ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย - บทที่ 993 ชื่นชมกู้เสี่ยวหวาน

บทที่ 993 ชื่นชมกู้เสี่ยวหวาน

บทที่ 993 ชื่นชมกู้เสี่ยวหวาน

ผู้คนต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้

จัดงานฉลองสามวันอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

โดยเฉพาะฮูหยินเจียงที่ตระหนี่ถี่เหนียว ไฉนจะมีความใจกว้างเช่นนี้

ทุกคนส่งเสียงร้องโห้ด้วยความตื่นเต้น

ครั้นเห็นว่าเรื่องทุกอย่างจบลง ผู้คนต่างทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน เป็นข่าวดีที่ต้องกลับไปบอกสมาชิกในครอบครัวโดยเร็วว่าตั้งแต่วันมะรืนนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องทำอาหารเป็นเวลาสามวัน

หลังจากนั้นไม่นาน ฝูงชนที่แออัดก็แยกย้ายกันไปทุกสารทิศ ในสองและสามของพวกเขาทั้งหมดวางแผนที่จะจากไป

เมื่อเห็นว่าเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็เตรียมขึ้นรถม้ากลับบ้าน

หากแต่ฮูหยินเจียงเอ่ยรั้งนางไว้ “แม่นางกู้ ข้าคิดว่าเจ้ายังเด็กและไม่เข้าใจกลอุบายในโลกนี้ วันนี้ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่ถ้ามีอีกครั้งอย่าหาว่าตระกูลเจียงกดขี่ข่มเหงผู้อื่น”

ฉือโถวและกู้หนิงผิงยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นเพียงฮูหยินเจียงจ้องมองกู้เสี่ยวหวานอย่างเย็นชา และก่อให้เกิดความกลัวขึ้นภายในใจ

แต่กู้เสี่ยวหวานแตกต่างออกไป นางหันศีรษะกลับมาแล้วคลี่ยิ้มหวานให้ฮูหยินเจียง และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฮูหยินเจียง ได้โปรดนำสิ่งที่ท่านพูดเมื่อครู่ไปบอกกับหญิงผู้สูงศักดิ์ที่บ้านของท่านก่อนเถิด หากไม่มีใครมารุกรานข้า ข้าก็จะไม่รุกรานคนอื่น ถ้าคนอื่นทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าก็จะตอบโต้ วันนี้เป็นเพียงส่วนได้ส่วนเสียเล็กน้อย ถ้าในอนาคตมีใครกล้ามายุ่งกับข้าอีก แม้ว่าครอบครัวกู้ของข้าจะต่ำต้อย แต่ข้าก็จะไม่ปล่อยให้ตระกูลเจียงมาเล่นกับข้าได้ตามต้องการ หรือยอมตกอยู่ในกำมือของพวกท่าน”

หลังจากพูดจบ นางมองฮูหยินเจียงที่มีใบหน้าซีดเซียว และยิ้มเบา ๆ จากนั้นหันศีรษะไปมองที่ลวี่เทาและหลิวเทียนฉือที่ด้านข้างก่อนจะจากไป

ยามค่ำคืนไม่มีผู้ใดเดินอยู่ตามท้องถนน เห็นกู้เสี่ยวหวานเดินนำอยู่ด้านหน้า ตามด้วยฉือโถวและกู้หนิงผิง ร่างที่หล่อเหลาและเป็นวีรบุรุษ แต่แม้แต่ผู้ชายก็เทียบไม่ได้

รากฐานของครอบครัวนั้นต่ำต้อยก็จริง แต่วันหนึ่งพวกเขาจะสูงส่งขึ้น

มันคงเป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่

เมื่อนางกลับมาถึงบ้าน ฮูหยินเจียงกล่าวกับหลิวเทียนฉือด้วยใบหน้าที่ไม่เต็มใจ

“เทียนฉือ เจ้าเป็นหญิงผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง ควรที่จะโต้เถียงกับสาวบ้านนอกอย่างกู้เสี่ยวหวานหรือ?” ฮูหยินเจียงพูดอย่างจริงจัง “หญิงผู้สูงศักดิ์อย่างเจ้ามาถึงเมืองหลิวเจียนี้มันไม่เหมาะกับเจ้าจริง ๆ แต่เนื่องจากเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าต้องระมัดระวังในคำพูดและการกระทำของเจ้า เจ้าแตกต่างจากคนเหล่านี้ สถานะของเจ้าสูงส่งกว่าทุกคนในเมืองหลิวเจีย”

ฮูหยินเจียงสาธยายออกมายาวยืด แต่นางไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วหลิวเทียนฉือจะฟังมากแค่ไหน

ก่อนจากไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ และเมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ฮูหยินเจียงคงให้บทเรียนกับนางโดยเปล่าประโยชน์

เมื่อเห็นนางและคนรับใช้จากไป ฮูหยินเจียงก็ลูบหน้าผากและรู้สึกว่าหน้าผากนูนขึ้น “นางเป็นหญิงจากตระกูลหลิว นางมาที่นี่ได้รับการเลี้ยงดูในฐานะว่าที่ภรรยา และคงคิดว่าตัวเองนั้นเป็นหญิงสูงศักดิ์จริง ๆ แท้จริงแล้วนางก็เป็นแค่นางบำเรอเท่านั้น อยู่ที่นี่นางปฏิบัติตนหยิ่งยโส แต่ถ้าอยู่ในเมืองหลวง ถูกผู้อื่นเหยียบหน้าก็คงไม่กล้าโต้กลับ”

มามาเหลิ่งปรี่เข้าไปนวดบ่าฮูหยินเจียง หลังจากได้ยินคำพูดของผู้เป็นนาย นางก็เงยหน้าขึ้นมองหลิวเทียนฉือทันที โชคดีที่พวกนางจากไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นพวกนางอาจไม่ได้ยินสิ่งนี้

ถ้าหลิวเทียนฉือได้ยิน เรื่องนี้จะไม่มีวันสิ้นสุด

“ฮูหยิน ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ สักวันแม่นางหลิวผู้นี้จะคิดถึงท่าน” มามาเหลิ่งพูดเสียงราบเรียบ

“คิดถึงข้าหรือ?” ฮูหยินเจียงตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าไม่ต้องการให้นางคิดถึงข้า แม้ว่านางจะหน้าตาสะสวย แต่ถ้านางมีประโยชน์ได้สักครึ่งหนึ่งของกู้เสี่ยวหวาน ข้าจะคิดว่าหลิวเทียนฉือผู้นี้เป็นสมบัติเพรียบพร้อมจริง ๆ”

“ฮูหยิน ท่านหมายความว่าอย่างไร?” มามาเหลิ่งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อฮูหยินเจียงชื่นชมกู้เสี่ยวหวาน

เมื่อฮูหยินเจียงยังสาว นางนั้นเป็นผู้นำครอบครัวได้ดีไม่ด้อยไปกว่าชาย

“กู้เสี่ยวหวานเป็นเหมือนความกล้าหาญของข้าเมื่อตอนที่ข้ายังเด็ก กล้าหาญที่จะต่อสู้อย่างหนัก อย่าดูที่ภูมิหลังครอบครัวของหญิงผู้นี้ ถ้าเจ้ารู้ว่านางใช้ชีวิตอย่างไรในอดีตและเปรียบเทียบชีวิตของนางตอนนี้ เจ้าจะพบว่าหญิงผู้นี้ไม่ธรรมดา” ฮูหยินเจียงถอนหายใจ

คำพูดเหล่านี้เต็มไปด้วยความชื่นชมและยกย่องกู้เสี่ยวหวาน

มามาเหลิ่งเห็นว่าฮูหยินเจียงอารมณ์ดีเมื่อพูดถึงกู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นจึงเอ่ยว่า “ก็จริงเจ้าค่ะ วันนี้ข้าพบว่าหญิงผู้นี้พูดจาฉะฉาน ไม่ตื่นผู้คน เป็นคนที่เก่งกาจและมีความสามารถดีจริง ๆ”

“ถ้าเจียงหย่วนสามารถมีภรรยาที่ดีได้ ข้าก็จะไม่กังวลเรื่องนี้ แต่เขายังเกาะแกะกับกู้ซินเถาตลอดทั้งวัน นางเป็นหญิงตระกูลกู้ทั้งคู่ แต่ช่างแตกต่างกันเสียจริง”

ตามคำกล่าวที่ว่า มังกรมีลูกเก้าตัว และแต่ละตัวนั้นแตกต่างกัน ไม่ต้องพูดถึงกู้ซินเถาและกู้เสี่ยวหวานที่ต่างพ่อต่างแม่ มามาเหลิ่งตอบว่า “ฮูหยินไม่ต้องห่วง ข้าคิดว่านายน้อยไม่ใช่คนที่เข้าใจยาก ข้าว่ามันเป็นเพียงเพื่อความสนุกกับกู้ซินเถาเท่านั้น ตระกูลเจียงของเรานั้นสูงส่งมาก แม้แต่กู้ซินเถาก็กระโดดไม่ถึง อีกอย่างยังมีแม่นางหลิวอยู่ที่นี่ นายท่านยังบอกด้วยว่าในอนาคต แม่นางหลิวจะมาเป็นภรรยาของนายน้อย เขาคงไม่กล้าขัด”

“หึ เขากล้า” ฮูหยินเจียงพูด แต่คำพูดของนางอ่อนลง “ไม่สนหรอกว่าเขาจะมีนางบำเรอกี่คน แต่สำหรับตำแหน่งภรรยานี้ต้องจับตาดูให้ดี ควรแต่งกับภรรยาที่มีคุณธรรม หึ แต่หลิวเทียนฉือผู้นี้นางไม่ใช่คนดี”

ฮูหยินเจียงเริ่มปวดหัวหนักขึ้น

เจียงหย่วนเติบโตขึ้นแล้ว เขายังคงเดินเตร็ดเตร่ไม่ทำอะไร ฟังเพลงหรือเดินเล่นดูนกไปวัน ๆ ดูเหมือนว่าเขาไม่คิดจะสืบทอดธุรกิจของครอบครัวเลยแม้แต่น้อย

“ฮูหยิน”

“ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องที่หลิวเทียนฉือใส่ร้ายอาของกู้เสี่ยวหวานในที่สาธารณะ ก็พอจะเห็นได้ว่าหญิงผู้นี้มีจิตใจที่เลวร้าย ถ้าแต่งงานไป ครอบครัวจะถูกทำลาย”

ฮูหยินเจียงจะกังวลก็คงไม่ผิด

“ฮูหยินไม่ต้องกังวล นายน้อยยังเด็ก ไม่ต้องรีบแต่งงาน ตระกูลเจียงของเราไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา ไว้ค่อยดูหญิงสาวอีกสักสองสามคน”