ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - ตอนที่ 379 เรียกว่าคนรัก
ตอนที่ 379 เรียกว่าคนรัก
แม่โจวรีบกล่าวต่อ “ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ข้าเคยถามกับซิ่วเอ๋อแล้ว ว่ากันตามตรง ซิ่วเอ๋อก็พอใจท่านยิ ง”
แม่โจวรู้ดีว่าตามเหตุผลแล้วไม่ควรพูดกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกไป จางซิ่วเอ๋อเป็นสตรีย่อมต้องสำรวมกิริยาวาจาขณะ ะอยู่ต่อหน้าบุรุษ หากคุยกันเป็นการส่วนตัวนั้นถือว่าไม่เป็นไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบุรุษแล้วมันก็ดูเป็นเรื่อง งไม่สมควรอย่างยิ่ง
ในเวลานี้ แม่โจวรู้ดีว่าตนไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป นางต้องการให้ท่านหมอเมิ่งได้ทราบ ตราบใดที่ท่านหมอเมิ่งเต็ มใจ ย่อมไม่มีสิ่งใดผิดปกติ
ท่านหมอเมิ่งตกตะลึงไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำนั้น น้ำเสียงของเขาแปรเปลี่ยนเป็นยินดีเล็กน้อย “เป็นจริงอย่างนั้นหรื อ?”
แม่โจวถอนหายใจยาว “ซิ่วเอ๋อเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขจากท้องของข้า มีหรือที่ข้าจะเอาเรื่องของซิ่วเอ๋อมาพูดเล่น?”
หลังจากที่ท่านหมอเมิ่งได้รับคำยืนยัน เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง “ข้าจะปฏิบัติต่อนางอย่างดี”
แม่โจวพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจ “ข้ามั่นใจว่าท่านทำตามที่กล่าววาจาไว้ได้ ซิ่วเอ๋อเด็กคนนี้ทนทุกข์ทรมานมา ากเกินไปแล้ว ข้าไม่ต้องการให้นางต้องทุกข์ทรมานต่อไปอีกในอนาคต”
เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้แล้ว แม่โจวหยุดเล็กน้อย “ส่วนชุนเถา…”
นางจัดการเรื่องต่าง ๆ ของจางซิ่วเอ๋อแล้ว และนางต้องวางแผนจัดการสำหรับชุนเถาลูกสาวคนที่สองด้วยเช่นกัน
“ชุนเถายังเยาว์นัก ข้าเกรงว่าคงจะต้องรบกวนท่านและซิ่วเอ๋อให้ดูแลนางต่อไปสักสองสามปี แล้วข้าจึงจะค่อยพูด ดกล่าวกับชุนเถาอีกครั้ง” แม่โจวกล่าวต่อ
แม่โจวกำลังคิดการณ์ไกลอย่างยิ่ง แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นความกังวลของแม่โจวทั้งสิ้น
นางหวังว่าจางซิ่วเอ๋อจะได้พบใครสักคนที่ดีและได้แต่งงานกัน ในขณะเดียวกันนางก็คาดหวังว่าจางชุนเถาจะเติบโต อย่างปลอดภัยและมั่นคง
แม่โจวรู้ดีว่าการยกสองสาวพี่น้องให้เขาดูแลนั้นเป็นเรื่องไม่เหมาะสม แต่นางไม่สามารถพาจางชุนเถากลับมาอยู่กับ บตระกูลจางได้อย่างแน่นอน
นางต้องการดูแลลูกสาวด้วยตนเอง แต่ในเมื่อสภาพแวดล้อมที่นี่ไม่ดี ลูกสาวของนางก็อาจจะถูกขายออกไปเป็นสินค้าไ ได้
แม่โจวไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก
หากวันหนึ่งนางสามารถแยกตัวออกมาได้ ถึงตอนนั้นก็ไม่จำเป็นต้องให้ท่านหมอเมิ่งคุยกับจางซิ่วเอ๋อ นางจะพาตัวลูก กสาวกลับมา
ท่านหมอเมิ่งยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อได้ยินเช่นนั้น “หากข้าแต่งงานกับจางซิ่วเอ๋อจริง ชุนเถาก็ย่อมเป็นความรับผิด ดชอบของข้า”
คำพูดของท่านหมอเมิ่งดังก้องอยู่ภายในจิตใจของแม่โจว
แม่โจวรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย “ท่านหมอเมิ่ง ข้าทราบว่าท่านเป็นคนดี หลังจากนี้สองพี่น้องซิ่วเอ๋อและชุนเถาคงต ต้องพึ่งพาท่านแล้ว”
ท่านหมอเมิ่งพยักหน้ารับ “ท่านวางใจเถิด”
“หลังจากนั้น ข้าไม่รู้…” แม่โจวกล่าวพร้อมมองท่านหมอเมิ่งอย่างเป็นการชี้นำ
ท่านหมอเมิ่งกล่าวถามอย่างสงสัย “หลังจากนั้น?”
แม่โจวกล่าวต่อ “แม้ซิ่วเอ๋อจะเป็นม่าย แต่หากเป็นไปได้ ข้าก็ยังคาดหวังให้นางได้แต่งงานดั่งเช่นคนธรรมดา ไม่ ต้องให้มันงดงาม หรือรีบร้อนเกินไป”
แม่โจวห่วงใยจางซิ่วเอ๋อจากใจจริง นับจากนี้ไปนางยังวางแผนให้จางซิ่วเอ๋อไปอาศัยอยู่ในบ้านของท่านหมอเมิ่งเป็ นหลักเป็นฐานอีกด้วย
นางไม่ต้องการให้จางซิ่วเอ๋อไม่มีสถานะในบ้านของสามีเหมือนกับตนเองในภายภาคหน้า
หากว่านางไปอยู่กับท่านหมอเมิ่งโดยไม่แต่งงาน เช่นนี้จะไม่ถูกเหยียดหยามเอาได้ในอนาคตหรือ? ทุกคนจะไม่คิดว่าจางซ ซิ่วเอ๋อกำลังกอดขาของท่านหมอเมิ่งเอาไว้และไม่ยอมปล่อยหรือไม่? นี่ไม่ใช่ชื่อเสียงที่ดีสำหรับสตรีเลย
แม่โจวพยักหน้า “ตกลง ตกลง ข้ารู้ว่าข้ามองท่านไม่ผิด”
นางอยากได้ลูกเขยเช่นนี้! นางเชื่อว่าตราบใดที่ซิ่วเอ๋อแต่งงานกับท่านหมอเมิ่ง ถึงวันนั้นทุกสิ่งจะผ่านไปได้อย่า างราบรื่น
เมื่อจางซิ่วเอ๋อเดินกลับเข้ามาพร้อมกับน้ำร้อน ดวงตาของแม่โจวและท่านหมอเมิ่งพลันจับจ้องที่ซิ่วเอ๋ออย่างพร้อ อมเพรียง
มีความแปลกประหลาดปรากฏฉายชัดอยู่ในแววตาของทั้งสอง
โดยเฉพาะสายตาของท่านหมอเมิ่งที่มองดูจางซิ่วเอ๋อ เห็นได้ชัดว่าท่าทางของเขาผิดแปลกไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อย
จางซิ่วเอ๋อลูบคลำใบหน้าตนเองพร้อมกล่าวติดตลก “เหตุใดพวกท่านจึงมองข้าเช่นนั้น? มีดอกไม้ติดอยู่บนใบหน้าของข้ าอย่างนั้นหรือ?”
แม่โจวมองจางซิ่วเอ๋อด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงของนางเผยถึงความชื่นชม “ซิ่วเอ๋อเป็นสาวแล้ว แถมยังงดงาม”
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่ได้รับคำชมโดยไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ “ท่านแม่ อย่าได้กล่าวเช่นนั้น ข้าอายนั ก อย่าล้อเลียนเรื่องนี้ต่อหน้าคนนอกเลยเจ้าค่ะ”
แม้จางซิ่วเอ๋อจะรู้สึกว่าตนเองดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่… นางรู้สึกว่ามันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับความงามนัก
เมื่อแม่โจวได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งกว้างขึ้น “ไม่ใช่คนนอกอีกต่อไปแล้ว”
จางซิ่วเอ๋อไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของแม่โจว แต่นางคิดเพียงว่าเพราะท่านหมอเมิ่งช่วยเหลือแม่โจวอยู่เสมอ ดัง งนั้นแม่โจวจึงเห็นว่าท่านหมอเมิ่งเป็นคนในครอบครัว แม่โจวจึงกล่าวเช่นนี้ออกมา
ท่านหมอเมิ่งมองไปที่แม่และลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า “หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน”
จางซิ่วเอ๋อพยักหน้า นางไม่ได้เอ่ยคำให้ท่านหมอเมิ่งอยู่ต่อ หากนี่เป็นบ้านผีสิงก็ยังพอเข้าใจได้ที่นางจะชั กชวนให้ท่านหมอเมิ่งอยู่ต่อ
แต่ที่นี่คือบ้านตระกูลจาง
ในบ้านของตระกูลจางนี้อาจเกิดปัญหาได้แม้ว่าอยู่ต่อเพียงหนึ่งนาที
นางไม่ต้องการให้ตระกูลจางทำร้ายร่างกายท่านหมอเมิ่ง
ท่านหมอเมิ่งลุกขึ้นและเดินออกไป
จางซิ่วเอ๋อกล่าวขึ้น “ข้าจะไปส่งท่าน”
นางต้องการสอบถามท่านหมอเมิ่งเกี่ยวกับสถานการณ์ของแม่โจว
แม้ท่านหมอเมิ่งจะพูดต่อหน้าแม่โจวว่าสถานการณ์ปัจจุบันของแม่โจวดีมากและไม่มีอันตรายใด จางซิ่วเอ๋อก็ยังเป็นกัง งวลเพราะท่านหมอเมิ่งไม่ได้บอกสถานการณ์ทั้งหมดต่อหน้าแม่โจวออกมา
ท่านหมอเมิ่งพยักหน้ารับเล็กน้อย
แม่โจวมองดูจางซิ่วเอ๋อและท่านหมอเมิ่งออกไปพร้อมกันด้วยรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้า
ช่างเป็นคู่ชายหญิงที่สวรรค์สรรสร้างอย่างแท้จริง!
การที่จางซิ่วเอ๋อออกไปส่งท่านหมอเมิ่งทำให้แม่โจวคิดว่าบุตรสาวของตนคงพึงพอใจท่านหมอเมิ่งเป็นอย่างมาก หากนาง งไม่ชื่นชอบเขา นางย่อมไม่เต็มใจที่จะเดินออกไปส่งท่านหมอเมิ่งแน่
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากซิ่วเอ๋อรู้ว่านางเจรจาเรื่องนี้กับท่านหมอเมิ่งแล้ว ซิ่วเอ๋อย่อมต้องมีความสุขมาก กใช่หรือไม่?
แต่จางซิ่วเอ๋อผู้น่าสงสารกลับไม่รับรู้ถึงบทสนทนาระหว่างแม่ของตนและท่านหมอเมิ่งเลย
เพียงเพราะนางยกย่องท่านหมอเมิ่งว่าเขาเป็นคนดี จึงเกิดความเข้าใจผิดมากมายขึ้น
หลังจากที่จางซิ่วเอ๋อและท่านหมอเมิ่งเดินออกจากบ้านตระกูลจางไป จางซิ่วเอ๋อจึงกล่าวถาม “ท่านอาเมิ่ง อาการของแม่ ข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
ท่านหมอเมิ่งลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงต่ำ “ต่อไปนี้อย่าเรียกข้าว่าท่านอาเมิ่งอีกเลย”
จางซิ่วเอ๋อไม่เข้าใจ การที่นางถามไถ่ถึงอาการของแม่โจวมันเกี่ยวข้องกับการเรียกขานได้อย่างไร?
นางยิ้มแล้วกล่าวตอบ “หากไม่ให้เรียกว่าท่านอาเมิ่ง แล้วจะให้ข้าเรียกว่าอะไรหรือ?”
……………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ซิ่วเอ๋อยัยเด็กโง่เอ๊ย ถ้าได้รู้ว่าแม่คุยอะไรกับท่านหมอลับหลังตัวเองแล้วจะกรี๊ดแตกไหมเนี่ย
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
