยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายทันที เขายิ้มฟันเหลืองแล้วพูด รอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “สาวน้อย มีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?”

กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว

“ท่านเป็นคนจากหมู่บ้านต้าหม่าใช่ไหม?” กู้เสี่ยวหวานมองไปที่หูปาและถามทันที

ชายคนนั้นตอบทันที “ใช่”

ทันใดนั้น ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขาเปลี่ยนคำพูดทันที “ข้าไม่ได้มาจากหมู่บ้านต้าหม่า ข้าไม่ได้มาจากเมืองรุ่ย ข้ามาจากข้างนอกเพื่อขายของ”

เมื่อเห็นความกระตือรือร้นที่จะปกป้องตัวเองและสิ่งที่เขาโพล่งออกมาในตอนนี้ กู้เสี่ยวหวานก็เข้าใจแล้ว

คิ้วของเขายังยืดออกและเขาถามด้วยรอยยิ้ม

“อ้อ ขอถามหน่อยว่าจะส่งของต้องไปที่ไหนหรือ?”

เมื่อเห็นว่าท่าทีของกู้เสี่ยวหวานดีขึ้น หูปาจึงพูดด้วยท่าทางโง่เขลาอีกครั้ง “ข้าเคยเดินทางไปทั่วทุกมุมโลก สาวน้อย เจ้าอยากถามอะไรข้าหรือ?”

“ไม่รู้จริงหรือว่าข้ามาหาท่านด้วยเรื่องอันใด” กู้เสี่ยวหวานถามอย่างรู้เท่าทันด้วยรอยยิ้มในดวงตาของนาง แต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตา ราวกับว่าเขายังคงมองเห็นความเย็นชาที่ลึกล้ำในดวงตาของนาง

เมื่อหูปาเห็นรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ของกู้เสี่ยวหวาน เขารู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้ามาจับข้าทำไม”

หูปานั้นมีเงินมากมายและกำลังจะหมดลงอีกสองสามวัน เมื่อเขาถูกอาโม่จับได้ จากนั้นเขาก็ถูกเชิญไปที่วัดที่ทรุดโทรมซึ่งไม่มีหมู่บ้านหรือร้านค้าอยู่ในละแวกนั้น

เขาตื่นตระหนกทันที

“ทำไมถึงจับเจ้ามาน่ะหรือ? ข้าเชิญเจ้ามาที่นี่ แค่มีเรื่องอยากจะถามเจ้าเท่านั้น ถ้าเจ้าตอบดี ข้าจะให้รางวัลมากมายแก่เจ้า” กู้เสี่ยวหวานยิ้มหวาน วัดที่ทรุดโทรมนั้นช่างเพิ่มสัมผัสแห่งชีวิต

เมื่อหูปาได้ยินว่าได้รางวัล ปากของเขาเกือบจะยิ้มและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือสาวน้อย เพียงแค่ถาม ตราบใดที่ข้ารู้ ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง”

“ข้าได้ยินมาว่า เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านขายของบางอย่างให้กับร้านซุ่นซิน” กู้เสี่ยวหวานถามโดยตรง

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” หูปารู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เด็กสาวรู้เรื่องที่ซ่อนอยู่เช่นนี้ได้อย่างไร

หูปาตื่นตัวทันที