ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 181 ปัญหาของคุณหนูใหญ่

ตอนที่ 181 ปัญหาของคุณหนูใหญ่

เพียงชั่วพริบตา เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่เดือนสิบ ซึ่งเหรินเหรินกำลังจะได้ฉลองวันเกิดครั้งที่ 2 อย่างเป็นทางการ ต่อให้เขาจะมีอายุครบ 2 ขวบแล้วก็ตาม

หนูน้อยเหรินเหรินในวัย 2 ขวบ รู้สึกว่าตนเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้เป็นช่วงวัยที่ฉีฉีกำลังซุกซน เขาทั้งคลานและปีนป่ายไปทั่วทุกที่ เพียงแค่ซูตานหงเผลอไผล เขาก็สามารถคลานออกไปจนคลาดสายตาได้ในทันที　　

เด็กน้อยชอบคลานออกไปเล่นกับต้าเฮยที่คอกสุนัขเป็นพิเศษ พฤติกรรมนี้ถอดแบบมาจากพี่ชายของเขาไม่มีผิด

ต้าเฮยนั้นตามใจเด็ก ๆ มาก ในตอนแรกเหรินเหรินก็เป็นแบบนี้ เขาเคยปีนป่ายขึ้นไปและดึงขนของต้าเฮย สร้างความเจ็บปวดให้แก่มันในบางครั้ง แต่สุนัขตัวนี้ก็ไม่เคยตอบโต้ใด ๆ

แต่ตอนนี้เหรินเหรินโตแล้ว เขาเป็นเด็กที่มีเหตุผล เมื่อเห็นว่าน้องชายกำลังสร้างปัญหา จึงรีบเข้าไปเกลี้ยกล่อม “ต้าเฮยเจ็บนะ นายปล่อยมือก่อน เดี๋ยวพี่ชายจะพาไปกินของอร่อย ๆ”

“แอ๊ ๆ!”

ฉีฉีร้องโวยวายใส่เขา แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากขนของต้าเฮย

“ลูกพลับแห้งอร่อยมากเลยนะ นายยังไม่ได้กินเลยนี่” เหรินเหรินยังคงเกลี้ยกล่อม

ไม่รู้ว่าฉีฉีเข้าใจหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือจากต้าเฮย เหรินเหรินอยากอุ้มเขาไว้ แต่น้องชายไม่ยอมให้ความร่วมมือ จึงได้แต่ปล่อยให้เขาคลานกลับไปเอง

“แอ๊ ๆ!”

เมื่อกลับเข้ามาในบ้าน ฉีฉีก็ร้องเรียกเขา ดวงตาสีดำกลมโตฉายแววฉลาดรอบรู้

“นายเพิ่งไปจับต้าเฮยมา คุณย่ากับพี่สาวบอกว่าเล่นกับต้าเฮยได้ แต่จะยังกินอะไรไม่ได้จนกว่าจะล้างมือเสร็จ” เหรินเหรินพูด

ฉีฉีเริ่มไม่พอใจที่พี่ชายไม่ยอมให้ของกินตามที่สัญญาไว้ เขาเริ่มหายใจฮึดฮัดและกำลังจะแผดเสียงร้องไห้ออกมา เหรินเหรินที่รู้จักนิสัยของน้องชายตัวเองดี จึงรีบวิ่งออกไปหยิบผ้าเช็ดมือ พร้อมกับนำลูกพลับแห้งมาด้วยอีกครึ่งชิ้น

เขาไม่ได้ป้อนลูกพลับแห้งทั้งหมดให้น้องชาย เพียงแต่แบ่งให้ชิมเท่านั้น เนื่องจากแม่ของเขาเคยบอกว่าตอนนี้น้องชายยังกินลูกพลับแห้งมากไม่ได้

แม้จะไม่ใช่เด็กที่ว่าง่ายนัก แต่ด้วยวัยนี้ของเขา ฉีฉีจึงพอใจอย่างมากเมื่อได้ลิ้มรสลูกพลับแห้ง

เมื่อซูตานหงออกมาจากห้องครัวก็เห็นว่าสองพี่น้องกำลังมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน

“เหรินเหรินดูแลน้องหน่อยนะ แม่จะทำขนมไข่อร่อย ๆ ให้กิน” ซูตานหงพูดกับลูกชาย

“ได้ครับ” เหรินเหรินตอบรับ พร้อมกับรั้งน้องชายที่กำลังจะโผเข้าหาอ้อมกอดแม่

ฉีฉีไม่พอใจทันทีที่ซูตานหงยังคงยุ่งจนไม่สนใจเขา เหรินเหรินจึงเข้าไปเกลี้ยกล่อมน้องชาย “น้องชายของพี่ ตอนนี้คุณแม่กำลังทำขนมไข่หอม ๆ อร่อย ๆ ถ้าเสร็จแล้วน้องก็จะได้กินนะ”

“ชิ ๆ!” ฉีฉียอมสงบลงแต่ยังคงส่งเสียงฟึดฟัดใส่เขา

“หายโกรธแล้วจะได้กิน”

“ชิ!”

“กิน”

“…”

หลังจากที่ฉีฉีงอแงอยู่พักหนึ่ง เขาเริ่มง่วงนอนขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อถูกความง่วงงุนเข้าเล่นงาน เด็กชายจึงทิ้งตัวลงนอนบนพื้นตามลำพัง เนื่องจากเป็นพื้นพรมที่ไม่หนาวเย็น ดังนั้นเหรินเหรินจึงเอาผ้าห่มผืนเล็กมาห่มให้เขา

เมื่อเห็นว่าในที่สุดน้องชายของเขาหยุดสร้างปัญหาและผล็อยหลับไปแล้ว เหรินเหรินก็โล่งใจเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่าน้องชายของเขาดื้อรั้นเหลือเกิน

แต่เมื่อเขาเปรยเรื่องนี้กับผู้เป็นพ่อ เขาก็ได้พบกับความจริงอันน่าสะพรึงเป็นอย่างมาก พ่อบอกว่าเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กเขาก็ทำแบบเดียวกัน เหรินเหรินคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ แต่สิ่งที่พ่อของเขาพูดไม่น่าจะเป็นเรื่องโกหก

ในไม่ช้าซูตานหงก็กลับมาพร้อมขนมไข่หนึ่งจานและนมมอลต์อีกหนึ่งแก้ว

“น้องชายหนูหลับอยู่เหรอจ๊ะ?” ซูตานหงมองดูเขาด้วยรอยยิ้ม

“ในที่สุดก็หลับไปแล้วครับ” เหรินเหรินพยักหน้า เขารู้สึกว่าชีวิตของผู้เป็นแม่ไม่ง่ายเลยจริง ๆ จากคำบอกเล่าของพ่อ ตอนที่ยังเป็นเด็กเขามักจะร้องไห้เสียงดังอยู่เสมอ

“งั้นระหว่างที่น้องชายกำลังหลับ เรามากินขนมกันสักหน่อยดีไหม?” ซูตานหงถาม

“ดีครับ” เหรินเหรินเม้มปากและยิ้ม “แต่ผมสัญญากับน้องชายเอาไว้ว่าจะเก็บขนมไข่ไว้ให้เขา”

“ถ้าอย่างนั้นก็เก็บให้เขา 1 ชิ้น”

สองแม่ลูกกินขนมด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย

หลังจากกินขนมเสร็จเหรินเหรินก็เริ่มง่วงเล็กน้อย ดังนั้นซูตานหงจึงปล่อยให้เขาหลับ และอุ้มสองพี่น้องไปนอนบนเตียงเตา* ก่อนจะออกไปดูดอกสายน้ำผึ้งที่แขวนอยู่

*เตียงเตา คือ เตียงหรือแท่นที่ก่อด้วยอิฐ ด้านล่างมีปล่องเตาเพื่อจุดให้ความอบอุ่น ด้านบนจะปูด้วยฟูกหรือเบาะรองนั่ง พบมากในบ้านเรือนของชาวจีนทางเหนือซึ่งมีอากาศหนาวเย็น

ดอกสายน้ำผึ้งนี้ถูกปลูกไว้บนภูเขาโดยไม่ได้ตั้งใจนักร่วมกับพืชสมุนไพรตัวอื่น ๆ ที่สามารถใช้ทำยาได้ทั่วไป เธอใช้น้ำพุวิเศษรดน้ำไปบ้างเป็นครั้งคราว และมันก็เติบโตได้ดีมาก

ดอกสายน้ำผึ้งเกือบจะบานเต็มที่แล้ว ซูตานหงจึงเก็บมันกลับมา ตอนนี้จี้เจี้ยนอวิ๋นงานยุ่งมาก แม้ว่าเธอจะคอยดูแลเขาเป็นอย่างดี แต่สามีของเธอมักจะเป็นร้อนในได้ง่าย

ดอกสายน้ำผึ้งมีฤทธิ์ช่วยลดความร้อนได้ดี ซูตานหงจึงนำมันมาต้มให้เขาดื่มตอนกลับมาจากทำงาน

จี้เจี้ยนอวิ๋นถูกอาการร้อนในเข้าจู่โจมแล้ว เขาไม่เคยมีสิวมาก่อน แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้ เขาเพิ่งบีบสิวออกจากคางและหน้าผากไปบ้างเล็กน้อย

การสร้างอ่างเก็บน้ำเป็นไปอย่างราบรื่น เขาวางแผนจะสร้างมันเพิ่มอีกครั้งในปีหน้า ตอนนี้เขาได้ล้อมอ่างเก็บน้ำด้วยรั้วลวดหนามอย่างรัดกุม เขากำลังยุ่งอยู่กับการจัดซื้อลูกปลาและเพิ่งได้ติดต่อกัน ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใด เขาจึงเกิดอาการร้อนในขึ้นมา

เมื่อกลับมาถึงบ้านในค่ำวันนั้น เขาก็เห็นน้ำดอกสายน้ำผึ้งที่ภรรยาเตรียมไว้ให้

“รีบดื่มเถอะค่ะ ดูสิว่าตอนนี้หน้าคุณเป็นยังไง” ซูตานหงเทน้ำแก้วใหญ่ให้เขา

“ภรรยา ไม่ใช่เพราะคุณหรอกเหรอที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้?” จี้เจี้ยนอวิ๋นถาม

“เป็นเพราะฉันตรงไหนกัน คุณเต็มใจจะทำงานหนักแบบนี้เองนะคะ” ซูตานหงพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

“ภรรยา ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พวกเราทำได้ไหมครับ?” จี้เจี้ยนอวิ๋นเทน้ำดอกสายน้ำผึ้งใส่แก้วแล้วจ้องมองไปยังภรรยาของเขา

“พรุ่งนี้คุณมีงานต้องทำนะคะ” ซูตานหงแย้ง

ช่วงนี้เขายุ่งมาก เธอห่วงว่าเขาจะหมดแรงจึงงดกิจกรรมบนเตียงอย่างเด็ดขาด ไม่นึกว่าเขาจะกังวลเรื่องนี้

“วันพรุ่งนี้ผมงานไม่ยุ่ง ผมตั้งใจจะพักผ่อนอยู่บ้านกับพวกคุณแม่ลูก” จี้เจี้ยนอวิ๋นรีบบอกถึงความตั้งใจของตัวเองทันที

“แค่ครั้งเดียวนะคะ” ซูตานหงโอนอ่อนผ่อนตาม

จี้เจี้ยนอวิ๋นยิ้มหน้าระรื่น ดวงตาเป็นประกายวาววับ ซูตานหงจึงยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย และต่อว่าเขาไปหนึ่งคำ “หน้าไม่อาย”

สามีที่ถูกต่อว่าได้ทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายของเธอหน้าไม่อายอย่างไรในตอนกลางคืน

รับปากกันไว้ดิบดีว่าแค่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้เขาจับเธอพลิกไปพลิกมาถึงสามครั้ง

ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นยามค่ำคืน ซูตานหงกลับเหงื่อท่วมตัว!

ทว่าจี้เจี้ยนอวิ๋นรู้สึกอิ่มเอมใจเป็นอย่างมาก เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ซูตานหงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าสามีของเธอไม่ได้เป็นร้อนในจริง ๆ

เป็นไปได้ไหมว่าจริง ๆ แล้วเป็นเพราะต้องทนอดกลั้น? ในชาติที่แล้วเธอไม่ได้เก่งเรื่องทักษะความรู้ จึงไม่รู้ว่าสามีของเธอสามารถอดกลั้นได้หรือไม่?

แม้คำพูดของจี้เจี้ยนอวิ๋นจะเชื่อถือไม่ได้ยามอยู่บนเตียง แต่นอกเหนือจากนั้นเขาพูดจริงทำจริงเสมอ วันนี้ทั้งวันเขาไม่ได้ออกไปไหนเลยตามที่พูด

“ภรรยา เมื่อวานผมไปดูมาแล้วนะครับ ถ้าอาหารดีขึ้น หมูบนภูเขาของพวกเราจะถูกเลี้ยงจนถึงปีใหม่ แล้วก็ขายหมดแน่นอนครับ” จี้เจี้ยนอวิ๋นกล่าว

อาหารหมูที่ครอบครัวเขาเลี้ยงน่าจะต้องปรับปรุง วันนี้ก็เช่นกัน หวังต้ากังกับคุณลุงจี้กำลังทำอาหารให้หมูอยู่ ในตอนนี้พวกเขาต่างงานยุ่งมาก ด้วยมีหมูต้องเลี้ยงถึง 21 ตัว ปริมาณการกินอาหารของพวกมันนั้นจึงไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย

“เป็นเรื่องปกติที่จะขายได้ค่ะ อีกแค่ครึ่งปีก็จะถึงปีใหม่แล้ว” ซูตานหงพูด

เพราะที่นั่นมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ค่อนข้างแรง เธอจึงไม่ค่อยไปเยือนบ่อยนัก ถึงแม้จะขึ้นไปบนเขาแต่ก็แค่ไปรดน้ำต้นกล้าผลไม้ ไม่ค่อยเดินผ่านคอกหมูเท่าไร

ไม่ต้องพูดถึงแค่คอกหมู แม้แต่เล้าไก่ในสวนตอนแรกเธอยังไม่เข้าไปด้วยซ้ำ

ปัญหาอื่น ๆ ยังพอแก้ไขได้ แต่เรื่องนี้คุณหนูใหญ่เช่นเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้จริง ๆ

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ฉีฉีโตขึ้นไปจะดื้อไหมเนี่ย ตอนเด็ก ๆ ดื้อมากเลย

แหม่ ร้อนรุ่มมากกว่าละมั้งพี่จี้ อาการแบบนี้ไม่น่าใช่ร้อนในนะ

ตานหงสมกับเป็นคุณหนูสูงศักดิ์โดยแท้ ให้ทำอย่างอื่นพอไหว แต่ถ้าให้ทำอะไรเกี่ยวกับมูลสัตว์ไม่น่าจะไหว

ไหหม่า(海馬)