ทะลุมิติไปเป็นแม่ของวายร้ายทั้งสาม - บทที่ 578 ถาม

บทที่ 578 ถาม

บทที่ 578 ถาม

ทั้งสองคนนั่งอยู่ริมธารเนิ่นนาน พูดคุยมโนสาเร่กันมากมาย

กระทั่งหลินซือพบว่าพี่อาเถิงไม่เหมือนกับในอดีต แต่ไม่เหมือนตรงไหนนั้น นางก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

…

หลังจากเจี่ยงเถิงกลับบ้านไป นางก็เล่าให้ผู้เป็นแม่ฟัง

วันถัดมาหลังจากที่เจี่ยงฉีรู้เรื่องนี้ ก็นำของขวัญกองใหญ่มาหาเหยาซูอีกครั้ง

เหยาซูได้รู้เรื่องราวจากลูกสาวแล้ว ในฐานะที่เป็นคนยุคใหม่ คิดว่าการหมั้นหมาย จะทำให้เด็กทั้งสองได้เรียนรู้ซึ้งกันและกันมากขึ้น

แต่ตระกูลเจี่ยงเล่นใหญ่ขนาดนี้ ข่าวจึงแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงว่าคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลินและคุณชายแห่งตระกูลเจี่ยงหมั้นหมายกันแล้ว

ในตอนที่เรื่องนี้แพร่สะพัดเข้ามาในวังหลวง องค์รัชทายาทถึงกับเขวี้ยงจอกน้ำชาทิ้งไปหลายใบ ทำให้คนรับใช้ไม่กล้าเข้าไปโน้มน้าว

องค์รัชทายาทหาโอกาส ในที่สุดก็สามารถออกจากวังได้ จากนั้นก็ตรงไปยังจวนหลินโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงแต่อย่างใด

เหยาซูคาดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะเสด็จมาเยี่ยมเยือนกะทันหัน ทุกคนต่างกำลังแต่งหน้าเตรียมออกไปต้อนรับแขก ใครเล่าจะรู้คนใช้รีบเข้ามารายงานตัว แต่องค์รัชทายาทกลับวิ่งตรงไปยังเรือนของหลินซือโดยไม่พูดสิ่งใด

คนในตระกูลหลินไฉนเลยจะกล้าขวางองค์รัชทายาท

หลินซือกำลังแต่งหน้าอยู่ภายในห้อง ครั้นเห็นองค์รัชทายาทวิ่งเข้ามาก็ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะลุกขึ้นทำความเคารพหรือนั่งแต่งหน้าต่อดี

องค์รัชทายาทไม่เคยคิดว่าจะเห็นภาพนี้ จึงได้แต่นิ่งงันอยู่ที่เดิมหลังจากได้สติกลับมา องค์รัชทายาทก็กลับออกไป ให้หลินซือแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาพบนาง

ในตอนที่หลินซือเดินออกมานั้น เหยาซูได้วิ่งหน้าตั้งมายังเรือนของหลินซือแล้ว

ถึงอย่างไรหลินซือก็หมั้นหมายแล้ว แม้ว่าองค์รัชทายาทจะเป็นเด็ก แต่ก็เป็นผู้ชาย ทำแบบนี้ถือว่าไม่เหมาะสม

“องค์รัชทายาท ไม่ทราบที่พระองค์เสด็จมาเยือนถึงที่นี่มีเรื่องอันใดหรือเพคะ?”

เหยาซูมององค์รัชทายาทที่มีอายุไม่ถึงสิบขวบดี ก็พลังนึกถึงเรื่องราวของพระเอกในหนังสือ นางรู้สึกไม่ดีกับองค์รัชทายาทตรงหน้าผู้นี้ แต่ก็ต้องรักษาหน้าตาขั้นพื้นฐานไว้

“ฮูหยินหลิน ข้ามาหาอาซือ ท่านช่วยออกไปให้ข้าคุยกับอาซือเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?”

องค์รัชทายาทมองไปทางเหยาซู เขาเข้าใจดีว่าเหยาซูคือคนสำคัญในใจของหลินซือ จึงไม่กล้าแสดงกิริยากดดันนาง ซึ่งยากนักที่เขาจะมีมารยาทมากเพียงนี้

“องค์รัชทายาท พระองค์ยังทรงเยาว์วัย แต่อาซือหมั้นหมายแล้ว คงต้องใช้กฎระเบียบที่ว่าชายหญิงไม่ควรสนิทชิดเชื้อกัน พระองค์ควรต้องคำนึงถึงหน้าตาของอาซือด้วยเพคะ”

“องค์รัชทายาททรงมีสิ่งใดจะรับสั่งว่ามาได้เลย ท่านแม่ของข้าต้องอยู่ที่นี่ด้วยเพคะ”

หลินซือรู้สึกว่าการมาเยือนขององค์รัชทายาทในคราวนี้ค่อนข้างแปลกประหลาด

“ครั้นเป็นเช่นนี้ งั้นก็ดี อาซือ ข้าขอถามเจ้า เจ้าจะยอมอภิเษกสมรสกับข้าหรือไม่ ถ้าเจ้ายินยอม ข้าจะให้เสด็จพ่อออกพระราชโองการว่าเจ้าคือพระชายาของข้า”

ยิ่งได้เห็นความน่ารักและความงดงามเช่นเคยของหลินซือ องค์รัชทายาทก็ยิ่งรู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดหัวใจ

เห็นได้ชัดว่าไม่ควรทำเช่นนี้ เขาพลาดตรงไหน? เพราะเขายังเด็กหรือ?

“องค์รัชทายาทยังเด็ก จะทรงตรัสเรื่องแบบนี้ไม่ได้ อาซือเข้าพิธีขึ้นปิ่นปักผมแล้วและหมั้นหมายแล้ว จะเป็นพระชายาของฝ่าบาทได้อย่างไรเพคะ?” เหยาซูอดพูดไม่ได้ องค์รัชทายาทพระองค์นี้ทำเกินไปจริง ๆ

“อาซือ ขอแค่เจ้าพูดมา!”

ดูเหมือนคนอื่นจะไม่อยู่ในสายตาขององค์รัชทายาทแม้แต่น้อย แม้แต่คำพูดของเหยาซูก็ยังถูกมองข้าม ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาที่หลินซือเพียงผู้เดียว เหมือนกับรอให้นางพูดคำว่าตกลงออกมา เขาก็จะไปจัดการทันที

หลินซือเห็นองค์รัชทายาททำเช่นนี้ ในใจของนางไม่ได้มีความสุขเหมือนอย่างที่พี่อาเถิงสู่ขอนางก่อนหน้านั้นแต่อย่างใด ตรงกันข้ามนางกลับหวาดกลัวเสียด้วยซ้ำ

แต่นางไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะกลัวจะทำให้องค์รัชทายาททรงกริ้ว แล้วนำพาปัญหามาให้กับคนในครอบครัว แต่ก็ไม่ตอบตกลง เพราะนางไม่อยากแต่งงานกับเขา

“อาซือ!” ครั้นเห็นท่าทางของหลินซือ ความอดทนขององค์รัชทายาทก็ค่อย ๆ หมดลง จึงอดเร่งเร้าอีกหลายรอบไม่ได้

“หม่อมฉันไม่อยากอภิเษกสมรสกับพระองค์ หม่อมฉันหมั้นหมายแล้วเพคะ องค์รัชทายาท” ในที่สุดหลินซือก็รวบรวมความกล้าและพูดความในใจออกมา

ทำไมถึงต้องแต่งงานกับเขา? แม้ว่าเขาจะเป็นถึงองค์รัชทายาท แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนางนี่?

ครั้นได้ยินคำพูดของหลินซือ ดูเหมือนองค์รัชทายาทจะหมดเรี่ยงแรง เดินอย่างไร้วิญญาณออกไป แต่พลันเห็นลู่เหยาที่ยืนรออย่างตะลึงงันอยู่หน้าประตู

เขามองลู่เหยาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินออกนอกจวนไป

เมื่อได้ข่าวเรื่องที่องค์รัชทายาทออกนอกวัง นางก็เร่งฝีเท้าตามมาไม่หยุด ตรงไปยังจวนหลินตลอดทาง

ลู่เหยาค่อย ๆ เดินตามไปยังทิศทางที่องค์รัชทายาทจากไป ตอนนี้เขาน่าจะกำลังเสียใจ นางต้องอยู่ข้างกายเขาถึงจะถูกต้อง

ครั้นเหยาซูเห็นภาพนี้จากหน้าประตู ก็ได้แต่ทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ ‘ความรัก’ ก็ยังเป็นอาวุธทำร้ายคนได้เลือดเย็นที่สุด

เรื่องราวของชนรุ่นหลังนางไม่อยากเข้าไปยุ่ง ขอแค่ลูกสาวของตัวเองเบิกบานใจมีความสุขก็พอแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกสาวของนางเอกในต้นฉบับ สำหรับองค์รัชทายาทในยุคต่อมา ทายาทในอนาคตทั้งสองคนน่าจะมีความสุขกว่านี้กระมัง?

…………………………………………………………………………………………………………………………