ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค 80 [重生八零致富记] - ตอนที่ 437 อ้วนดีกว่า - novel-lucky

ตอนที่ 437 อ้วนดีกว่า

เนื่องจากปีนี้องุ่นเป็นที่ถูกใจของทุกคน จี้เจี้ยนอวิ๋นจึงไปหาพ่อค้าผลไม้คนนั้นอีกครั้ง

เดิมทีจี้เจี้ยนอวิ๋นคิดว่าครอบครัวเขาจะกินเพียงเล็กน้อย ทว่าเหล่าจางบอกว่าที่สวนยังเหลือพื้นที่อีกมาก ถ้าเอาองุ่นมาปลูกก็คงจะดี หากกินไม่หมดยังสามารถนำไปทำไวน์ต่อได้ หากกินหมดอย่างก่อนหน้านี้ก็ไม่เป็นการเสียของ

อย่างไรก็ตาม จี้เจี้ยนอวิ๋นหาเมล็ดพันธุ์องุ่นแบบเมื่อปีก่อนได้ไม่ง่ายนัก

คนขายเมล็ดพันธุ์องุ่นนำพวกมันมาขายไม่บ่อย

ไม่รู้ว่าปีนี้จะเอามาขายหรือไม่ เพราะดูจากปีที่แล้วกิจการเหมือนจะเป็นไปอย่างธรรมดา

อย่างไรก็ตามโชคดีที่ได้มาเยือนจี้เจี้ยนอวิ๋น เขาได้พบกับอีกฝ่าย เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงที่เหมาะแก่การปลูกองุ่นมากที่สุด

เขาซื้อพวกมันมาในราคาไม่ถูกนัก แต่ก็มีจำนวนไม่มาก มีเพียงไม่กี่สิบเมล็ดเท่านั้น

จี้เจี้ยนอวิ๋นตัดสินใจซื้อพวกมันมา ตอนนี้ทั้งหมดต่างลงปลูกที่สวนแห่งที่ 4 เรียบร้อยแล้ว

วันนี้ซูตานหงพาหยวนหยวนขึ้นไปรดน้ำต้นองุ่น ส่วนเยียนเอ๋อร์กับคนอื่นตามจี้เจี้ยนอวิ๋นไปเล่นที่อ่างเก็บน้ำ

เหล่าจางอยู่ที่สวน เหรินเหรินอยู่ด้วยเช่นกัน เขาไม่ได้ตามไปที่อ่างเก็บน้ำด้วย

เมื่อเธอขึ้นมารดน้ำพุวิเศษให้ต้นองุ่น เสี่ยวหงเจ้าม้าป่าก็วิ่งมาหา ม้าป่าตัวนี้ท่าทางสง่างามมาก มันวิ่งมาขอน้ำพุวิเศษดื่ม

ซูตานหงหัวเราะ ค่อย ๆ ให้มันจิบกินทีละน้อย ก่อนมันจะร้องด้วยความพอใจ

“มีองุ่นมาปลูกที่นี่ แกมาที่นี่ไม่ได้นะ รู้ไหม?” ซูตานหงลูบหัวม้าพลางเอ่ยตักเตือน

แม้เธอจะไม่ได้ขึ้นมาบ่อย แต่เจ้าม้าป่ายังจำเธอได้ ราวกับฟังเธอรู้เรื่อง มันสะบัดหางขยับตอบรับ

ราวกั้นถูกสร้างไว้แล้ว แผ่นไม้ถูกใช้เพื่อกั้นแบ่งพื้นที่ โดยมีสวนองุ่นขนาดเล็กอยู่ด้านใน

มีการทำซุ้มเตรียมเอาไว้ด้านบน เมื่อพวกมันเติบโตขึ้น ก็จะเลื้อยเกาะขึ้นไปเรื่อย ๆ

ภายในปีหน้า อาจมีองุ่นออกผลผลิตให้ได้ชม

หากมีต้นองุ่นหลายสิบต้น น่าจะมีองุ่นออกผลมาไม่น้อย หากกินไม่หมดก็ยังนำไปขายได้

ได้เวลาที่จะเพิ่มผลไม้ชนิดใหม่ในร้านค้าของเธอแล้วเช่นกัน

เธอไม่เคยนึกถึงองุ่นมาก่อน เนื่องจากมันไม่ใช่พืชประจำถิ่น หากแต่เหล่าจางบอกว่าพวกเขาสามารถปลูกในแถบนี้ได้ และสภาพแสงแดดยังถือว่าเหมาะสม

การปลูกองุ่นต้องใช้ทั้งเทคโนโลยีและความรู้

เหล่าจางวางแผนให้จี้เจี้ยนอวิ๋นไปเรียนรู้ ทว่าจี้เจี้ยนอวิ๋นปฏิเสธอย่างสุภาพ เขาบอก “ไม่มีประโยชน์จะไปเรียนรู้เคล็ดลับพวกนั้นหรอกครับ คุณพ่อก็เห็นองุ่นที่ภรรยาผมปลูกในสวนหลังบ้านแล้วนี่ครับ พวกมันงอกงามดีกันทั้งนั้น”

เหล่าจางจึงไม่ได้รบเร้าต่อ

ความจริงแล้วเขาก็แปลกใจมากเช่นกัน ต้นองุ่นที่ปลูกเมื่อปีก่อนให้ผลผลิตในปีนี้สูงมาก ที่น่าทึ่งไปกว่านั้น ผลไม้ที่สวนยังมีให้เก็บเกี่ยวได้จำนวนมากทุกปี

มันเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ ได้ยินมาว่าก่อนเขาจะมาที่นี่ ผลผลิตก็สูงทุกปีเช่นกัน

องุ่นคราวนี้ก็เช่นกัน เรียกได้ว่าน่าประหลาดใจมากทีเดียว

ทำไมถึงปลูกผลไม้ได้มากขนาดนี้กัน?

เขานึกสงสัยจึงถามจี้เจี้ยนอวิ๋น จี้เจี้ยนอวิ๋นทำเพียงหัวเราะ “ครอบครัวเรามีปุ๋ยเพียงพอน่ะครับ เอามาจากมูลไก่กับหมูที่เลี้ยงไว้ ต้นผลไม้ที่ปลูกไว้เลยให้ผลผลิตได้นาน โดยที่ยังฟื้นตัวเร็วอย่างไรล่ะครับ”

หากเป็นเช่นนั้น ปุ๋ยของครอบครัวเขาคงจะคุณภาพดีมาก

สวนของเขาต่างได้รับปุ๋ยจากในสวนเอง พวกมันถึงได้ให้ผลผลิตมหาศาล

เห็นได้จากชาวบ้านที่ขึ้นมาเก็บมูลสัตว์จากสวนของเขากลับไปใช้ และพวกเขาก็คุยโวว่ามันอุดมสมบูรณ์ดี

พวกเขาเข้าใจว่าที่สวนของจี้เจี้ยนอวิ๋นอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้เพราะปุ๋ยคอก ไม่อย่างนั้นจะเป็นเช่นนี้ทุกปีได้อย่างไร?

ดังนั้นแม้แต่เหล่าจางยังนึกสงสัย

แต่เขาก็คิดว่าลูกบุญธรรมได้พรจากเทพเจ้า ไม่เช่นนั้นเขาจะทำได้อย่างไร?

ซูตานหงพาหยวนหยวนไปรดน้ำต้นองุ่น ก่อนจะมาหาเหรินเหริน เขากำลังคัดพู่กันตามเหล่าจางอยู่

เธอเฝ้ามองโดยไม่ไปรบกวน ก่อนจะแวะมาให้อาหารไก่

ไก่พวกนี้คุณภาพดีมาก มีเพียง 2 ถึง 3 ตัวที่ตายไป ตัวอื่น ๆ ยังคงรอดชีวิตและสุขภาพแข็งแรงดี

ไก่รุ่นจำนวนห้าสิบกว่าตัวถือว่าไม่มากนัก หากให้น้ำพุวิเศษด้วย คงไม่สูญเสียไก่ตัวไหนไปอีก

ด้วยอาหารที่อุดมสมบูรณ์ ทำให้พวกมันต่างสุขภาพแข็งแรงดีอยู่แล้ว การให้น้ำพุวิเศษเป็นเพียงการเสริมให้เติบโตได้ดีขึ้นเท่านั้น

หลังจากเดินวนรอบสวนจนทั่ว ซูตานหงพาหยวนหยวนกลับบ้าน ระหว่างทางเจอชาวบ้านหลายคน

คล้อยหลังซูตานหงไป พวกเขาพูดคุยกัน

“นั่นหลานสาวคนโตตระกูลหลี่ที่บ้านจี้เจี้ยนอวิ๋นเลี้ยงอยู่สินะ”

“เธอถูกเลี้ยงที่นี่ตลอดเลย ได้ยินว่าลูกสาวของผู้อำนวยการเหอคลอดลูกชายด้วยนี่”

“มีลูกชายซะด้วย เก่งจริง ๆ”

“ตอนนี้หยวนหยวนอยู่บ้านอาสามก็มีความสุขดีแล้วล่ะ”

“ก็จริงนะ ตานหงเลี้ยงเธออย่างกับลูกสาวในไส้ตัวเอง เห็นพาเธอไปด้วยทุกที่เลย”

“ฉันนึกไม่ถึงว่าตานหงจะยอมทำเรื่องแบบนี้เลย”

“ใช่ คิดดูสิว่าหล่อนดีขนาดไหนทั้งที่เป็นแค่ลูกสะใภ้น่ะ?”

“แม่สามีหล่อนต่างหากที่เอาแต่อคติไม่เลิก”

“…”

หลังจากซูตานหงพาหยวนหยวนกลับมาถึงบ้าน เธอบอกให้หยวนหยวนไปปักผ้า มันเป็นสิ่งที่ต้องหมั่นฝึกปรือ แต่ไม่ควรหักโหมทั้งคืน

หยวนหยวนเชื่อฟังดี เธอเคยชินกับการปักผ้าแล้ว ตอนนี้เธอรู้วิธีที่จะไม่ทำให้เข็มตำมือแล้ว เธอเชี่ยวชาญมากขึ้น ด้วยเด็ก ๆ เป็นวัยที่เรียนรู้ได้รวดเร็ว

ซูตานหงเข้ามาในครัวเพื่อทำขนมหลังเธอมองดูเวลา ให้หลังไม่นาน จี้เจี้ยนอวิ๋นพาเยียนเอ๋อร์ ฉีฉี เสียงเสียง และคนอื่น ๆ กลับมา

เธอเตรียมน้ำงาดำและขนมเอาไว้ ซูตานหงเรียกพวกเขามากิน

“มีอาหารอร่อยให้กินทุกวันอย่างนี้ ทำไมนายไม่เห็นอ้วนเลยล่ะ ฉีฉี?” เยียนเอ๋อร์ถาม พลางกัดขนมและดื่มน้ำงาดำไปด้วย

ฉีฉีตอบ “เราจะกินจนอ้วนไม่ได้สิ เราห้ามกินเยอะ!”

“คนอ้วนไม่ดีหรอก คนอ้วนจะวิ่งช้า” เสียงเสียงเสริม

เขาไม่อยากเป็นคนอ้วนเช่นกัน มีเด็กอ้วนในหมู่บ้านหลายคน ทำให้เขาเล่นเกมเก่งกว่าเด็กพวกนั้น

ซูตานหงหัวเราะ ไม่ว่าพวกเขาจะกินจนอ้วนหรือไม่ พวกเขาก็ออกกำลังกันหนักมาก

พวกเขาได้รับสารอาหารที่เพียงพอ ไม่ขาดตกบกพร่อง หากแต่เจ้าลูกชายทั้งคู่อยู่นิ่งไม่เป็น ราวกับมีเข็มตำก้น เดี๋ยวอีกไม่ถึง 2 นาทีพวกเขาก็คงวิ่งออกจากบ้านไปแล้ว

ได้ออกกำลังกายหนักขนาดนี้ จะเอาที่ไหนมาอ้วนกัน ทั้งยังเป็นเรื่องจริงที่สองพี่น้องร่างกายแข็งแรงกันมาก

หากป่วยเป็นหวัดหรืออย่างอื่น ไม่กี่วันก็จะหายเอง ประเด็นสำคัญคือพวกเขาเป็นหวัดเพราะไม่ได้ระวังตัว แต่ทำไมถึงยังไม่เข็ดหลาบสักที

“เดี๋ยวเดือนนี้พี่ก็จะกลับแล้ว ต้องอ้วนขึ้นอย่างน้อย 3 ถึง 4 ชั่งแน่เลย” เยียนเอ๋อร์ตัดพ้อ

ตอนนี้เธอเริ่มรักสวยรักงามขึ้นแล้ว เธอจึงไม่กล้าทำให้ตัวเองอ้วนเกินไป

“ตอนนี้ไม่เห็นอ้วนเลย ไม่ต้องกังวลเรื่องการกินหรอกนะจ๊ะ” ซูตานหงปลอบ

“ป้าสะใภ้สามบอกว่าผู้หญิงถ้าอ้วนบ้างจะดูดีกว่าค่ะ” หยวนหยวนแทรกขึ้น เธอมักเชื่อฟังทุกคำสอนของป้าสะใภ้สามของเธอ

…………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ได้เวลาขยายสวนองุ่นแล้วสินะ เดี๋ยวอีกหน่อยคงมีผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมาแน่เลย

ถ้าแค่อวบยังพอน่ารัก แต่ถ้าอ้วนมากเกินไปก็ไม่ดีนะ โรคจะถามหาเอา /พยายามออกกำลังกายสลายพุงน้อย ๆ ที่ทำให้ใส่กางเกงตัวเดิมไม่ได้/

ไหหม่า(海馬)