ทะลุมิติไปเป็นแม่ของวายร้ายทั้งสาม - บทที่ 4 เจ้าจะไปไหน

บทที่ 4 เจ้าจะไปไหน?

หากเป็นเจ้าของร่างเดิมที่ต้องพบกับแม่สามีที่รับมือยากและไร้เหตุผลเช่นนี้ นางคงทำได้แค่เพียงกลับไปทำงานอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทว่าตอนนี้นางเป็นคนใหม่แล้ว เหยาซูคนนี้ไม่เกรงกลัวสิ่งใด

นางกอดอาจื้อเอาไว้แล้วแสยะยิ้ม “เป็นหลานชายของตระกูลหลินอย่างนั้นหรือ? แต่เขาก็เป็นหลานชายของตระกูลเหยาเช่นกัน! หากอยากจะรังแกกันก็ต้องถามตระกูลเหยาของเราด้วย”

เมื่อเหยาซูถูกแม่หวังรังแก เหตุการณ์ภายในบ้านเดิมของนางก็พุ่งเข้ามาในหัว

นางเป็นลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลเหยา พ่อแม่ของนางต่างมีบารมีมากพอสมควร ตระกูลหลินจะไม่กล้ารังแกนางแบบนี้

สมัยตอนดูตัว พ่อแม่ของนางรู้สึกว่าบุตรชายคนโตของตระกูลหลินนั้นดีกว่าบุตรชายคนที่สาม จึงต้องการให้บุตรสาวแต่งงานกับลูกชายคนโต เจ้าของร่างเดิมแต่งงานมาเพื่ออยู่สุขสบาย แต่เมื่อมาถึงบ้านเก่ากลับรู้สึกว่าตัวเองถูกคนในครอบครัวหักหลัง ตัดความสัมพันธ์และไม่เคยติดต่อกันอีกเลย

ตระกูลเหยาเองก็รู้สึกผิดต่อลูกสาวของพวกเขาเช่นกัน แต่พวกเขาไม่มีความกล้ามากพอที่จะมาพบนาง

เมื่อได้ยินคำเถียงของลูกสะใภ้ แม่หวังแทบสะอึก

หลายปีมานี้นางไม่เคยโมโหเช่นนี้มาก่อน

เหยาซูเป็นคนขี้ขลาด บางครั้งยังระบายโทสะใส่ลูกตัวเอง แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่เคยกล้าตอบโต้ตนเช่นนี้มาก่อน

“ดี! นังตัวซวย…” แม่หวังชี้ไปที่หน้าของเหยาซู และเอ่ยสาปแช่ง “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่ใช่คนดี! ที่ผ่านมาเจ้าแกล้งทำเป็นกตัญญู สามีออกไปรบไม่เคยเป็นห่วงเป็นใย มาถึงตอนนี้ยังกล้ารังแกแม่สามีอย่างข้า โชคดีแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ยกเจ้าให้กับลูกสาม ไม่เช่นนั้นเขาคงจะต้องตายไปนานแล้ว!”

บ้านตระกูลหลินมีขนาดไม่ใหญ่นัก มีเพียงลานบ้านเล็ก ๆ อยู่ตรงกลาง และล้อมด้วยบ้านที่ทรุดโทรมอยู่หลายหลังทุกสี่ทิศ การทะเลาะกันเช่นนี้ทำให้หลินหงที่เอาเรียนหนังสือแต่อยู่ภายในห้องได้ยินเช่นกัน เขาขมวดคิ้วและเดินออกมาจากห้อง

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเดินออกมาจากเรือนทางทิศเหนือ “ท่านแม่ส่งเสียงดังอะไรกัน เหตุใดถึงเอ่ยถึงข้า”

หลินหงเป็นอัจฉริยะเพียงหนึ่งเดียวของบ้านตระกูลหลิน และเขายังเป็นความหวังของตระกูลหลินทั้งหมด เขาสวมเสื้อตัวใหม่สะอาดสะอ้าน ในมือถือม้วนกระดาษมองไปที่เหยาซูวูบหนึ่งก่อนจะละสายตากลับมา

เหยาซูนึกขึ้นได้ว่าในหนังสือนิยายเคยเอ่ยขึ้นอย่างคร่าว ๆ เดิมทีคนที่ต้องการแต่งงานกับนางนั้นคือชายคนนี้ แต่ในตอนนั้นตระกูลหลินนั้นยากจนข้นแค้น

“ข้านั้นไม่เหมาะสมกับน้องสามหรอก”

เหยาซูไม่ได้คิดมากเลยเรื่องนี้ นางก้มหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ตัวข้ามันเป็นตัวซวย ไม่คู่ควรที่จะแต่งงานกับเขาเพื่ออนาคตของเขาเอง”

เมื่อพูดเช่นนั้นแม่หวังก็ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที “รีบหุบปากโสมมของเจ้าซะ! อาหงกำลังจะแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของเขา หากพวกเจ้าเกิดแอบลักลอบเล่นชู้ ก็ค่อยมาดูกันว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร!”

หลินหงเผยสีหน้ารังเกียจเช่นกัน “พี่สะใภ้! คนที่ท่านแต่งงานด้วยคือพี่ใหญ่ ต่อให้ใจของท่านอยากจะแต่งงานกับข้า แต่ก็อย่าได้เอ่ยวาจาหยาบคายเช่นนี้เลย!”

เหยาซูมองไปที่หลินหงตั้งแต่หัวจรดเท้า ตระกูลหลินยากจนมากแต่หลินหงกลับแต่งตัวสดใส หนังสือในมือของเขามีราคามากพอที่จะเลี้ยงดูทั้งครอบครัวได้ราวหนึ่งเดือน แสดงให้เห็นว่า…

สินสมรสเดิมของเหยาซูถูกตระกูลหลินหลอกกินจนเกลี้ยง!

ในตอนนี้เหยาซูรู้สึกปวดมวนท้องเป็นอย่างมาก พร้อมกับโทสะลุกโชนขึ้นในใจ

เพียงแค่นางพึ่งคลอดลูกออกมา คนเหล่านี้กลับสร้างความโกรธเคืองให้กับนางได้ ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

เหยาซูไม่เคยทำการค้าที่ขาดทุน นางวางแผนที่จะค่อย ๆ คิดบัญชีกับคนเหล่านี้

ไม่รู้ว่าสามีของนาง หลินต้าหลาง เป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดหลอกเงินสินเดิมของนางหรือไม่

อย่างไรก็ตาม ความจริงแล้วเขานั้นยังไม่ตาย ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะกลับมาตามคำบอกเล่าในนิยาย ดูเหมือนว่าเขาจะมีตำแหน่งได้เป็นขุนนางเล็ก ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเหยาซู

เมื่อหลินต้าหลางกลับมา พวกเขาทั้งสองก็ต้องหย่ากัน

และหลังจากนี้อย่าได้รบกวนกันและกันอีกเลย!

“อาจื้อ ไปพาน้องสาวของเจ้ามา”

เสี่ยวจื้อเชื่อฟังแม่มาก เขาออกตัววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เหยาซูยังคงสีหน้าเอาไว้เช่นเดิม กล่าวกับแม่หวังที่ตอนนี้กำลังทำท่าหวาดระแวง “ท่านแม่ วันนี้ข้าไม่มีแรงจริง ๆ ท่านทำอาหารเย็นเองเถอะ”

พูดจบนางก็หมุนตัวเดินกลับห้องแล้วปิดประตูลง เสียงก่นด่าจากแม่สามีที่อยู่ด้านนอกห้องยังดังขึ้นไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว แต่เหยาซูไม่ได้ใส่ใจ

นางมองไปที่เด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าสองชุดบนตู้เสื้อผ้าที่ทรุดโทรมออกมาเปลี่ยน รอจนอาจื้อและอาซือกลับมา นางก็อุ้มลูกที่เพิ่งคลอดแล้วเดินออกมาจากบ้าน

แม่หวังเห็นเหยาซูเดินออกมา นางก็ทำท่าจะด่าต่อ แต่ในครู่ถัดมานางกลับต้องตกใจ แล้วถามขึ้น “นั่นเจ้าจะไปไหน?”

……………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ก็กลับบ้านน่ะสิคะ ใครจะอยู่ให้โดนโขกสับอีกล่ะ แต่งเข้าบ้านสามีนึกว่าจะได้อยู่สบายกว่าที่เคยอยู่แต่มาเจอแบบนี้ก็ไม่อยากอยู่ต่อหรอกค่ะ

ไหหม่า(海馬)