ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - ตอนที่ 409 รู้สึกผิด
ตอนที่ 409 รู้สึกผิด
“หนิงอัน ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” จางซิ่วเอ๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ตัวนางเองไม่ได้เสียหายอะไร มากที่สุดก็เพียงตกใจเท่านั้น แต่หนิงอันได้รับบาดเจ็บ และนางก็ไม่ต้องการจะต่อว่าหนิงอันว่าทำไมเขาจึงมาอยู่ที่นี่
ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นนางที่อำมหิตเกินไป
เนี่ยหย่วนเฉียวมองจางซิ่วเอ๋อด้วยแววตาเร่าร้อน ในเวลานี้คล้ายกับว่าจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้
มีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่อยู่ในสายตาของเขา หากปราศจากเหตุผล เขาก็คงพึ่งพาสัญชาตญาณในการกระทำสิ่งต่าง ๆ
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกถึงบางอย่างในแววตาของเนี่ยหย่วนเฉียว
หัวใจของนางยิ่งว่างเปล่า
แววตานั้นมันร้อนแรงเกินไป ในเวลานี้นางไม่คิดว่าตนเองจะสามารถดึงดูดเนี่ยหย่วนเฉียวได้ เนี่ยหย่วนเฉียวควรจะเกลียดชังนางมิใช่หรือ? ใช่ เขาต้องเกลียดนางแน่นอน!
จางซิ่วเอ๋อถอยกลับ “เดี๋ยวก่อน เจ้าอย่าเพิ่งวู่วาม มีอะไรก็ค่อย ๆ คุย เจ้าก็เห็นอยู่ว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ การที่เจ้ารู้สึกเจ็บปวดไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงสักหน่อย บางท ทีอาจเป็นเพียงอาการบาดเจ็บเล็กน้อยนะ”
จางซิ่วเอ๋อต้องรีบระงับ ‘โทสะ’ ในใจของเนี่ยหย่วนเฉียว
“หนิงอัน เจ้าคิดว่าเอาอย่างนี้ดีหรือไม่? พรุ่งนี้ข้าจะไปหาท่านหมอเมิ่งให้ตรวจสอบร่างกายเจ้าดู เจ้าก็รู้ว่าทักษะการรักษาของท่านหมอเมิ่งเป็นเลิศเพียงใด และอาจมีวิธี…” จางซิ วเอ๋อกล่าว
นางคิดว่าหนิงอันจะไม่ทำให้ตนเองอับอายโดยไร้เหตุผล ส่วนในขณะนี้ที่หนิงอันกำลังแสดงอารมณ์ออกมา อาจเป็นเพราะว่าเขากำลังเจ็บหนัก จางซิ่วเอ๋อจึงยกมือกุมศีรษะตนเองไว้อย่างช่ วยไม่ได้
แม้ว่าในตอนนี้ตนจะนอนไม่หลับ แต่นางก็ไม่ควรออกมาเดินเล่นเลย นางควรจะอยู่ในบ้าน
กลับกลายเป็นหายนะเสียอย่างนั้น!
ณ เวลานี้ ไม่ว่านางจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่ผลลัพธ์ของมันกลับร้ายแรงนัก…
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เนี่ยหย่วนเฉียวได้ยินชื่อของท่านหมอเมิ่ง เขากล่าวคำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ท่านหมอเมิ่ง”
คำว่าท่านหมอเมิ่งดังก้องอยู่ในจิตใจของเนี่ยหย่วนเฉียวสามพันครั้ง
มันกระทบโสตประสาทของจางซิ่วเอ๋อ เรื่องนี้มันต้องมีอะไรไม่ชอบพามากลแน่
“อะไร? เจ้าไม่เชื่อในทักษะการแพทย์ของท่านหมอเมิ่งอย่างนั้นหรือ?” จางซิ่วเอ๋อถามออกไป และคิดกับตนเองว่าหากหนิงอันรู้สึกว่าท่านหมอเมิ่งเป็นคนรู้จักและเกิดอับอายที่จะขอให้ท่ านหมอเมิ่งรักษา นางก็อาจจะต้องหาหมอคนอื่นมาให้หนิงอันแทน
“เจ้าชื่นชอบท่านหมอเมิ่งอย่างนั้นหรือ?” เนี่ยหย่วนเฉียวรู้สึกเจ็บปวดมาก และคิดว่าจางซิ่วเอ๋อคิดถึงเพียงท่านหมอเมิ่งในทุกนาที เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนี้
หากไม่ได้ดื่มสุรา เนี่ยหย่วนเฉียวยังคงสามารถระงับอารมณ์ของตนเองได้ เขาสามารถเคารพท่านหมอเมิ่งและไม่แสดงออกถึงท่าทางรังเกียจ
แต่ในเวลานี้เนี่ยหย่วนเฉียวไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์ เมื่อเขาคิดถึง‘ท่านหมอเมิ่ง’สามคำนี้ เขาก็รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาอย่างยิ่ง
“สำหรับอาการบาดเจ็บของเจ้า ข้าคิดว่าท่านหมอเมิ่งจะสามารถรักษามันได้” จางซิ่วเอ๋อตอบ
เนี่ยหย่วนเฉียวยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตนเอาไว้ เขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย จางซิ่วเอ๋อหมายความว่าอย่างไร? ให้ท่านหมอเมิ่งมารักษาโรคทางใจของเขาอย่างนั้นหรือ? เขาเป็นโรคทางใจก็ต่ อเมื่ออยู่หน้านางเท่านั้น!
ท่านหมอเมิ่งกำลังจะแต่งงานกับนาง!
แล้วตอนนี้ยังจะให้ท่านหมอเมิ่งมารักษาหัวใจของเขาอีก มันไม่ทำให้เขารู้สึกแย่ไปหน่อยหรือไร?
เสียงของเนี่ยหย่วนเฉียวเย็นชาขึ้น “ไม่จำเป็น!”
“นี่ ตอนนี้ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธมาก แต่หากเจ้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าก็ต้องไปหาหมอ เพราะหากมันเกิดปัญหาขึ้นมาจริง ๆ ก็ควรรักษาตั้งแต่เนิ่น ๆ หากล่าช้าเป็นเวลานาน มันจะไม่ส่งผลดีต่ อเจ้านะ” จางซิ่วเอ๋อกล่าว
เนี่ยหย่วนเฉียวรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย เขาเร่งรุดเดินตรงไปข้างหน้า
เขาไม่อยากเห็นหน้าจางซิ่วเอ๋ออีกต่อไป ไม่เช่นนั้นหากได้ฟังจางซิ่วเอ๋อพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกมาอีก เขากลัวว่าจะไม่สามารถห้ามตนเองไม่ให้บีบคอจางซิ่วเอ๋อได้!
จางซิ่วเอ๋อกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้ นางยังไม่ทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ของเนี่ยหย่วนเฉียวนัก หากเนี่ยหย่วนเฉียวเดินออกไปเช่นนี้ สิ่งต่าง ๆ อาจจะนำไปสู่จุดที่ไม่อาจย้อนกลั บคืนได้ แม้ว่าเนี่ยหย่วนเฉียวจะไม่พูดอะไรออกมาในเวลานี้ แต่นางก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้มาก
จางซิ่วเอ๋อคว้ามือเนี่ยหย่วนเฉียวทันทีที่เขาคิดจะเดินหนี
ฝีเท้าของเนี่ยหย่วนเฉียวหยุดลง เขาหันมองจางซิ่วเอ๋อ
ดวงตาลึกล้ำเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อดกลั้นเอาไว้ซึ่งไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้
จางซิ่วเอ๋อลืมตาขึ้นและทำได้เพียงมองหน้าเขา
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกราวกับว่านางถูกดูดเข้าไปในอ่างน้ำวน สายตาอันร้อนแรงของเขาทำให้นางถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ
จางซิ่วเอ๋อลอบส่ายศีรษะในใจ นางคิดว่าตนเองคงเข้าใจผิดไป ใช่ นางต้องเข้าใจผิดแน่นอน นางเพิ่งจะทำเรื่องโหดเหี้ยมกับหนิงอัน แล้วหนิงอันจะมองนางด้วยสายตาพิศวาสเช่นนี้ได้อย่ างไร?
ใช่แล้ว นางต้องเข้าใจผิดแน่!
ในเวลานี้หนิงอันคงกำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ด้วยความเคืองขุ่นกับอาการหมั่นเขี้ยว!
นี่ต้องเป็นสายตาที่ต้องการจะกินใครสักคนแน่!
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว จางซิ่วเอ๋อก็ยิ้มออกมาอย่างประหม่า “หนิงอัน อย่ามีโทสะเลยได้หรือไม่? เรามาแก้ปัญหาด้วยกันเถิด”
“มันไม่สามารถแก้ไขได้หรอก” เสียงของเนี่ยหย่วนเฉียวลุ่มลึก
จางซิ่วเอ๋อดึงเสื้อของเนี่ยหย่วนเฉียวไว้อีกครั้ง “แต่หากเจ้าปล่อยไว้เช่นนี้ แล้วมีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ข้าคงรู้สึกผิดมาก”
เนี่ยหย่วนเฉียวหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เจ้าสนใจข้าด้วยหรือ?”
“แน่นอน” เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางเพิ่งกระทำลงไป จางซิ่วเอ๋อพยักหน้าอย่างรวดเร็ว นางไม่สนใจว่าจะสนใจหรือไม่ หากหนิงอันกลายเป็นหมันเพราะนางจริง ๆ นางจะกลายเป็นตัวอะไรได้อีก คน นบาปใช่หรือไม่?
อารมณ์ร้อนแรงที่เผยออกมาในแววตาของหนิงอันดูยากจะระงับไหว
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงยอมรับสินสอดทองหมั้นของท่านหมอเมิ่ง?” น้ำเสียงของหนิงอันขรึมลงเล็กน้อย
เขาไม่รู้ว่าเหตุใดตนจึงถามประโยคนี้ออกไป แต่เขารู้สึกว่าหากถามมันออกไป เขาอาจจะพอมีหวังอยู่บ้าง แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม
เขาหวังว่าจางซิ่วเอ๋อจะมีเหตุผลที่น่าพอใจสำหรับเขาได้
แต่ใครจะรู้ว่าจางซิ่วเอ๋อกลับมองเนี่ยหย่วนเฉียวอย่างสงสัย “สองเรื่องนี้เกี่ยวข้องกันอย่างนั้นหรือ?” จางซิ่วเอ๋อไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเรื่องสินสอดทองหมั้นกับการเตะผ่าหมากหนิง อันนี้เกี่ยวข้องกันอย่างไร
นางมองเนี่ยหย่วนเฉียวครู่หนึ่งพลางนึกคิดกับตนเอง เนี่ยหย่วนเฉียวไม่น่าคิดว่าท่านหมอเมิ่งและนางเป็นพวกเดียวกัน ดังนั้นก็คงมีบางคนไม่เชื่อท่านหมอเมิ่งกระมัง?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางซิ่วเอ๋อก็กล่าวตอบอย่างรวดเร็ว “เจ้าอย่ากังวลไปเลย แม้ว่าข้าจะยอมรับสินสอดทองหมั้นของท่านหมอเมิ่งแล้ว ท่านหมอเมิ่งก็ยังคงปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี!”
“จาง! ซิ่ว! เอ๋อ!” เนี่ยหย่วนเฉียวตะโกนชื่อของจางซิ่วเอ๋อด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกทีละคำ ราวกับว่าเสียงนี้ทรงพลังดั่งเช่นภูเขาไฟที่พร้อมจะประทุออกได้ทุกเมื่อ
แต่ในความจริง ภูเขาไฟได้ประทุขึ้นในที่สุด
“จางซิ่วเอ๋อ! หัวใจของข้ากำลังทรมาน! เมื่อข้ารู้ว่าเจ้ายอมรับสินสอดทองหมั้นของท่านหมอเมิ่ง หัวใจข้ากำลังถูกกระชากออกไป!” เนี่ยหย่วนเฉียวกล่าวพร้อมกับมือสองข้างที่เกาะกุมหั วไหล่ของจางซิ่วเอ๋อไว้แน่น
จางซิ่วเอ๋อสั่นสะท้านเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของหนิงอัน หนิงอันพูดอะไร? เขาพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร?
…………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
พูดออกมาได้สักทีนะพ่อคนปากแข็ง เอาใจช่วยแล้วกันค่ะ เห็นแก่ที่เคยช่วยเหลือซิ่วเอ๋อมาเยอะ