ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - ตอนที่ 411 ชุดกันฝน

ตอนที่​ 411 ชุด​กันฝน​

จางซิ่ว​เอ๋อ​กลับ​เข้ามา​ใน​ห้อง​ นาง​เอนตัว​พิง​ประตู​พร้อม​หอบ​หายใจ​ ใช้เวลา​สัก​ครู่หนึ่ง​กว่า​จะสงบ​จิตใจ​ลง​ได้​

นาง​นอน​กลิ้ง​อยู่​บน​เตียง​เป็นเวลา​นาน​กว่า​จะสามารถ​หลับ​ต่อ​ได้​

เช้าวันรุ่งขึ้น​

เป็น​วันที่​มีเมฆครึ้ม​

กว่า​จางซิ่ว​เอ๋อ​จะตื่น​ก็​สาย​เสียแล้ว​ แต่​เนื่องจาก​ท้องฟ้า​มีเมฆมาก​ บรรยากาศ​จึงดู​อึมครึม​เล็กน้อย​

เมื่อ​นาง​เปิด​ประตู​ออกมา​ ลมหนาว​ก็​พัด​โชย​กระทบ​ใบหน้า​ของ​นาง​ จางซิ่ว​เอ๋อ​ตัวสั่น​เล็กน้อย​ ความรู้สึก​ง่วง​หลัง​ตื่น​ตอน​เมื่อ​ครู่​หาย​ไปอย่าง​รวดเร็ว​

จางซิ่ว​เอ๋อ​เงยหน้า​ขึ้น​และ​มองดู​ท้องฟ้า​ เมฆก้อน​ใหญ่​ก่อตัว​กัน​เป็น​ชั้น​ ๆ ซึ่งมัน​บดบัง​ท้องฟ้า​จน​เหลือ​เพียง​นิดเดียว​

โชคดี​ที่​มีลม​เย็น​พัดผ่าน​ตลอดเวลา​ มิฉะนั้น​คง​หายใจ​ลำบาก​ไม่น้อย​เมื่อ​ต้อง​เผชิญหน้า​กับ​อากาศ​เช่นนี้​

จางซิ่ว​เอ๋อ​เหลือบมอง​ไปที่​ห้อง​ของ​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ด้วย​สายตา​ซับซ้อน​

ในขณะนั้น​เอง​ประตู​ก็​ถูก​เปิด​ออก​

คน​ที่​ออกมา​ก่อน​คือ​เถี่ย​เสวียน​

ก่อนหน้า​จางซิ่ว​เอ๋อ​เต็มไปด้วย​อารมณ์​โศกเศร้า​ แต่​ใน​ขณะนี้​ ทันทีที่​นาง​เห็น​เถี่ย​เสวียน​เดิน​ออกมา​ นาง​อดไม่ได้​ที่จะ​ยก​ยิ้ม​น้อย​ ๆ รอยยิ้ม​ปรากฏ​ขึ้น​บน​ใบหน้า​ของ​นาง​

นั่น​ไม่ใช่เพราะ​เหตุผล​อื่น​ แต่​เป็น​เพราะ​ใบหน้า​ของ​เถี่ย​เสวียน​ที่​ดู​ฟกช้ำดำเขียว​

ใน​ตอนกลางคืน​ จางซิ่ว​เอ๋อ​อาจจะ​มองเห็น​ได้​ไม่ชัดเจน​ แต่​ตอนนี้​จางซิ่ว​เอ๋อ​มอง​เห็นได้ชัด​เจน​แล้ว​

หลังจาก​ไตร่ตรอง​ดู​ก็​พบ​ว่า​ใน​สถานการณ์​ก่อนหน้านี้​เถี่ย​เสวียน​ได้​ตกลง​มาจาก​ที่สูง​และ​ยัง​หน้า​ทิ่ม​ลงพื้น​อีกด้วย​

แต่​เถี่ย​เสวียน​กลับ​ยิ้ม​ให้​จางซิ่ว​เอ๋อ​โดยไม่รู้ตัว​

รอยยิ้ม​นี้​นำพา​ความสุข​เล็ก​ ๆ น้อย​ ๆ

จางซิ่ว​เอ๋อ​มอง​เถี่ย​เสวียน​ด้วย​รอยยิ้ม​ “เถี่ย​เสวียน​ วันนี้​เจ้าส่อง​คันฉ่อง​แล้ว​หรือยัง​?”

“คันฉ่อง​?” เถี่ย​เสวียน​ถึงกับ​งุนงง​เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนั้น​ ตัว​เขา​เป็น​บุรุษ​สง่างามสูงเจ็ด​ฉื่อ​ จะเป็นห่วง​รูปลักษณ์​เหมือน​อย่าง​สตรี​ได้​อย่างไร​

ขณะ​ทั้งสอง​กำลัง​พูดคุย​กัน​อยู่​ เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ก็​เดิน​ออกมา​

เขา​เหลือบมอง​เพียง​ครั้ง​เดียว​ ก็​เห็น​ว่า​จางซิ่ว​เอ๋อ​และ​เถี่ย​เสวียน​กำลัง​พูดคุย​กัน​ด้วย​รอยยิ้ม​

หาก​จางซิ่ว​เอ๋อ​ยิ้ม​แล้ว​พูดคุย​กับ​เถี่ย​เสวียน​ต่อ​ก็​คงจะ​ดี​

แต่​สิ่งสำคัญ​ที่สุด​ก็​คือ​ทันทีที่​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ออกมา​ รอยยิ้ม​บน​ใบหน้า​ของ​จางซิ่ว​เอ๋อ​หาย​ไปทันที​และ​นาง​ก็​หันหน้า​หนี​ไป

สิ่งนี้​ทำให้​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​รับรู้​ได้​ถึงระยะห่าง​ทางจิตใจ​อัน​แข็งกล้า​ จางซิ่ว​เอ๋อ​รังเกียจ​เขา​มาก​ขนาด​นั้น​เลย​หรือ​?

การ​ได้​พบ​เจอ​กับ​เถี่ย​เสวียน​นั้น​กลับ​ดีกว่า​ได้​พบ​เจอ​กับ​เขา​!

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​อึ้ง​งัน​ไปพัก​หนึ่ง​ ตอนนี้​ใบหน้า​ของ​เขา​มืดมน​ราวกับ​ท้องฟ้า​ที่​กำลังจะ​มีพายุฝน​

เถี่ย​เสวียน​ลอบ​สังเกตว่า​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​อารมณ์ไม่ดี​นัก​ เขา​จึงกล่าว​กระซิบ​ “เจ้านาย​…”

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​เหลือบมอง​เถี่ย​เสวียน​อย่าง​เย็นชา​

หัวใจ​ของ​เถี่ย​เสวียน​สั่น​ไหว​ เขา​ตัดสินใจ​แล้ว​ว่า​เพื่อ​ความปลอดภัย​ของ​ตนเอง​ ตอนนี้​เขา​ควรจะ​อยู่​ให้​ห่าง​จาก​เจ้านาย​ของ​ตน​ไปก่อน​

จางซิ่ว​เอ๋อ​เดิน​ตรง​เข้าไป​ใน​ห้องครัว​เพื่อ​ทำอาหาร​

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ตาม​ไปยืน​อยู่​ที่​ประตู​ห้องครัว​และ​มองดู​หญิงสาว​ที่​กำลัง​ยุ่ง​วุ่นวาย​อยู่​ด้านใน​

หลังจาก​ใส่ข้าวฟ่าง​ลง​ใน​หม้อ​ จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​หยิบ​จาน​ ตี​ไข่​สอง​ฟอง​ลง​ไป โรย​เกลือ​ แล้ว​วาง​บน​ผ้า​กรอง​เพื่อ​ทำ​ไข่ตุ๋น​

เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ยังคง​ยืน​ดู​นาง​ยุ่ง​อยู่​กับ​สิ่งเหล่านั้น​ และ​ตอนนี้​นาง​เริ่ม​ก่อไฟ​ใน​เตา​อีกครั้ง​

จางซิ่ว​เอ๋อ​เห็น​แล้ว​ว่า​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​กำลัง​จ้องมอง​นาง​อยู่​

มีเพียง​จางซิ่ว​เอ๋อ​ที่​ต้องการ​หลบเลี่ยง​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ เช่นนี้​นาง​จึงเงียบ​ตลอดเวลา​และ​แสร้ง​ทำเป็น​ไม่เห็น​อะไร​เลย​

แต่​มัน​คงจะ​อึดอัด​เล็กน้อย​สำหรับ​คน​ที่​ต้อง​ถูก​จ้องมอง​เช่นนี้​เป็นเวลา​นาน​

จางซิ่ว​เอ๋อ​ไม่สามารถ​อดทน​ได้​อีกต่อไป​ นาง​ลุกขึ้น​และ​เดิน​ตรง​ไปหา​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ “หนิง​อัน​ เจ้าไม่มีอะไร​ทำ​หรือ​อย่างไร​กัน​? หาก​เจ้าไม่มีอะไร​ทำ​ ก็​ช่วย​ข้า​ไปตัด​หญ้า​ให้​ลา​กิน​ อย่า​มา ายืน​จ้อง​ข้า​เช่นนี้​!”

ดวงตา​ของ​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​หรี่​ลง​เล็กน้อย​ จากนั้น​เขา​จึงกล่าวตอบ​เบา​ ๆ “ได้​”

เมื่อ​เห็น​ว่า​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​ตอบรับ​เช่นนี้​ จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​รู้สึก​ไม่ค่อย​สบายใจ​เล็กน้อย​

แต่​นาง​ก็​ไม่พูด​อะไร​ และ​ตอนนี้​นาง​ก็​ไม่เข้าใจ​ตนเอง​จึงไม่อยาก​จะพูด​อะไร​มาก​นัก​

สำหรับ​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​? เมื่อคืน​เขา​ไม่ได้​ดื่มเหล้า​งั้น​เหรอ​? นาง​แค่​แสร้ง​คิด​ว่า​เนี่ย​หย่วน​เฉียว​กล่าว​วาจา​ไร้สาระ​ก็​สิ้นเรื่อง​ และ​เมื่อ​นาง​ตื่นขึ้น​มาก็​ลืม​ทุกสิ่ง​ เพราะ​เนี่ย​หย่วน​ เฉียว​ไม่ได้​พูดถึง​สิ่งที่​เกิดขึ้น​เมื่อคืน​ นาง​ก็​ไม่จำเป็นต้อง​กล่าว​อะไร​ถึงมัน​

หลัง​กิน​อาหารเช้า​เสร็จ​ ฝน​ก็​ตกหนัก​มาก​

อากาศ​เช่นนี้​ไม่มีทาง​ที่จะ​ออก​ไปไหน​ได้​ ดังนั้น​จางซิ่ว​เอ๋อ​และ​ชุน​เถาจึงทำ​ชุด​กันฝน​โบราณ​อยู่​ใน​บ้าน​

กาบ​ต้นตาล​ที่​ใช้ทำ​ชุด​กันฝน​โบราณ​ถูก​ตระเตรียม​ไว้​นาน​แล้ว​ แต่​ก่อนหน้านี้​ฝน​ไม่ได้​ตกหนัก​มาก​นัก​ ทั้งสอง​คน​ยุ่ง​อยู่​กับ​การออกไป​นอกบ้าน​จึงหลงลืม​เรื่อง​นี้​ไป

วันนี้​มีเวลาว่าง​และ​ก็​ไม่รู้​ว่า​ฝน​จะหยุด​เมื่อใด​ ทั้งสอง​คน​จึงทำ​ชุด​กันฝน​โบราณ​อยู่​ที่​บ้าน​

จางซิ่ว​เอ๋อ​คิด​ว่า​ร่ม​สะดวก​กว่า​ก็​จริง​ แต่​ร่ม​โบราณ​เหล่านี้​ล้วน​เป็น​โครง​ไม้ไผ่​เคลือบ​กระดาษ​น้ำมัน​ หาก​ฝนตก​ปรอย ๆ​ มัน​ก็​สามารถ​ช่วย​ได้​สัก​ระยะ​หนึ่ง​ แต่​หาก​ฝน​ตกหนัก​และ​มีลม​กรรโชก​ แรง​ก็​จะทำให้​ร่ม​กระดาษ​แตก​ได้​

และ​ใน​หมู่บ้าน​นี้​ มีเพียง​ไม่กี่​คน​ที่​สามารถ​ใช้ร่ม​ได้​

เมื่อ​ต้อง​ขึ้น​หรือ​ลง​จาก​ภูเขา​ ชุด​กันฝน​โบราณ​จะสะดวก​และ​ใช้งาน​ได้​จริง​มากกว่า​ร่ม​

จางซิ่ว​เอ๋อ​รู้​วิธี​สาน​ชุด​กันฝน​โบราณ​ นี่​ไม่ใช่ความทรงจำ​ของ​นาง​ แต่​เป็น​ความทรงจำ​ของ​ซิ่ว​เอ๋อ​คน​เก่า​ที่​ทิ้ง​เอาไว้​

จางซิ่ว​เอ๋อ​เคย​สาน​ชุด​กันฝน​โบราณ​ให้​ตระกูล​จางมาก่อน​ และ​แม้แต่​แม่เฒ่าจางยัง​ใช้ชุด​กันฝน​โบราณ​ที่​นาง​ทำ​เพื่อ​เอา​ไปแลก​กับ​ไข่​

แม้หลาย​คนใน​หมู่บ้าน​จะสามารถ​ทำ​สิ่งนี้​ได้​ แต่​ก็​ยัง​เป็นเรื่อง​ที่​ลำบาก​มาก​ แม้แต่​คน​ที่​มีทักษะ​อย่าง​จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​ยัง​ต้อง​ใช้เวลา​กว่า​ครึ่ง​วัน​

บางคน​ไม่ชอบ​ที่จะ​ทำ​เรื่อง​ยุ่งยาก​ พวกเขา​จะนำ​ไข่​สอง​ฟอง​มาแลกเปลี่ยน​ชุด​กันฝน​โบราณ​ที่​บ้าน​ของ​แม่เฒ่าจาง ซึ่งการ​ทำ​เช่นนี้​สะดวก​กว่า​มาก​

ส่วน​แม่เฒ่าจาง? อย่างไรก็ตาม​ไม่ใช่นาง​ที่​ทำ​สิ่งนี้​ได้​ การ​มีไข่​มักจะ​ดีกว่า​การ​ไม่มีไข่​ ดังนั้น​จางซิ่ว​เอ๋อ​ และ​น้องสาว​อีก​สอง​คน​จึงมัก​ถูก​สั่งให้​ทำ​ชุด​กันฝน​โบราณ​นี้​

จางซิ่ว​เอ๋อ​ไม่ได้คิด​อะไร​มาก​ สัญชาตญาณ​ของ​ร่างกาย​ทำให้​นาง​เคลื่อนไหว​อย่าง​คล่องแคล่ว​

เมื่อ​ถึงมื้อ​กลางวัน​ สอง​พี่น้อง​ก็​ทำ​ชุด​กันฝน​โบราณ​เสร็จสิ้น​

แต่​จางซิ่ว​เอ๋อ​ยัง​รู้สึก​แปลกใหม่​เกี่ยวกับ​เรื่อง​ดังกล่าว​อยู่​

หาก​สวมใส่​มัน​และ​เดิน​ออก​ไปด้านนอก​ เจ้าสิ่งนี้​มีประโยชน์​อย่าง​มาก​ อย่าง​น้อย​มัน​ก็​สามารถ​บัง​ลม​ได้​

เมื่อ​โดน​ฝน​ มัน​ก็​จะเทอะทะ​นิดหน่อย​

แต่​เมื่อ​คิด​ว่า​นี่​คือ​ยุค​โบราณ​ จางซิ่ว​เอ๋อ​จึงต้อง​ลด​ความต้องการ​ลง​ นาง​ไม่สามารถ​ขอ​เสื้อกันฝน​พลาสติก​บาง​ๆ มาใช้ใน​สมัยโบราณ​เช่นนี้​ได้​

สำหรับ​นาง​น่ะ​หรือ​? นี่​คือ​สถานที่​ที่ว่างเปล่า​ ไม่มีแม้เทคโนโลยี​ขั้นสูง​ใด​ ๆ เลย​

หาก​พอใจ​ใน​สิ่งที่​มีก็​ย่อม​เป็นสุข​อยู่​เสมอ​

จางซิ่ว​เอ๋อ​พอใจ​มาก​เมื่อ​เห็น​ชุด​กันฝน​ที่​นาง​ทำ​

อย่าง​น้อย​เมื่อ​นาง​ต้อง​ไปส่งอาหาร​ให้​แม่โจว​ นาง​ก็​ไม่ต้อง​เปียก​

ในเวลานี้​ จางชุน​เถาอาสา​เตรียม​ของ​สำหรับ​ทำ​มื้อ​กลางวัน​

ตอนนี้​ฝน​กำลัง​ตก​และ​ที่​บ้าน​ไม่ค่อย​มีไม้แห้ง​ การ​ทำ​ขา​หมู​ตุ๋น​จึงกลาย​เป็นเรื่อง​ลำบาก​ แต่​โชคดี​ที่​มีอย่าง​อื่น​ไว้​กิน​

นาง​สัญญากับ​จางต้า​หู​ไว้​แล้ว​ว่า​ถึงแม้จะไม่มีขา​หมู​ตุ๋น​ แต่​จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​จะทำอาหาร​จาน​เนื้อ​

ใน​ส่วน​ของ​อาหาร​จาน​เนื้อ​แล้ว​ จางซิ่ว​เอ๋อ​รู้สึก​ว่า​ไม่มีอะไร​จะเทียบ​เท่ากับ​ขา​หมู​ตุ๋น​ได้​

หลังจากที่​จางชุน​เถาเตรียม​ทุกอย่าง​เสร็จสิ้น​แล้ว​ จางซิ่ว​เอ๋อ​ก็​เริ่ม​ทำอาหาร​ ซึ่งสิ่งนี้​มัน​ทำให้​ความเร็ว​ใน​การ​ทำอาหาร​เพิ่มขึ้น​มาก​

………………………………………………………………………

สาร​จาก​ผู้แปล​

กลิ่น​น้ำส้ม​มัน​แรง​จริง ๆ​ เถี่ย​เสวียน​ก็​กลายเป็น​สนาม​อารมณ์​ของ​เจ้านาย​ไป

หาก​ใคร​สงสัย​ว่า​เสื้อกันฝน​โบราณ​หน้าตา​เป็น​อย่างไร​ ผู้แปล​แนบ​ภาพประกอบ​ไว้​ด้านล่าง​นะคะ​

ไหหม่า​(海馬)

ภาพ​ชุด​กันฝน​โบราณ​จาก​กาบ​ต้นตาล​ (ภาพ​จาก​ https://www.taobao.com/list/item/520236374389.htm?spm=a21wu.12321156.recommend-tpp.2.3da44db48wpMB0)