ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 881 ทำให้พวกเขาเข้าใจผิด
บทที่ 881 ทำให้พวกเขาเข้าใจผิด
บทที่ 881 ทำให้พวกเขาเข้าใจผิด
เปลือกตาของกู้เสี่ยวหวานกระตุก นางจ้องมองที่กู้ฉวนลู่ด้วยท่าทางหวาดกลัว “ท่านลุง ท่าน ท่านอย่าพูดไร้สาระ!”
กู้เสี่ยวหวานแสร้งทำเป็นพูดแก้ต่างเหมือนนางรู้สึกผิดมากดัง ๆ ในสายตาของกู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังเห็นได้ชัดว่านางมีความสำนึกผิด
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดาถูก
กู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังมองหน้ากัน พวกเขาไม่ได้สนใจที่จะพูดกับกู้เสี่ยวหวานในขณะนี้
กู้ฉวนลู่พูดอย่างชั่วร้าย “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าอย่าไร้ยางอาย ถ้าเจ้าฆ่าคน ข้าจะไปที่ศาลาว่าการเพื่อฟ้องร้องเจ้า”
“อย่าพูดไร้สาระ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย” กู้เสี่ยวหวานตะโกนเสียงดัง
อาโม่ที่อยู่ด้านข้างก้มหน้าลงและนิ่งเงียบ
“ข้าจะฆ่าชายร่างใหญ่สองคนได้อย่างไร” กู้เสี่ยวหวานแสดงออกเหมือนว่าถูกใส่ความ แต่ความรู้สึกผิดในดวงตาของนางทำให้กู้ฉวนลู่ยึดมั่นไว้แน่น
“ฮึ่ม เจ้าฆ่าเขาไม่ได้ แล้วคนข้าง ๆ เจ้าล่ะ?” กู้ฉวนลู่ชี้ไปที่อาโม่ที่เงียบพร้อมกับก้มศีรษะ และพูดอย่างดุดันว่า “ชายผู้นี้รู้ศิลปะการต่อสู้”
เมื่ออาโม่ได้ยินกู้ฉวนลู่ชี้เป้ามาที่เขา เขาก็เงยหน้าขึ้นด้วยความสยดสยอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ซึ่งทำให้กู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังเชื่อว่าเหตุการณ์นี้ต้องเกี่ยวข้องกับกู้เสี่ยวหวาน
อาโม่โบกมือและส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดด้วยความกลัว “ข้า… ข้าไม่ได้… ไม่ได้ฆ่าคน”
กู้ฉวนลู่ตะคอกอย่างเย็นชาพลางมองไปที่เจ้านายและคนรับใช้ของพวกเขาด้วยความรู้สึกผิด “กู้เสี่ยวหวาน ถ้าเจ้าเชื่อฟังและร่วมมือกับร้านซุ่นซิน เรื่องนี้จะเน่าในท้องของพวกข้า มิฉะนั้นแล้ว เวลาแห่งความตายของเจ้าก็จะมาถึง”
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานกลับไม่กลัวและตะโกนเสียงดังว่า “ท่านลุง เวลาท่านพูดต้องมีหลักฐาน ถ้าไม่มีหลักฐาน ทำไมท่านถึงบอกว่าพวกข้าฆ่าคน”
“ท่านลุง ท่านไม่มีหลักฐาน ท่านพูดได้อย่างไรว่าพวกข้าฆ่าคน” กู้เสี่ยวหวานตะโกนเต็มเสียงอีกครั้ง
กู้ฉวนลู่หัวเราะเยาะ “เจ้าไม่ได้ฆ่าหรือทำร้ายใคร งั้นข้าอยากถามเจ้าว่า หูปาและหลิวชิงซาน ไปไหน”
“สองคนนี้ไม่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า ข้าไม่รู้ว่าเขาไปไหน”
“ถ้าเจ้าบอกว่าหูปาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า ข้าก็จะเชื่อ แต่ถ้าเจ้าบอกว่าหลิวชิงซานไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าเลย เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าหลิวชิงซานเป็นอาเขยของเจ้า”
“ท่านลุง” กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านลุง ท่านลืมไปแล้วหรือว่าท่านอากู้ฟางสี่และหลิวชิงซานหย่ากันแล้ว”
กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเยาะ กู้ฉวนลู่สำลักน้ำลาย
ใช่… ทำไมเขาถึงลืมเรื่องนี้ หลิวชิงซานมาที่บ้านของเขาเพราะเขาหย่ากับกู้ฟางสี่ และเป็นคนจรจัด
“แต่…” สีหน้าของกู้ฉวนหลู่ยังคงเจ็บปวด เขาชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและสาปแช่งเสียงดัง “กู้เสี่ยวหวาน อาทั้งสองของเจ้ารักกันดีมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ทั้งสองจะหย่ากันได้อย่างไร ดังคำกล่าวที่ว่า ทำลายวัดสิบแห่ง ไม่เท่าทำลายการแต่งงานเพียงครั้งเดียว กู้เสี่ยวหวานเจ้ายังเด็ก เจ้าทำสิ่งที่ไร้หัวใจและผิดศีลธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่ากู้ฉวนลู่พูดเรื่องไร้สาระ เขายังบอกด้วยว่ากู้ฟางสี่และหลิวชิงซานมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
ความสัมพันธ์ที่ดี
ความไร้เดียงสาของกู้ฟางสี่มัวหมองและนางถูกบังคับให้แต่งงานกับหลิวชิงซาน
เขาทุบตีและดุด่ากู้ฟางสี่ตลอดทั้งวัน แล้วนางยังจะบอกว่ามันดีหรือ?
กู้เสี่ยวหวานพูดโดยไม่แสดงความอ่อนแอใด ๆ “ท่านลุง เป็นข้าหรือท่านกันแน่ที่ไร้ศีลธรรม คนที่ทำอะไรที่ไร้ศีลธรรม เจ้าตัวย่อมรู้อยู่แก่ใจ ต่อหน้าของเถ้าแก่หวัง ข้าจะไม่เปิดเผยแผลเป็นของท่าน”
กู้ฉวนลู่หน้าแดงและคิดว่ากู้ฟางสี่น่าจะบอกกู้เสี่ยวหวานว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น แต่หลังจากผ่านไปหลายปี กู้ฟางสี่ก็ไม่เคยพูดอะไร ในตอนนี้ใครจะเชื่อนาง
บางทีคนอื่น ๆ ยังกล่าวว่า กู้ฟางสี่เห็นความมั่งคั่งของกู้เสี่ยวหวาน ต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกู้เสี่ยวหวาน และไม่ต้องการกลับไปทนทุกข์ทรมานกับหลิวชิงซาน
กู้ฉวนลู่กลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ดังนั้นเขาจึงเยาะเย้ยและมองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างเย็นชาราวกับว่าพยายามดึงกู้เสี่ยวหวานออกจากเรื่องของเขา “อย่าเพิ่งชะล่าใจไป”
หลังจากพูดจบ เขาก็กระแทกประตูและจากไป
คิดไม่ถึงว่ากู้ฉวนลู่ยังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้
วันนี้พวกเขามาอีกแล้ว
กู้เสี่ยวหวานอยู่บนชั้นสองมองดูด้วยสายตาเย็นชา กู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังมาพร้อมกับพวกเจ้าหน้าที่ของทางการ
ทันทีที่กู้ฉวนลู่เข้าประตู เขาก็ตะโกนว่าจะฆ่าคน ฆ่าคน
เมื่อลูกค้ารอบ ๆ ได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ชะเง้อและมองไปที่ประตู
กู้ฉวนลู่พูดด้วยความเย้ยหยัน “ทุกท่าน ข้ามีน้องเขยที่หายตัวไป และพ่อค้าเร่หูปาที่ขายของให้กับร้านซุ่นซิน ก็หายตัวไปเช่นกัน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่นางกู้ ทำไมเจ้าถึงมาที่ร้านจิ่นฝู” ลูกค้าบางคนทนไม่ได้อีกต่อไปและพูดแทนกู้เสี่ยวหวาน
“คนผู้นั้นหายไปแล้ว ถ้าพวกเจ้าหาใครสักคน พวกเจ้าคิดว่าทำไมถึงมาหาที่นี่ล่ะ”
ใบหน้าของกู้ฉวนลู่มืดลงและเยาะเย้ย “ไม่ใช่เรื่องของนางหรือ? พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า อวี้เจิ่นที่พวกเจ้ากิน กับมันเทศจากร้านซุ่นซินมาจากไหน”
ร้านจิ่นฝูและร้านซุ่นซินมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
กู้ฉวนลู่เห็นทุกคนดูสับสนและพูดต่อ “มันเทศทั้งหมดนั้น ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานเป็นคน ปลูก”
หมายความว่าอย่างไร
เป็นไปได้หรือไม่ว่ามันเทศในร้านซุ่นซินนั้นมาจากครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานด้วย?
แล้วทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงขายมันเทศให้กับร้านซุ่นซิน?
นั่นไม่ใช่ว่าสร้างปัญหาให้ตัวเองหรือ
ทุกคนไม่เชื่อ
เถ้าแก่หวังพูด “พวกเจ้าไม่ต้องไม่เชื่อหรอก ทองนึ่งในร้านซุ่นซินของเรา วัตถุดิบมาจากมือของแม่นางกู้ แต่แม่นางกู้ไม่ได้ขายให้เรา”
“ใครกันที่ขายของดี ๆ แบบนี้ แม่นางกู้จะขายมันได้อย่างไร” บางคนไม่เชื่อสิ่งที่กู้ฉวนลู่และเถ้าแก่หวังพูด
คำพูดนี้ดูไม่มีเหตุผล
“คนที่ขายมันเทศให้เราคือหูปา” เจ้าของร้านหวังกล่าว
แล้วหูปาคือใคร?
