ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 389 หล่อนน่ะเหรอจะขาดเงิน? - novel-lucky

ตอนที่ 389 หล่อนน่ะเหรอจะขาดเงิน?

หลังจากที่เหล่ากัวคุยกับจี้อวิ๋นอวิ๋นเสร็จ จี้อวิ๋นอวิ๋นก็เสนอความคิดให้เขา

สาเหตุหลักที่เหล่ากัวไม่สามารถเจรจากับเพื่อนร่วมธุรกิจของเขาได้ คือการจัดสรรผลประโยชน์ที่ไม่ลงตัว

คราวนี้เขาจ่ายเงินก้อนใหญ่และคาดว่าจะได้กำไรมากที่สุด แต่เขากลับถูกขอส่วนแบ่งเท่า ๆ กัน แน่นอนว่าเขาย่อมไม่พอใจและไม่ยอมถูกเอาเปรียบ เขาจะปล่อยให้คนพวกนี้มาออกคำสั งได้อย่างไร?

ดังนั้นจึงแยกย้ายกลับด้วยความคิดเห็นที่ไม่ลงรอยต่อกัน

“เหล่ากัว เรื่องนี้คุณทำอยู่มันไม่ถูกต้องนะคะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นพูด

“ผมทำไม่ถูกยังไงล่ะ?” เหล่ากัวกล่าว

“คุณบอกเองไม่ใช่เหรอคะ ว่าเนื้อติดมันชิ้นนี้กินคนเดียวไม่ได้ ในเมื่อกินไม่ได้ อย่างนั้นก็หาคนมาแบ่งกันสัก 2 ถึง 3 คนสิคะ ไม่ต้องกินอยู่คนเดียวดีกว่าไหม?” จี้อวิ๋นอวิ นกล่าว “ถ้าโครงการนี้ประสบความสำเร็จล่ะก็ คุณก็จะได้ผลตอบแทนอย่างน้อยหลายแสนหยวน เงินจำนวนมากขนาดนั้นจะเลี้ยงพวกเราแม่ลูกได้กี่ปีล่ะคะ? ดีกว่ามานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดใน ตอนนี้ไม่ใช่เหรอคะ?”

“ผมแค่รู้สึกไม่ยุติธรรมในใจ” เหล่ากัวเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงพูดขึ้นมา

“ฉันรู้ค่ะว่าคุณรู้สึกไม่ยุติธรรม ดังนั้นคุณจึงต้องพยายามให้หนักขึ้น รอจนคุณไปถึงจุดที่สูงขึ้นแล้ว ถึงตอนนั้นคุณยังต้องดูสีหน้าพวกเขาอีกเหรอคะ?” จี้อวิ๋นอวิ๋นกล่าว “ “ปัญหาของคุณตอนนี้เป็นเพราะคุณยังไม่แข็งแกร่งพอ รอจนคุณแข็งแกร่งพอ เรื่องพวกนี้ก็ขวางหูขวางตาคุณไม่ได้แล้ว”

เหล่ากัวยิ้ม “คุณยังรู้ความอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ผมกับพวกมันทะเลาะกันจนแยกย้ายกันไป หากกลับไปหาตอนนี้ จะไม่เสียหน้ามากไปหน่อยเหรอ?”

“นักธุรกิจต้องการหน้าตาที่ไหนกันคะ? คุณแค่ชวนพวกเขาออกไปกินข้าว สั่งไวน์เพิ่มอีกสัก 2 ขวด พอพวกเขาดื่มกันหนักแล้วก็อย่าให้ไป จากนั้นคุณก็เปิดห้องสักห้องและเรียกสาวน น้อยหน้าตาจิ้มลิ้มสัก 2 ถึง 3 คนไปคอยดูแล แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วค่ะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นพูด

ในอดีตหล่อนเคยถูกหัวหน้าใหญ่เรียกใช้ให้ทำสิ่งเหล่านี้ ต้องคอยปรนนิบัติพวกเพื่อน ๆ ของเขา เพื่อให้ได้ซองแดงมา

เหล่ากัวได้ยินดังนั้นก็ถามขึ้นทันที “คุณเคยทำเรื่องพวกนี้มาก่อนเหรอ?”

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะคะ!” จี้อวิ๋นอวิ๋นพูดขึ้นมาทันที เมื่อตระหนักได้ว่าเขากําลังสนใจเรื่องเก่า ๆ ของหล่อน จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา “เหล่ากัว ฉันตั้งใจปฏิบัติต่อคุณอย่างดีด ด้วยใจจริง อยากจะแบ่งเบาภาระให้ คุณคิดแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ?”

“อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้” เหล่ากัวเอ่ยรัวเร็ว

อันที่จริงแล้วเขาเองก็ไม่ได้หมายความว่าอะไร เพียงแค่ถามไปก็เท่านั้น ถึงอย่างไรเขาก็ไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ว่าหล่อนสามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร อีกทั้งวิธีการดังกล่าวก็ด ดูจะประโยชน์โดยแท้ เขาย่อมรู้ดีว่าเพื่อนร่วมกินร่วมดื่มพวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนแบบใด

เพียงจัดเตรียมผู้หญิงสัก 2 ถึง 3 คนไว้ที่นั่น จากนั้นธุรกิจก็จะคลี่คลาย

เขาคิดว่านี่เป็นความคิดที่ดี

“เหล่ากัว ฉันรู้ว่าคุณรังเกียจฉัน แต่หลังจากที่ฉันท้อง ฉันก็บอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าจะดูแลคุณ คุณแค่มาหาฉันยามว่างเท่านั้น ฉันไม่กล้าคิดอย่างอื่น แต่ฉันก็ไม่คิดว่ าเราจะมีลูกด้วยกัน” จี้อวิ๋นอวิ๋นปาดน้ำตาแล้วพูด “เหล่ากัว ถ้าอย่างนั้นทําไมเราไม่เลิกกันล่ะคะ ต่อไปฉันจะเลี้ยงเด็กคนนี้เอง ฉันจะสอนเขาให้ดี ไม่ทําให้คุณผิดหวัง คุณไม ม่ต้องกังวลนะคะว่าฉันจะสอนเด็กไม่ดี ฉันจี้อวิ๋นอวิ๋นคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกค่ะ!”

หลังจากพูดจบหล่อนก็เริ่มเอามือปิดหน้าร้องไห้อีกครั้ง

“อวิ๋นอวิ๋น ผมทำผิดไปแล้วตกลงไหม ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณจริง ๆ ผมแค่พูดไปอย่างนั้น ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจคุณเลยสักนิด เรื่องในอดีตก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้คุณกำลังตั้งท้ องลูกของผมอยู่ แล้วผมจะไปที่ไหนได้? แน่นอนว่าผมต้องรับผิดชอบต่อพวกคุณสองแม่ลูกอยู่แล้ว” เหล่ากัวกล่าวรัวเร็ว

หลังจากพูดคําดี ๆ ออกมาอีกหลายคํา จี้อวิ๋นอวิ๋นจึงผ่อนคลายลง “คุณเป็นคนพูดเองนะคะ ฉันไม่ได้พูด ต่อไปถ้าคุณยังกล้าพูดถึงเรื่องในอดีตของฉันอีกล่ะก็ ฉันคงไม่จบเรื่องกับ บคุณเหมือนวันนี้แน่!”

“แน่นอน” เหล่ากัวให้คํามั่น

“อันที่จริง ฉันถูกบังคับจนทำอะไรไม่ได้ ตอนนั้นจึงต้องไปทำเรื่องน่าละอายแบบนั้น แต่ฉันทำงานที่นั่นได้ไม่ถึง 2 วัน และได้รับแขกไม่ถึง 2 คน ฉันก็มาเจอกับเหล่ากัว อีกอย่า างกับคนพวกนั้นฉันก็มีมาตรการคุมกำเนิด มีแต่เหล่ากัวเท่านั้น คุณไม่ยอมใส่มันในคืนนั้นจึงทำให้คนอื่นเดือดร้อน ตอนนี้คุณก็ทำให้ท้องของฉันก็ใหญ่ขึ้นแล้ว แต่คุณยังรังเก กียจฉันอีก” จี้อวิ๋นอวิ๋นพึมพํา

เหล่ากัวยิ้ม “ผมได้ยินมาว่าคุณมีพี่ชายอยู่ในเมืองเจียงสุ่ยด้วยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ เขาสอนหนังสืออยู่ แต่เขาเข้าใจฉันผิดนิดหน่อยเลยไม่พอใจฉัน” จี้อวิ๋อวิ๋นถอนหายใจ

เหล่ากัวอยากบอกให้หล่อนไปเดินเล่นในยามว่าง แต่เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น “ปกติถ้าไม่มีอะไรทําก็พาพี่เลี้ยงออกไปกับคุณได้ ถ้าไม่มีเงินก็บอก ต่อไปผมคงจะยุ่งนิดหน น่อย”

“คุณไปทำงานของตัวเองเถอะค่ะ แต่ว่าต้องกินข้าวให้อิ่มท้อง คุณต้องจำไว้เสมอนะคะว่าพวกเราสองแม่ลูกกำลังพึ่งพาคุณ ยามที่คุณยุ่งกับการทำธุรกิจอยู่ข้างนอก” จี้อวิ๋นอวิ๋น เอ่ยเสียงอ่อนโยน

อีกทั้งยังวางมือของเขาบนท้องของหล่อน ซึ่งเด็กในท้องก็เตะมือเหล่ากัวไปหนึ่งทีพอดี ทำให้เหล่ากัวมีความสุขมาก

ทั้งสองกินรังนกในตอนกลางคืนก่อนเข้านอน

วันต่อมาเหล่ากัวกินข้าวเช้าเสร็จแล้วก็จากไป จี้อวิ๋นอวิ๋นจึงไม่มีอะไรทํา

“คุณอวิ๋นอวิ๋น ก่อนหน้านี้คุณขอให้ฉันสอบถามเกี่ยวกับหน้าร้าน ตอนนี้คุณยังต้องการมันอยู่ไหมคะ?” พี่เลี้ยงกล่าว

“ไม่เอาแล้วล่ะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นโบกมือ

ก่อนหน้านี้หล่อนก็อยากทําธุรกิจบางอย่างด้วยตัวเองเหมือนกัน แต่ตอนนี้หล่อนไม่อยากทําอะไรทั้งนั้น ตราบใดที่จับเหล่ากัวไว้ในมือให้มั่นแล้ว ยังต้องกลัวว่าจะไม่มีเงินใช้อีกเ เหรอ?

เหล่ากัวคือกลุ่มคนร่ำรวยในตระกูลเก่าแก่ จากนี้ไปจะกลายเป็นเศรษฐี เมื่อถึงเวลานั้นจะเป็นเศรษฐีพันล้านหรือหลายพันล้าน ถ้าคนอย่างหล่อนคลอดลูกชายให้เขาได้ หล่อนยังจะขาดเง งินอีกเหรอ?

เป็นไปไม่ได้หรอก

ดังนั้นหล่อนจึงไม่ทำอะไรเลย อย่างไรก็ตามเหล่ากัวคงกลัวว่าเขาจะทำผิดต่อหล่อน จนตอนนี้มอบเงินส่วนตัวให้เธอเป็นจำนวน 4,000 หยวนต่อเดือนแล้ว

นี่ยังไม่นับค่าครองชีพที่เขาจ่ายให้กับพี่เลี้ยง และค่าอาหารที่เขาซื้อเองด้วย

จี้อวิ๋นอวิ๋นที่อยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำจึงอยากไปนั่งเล่นที่บ้านพี่สี่ของหล่อน และยังเอาเงินไปด้วย

คราวที่แล้วหล่อนทิ้งเงินไว้ 5,000 หยวน คราวนี้เอามาอีก 4,000 หยวน เกือบเท่ากับเงินที่เป็นหนี้อยู่ทีเดียว เพียงแต่ยังไม่ทันได้มาถึง หล่อนก็เจอกับอวิ๋นต้าไห่ที่ป้วนเปี้ยน รอคอยหล่อนอยู่ในละแวกชุมชนที่จี้เจี้ยนเหวินอาศัยอยู่พอดี

อวิ๋นต้าไห่คาดว่าหล่อนคงจะมาที่นี่ในไม่ช้า ดังนั้นเขาจึงมาปักหลักเฝ้ารอ

เมื่อเห็นว่าท้องของจี้อวิ๋นอวิ๋นในตอนนี้ใหญ่มากแล้ว ในใจของอวิ๋นต้าไห่ก็เป็นสุขเป็นอย่างมาก ด้วยรู้ว่านี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

ส่วนจี้อวิ๋นอวิ๋นที่ไม่ได้เจอหน้ามาระยะหนึ่ง ดูสิว่าตอนนี้ผิวพรรณของหล่อนดูดีขนาดไหน นี่แสดงว่าต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เท่านี้ก็เพียงพอที่จะเห็นได้แล้วว่ าคนรวยคนนั้นให้ความสําคัญกับหล่อนและลูกของเขามากขนาดไหน

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?” จี้อวิ๋นอวิ๋นถามอย่างงุนงง

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

มองบนหลายตลบ มารยาจริง ๆ นางสองอวิ๋น เริ่มลำไยนางแล้ว

ไหหม่า(海馬)