ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 980 นางเย็บตุ๊กตาไม่เป็น

บทที่ 980 นางเย็บตุ๊กตาไม่เป็น

บทที่ 980 นางเย็บตุ๊กตาไม่เป็น

“ฮูหยิน อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของนาง เห็นได้ชัดว่าท่านอาของนางหนีไปกับผู้ชาย นี่เป็นเรื่องน่าอายที่เกินจะเอ่ยออกมา และมารบกวนคุณหนู” เสี่ยวเถาโต้เถียงอย่างรวดเร็ว

“ไร้สาระ ท่านอาของข้าคิดว่าชื่อเสียงสำคัญกว่าชีวิต แล้วนางจะหนีไปกับคนอื่นได้อย่างไร” กู้เสี่ยวหวานตวาดลั่นอย่างเย็นชา “เห็นได้ชัดว่ามีคนเห็นเจ้าพาท่านอาของข้าไป พวกเจ้านี่ช่างกลับดำเป็นขาวเสียจริง”

“กู้เสี่ยวหวาน เราไม่ได้พาท่านอาของเจ้าไป ดังนั้นอย่ามาใส่ร้ายกันเช่นนี้ ฮูหยินเจียงอยู่ที่นี่ นางต้องตัดสินแทนคุณหนูของข้า”

เสี่ยวเถาสะอื้น “ฮูหยิน ท่านไม่รู้ว่าท่านอาของกู้เสี่ยวหวานเป็นคนอย่างไร ก่อนที่นางจะถึงวัยแต่งงาน นางก็มีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนหนึ่ง และหลังจากที่นางแต่งงาน นางก็เป็นสาวใจง่าย แต่ผู้ชายทนนางไม่ได้จึงหย่าร้าง ใครจะไปคิดล่ะว่านางจะหนีไปกับใครคนอื่น”

“เจ้า!”

กู้เสี่ยวหวานโกรธมา นางชี้ไปที่ปากเน่า ๆ ของเสี่ยวเถา และอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อฉีกปากนางออกจากกัน

ช่างไร้ยางอายจริง ๆ

กู้ฟางสี่ถูกขังไว้หลายวันแล้ว หากพวกเขายังหานางไม่พบอีก มันจะเป็นหายนะ

ครั้นฮูหยินเจียงได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนประเภทนั้น สีหน้าของนางพลันบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและพูดอย่างแข็งกร้าว “แม่นางกู้ อาของเจ้า เจ้าควรไปหาที่อื่นดีกว่า เทียนฉือของข้าจะไม่ต้องการเจรจากับคนแบบนี้”

หลังจากพูดจบพร้อมกับส่งสายตาให้มามาเหลิ่งส่งสาวใช้ไปอุ้มหลิวเทียนฉือกลับไปพร้อมกับเสี่ยวเถา

“ฮูหยิน คนที่ไม่ต้องการชีวิตที่ไร้ค่าเหล่านี้ทำร้ายคุณหนูของข้าจนเป็นเช่นนี้ อย่าปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ” ก่อนจากไป เสี่ยวเถามองกู้เสี่ยวหวานอย่างโหดร้าย และเอ่ยกับฮูหยินเจียง

ฮูหยินเจียงมองดูเสื้อผ้าสีสดใสของหลิวเทียนฉือที่ยับยู่ยี่เป็นผักดอง นางพยักหน้าและพูดว่า “เจ้าอย่ากังวล กลับไปดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดี ที่นี่ข้าจะให้ความยุติธรรมแก่คุณหนูของเจ้าเอง”

“อย่าเพิ่งไป!” ทันใดนั้น กู้เสี่ยวหวานก็ตะคอกอย่างเย็นชาเพื่อหยุดเสี่ยวเถาและคนอื่น ๆ “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไปจนกว่าจะบอกว่าท่านอาของข้าอยู่ที่ไหน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของฮูหยินเจียงเปลี่ยนไปทันที “แม่นางกู้ นี่คือบ้านตระกูลเจียงของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งใครทั้งนั้น ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถและมีเหตุผลจึงยังให้เกียรติเจ้าเสมอ แต่หากเจ้ายังคงวุ่นวายเช่นนี้ ก็อย่ามาโทษข้าที่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างหยาบคายแล้วกัน”

ประกายแห่งความปีติยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสี่ยวเถา นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างมีชัยชนะราวกับจะบอกว่า ถ้าเจ้าทำให้ฮูหยินเจียงขุ่นเคืองจะไม่ใช่เรื่องดีแน่

ทว่าฮูหยินเจียงและเสี่ยวเถาไม่รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนที่กลัวอะไรตั้งแต่แรก

ตอนนี้กู้ฟางสี่ถูกหลิวเทียนฉือจับตัวไป และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อนางมาสอบถาม หลิวเทียนฉือยังใส่ร้ายท่านอาของตนอีก

กับคนแบบนี้ กู้เสี่ยวหวานไม่จำเป็นต้องสุภาพกับนางเลย

เมื่อคิดถึงตอนนี้ กู้เสี่ยวหวานก็เข้าใจว่า ทำไมหลิวเทียนฉือจึงพาตัวกู้ฟางสี่ไป

เมื่อลองคิดดู นางได้ยินว่ากู้ฟางสี่สามารถทำงานเย็บปักถักร้อยได้ นางจึงคิดว่ากู้ฟางสี่เป็นทำตุ๊กตาเหล่านั้นขึ้นมา ดังนั้นนางจึงลักพาตัวกู้ฟางสี่ไปและต้องการให้กู้ฟางสี่สอนวิธีทำตุ๊กตาเหล่านี้ให้นาง

กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเยาะเย้ย “หลิวเทียนฉือ ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้นะ ท่านอาของข้าเย็บตุ๊กตาไม่เป็น”

หลิวเทียนฉือพลันฟื้นขึ้นมาทันที

อันที่จริงเมื่อครู่นางไม่ได้หมดสติไปเลย

ในตอนที่นางถูกเสี่ยวเถาล้มทับอย่างเต็มแรง นางก็รู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังจะแตกสลาย และกำลังจะหลับตาลงเพื่อสูดลมหายใจ แต่เมื่อได้ยินเสี่ยวเถาร้องไห้เสียงดังอยู่บนร่างกายของตัวเอง

จากนั้นก็ได้ยินเสียงของฮูหยินเจียง

หลิวเทียนฉือจึงแสร้งว่าตนเองหมดสติไป

กู้เสี่ยวหวานเป็นคนที่ไม่กลัวสิ่งใด ฮูหยินเจียงได้กล่าวอย่างตรงไปตรงมาแล้ว แต่คนผู้นี้ยังคงไล่ตามอย่างไม่ยอมแพ้

เมื่อได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดว่า กู้ฟางสี่เย็บตุ๊กตาไม่เป็น หลิวเทียนฉือก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะคิดว่าจับตัวกู้ฟางสี่มาอย่างเปล่าประโยชน์

แต่เมื่อพิจารณาว่าตัวเองยังอยู่ในอาการ ‘หมดสติ’ นางไม่ได้โต้กลับกู้เสี่ยวหวานในที่สาธารณะ

หลิวเทียนฉือก็โกรธเช่นกัน

โกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

นางมาหากู้เสี่ยวหวานและต้องการเปิดร้านขายตุ๊กตากับกู้เสี่ยวหวาน ตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานมีทักษะการตัดเย็บตุ๊กตาเหล่านั้น หลิวเทียนฉือจะแบ่งปันเงินให้นางเป็นค่าตอบแทน นอกจากนี้ นางยังสัญญาว่าจะแบ่งปันกำไรกว่าครึ่งหนึ่งให้ แต่กู้เสี่ยวหวานก็ยังคงปฏิเสธ

ความรู้สึกถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

นางไปถึงที่นั่นก่อน และไปที่เมืองหลวงเพื่อเปิดร้านก่อน

ได้ยินมาว่าในวันที่ร้านหล่านเยว่เปิดกิจการเป็นวันแรก ทุกอย่างในร้านขายหมดอย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ยังได้ยินมาว่าตุ๊กตานั้นเหมือนกับตุ๊กตาที่นางมอบให้เหล่าคุณหนูหรือขายในเมืองหลวงทุกประการ

หลิวเทียนฉือจึงได้รู้ว่าตัวเองถูกกู้เสี่ยวหวานหลอก

นางรออยู่ที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมกู้เสี่ยวหวานให้มาร่วมมือกัน แต่ปรากฏว่าพวกกู้เสี่ยวหวานได้เปิดร้านในเมืองหลวงแล้ว

หลิวเทียนฉือทุ่มความโกรธทั้งหมดไปที่กู้เสี่ยวหวาน ถ้าไม่ใช่เพราะกู้เสี่ยวหวาน นางคงได้เปิดร้านไปแล้ว

หลิวเทียนฉือไม่เคยคิดว่าฝีมือของกู้เสี่ยวหวานจะเป็นของผู้อื่น หากคนนั้นต้องการร่วมมือ พวกเขาก็จะร่วมมือด้วย หากพวกเขาไม่ต้องการร่วมมือ พวกเขาก็จะไม่ให้ความร่วมมือ

อย่างไรก็ตาม พวกเขามีเงินทุนดำเนินการเปิดร้านเอง

แต่หลิวเทียนฉือไม่คิดเช่นนั้นและคิดว่ากู้เสี่ยวหวานทรยศนางและลอกเลียนแบบความคิดของนาง

สิ่งนี้ทำให้นางเกลียดกู้เสี่ยวหวานมากยิ่งขึ้น

ต่อมานางได้ยินว่า ร้านหล่านเยว่ยังสามารถสั่งทำตุ๊กตาตามแบบที่ต้องการได้ โดยให้ลูกค้าจ่ายเงินล่วงหน้าส่วนหนึ่ง และจ่ายส่วนที่เหลือหลังจากงานเสร็จสิ้น ได้ยินมาว่าพวกเขาทำเงินได้มากมาย

หลิวเทียนฉือยิ่งทวีความเกลียดชังยิ่งขึ้น

เดิมทีเงินทั้งหมดควรเป็นของนาง แต่ตอนนี้นางทำได้แค่ดู มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนางเลย

หลิวเทียนฉือติดสินบนเจ้าหน้าที่ของเมืองรุ่ยเสียนให้ปล่อยตัวหลิวชิงซานเป็นการส่วนตัวก่อนที่เจ้าเมืองคนใหม่จะเข้ามารับตำแหน่ง

นางให้เงินก้อนใหญ่กับหลิวชิงซานและขอให้หลิวชิงซานไปลักพาตัวกู้ฟางสี่มา

แค่คิดว่ากู้ฟางสี่รู้วิธีเย็บตุ๊กตา นางก็บังคับให้กู้ฟางสี่สอนช่างปักผ้าที่นางพามาด้วย

แต่ไม่คาดคิดว่ากู้ฟางสี่จะดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะพูดอะไร

ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูด แต่นางทำไม่เป็นต่างหาก

เรื่องนี้ทำให้นางลงแรงไปโดยเปล่าประโยชน์เป็นเวลาหลายวัน และเสียเงินมากกว่าหนึ่งร้อยตำลึงเงิน