ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - ตอนที่ 432 ข้อตกลง
ตอนที่ 432 ข้อตกลง
ท่านหมอเมิ่งยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “เจ้าไม่จำเป็นต้องแบกรับความรู้สึกผิดเอาไว้ ดังนั้นรอให้ถึงฤดูใบไม้ผลิเสียก่อน หากเจ้ายังคิดเช่นนั้นอยู่ เมื่อฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้น ข้าจะไม่บังคั บ ส่วนตอนนี้… สินสอดทองหมั้นเหล่านั้น ให้ข้าเก็บมันไว้ในบ้านของเจ้าก่อน ตกลงหรือไม่?”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ น้ำเสียงของท่านหมอเมิ่งเริ่มแปรเปลี่ยนจริงจัง “แม่ของเจ้าห่วงใยเจ้ามาก หากนางทราบถึงการยกเลิกงานแต่งของข้าในตอนนี้ มันจะไม่ส่งผลดีนัก”
จางซิ่วเอ๋อพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนี้ นางเข้าใจว่าท่านหมอเมิ่งหมายถึงอะไร
ท่านหมอเมิ่งตกลงที่จะยกเลิกงานแต่ง ทว่าเพราะแม่โจวยังต้องการ นางจึงต้องทำเช่นนี้ไปก่อน
เวลานี้จางซิ่วเอ๋อรู้สึกสับสน จนร่างกายของนางสั่นไหว นางอยากจะลองต่อสู้ดูหรือไม่? หากบอกท่านหมอเมิ่งว่าตราบใดที่เขาสามารถรอนางได้ นางจะไม่ทำให้ท่านหมอเมิ่งผิดหวัง?
แต่ความคิดดังกล่าวเพียงเข้ามาในศีรษะของจางซิ่วเอ๋อเพียงชั่วขณะเท่านั้น
จางซิ่วเอ๋อไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกไป
ท่านหมอเมิ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นข้าจะไปหาแม่ของเจ้าเดี๋ยวนี้”
จางซิ่วเอ๋อพยักหน้า “ขอบคุณท่านอาเมิ่ง”
ท่านหมอเมิ่งยิ้มอย่างอ่อนโยน “เด็กโง่เอ๋ย เจ้าขอบคุณอะไรกัน? ต่อให้เจ้าไม่แต่งงานกับข้า เราก็ยังเป็นสหายกันมิใช่หรือ?”
จางซิ่วเอ๋อมองท่านหมอเมิ่งด้วยแววตาความซาบซึ้ง ในเวลานี้นางไม่รู้ว่านางควรจะพูดอะไรอีกต่อไป
ท่านหมอเมิ่งกล่าวขึ้นมาอย่างกระทันหัน “ที่จริงแล้ว ข้าก็มีน้องสาวที่อายุใกล้เคียงกับเจ้า”
บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงใส่ใจและดูแลจางซิ่วเอ๋อเป็นอย่างดี
จางซิ่วเอ๋อเงยหน้าขึ้นและมองท่านหมอเมิ่ง “ท่าน… ท่านไม่ได้อยู่คนเดียวงั้นหรือ?”
จางซิ่วเอ๋อไม่เคยได้ยินว่ามีผู้อื่นอยู่ในครอบครัวของท่านหมอเมิ่งด้วย แม้ว่าจะเป็นน้องสาวของเขาก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครทราบ! ท้ายที่สุดแล้วในวัยนี้ก็สมควรที่จะต้ องแต่งงาน
ท่านหมอเมิ่งยิ้มและกล่าวตอบ “หยุดกล่าวเรื่องนั้นเถิด ถึงอย่างไรเราควรไปพบแม่ของเจ้าก่อน”
เมื่อเห็นว่าท่านหมอเมิ่งไม่ต้องการเล่า จางซิ่วเอ๋อจึงไม่ได้ไถ่ถามอะไรและพยักหน้า
สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างนางกับท่านหมอเมิ่ง จางซิ่วเอ๋อคิดว่าเพียงแค่ทำตามความต้องการของท่านหมอเมิ่งและเก็บสินสอดทองหมั้นเหล่านั้นไว้ในบ้านก่อน
ท่านหมอเมิ่งกล่าวถูกแล้ว แม้ว่าจะเป็นการตัดสินใจของแม่โจว แต่ก็ต้องรอไปอีก 1 ปีเพื่อจัดการเรื่องนี้
แต่ในเวลานี้ นางและท่านหมอเมิ่งพูดกล่าวต่อกันแล้ว และปัญหาที่ยุ่งเหยิงอยู่ในใจของนางก็คลี่คลายได้เสียที และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
ท่านหมอเมิ่งนำบางสิ่งใส่บนเกวียนลาของจางซิ่วเอ๋อ
หากไม่มีข้อจำกัดของความสัมพันธ์เช่นนั้น จางซิ่วเอ๋อก็สงบและสบายใจมากขึ้นเมื่อต้องอยู่กับท่านหมอเมิ่ง
“เช่นนั้นตระกูลเนี่ยก็สร้างปัญหาแก่เจ้า?” น้ำเสียงของท่านหมอเมิ่งเต็มไปด้วยความกังวล
เขาก็เป็นคนเช่นนี้ สงบใจได้อยู่โดยตลอด ไม่ว่ายามหมั้นหมายแต่งงานหรือวันนี้ ก็ยังคุยกับจางซิ่วเอ๋อเช่นเดิม
แม้จางซิ่วเอ๋อก็ยังลอบรู้สึกว่าเหตุผลที่ท่านหมอเมิ่งต้องการแต่งงานกับนางเป็นเพราะข่าวลือในหมู่บ้าน สิ่งเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกผิดต่อนาง
แต่ตอนนี้เรื่องเหล่านั้นไม่ได้สำคัญต่อจางซิ่วเอ๋อมากนัก
เพียงรอการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ แม่ก็โจวจะสามารถคลอดบุตรได้อย่างปลอดภัย และหลังจากนั้นความสัมพันธ์ของนางกับท่านหมอเมิ่งก็จะไม่มากเกินไปกว่าคำว่าสหาย
คนอื่น ๆ ไม่อาจทราบได้ว่าจางซิ่วเอ๋อและท่านหมอเมิ่งตกลงกันอย่างไร ในเวลานี้ทุกคนเห็นจางซิ่วเอ๋อพาท่านหมอเมิ่งมาที่หมู่บ้าน
ท่านหมอเมิ่งทราบเรื่องเกี่ยวกับตระกูลเนี่ยหรือไม่?
หากเขารู้แล้ว เขาจะกลับมาพร้อมกับจางซิ่วเอ๋อได้อย่างไร?
แต่ไม่ว่าท่านหมอเมิ่งจะทราบหรือไม่ก็ตาม ในอีกไม่ช้าใครบางคนย่อมบอกกล่าวมันกับท่านหมอเมิ่งแน่นอน
อย่างเช่นในเวลานี้ แม่ม่ายหลิวเริ่มตะเบ็งเสียงพูดคุยกับคนอื่น ๆ ในเรื่องนี้แล้ว
เรื่องนี้ทุกคนรู้ดีว่าแม่ม่ายหลิวมีจุดประสงค์ชัดเจน นางแกล้งพูดคุยเสียงดังเพียงเพื่อให้ท่านหมอเมิ่งได้รับฟังเรื่องนี้ด้วย!
“โอ้ จางซิ่วเอ๋อถูกตระกูลเนี่ยพาตัวไปเมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่าตระกูลเนี่ยจะไม่ยอมปล่อยจางซิ่วเอ๋อไปง่าย ๆ! แม้ว่านางจะกลับมาแล้วในวันนี้ นางก็คงมีปัญหาตามมามากมายในอนาคต! ท่ านหมอเมิ่งโชคร้ายจริง ๆ ที่ต้องแต่งงานกับจางซิ่วเอ๋อ!” แม่ม่ายหลิวเอ่ยอย่างขมขื่น
สีหน้าของท่านหมอเมิ่งนิ่งงันไม่แปรเปลี่ยนเมื่อได้ยินเรื่องนี้
มันทำให้แม่ม่ายหลิวและคนอื่น ๆ ที่อยากรับชมความสนุกสนานถึงกับผิดหวังอย่างมาก
เมื่อเห็นว่าท่านหมอเมิ่งกำลังมา แม่โจวบ่นจางซิ่วเอ๋อขณะที่ท่านหมอเมิ่งเดินออกไปหยิบกล่องยา “ซิ่วเอ๋อ เรื่องเกี่ยวกับตระกูลเนี่ย… อย่าบอกกล่าวกับท่านหมอเมิ่งเชียว”
จางซิ่วเอ๋อกล่าวออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ท่านแม่ ข้าพูดไปแล้ว แต่ท่านหมอเมิ่งบอกข้าว่าไม่รังเกียจ ดังนั้นท่านจึงไม่ต้องกังวลเรื่องของข้า”
ดวงตาของแม่โจวเป็นประกาย “ท่านหมอเมิ่งกล่าวเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?”
“เป็นจริงเช่นนั้น ท่านถามได้” เมื่อเห็นว่าแม่โจวกล่าวเช่นนี้ จางซิ่วเอ๋อก็รู้สึกช่วยไม่ได้เช่นกัน
ทั้งหมดที่นางทำให้ตอนนี้คือปล่อยให้แม่โจวคลอดบุตรได้อย่างปลอดภัย
นางไม่กล้าจะจินตนาการว่าแม่โจวจะเจ็บปวดเพียงใดหากเด็กไม่อยู่
แม่โจวรีบกล่าว “ไม่ ไม่ใช่ ข้าเพียงจะบอกว่าท่านหมอเมิ่งเป็นคนดี และซิ่วเอ๋อของข้าก็โชคดีนัก”
ท่านหมอเมิ่งเข้ามาในห้องของแม่โจวเพื่อวินิจฉัยอาการและรักษา จางซิ่วเอ๋อแสดงให้เห็นโดยตรงว่าท่านหมอเมิ่งรู้เรื่องตระกูลเนี่ยแล้ว และมันไม่ได้ทำให้เขาปฏิบัติต่อจางซิ่วเอ๋อผ ผิดแปลกไปจากเหตุการณ์นี้
สิ่งนี้ยิ่งทำให้แม่เฒ่าจางและจางอวี่หมินต่างคันฟัน พวกเขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก
เมื่อจางซิ่วเอ๋อพาท่านหมอเมิ่งออกจากบ้านตระกูลจาง นางพลันสังเกตเห็นสายตาขุ่นเคืองของแม่เฒ่าจางและจางอวี่หมิน
นางเพียงถอนหายใจ สำหรับข้อตกลงที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับท่านหมอเมิ่ง นางย่อมไม่บอกคนเหล่านี้
คราวนี้จางซิ่วเอ๋อชักชวนให้ท่านหมอเมิ่งอยู่รับประทานอาหาร
จางชุนเถาเตรียมอาหารไว้รอแล้ว
ในเวลานี้ เถี่ยเสวียนถามออกไปอย่างสงสัย “ชุนเถา วันนี้เจ้าทำอาหารไว้มากมายเพื่อรับขวัญพี่สาวของเจ้างั้นหรือ?”
ชุนเถายิ้มและพูดว่า “พี่สาวข้าไม่ได้บอกงั้นหรือว่านางไปพบท่านหมอเมิ่ง? นางให้ข้าเตรียมอาหารไว้ นางต้องการให้ท่านหมอเมิ่งมารับประทานอาหารเย็นที่บ้านในวันนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเถี่ยเสวียนกะพริบเล็กน้อย หันไปมองเจ้านายของตน
เมื่อวานนี้เจ้านายของเขาเสี่ยงชีวิตกลับไปที่บ้านตระกูลเนี่ยเพื่อช่วยชีวิตจางซิ่วเอ๋อ
หากเจ้านายของเขาบอกว่าไม่ได้คิดสิ่งใดกับจางซิ่วเอ๋อ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่เชื่อถือ
แล้วตอนนี้จางซิ่วเอ๋ออุทิศหัวใจให้แก่ท่านหมอเมิ่งไปแล้ว ส่วนหัวใจเจ้านายของเขา ในตอนนี้ไม่รู้ว่ากำลังเจ็บหนักเพียงใด!
เถี่ยเสวียนมองเนี่ยหย่วนเฉียวด้วยความกังวล
เนี่ยหย่วนเฉียวยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ไร้ซึ่งสีหน้าท่าทางใด ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย
คนอื่นอาจจะมองไม่เห็นอะไร แต่เถี่ยเสวียนรู้ดีว่าที่เจ้านายไม่ตอบสนองใด ๆ เลย เป็นเพราะเขากำลังอดกลั้นอารมณ์อย่างยิ่ง
ในขณะนี้ จางซิ่วเอ๋อและท่านหมอเมิ่งกลับมาพร้อมกัน
“ชุนเถา อาหารพร้อมแล้วหรือยัง?” จางซิ่วเอ๋อถามด้วยรอยยิ้ม
ตอนนี้เกือบทุกเรื่องที่กดทับหัวใจของจางซิ่วเอ๋อได้รับการแก้ไขแล้ว และอารมณ์ของจางซิ่วเอ๋อก็ผ่อนคลายลงมาก
จางชุนเถาตอบด้วยรอยยิ้ม “เสร็จแล้ว!”
จางซิ่วเอ๋อช่วยจางชุนเถาตระเตรียมอาหาร และเมื่อเห็นว่าเนี่ยหย่วนเฉียวยังคงยืนอยู่ใต้ต้นหวายฉู่คดเคี้ยวโดยไร้การเคลื่อนไหว นางไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงเดินเข้าไปหา าเขาและพูดว่า “หนิงอัน เจ้ายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้? รีบเข้าไปกินข้าวกันเถิด”
………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้จะเปรี้ยวกว่าเดิมนะคะ มีคนทำน้ำส้มหกลงไปไหใหญ่ๆ เลย
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
