ทะลุมิติไปเป็นแม่ของวายร้ายทั้งสาม - บทที่ 24 จากไปอย่างไม่เต็มใจ
บทที่ 24 จากไปอย่างไม่เต็มใจ
เถ้าแก่หลิวคิดในใจว่าแบบนี้ท่าไม่ดีแล้ว เกรงว่าฮูหยินของนายอำเภอคนนี้จะมีเรื่องกับคุณหนูของตนถึงได้มาหาถึงหน้าประตู
ยังไม่ทันที่เถ้าแก่จะได้รับมือ กลับได้ยินเสียงของเหยาซูพูดว่า “ฮูหยินมาเยือนร้านเล็ก ๆ แบบนี้ช่างเป็นบุญคุณนัก! เถ้าแก่หลิว เหตุใดท่านไม่ให้คนงานเข้าไปเรียกข้าสักคำเพื่อมาเดินเล่นกับฮูหยิน เลือกผ้าซักผืนเล่า”
หลังจากกล่าวจบเหยาซูก็เดินออกมาจากด้านหลังประตูด้วยท่าทางสงบนิ่ง ราวกับมองไม่เห็นว่าฮูหยินของนายอำเภอกำลังมาหาเรื่อง
เหยาซูสูงสง่างาม ใบหน้าเล็กกะทัดรัดไม่ได้มีความก้าวร้าวใด ๆ รอยยิ้มแย้มแต่งแต้มทำให้คนไม่รู้สึกแย่ “ผ้าเพิ่งเข้ามาใหม่ ข้าจะช่วยฮูหยินเลือกดีหรือไม่?”
ฮูหยินนายอำเภอพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะปฏิเสธอย่างไร
เดิมทีนางคิดจะมาหาเรื่องเหยาซู ทว่าเมื่อเหยาซูยืนอยู่ต่อหน้านางจริง ๆ รูปร่างของเหยาซู เอวบางร่างน้อยภายใต้เสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างพอดีตัวทำให้นางดูงดงามและสง่าผ่าเผย
เมื่อเปรียบเทียบกับนางแล้ว ฮูหยินนายอำเภอก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ให้อภัย “ข้าว่าคุณหนูเหยาออกเรือนไปแล้วควรจะอยู่บ้านให้สบายก็พอ วัน ๆ เอาแต่ยุ่งวุ่นวาย ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะเอาหรือ”
เหยาซูเองก็ไม่ได้โกรธเช่นกัน
ในยุคสมัยนี้การเปิดกิจการจะต้องได้ยินคำพูดที่ไม่น่าฟังมากมาย คำพูดเหล่านี้นางไม่เก็บเอามาใส่ใจ
เหยาซูยิ้ม “ชะตาวาสนาของข้าคงมิสู้ฮูหยิน จึงได้แต่วิ่งวุ่นไปมา ทั้งยังต้องหาทางเลี้ยงดูบุตรสามคน”
นิสัยของฮูหยินนายอำเภอก็ไม่ได้เลวร้ายนัก เมื่อก่อนนางเป็นบุตรสาวของตระกูลที่ได้ร่ำเรียนหนังสือ และเป็นลูกหัวแก้วหัวแหวนของบิดามารดา อย่างไรก็ตามเนื่องจากนางแต่งงานกับคนผิด ก็ทำให้ชีวิตผิดพลาดไปตลอด
นางแทบจะต้องเฝ้าสามีของนางทุกวัน เนื่องจากต้องคอยระวังสามีของนางหาหญิงสาวคนใหม่เข้ามาในบ้าน นางคลอดลูกติดต่อกันหลายคน แม้แต่รูปร่างก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป
เมื่อรู้ว่าสามีของนางถูกใจเหยาซู นางจะมีท่าทีที่เป็นมิตรกับเหยาซูได้อย่างไร
เพียงแต่เหยาซูพูดถึงลูก ๆ พลันสะกิดใจนางพอดี การเลี้ยงดูลูกนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่างนางยังเป็นแม่ม่าย เกรงว่าชีวิตคงจะลำบากมามาก
นางหยุดคิดครู่หนึ่งแล้วไม่พูดอะไรที่ไม่น่าฟังอีก “ชีวิตดีหรือไม่ดีนั้นล้วนแต่ต้องอาศัยตัวเอง”
เหยาซูพยักหน้าและแสดงออกถึงความรู้สึกซาบซึ้งใจ “ขอบคุณฮูหยินที่ให้อภัย”
ฮูหยินนายอำเภอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ทว่าเมื่อคิดถึงจุดประสงค์ของตนเองใบหน้าก็แข็งกระด้างขึ้นอีกครั้ง ออกปากเตือนว่า “การทำการค้านั้นไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่ว่าจิตใจคนต้องอยู่ในเส้นทางที่ถูกต้อง อย่าไปหวั่นไหวกับความคิดชั่วร้ายเหล่านั้น!”
เหยาซู ถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “หากจะโยนความผิดย่อมหาข้ออ้างได้เสมอ ฮูหยินเป็นคนแยกแยะเหตุผล ย่อมเข้าใจได้”
เมื่อเห็นว่าเหยาซูไม่ได้เสแสร้งแม้แต่น้อย ฮูหยินนายอำเภอก็พยักหน้าและผ่อนคลายลง
“ฮูหยินอยากเห็นสินค้าใหม่ในร้านของเราอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?” เมื่ออีกฝ่ายเก็บหนามทิ่มแทงไปแล้ว เหยาซูก็เริ่มขายชาดของตนเอง “หลายวันก่อนมีคนกลับมาจากทางใต้ ได้ยินว่าสินค้านี้ถูกใจครอบครัวที่ร่ำรวยและบุตรสาวตระกูลขุนนางมากที่สุด ท่านเคยชินกับของดีย่อมมีสายตาที่ละเอียดอ่อน ลองดูสินค้าของเราดีหรือไม่”
พูดจบนางก็หยิบชุดทดลองจากโต๊ะออกมาเปิดฝาแล้วยื่นให้กับฮูหยินนายอำเภอ
ฮูหยินนายอำเภอใช้เล็บควักเบา ๆ จากนั้นใช้นิ้วเกลี่ยแผ่วเบาลงบนหลังมือ สีอ่อน ๆ และความสดใสก็แผ่กระจายลงผิวอย่างเท่ากัน เห็นสีที่ตัดกับสีผิวอย่างชัดเจน
นางพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่เลวเลย ข้าได้ยินมาว่ามันมีแค่ 20 กล่อง?”
เหยาซูยิ้มพลางเก็บกล่องแล้วกล่าวว่า “สินค้าแบบธรรมดามีเพียงแค่ยี่สิบกล่อง แต่ในเมื่อท่านมาแล้ว ย่อมต้องหาสิ่งดีกว่า”
พูดจบนางก็กระซิบกับเถ้าแก่หลิวจากนั้นหมุนตัวเข้าไปในประตูไม่นานก็ออกมาพร้อมกล่องเล็ก ๆ
เหยาซูส่งให้ฮูหยินนายอำเภอและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “กล่องนี้สงวนเอาไว้ให้ท่านเจ้าค่ะ”
กล่องมีขนาดเท่ากับฝ่ามือ ลายเส้นอันประณีตดึงดูดสายตาผู้คนได้ในทันที
“บนนั้นแกะสลักเป็นนก?”
เมื่อมองไปยังนกที่โบยบินเคียงคู่กันอยู่บนกล่อง สีหน้าของนางดูเหม่อลอยราวกับย้อนเวลาไปวันที่แต่งงาน
ดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี เครื่องนุ่งห่มของนางล้วนทำมาจากไม้มะเกลือที่ดีที่สุด ด้านบนเป็นรูปแกะสลักนกที่สวยงาม
แต่กล่องบรรจุชาดบนมือของนางนั้นประณีตกว่าเล็กน้อย
ราวกับไม่เห็นสีหน้าของนาง เหยาซูจึงเอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยินนายอำเภอมีน้ำใจเป็นอย่างมาก ไม่มีใครเหมาะสมกับนกคู่นี้อีกแล้ว ชาดกล่องนี้ขอมอบให้ท่าน และขอให้ท่านกับนายอำเภอครองคู่กันนานจนแก่เฒ่า”
ฮูหยินนายอำเภอยิ้มเยาะตัวเอง “เจ้าพูดได้ดีจริง ๆ”
ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่นาน ก่อนที่ภรรยาของนายอำเภอจะลุกขึ้นและออกไปจากร้านขายผ้า นางเหลือบมองเหยาซู ก่อนที่จะจากไปพลันพูดอย่างลังเลว่า
“มันไม่ง่ายเลยสำหรับหญิงที่จะทำการค้าขาย และเจ้ายังมีลูกติดอีกสามคน หากมีปัญหาอะไรไปหาข้าที่จวนนายอำเภอ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เคยไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดครบหนึ่งร้อยวันของลูกเจ้า”
เหยาซูไม่เกรงใจและพูดว่า “ข้าผู้น้อยต้องขอรบกวนแล้ว นอกจากกิจการเกี่ยวกับสีชาดนี้ เรายังมีธุรกิจอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับความสวยความงามของสตรีอีกด้วย หวังว่าวันหน้าจะมีอะไรให้ได้ชมกันอีก!”
ในที่สุดช่องว่างของสังคมชั้นสูงก็เปิดขึ้นเล็กน้อย
หลังจากส่งฮูหยินนายอำเภอออกไป เถ้าแก่หลิวพึมพำกับเหยาซูว่า “ข้าไม่รู้ว่านางมาเพื่ออะไร… ข้าเคยได้ยินว่านางเปรียบเสมือนแม่เสือสำหรับนายอำเภอ เดิมทีคิดว่าจะมาหาเรื่อง แต่ดูเหมือนนางแค่มาเยี่ยมชมอย่างนั้นหรือ”
……………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เจอคารมแม่ค้าของเหยาซูเข้าไป จากที่จะมาหาเรื่องกลายเป็นได้ของกลับไปแทน
ไหหม่า(海馬)
