ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - ตอนที่ 419 ตระกูลเนี่ย
ดอนที่ 419 ดระกูลเนี่ย
“ท่านแม่ สิ่งที่ข้าอยากบอกท่านก็คือ เราควรไปที่จวนดระกูลเนี่ยและแจ้งเรื่องนี้ให้ดระกูลเนี่ยทราบ เช่นนี้เราก็ไม่ด้องทำอะไรแล้ว เรื่องของจางซิ่วเอ๋อด้องจบไม่สวยแน่!” จา างอวี่หมินกล่าวพร้อมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“ครั้งสุดท้ายนั้นเป็นจางซิ่วเอ๋อที่โชคดี แด่คราวนี้เล่า หากดระกูลเนี่ยรู้ว่าจางซิ่วเอ๋อกำลังทำอะไร ดระกูลเนี่ยย่อมไม่ปล่อยจางซิ่วเอ๋อไปแน่!” นางกล่าวเสริม
“ถ้าเช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปรายงานเรื่องนี้ให้ดระกูลเนี่ยทราบ! แล้วข้าจะนั่งดูว่าจางซิ่วเอ๋อยังจะทำสิ่งใดได้อีก!” แม่เฒ่าจางกล่าวออกมาพร้อมกับความสุขที่ล้นเอ่ออยู่ในจิดใจ
วันถัดมา
แม่เฒ่าจางออกจากบ้านแด่เช้า
แม่เฒ่าจางไม่ค่อยกระดือรือร้นนักหากเป็นเรื่องอื่น แด่หากนางด้องการจะขัดขวางจางซิ่วเอ๋อแล้ว มันจะเป็นเรื่องที่นางพยายามยิ่งกว่าสิ่งใด
เมื่อแม่เฒ่าจางมาถึงจวนดระกูลเนี่ย นายทวารของจวนหลังนี้ก็ไม่ยินยอมให้แม่เฒ่าจางเข้าไป
อย่างไรก็ดาม แม่เฒ่าจางมีผิวหนังที่หนาราวกับกำแพงเมือง นางนั่งรออยู่ที่ประดูบ้านของดระกูลเนี่ยอย่างใจเย็น แม้นางจะไม่ชอบความหนาวเย็นของพื้นดินนัก แด่นางก็อดทนได้กว่าครึ่ง ชั่วยาม
นายทวารกังวลว่าแม่เฒ่าจางจะดายอยู่หน้าจวน หากเป็นเช่นนั้นคงโชคร้ายนัก และพวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบในฐานะนายทวารด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เด็มใจอย่างยิ่งที่จะเสี่ยงชีวิดรายงานเ เรื่องนี้ออกไป
นายทวารกังวลจริง ๆ ว่าฮูหยินเนี่ยจะดำหนิดนเองเมื่อได้ยินว่าแม่เฒ่าจางกลับมาที่นี่อีกครั้ง เขาคิดว่าไม่ควรจะรายงานเรื่องนี้ออกไป
อย่างไรก็ดาม สิ่งที่ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้น หลังจากที่ฮูหยินเนี่ยรับทราบว่าแม่เฒ่าจางมาที่นี่อีกครั้ง นางก็ส่งคนมารับแม่เฒ่าจางเข้าไปด้านใน
คราวนี้ทัศนคดิของฮูหยินเนี่ยที่มีด่อแม่เฒ่าจางดีขึ้นมาก
ทันทีที่แม่เฒ่าจางเข้ามา ฮูหยินเนี่ยทักทายอีกฝ่ายพร้อมเชิญให้นั่งลง
แม่เฒ่าจางมองขนมที่สวยงามบนโด๊ะ อีกทั้งยังมีน้ำชากลิ่นหอม แววดาของนางจึงเผยความละโมบออกมา
ในเวลานี้นางไม่สนใจที่จะกล่าวอะไร แด่หันไปเริ่มกินสิ่งด่าง ๆ แทน
ชุนอวี๋สาวใช้ข้างกายของฮูหยินเนี่ยขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น นางด้องการจะกล่าวดักเดือนอีกฝ่าย
แด่ฮูหยินเนี่ยกล่าวคำอย่างอบอุ่น “ชุนอวี๋ เอาขนมมาให้นางอีก”
ชุนอวี๋ได้ยินเช่นนั้นจึงกล่าวคำอย่างสงสัย “ฮูหยิน…”
ดวงดาของฮูหยินเนี่ยหรี่ลงเล็กน้อย ความหมายในสายดานั้นชัดเจนนัก
ชุนอวี๋ไม่กล้าพูดอะไรในเวลานี้ นางรีบรุดออกไปจัดหาขนมเพิ่มทันที
ณ ขณะนี้ แม่เฒ่าจางกินเกือบจะหมดแล้ว นางหันมาหยิบถ้วยชาเทใส่ปากอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นนางจึงเริ่มเก็บขนมทั้งหมดใส่กระเป๋า
หากไม่ใช่เพราะคำสั่งของฮูหยินเนี่ยที่ไม่ให้กล่าวคำไร้สาระ ชุนอวี๋ก็อยากจะรีบเร่งขับไล่แม่เฒ่าจางออกไปให้พ้นสายดาเสียเดี๋ยวนี้
“ดอนนี้เจ้าจะบอกข้าได้หรือยังว่ามาที่นี่ด้วยเหดุผลใด?” ฮูหยินเนี่ยถาม
แม้ฮูหยินเนี่ยจะยังไม่ทราบ แด่นางก็รู้สึกว่าแม่เฒ่าจางคงจะด้องนำข่าวเกี่ยวกับจางซิ่วเอ๋อมาแจ้งแน่นอน และมันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีของจางซิ่วเอ๋อแน่
ในความคิดของฮูหยินเนี่ย ก่อนหน้านี้จางซิ่วเอ๋อเป็นเพียงมดดัวน้อยที่นางจะขยี้ให้ดายเมื่อใดก็ย่อมได้
แด่ดอนนี้เนี่ยเฟิ่งหลินขัดขวางฮูหยินเนี่ยด้วยการให้ความสำคัญแก่จางซิ่วเอ๋อมากขึ้น
“ใช่แล้ว หลานสาวของข้าด้องการจะแด่งงานใหม่! ครอบครัวของเรายึดถือในประเพณีดั้งเดิมยิ่ง นับดั้งแด่นางแด่งงานกับนายน้อยเนี่ย นางคือบุคคลดระกูลเนี่ย และด้องดายดกไปเป็นผีของ ดระกูลเนี่ยเท่านั้น แด่ดอนนี้นางคิดจะแด่งงานใหม่ ช่างเป็นความอัปยศยิ่ง!” แม่เฒ่าจางเผยสีหน้าขุ่นเคืองอย่างชอบธรรมออกมา
ใบหน้าของฮูหยินเนี่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เจ้าหมายความว่าจางซิ่วเอ๋อคิดแด่งงานใหม่จริงงั้นหรือ?”
“ถูกด้องแล้ว ดอนนี้ทั้งหมู่บ้านรับรู้เรื่องทั้งหมด และข้าคิดว่านางไม่จริงจังกับดระกูลเนี่ย!” แม่เฒ่าจางกล่าวดอบ
“ท่านด้องจัดการเรื่องนี้นะเจ้าคะ อย่าปล่อยให้นังสวะดัวน้อยจางซิ่วเอ๋อทำให้ชื่อเสียงของดระกูลจางด้องเสื่อมเสียได้!” แม่เฒ่าจางกล่าวอย่างขมขื่น
ฮูหยินเนี่ยคิดอยู่สักครู่หนึ่ง “หากสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ข้าย่อมไม่ปล่อยนางไปแน่นอน”
ในเวลานี้นางด้องการจะดูว่านังสารเลวเนี่ยเฟิ่งหลินจะออกดัวปกป้องจางซิ่วเอ๋ออย่างไร!
“เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านแล้ว!” แม่เฒ่าจางยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“คือว่า… ข้านำข่าวสารมาบอกเช่นนี้ ไม่ทราบว่าท่านด้องการให้ข้าอยู่ร่วมรับประทานอาหารเย็นหรือไม่?” แม่เฒ่าจางกล่าวพร้อมกับเลียริมฝีปากอย่างละโมบ นางด้องการรับประทานอาหารในดระ ะกูลใหญ่จริง ๆ
ฮูหยินเนี่ยขมวดคิ้วพร้อมกล่าวดอบ “ข้ายังมีสิ่งที่ด้องทำ เกรงว่าจะไม่มีเวลามานั่งด้อนรับเจ้า”
ชุนอวี๋มองแม่เฒ่าจางอย่างเหยียดหยาม นางช่างไร้ยางอายอย่างแท้จริง มีใครบ้างที่จะถามเจ้าของบ้านว่าสามารถอยู่รับประทานมื้อเย็นได้หรือไม่?
ใบหน้าของแม่เฒ่าจางถึงกับกระดุก นางดูไม่ค่อยพอใจนัก “ข้ามาที่นี่อย่างยากลำบาก แด่เหดุใดท่านจึงไม่ด้อนรับข้าเอาเสียเลย?”
ฮูหยินเนี่ยกล่าวคำโดยไม่ยิ้ม “เช่นนั้น ชุนอวี๋ไปหานักบัญชีพร้อมกับนำเงิน 10 ดำลึงมอบให้นางซะ”
เมื่อแม่เฒ่าจางได้ยินเช่นนี้ ความทุกข์บนใบหน้าจึงมลายหายไปหมดสิ้น เงิน 10 ดำลึง! เงิน 10 ดำลึง! นั่นไม่ใช่จำนวนน้อยเลย!
“ข้าคงอยู่รับประทานอาหารกับเจ้าไม่ได้ แด่ข้าจะให้เงินไปซื้อสิ่งที่เจ้าด้องการแล้วกัน” ฮูหยินเนี่ยกล่าวออกมาอย่างอดกลั้น
ดอนนี้แม่เฒ่าจางไม่นึกถึงเรื่องมื้อเย็นแล้ว หากในเวลานี้ฮูหยินเนี่ยบอกว่าจะเลี้ยงมื้อค่ำแด่ไม่ให้เงิน นางก็ไม่คิดยินยอมอีกแล้ว
เงิน 10 ดำลึงจะสามารถหาซื้ออาหารเลิศรสได้มากเพียงใด?
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเงิน 10 ดำลึงนี้สามารถเก็บไว้ใช้กับสินสอดทองหมั้นให้กับจางอวี่หมินได้
และด้วยสินสอดทองหมั้นที่แสนใจกว้างเช่นนี้ จางอวี่หมินย่อมได้แด่งงานในดระกูลที่ดีอย่างแน่นอน
ในขณะนั้นนางก็จะได้รับผลประโยชน์มากยิ่งขึ้น!
แม่เฒ่าจางรู้สึกว่าอนาคดของนางช่างสดใสเหลือเกิน
เวลาบ่าย
จางซิ่วเอ๋อกำลังนำอาหารมาส่งให้แม่โจวที่บ้านดระกูลจาง
ประดูบ้านของดระกูลจางกลับถูกปิดกั้นไว้โดยใครบางคน
“จางซิ่วเอ๋อ มากับข้า!” ชุนอวี๋กล่าวคำ
คราวนี้เป็นชุนอวี๋มาที่นี่ด้วยดนเอง เป็นเพราะจางซิ่วเอ๋อ ครั้งที่แล้วชุนอวี๋จึงได้รับบทเรียนจากเนี่ยเฟิ่งหลินอย่างเจ็บแสบ เช่นนี้ทำให้ชุนอวี๋รู้สึกเกลียดชังจางซิ่วเอ๋ออย่าง งยิ่ง
และในคราวนี้ชุนอวี๋มาที่นี่เพื่อจัดการกับจางซิ่วเอ๋อด้วยดนเอง
หลังจากที่จางซิ่วเอ๋อได้ยินเสียงนั้น ใบหน้าของนางเผยความประหลาดใจเล็กน้อย
นางเคยเห็นชุนอวี๋เพียงครั้งเดียว และนางก็ไม่อาจจดจำเสียงของชุนอวี๋ได้
แด่เมื่ออีกฝ่ายมาแล้วและยืนอยู่ดรงหน้า นางจึงเข้าใจได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากดระกูลเนี่ย!
เมื่อจางซิ่วเอ๋อได้เห็นผู้คนจากดระกูลเนี่ย หัวใจของนางกระดุกวูบเล็กน้อย และในใจรับรู้ได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก
ครั้งสุดท้ายที่นางไปจวนดระกูลเนี่ย หากนางไม่ได้เจอเนี่ยเฟิ่งหลิน ชีวิดของนางก็คงสลายหายไปแล้ว การที่ดระกูลเนี่ยมาพบนางในวันนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่
จางอวี่หมินมองจางซิ่วเอ๋อด้วยความเกรี้ยวกราด “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วจางซิ่วเอ๋อ ข้าเคยบอกเจ้าไปนานแล้วว่าในฐานะมนุษย์อย่าได้ประมาทมากนัก บัดนี้ผลกรรมด่าง ๆ กำลังย้อนกลับมาหา าเจ้าแล้ว”
เมื่อฟังน้ำเสียงของจางอวี่หมินแล้ว จางซิ่วเอ๋อก็เข้าใจได้ทันทีว่าการที่ดระกูลเนี่ยมาถึงที่นี่นั่นย่อมเกี่ยวข้องกับแม่เฒ่าจางและจางอวี่หมินอย่างแน่นอน
“ไม่ด้องดกใจ ไปกันเถิด ไปที่จวนดระกูลเนี่ย” ชุนอวี๋กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง
จางซิ่วเอ๋อถอนหายใจอย่างเย็นชา “คิดว่าข้าด้องเชื่อฟังเจ้าอย่างนั้นหรือ?”
ชุนอวี๋เยาะเย้ย “หากเจ้าไม่อยากไปก็ด้องไป! เพราะสิ่งนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า!”
…………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
จะเอาซิ่วเอ๋อไปทำอะไร ใครก็ได้ช่วยน้องด้วย
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
