ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 340 ไม่ไร้เหตุผล - novel-lucky

ตอนที่ 340 ไม่ไร้เหตุผล

เดิมทีแม่เฒ่าเหอมีอาการท้องผูกเรื้อรังมานาน บางครั้งนางไม่เข้าห้องน้ำเลยนานถึง 4 หรือ 5 วัน

ไม่ได้ถ่ายท้องนานเพียงนี้ คงจะไม่สบายตัวนักไม่ใช่หรือ? ไม่ต้องพูดถึงอาการฉุนเฉียว แต่ยังรวมถึงอาการหายใจไม่สะดวก นอนไม่หลับ และปัญหาอื่น ๆ ที่ตามมา

ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากอาการท้องผูก

นางสรรหาของมากินมากมาย ทั้งหัวไชเท้าและผักต่าง ๆ แต่กลับไม่ได้ผลแต่อย่างใด

แต่หลังได้กินเชอร์รี่จำนวนมาก นางก็พอจะถ่ายท้องได้ และชอบพวกมันมาก

หากแต่นึกไม่ถึงว่าแม้แต่เชอร์รี่ยังไม่ได้ผลเท่ากับการกินน้ำผึ้งละลายน้ำถ้วยนี้

หลังดื่มไปเพียงถ้วยเดียว นางปลดปล่อยออกมาเกลี้ยงท้อง ก่อนหน้านี้นางรู้สึกว่าตนคงอยู่ได้อีกไม่นาน และกลัวว่าตัวเองจะป่วยตายจากไป

ตอนนี้นางสบายตัวแล้ว ชวนให้รู้สึกราวกับจะอยู่ต่อได้อีกมากกว่า 10 ปี

หลังได้ยินแม่เฒ่าเหอบอก ผู้อำนวยการเหอก็อดถามขึ้นไม่ได้ “ได้ผลดีขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

อาการท้องผูกอาจเรียกได้ว่าเป็นกรรมพันธุ์ของครอบครัวเขา เขาเองก็ต้องการดื่มเช่นกัน เพราะไม่ต้องการอึดอัดไม่สบายตัวอีกต่อไป

“ฉันจะโกหกไปทำไมล่ะ? ไปถามว่ามีน้ำผึ้งเหลืออีกบ้างหรือเปล่า ถ้ามีแกก็ซื้อมาให้ฉันอีก บอกเขาว่าอย่าขายจนหมดด้วยนะ” แม่เฒ่าเหอพลันสั่ง

“เดี๋ยวผมจะลองกินบ้างครับ” ผู้อำนวยการเหอบอก

เขาชงและดื่มเข้าไป แต่ไม่ได้เกิดอาการอยากเข้าห้องน้ำในทันที

“แกเพิ่งถ่ายไปเมื่อวานไม่ใช่เหรอ” แม่เฒ่าเหอขึ้นเสียง

ผู้อำนวยการเหอจึงทำได้เพียงมาซื้อให้ เขารู้สึกว่าจี้เจี้ยนอวิ๋นโชคดีที่บังเอิญเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แต่ครั้นคนขับรถขับรถไปได้เพียงครึ่งทาง เขาก็สั่งให้คนขับรถรีบขับกลับบ้าน และพุ่งตัวไปยังห้องน้ำ

“เธอคงไม่มีข้อกังขากับน้ำผึ้งนี้แล้วสินะ ถ้าเธออยากได้ ฉันจะให้เขาเก็บไว้กินสักขวด ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่อย่างนั้นต่อไปก็อาจไม่มีน้ำผึ้งกินอีก” แม่เฒ่าเหอบอกกับลูกสะใภ้

“ค่ะ” คุณนายเหอขานรับ

หลังผู้อำนวยการเหอออกมา เขาไม่คิดสงสัยอีกต่อไป และรีบมาหาจี้เจี้ยนอวิ๋นอีกครั้งทันที

“ตอนนี้น้ำผึ้งขายหมดแล้วครับ” จี้เจี้ยนอวิ๋นบอก “ขวดที่ให้คุณไปเป็นขวดสุดท้าย ที่เหลือถูกส่งไปขายที่เมืองมหาวิทยาลัยแล้ว ลูกค้าหลายคนที่นั่นก็ถามหากันครับ”

“ไม่มีแล้วเหรอ?” ผู้อำนวยการเหออดอุทานไม่ได้ “เธอไม่ต้องให้ฉันมาเปล่า ๆ อีกก็ได้ แค่เสนอราคามา ต่อไปฉันจะเหมาทั้งหมดเลย!”

“ไม่ได้หรอกครับ” จี้เจี้ยนอวิ๋นส่งยิ้ม “น้ำผึ้งบ้านผมจำกัดจำนวนซื้อไว้ ซื้อได้แค่คนละ 2 ขวดเท่านั้น เราไม่ได้ขายส่งครับ แต่อีกไม่กี่วันผมจะไปเก็บน้ำผึ้ง แล้วจะเก็บไว้ให้ผู้อำนวยการสัก 2 ขวดนะครับ”

“เธอจะไปเก็บน้ำผึ้งเมื่อไหร่ล่ะ?” ผู้อำนวยการเหอถาม

“วันศุกร์นี้ครับ” จี้เจี้ยนอวิ๋นตอบ

วันนี้วันจันทร์ เหลืออีก 3 วันกว่าจะถึงวันศุกร์ ผู้อำนวยการเหอจึงเดินทางกลับไปก่อน

แม่เฒ่าเหอทำตามคำแนะนำของจี้เจี้ยนอวิ๋น ทุกเช้าเย็นนางจะดื่มน้ำผสมน้ำผึ้ง 1 ถ้วย ผลของมันไม่รุนแรงเท่าครั้งแรก

หากแต่ผ่านไป 2 วันนางก็ได้ถ่ายท้องอีกครั้ง ถ้าทำตามคำแนะนำของจี้เจี้ยนอวิ๋นและดื่มอย่างต่อเนื่อง ต่อไปนางคงได้ถ่ายท้องทุกวันในท้ายที่สุด

ผู้สูงวัยในเมืองมหาวิทยาลัยต่างไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล และผลตรวจทุกอย่างออกมาว่าร่างกายแข็งแรงดี เพราะได้กินอาหารจากร้านค้าของเขา

นี่เป็นสิ่งที่ผู้อำนวยการเหอได้ยินกิตติศัพท์ของจี้เจี้ยนอวิ๋นมา เขากลับมาบอกเรื่องนี้กับผู้เป็นแม่

แน่นอนว่าผู้อำนวยการเหอคิดว่าเรื่องของจี้เจี้ยนอวิ๋นเป็นเรื่องเกินจริง แต่แม่เฒ่าเหอไม่ได้คิดมาก นางทำเพียงสั่งให้ผู้อำนวยการเหอไปกว้านซื้อของที่เขาขายมาจากร้านที่จี้เฟิงและย่าของเขาดูแลอยู่

ไม่ว่าจะเป็นข้าว ถั่วต่าง ๆ ทั้งหมดที่มาจากครอบครัวของจี้เจี้ยนอวิ๋น ไม่มีของจากชาวบ้านคนอื่น ๆ เลย

หญิงชราออกอาการกังวลมาก ผู้อำนวยการเหอจะไม่ตามใจนางได้อย่างไร?

เมื่อถึงวันศุกร์ จี้เจี้ยนอวิ๋นก็ออกไปเก็บน้ำผึ้ง

ผู้อำนวยการเหอมาถึงแต่เช้าตรู่หลังรับประทานมื้อเช้าเสร็จ เดิมทีจี้เจี้ยนอวิ๋นตั้งใจจะเก็บน้ำผึ้งในช่วงบ่าย แต่เขามารอก่อนเวลาถึงขนาดนี้ จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงรีบเก็บน้ำผึ้งก่อน

ก่อนจะบอกให้ผู้อำนวยการเหอคั้นน้ำผึ้ง เขาซื้อน้ำผึ้งไปถึง 10 ขวด

แต่ยังเหลืออยู่จำนวนมาก จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงส่งไปขายที่เมืองมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าเขาเก็บไว้กินเองที่บ้านด้วย

ซูตานหงโปรดปรานมากเช่นกัน ส่วนลูก ๆ ลืมไปได้เลย พวกเขายังไม่ถึงวัยที่จะดื่มน้ำผึ้ง มีเพียงเหรินเหรินที่ดื่มบางคราวเท่านั้น

เรื่องร้านค้าของจี้อวิ๋นอวิ๋นที่ถูกผู้อำนวยการเหอสั่งให้ทุบทำลาย ซูตานหงเองก็รู้เช่นกัน

เรื่องนี้จึงทำให้เธอแปลกใจ เนื่องจากเกี่ยวข้องกับวีรกรรมของคนในครอบครัวเจี้ยนอวิ๋น ต่อให้พวกเขาไม่สนใจเรื่องของจี้อวิ๋นอวิ๋น แต่คงไม่มีทางมีความสัมพันธ์อันดีกับผู้อำนวยการเหอได้

ซูตานหงมองหน้าจี้เจี้ยนอวิ๋นอย่างอารมณ์ดี และถามเขาว่าอีกฝ่ายจะตามมาคิดบัญชีเมื่อใด

“ผู้อำนวยการเหอไม่ใช่คนไร้เหตุผล เรื่องนี้เขาไม่ได้เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ถึงยังเมตตาอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นจี้อวิ๋นอวิ๋นคงไม่ได้อยู่อย่างปกติสุขหรอก” จี้เจี้ยนอวิ๋นบอก

ซูตานหงถาม “หล่อนไปก่อเรื่องอะไรไว้คะ?”

จี้เจี้ยนอวิ๋นไม่ต้องการเล่าเรื่องนี้ให้ระคายหูภรรยาจึงเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ไหน ๆ เรื่องมันก็จบไปแล้ว แล้วเราก็ต้องเตรียมทำไข่เค็มไว้ช่วงสิ้นปีด้วย ผู้อำนวยการเหอสั่งไว้เยอะเลยครับ”

ซูตานหงเข้าใจได้ว่าไม่เพียงแต่ครอบครัวของเจี้ยนอวิ๋นจะไม่บาดหมางกับผู้อำนวยการเหอเพราะเรื่องจี้อวิ๋นอวิ๋น แต่ยังสนิทสนมกันมากขึ้นอีกด้วย

มิตรภาพลูกผู้ชายเช่นนี้ ซูตานหงไม่ค่อยเข้าใจนัก

งานที่สวนยุ่งมากขึ้นทุกวัน ผลไม้มากมายในฤดูกาลนี้ถูกเก็บเกี่ยว

จี้เจี้ยนเหวินกลับมาที่บ้าน จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงเรียกเขามาช่วยงาน แม้ว่าจี้เจี้ยนอวิ๋นจะไล่พี่ชายใหญ่ของอวิ๋นลี่ลี่ออก และให้คนของเขาไปทำงานแทนก็ตาม

มันไม่ได้กระทบกับความเป็นพี่น้องของพวกเขาแม้แต่น้อย

ด้วยเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย พวกเขาเป็นพี่น้องคลานตามกันมา ผิดกับความสัมพันธ์กับพี่ชายใหญ่ของอวิ๋นลี่ลี่ หากไม่เกิดปัญหาเรื่องบัญชี พี่สามของเขาคงไม่ทำเช่นนั้น พูดอีกอย่างคือเป็นพี่ชายของภรรยาเขาที่หาเรื่องใส่ตัวเอง

ย่อมไม่ใช่ความผิดพี่สามของเขา

กว่าผลไม้บนเนินเขาเล็ก ๆ สามลูกเหนืออ่างเก็บน้ำจะถูกเก็บเกี่ยวหมด เวลาก็ล่วงเลยมาถึงปลายเดือนสิงหาคม

เป็นช่วงที่พุทรากำลังสุกได้ที่

มีต้นพุทราจำนวนมากที่สวน เป็นธรรมดาที่จะมีผลผลิตมากมาย

ทุกวันมีสินค้าถูกส่งออกไปมหาศาล จี้เจี้ยนอวิ๋นงานยุ่งมาก เขาตากแดดจนผิวคล้ำลง

เช่นเดียวกับจี้เจี้ยนเหวิน เมื่อเขากลับมาเมืองเจียงสุ่ยพร้อมกับเยียนเอ๋อร์ อวิ๋นลี่ลี่ก็เอ่ยขึ้น “ต่อให้คุณจะกลับไปช่วยงาน แต่ว่าไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ดูสิว่าตอนนี้ผิวคล้ำไปถึงไหนแล้ว?”

“ผมกลับไปช่วยงาน เยียนเอ๋อร์ก็ได้กินผลไม้ตั้งเยอะทุกวัน เธอกินผลไม้พวกนั้นไปเสียเยอะ ผมเป็นพ่อ จะไม่ให้ผมทำงานช่วยบ้างได้ยังไง?” จี้เจี้ยนเหวินรู้ว่าหล่อนไม่พอใจที่พี่ชายใหญ่ถูกจี้เจี้ยนอวิ๋นไล่ออก เรื่องนี้ค่อนข้างพูดยาก จึงบอกไปเพียงเท่านั้น

“แม่คะ ไม่ใช่แค่พ่อนะ อาสามก็งานยุ่งมากเหมือนกัน แล้วอาหารฝีมือคุณนายสามก็อร่อยมาก ไม่เห็นเหรอคะว่าพ่ออ้วนขึ้นตั้งเยอะ?” เยียนเอ๋อร์บอก

“สาวน้อยคนนี้นี่ ยังเห็นฉันเป็นแม่อยู่หรือเปล่า?” อวิ๋นลี่ลี่เขกหัวเธอไปทีหนึ่ง

จี้เจี้ยนเหวินได้เนื้อกลับมาไม่น้อย แม้จะผิวคล้ำขึ้น แต่ผู้คนก็คุ้นเคยกับเขามากขึ้น ระหว่างที่อยู่กับพี่สาม ไม่มีอาหารมื้อไหนที่ไม่อร่อยเลิศรสสักครั้ง

ถึงจะเหนื่อยไปบ้าง แต่เขากลับไม่คิดปริปากบ่น

หลังจากปิดเทอม เขาก็ได้กลับไปช่วยงานพี่สามที่บ้านเกิดในช่วงวันหยุด ถือเป็นการผ่อนคลายอย่างหนึ่ง

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

น้ำผึ้งหรือยาถ่ายคะเนี่ย น่าหามากินบ้างเลยค่ะ

พี่ชายเธอทำตัวเองนะลี่ลี่ โทษไม่ได้หรอกที่พี่จี้จะไล่ออก

ไหหม่า(海馬)