ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - บทที่ 243 สุนัขกัดกัน - novel-lucky

บทที่ 243 สุนัขกัดกัน

ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครในหมู่บ้านนี้อยากให้เรื่องบานปลายไปถึงข้างนอกหรอก ถึงตอนนั้นทุกคนล้วนเป็นคนหมู่บ้านชิงสือกันหมด จะมากหรือน้อยก็ต้องเป็นห่วงว่าชื่อเสียงของหมู่บ้านจะถูกกระทบหรือไม่เป็นธรรมดา

และผู้ใหญ่บ้านซ่งก็ไม่อนุญาตให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

แม้ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อจะพอมีเงินอยู่ แต่ท้ายที่สุดก็ยังเป็นคนที่ไม่ได้มีน้ำหนักในหมู่บ้านนี้

เวลานี้นางจะทำตัวเป็นศัตรูกับคนทั้งหมู่บ้านไม่ได้

ส่วนเรื่องที่นางขู่แม่เฒ่าจางเกี่ยวกับคนสนับสนุนอย่างคุณชายฉิน นางก็แค่พูดไปอย่างนั้น นางไม่อาจไปหาคุณชายฉินเพราะมีปัญหาอะไรได้หรอก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ที่ถึงอย่างไรก็ส่งจางเป่าเกินไปศาลไม่ได้ สู้ให้แม่โจวเอ่ยปากขอให้ลดโทษของจางเป่าเกินต่อหน้าทุกคนดีกว่า

พอเป็นแบบนี้ ทุกคนก็จะรู้สึกว่าแม่โจวเป็นคนเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ยิ่งเป็นที่ชัดแจ้งว่าจางเป่าเกินนั้นระยำขนาดไหน

ผู้ใหญ่บ้านซ่งมองแม่โจวอย่างพึงพอใจ อดอุทานในใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าคนตระกูลจางคิดอะไรอยู่ สะใภ้ที่ทั้งแสนดีทั้งเข้าอกเข้าใจแบบแม่โจวต่อให้จุดโคมไฟตามหาก็หาไม่เจอแล้ว

แต่พวกคนบ้านตระกูลจางนอกจากจะไม่เห็นค่าแล้วยังพยายามกลั่นแกล้งแม่โจวอีก!

แม่เถาเห็นทุกคนมองแม่โจวด้วยสายตาชื่นชม แต่มองนางด้วยสายตาดูแคลน และมีบางคนแอบชี้มาทางนางและวิจารณ์ไปต่าง ๆ นานา ในใจก็บังเกิดไฟลุกโชนอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แม่เถาแค่นเสียงเย็น “เจ้าไม่ต้องเสแสร้งทำเป็นคนดีหรอก!”

แม่โจวอึกอัก เอ่ยเสียงแผ่ว “พี่สะใภ้สาม”

แม่เถาเลิกคิ้ว “เจ้าไม่ต้องมาเรียกข้าว่าพี่สะใภ้! ถ้าเจ้าเห็นว่าข้าเป็นพี่สะใภ้ของเจ้าจริง ๆ ต้องไม่ทำให้เป่าเกินลำบากแบบนี้สิ”

จางซิ่วเอ๋อยิ้มเย็น “ป้าสาม ท่านพูดแบบนี้มันน่าเสียใจนะ ข้าเป็นเด็ก ความจริงคำพูดแบบนี้ข้าไม่ควรพูด แต่ท่านทำเกินไปจริง ๆ จางเป่าเกินลูกชายท่านเกือบทำให้ลูกในท้องแม่ข้าหลุดนะ แม่ข้าไม่ส่งตัวจางเป่าเกินไปศาลก็ถือว่าให้ทำดีที่สุดแล้ว แบบนี้ยังถือว่าทำให้จางเป่าเกินลำบากอีกเหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคนจากบ้านยายข้ามา แม่ข้าอาจถูกพวกเจ้ารังแกจนตายเลยก็ได้!” จางซิ่วเอ๋อกัดฟันพูด

แม่เถาอ้าปากจะพูดอะไรอีก แต่ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็กล่าวขึ้นอย่างรำคาญ “พอได้แล้ว เจ้าจะพูดอะไรอีก? ยังมีหน้าพูดอะไรอีก? เป่าเกินอายุน้อยอาจจะยังไม่รู้เรื่อง แต่เขาไม่รู้เรื่องแล้วเจ้าก็ไม่รู้เรื่องรึ? ที่เด็กคนนี้กลายเป็นแบบนี้ก็เอาอย่างเจ้านั่นแหละ!”

“ไหนจะแม่เฒ่าจางอีก ลูกชายสองคนของเจ้าก่อความวุ่นวายขนาดนี้ ทำไมเจ้าไม่รู้จักสั่งสอนบ้าง?” ผู้ใหญ่บ้านซ่งมองแม่เฒ่าจางอย่างดูแคลนยิ่งขึ้น

แม่เฒ่าจางเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านซ่งพูดเช่นนี้ แล้วหันมองทุกคนที่กำลังว่านางอยู่พลันรู้สึกเสียหน้าขึ้นมา

นางเลิกคิ้วสูงและหันไปตำหนิแม่เถา “แม่เถานังจอมสร้างเรื่อง! ข้าทำอะไรผิดต่อเจ้ารึ? เจ้าถึงอยากให้หลานชายข้าหลุด!”

แม่เถาตะลึงเล็กน้อย โดนคนอื่นด่านางไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่โดนแม่เฒ่าจางด่า…เป็นเรื่องที่นางคิดไม่ถึงเลยสักนิด

“ท่านแม่…..นี่ท่าน……” แม่เถาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เฒ่าจางถึงทำเช่นนี้

แต่เวลานี้เพื่อไม่ให้ทุกคนโทษนางเรื่องแม่โจว แม่เฒ่าจางจึงด่าทอต่อไป “ข้าทำไม? หา? ข้าว่าเจ้าแค่ประโยคสองประโยคเจ้าก็ไม่พอใจแล้วเหรอ?”

สีหน้าแม่เถาย่ำแย่ขึ้นมา ก่อนหน้านี้แม่เฒ่าจางไม่ได้มีท่าทางแบบนี้เสียหน่อย!

จางต้าเหอดูออกว่าแม่เฒ่าจางคิดอะไรอยู่ ถึงจะอัดอั้นตันใจแต่ก็รู้ว่าบัดนี้แม่เฒ่าจางตั้งใจจะล้างมลทินตัวเองให้หลุดพ้นจากเรื่องนี้ พวกเขาพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์

ใครใช้ให้คนที่ลงมือผลักแม่โจวเป็นจางเป่าเกินลูกชายของพวกเขาล่ะ?

จางต้าเหอจึงดึงแม่เถาไว้ ส่งสายตาให้แม่เถาหยุดพูด

ปกติแม่เถาเชื่อฟังจางต้าเหอมาก หากจางต้าเหอส่งสัญญาณเช่นนี้ให้นาง นางยอมเงียบแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน แม่เถากำลังเดือดดาลอารมณ์พลุ่งพล่าน! เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของนางและลูกชายของนาง จะให้นางทนไหวได้อย่างไร?

แม่เถาจึงกล่าวเสียงก้อง “ท่านแม่หมายความว่าอย่างไร? ข้าไปอยากทำให้หลานชายท่านหลุดตั้งแต่เมื่อใด? ใช่ เป่าเกินผลักแม่โจวไปหนึ่งทีก็จริง แต่สุดท้ายคนที่พูดว่าไม่ให้ตามหมอมารักษาแม่โจวก็คือท่านไม่ใช่หรือ?”

“ที่เป่าเกินผลักแม่โจวอย่างมากก็แค่ทำให้ครรภ์ได้รับกระทบกระเทือน! คนที่อยากทำร้ายแม่โจวไม่ใช่พวกเราเสียหน่อย!” แม่เถาโกรธมากที่แม่เฒ่าจางโยนความผิดทุกอย่างมาให้ตัวเอง

แม่เฒ่าจางโมโหขึ้นมาทันที “นังสกปรก! เจ้าพูดเหลวไหลอะไร? ในท้องแม่โจวคือหลานชายของข้านะ! ข้าทำร้ายนางแล้วจะได้ประโยชน์อะไร?”

“จะไม่มีประโยชน์ได้อย่างไร? ก็ท่านเป็นคนพูดไม่ใช่หรือ? ว่าจะใช้เรื่องนี้เพื่อหลอกให้จางต้าหูไปขอตำลึงเงินจากจางซิ่วเอ๋อ? อีกอย่างท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าเด็กในท้องแม่โจวเป็นตัวขาดทุน? ตายเร็วจะได้จบเร็ว!” ไม่ว่าแม่เฒ่าจางจะเคยพูดเช่นนี้หรือไม่ บัดนี้แม่เถาได้สาดน้ำโคลนใส่แม่เฒ่าจางอย่างบ้าคลั่ง

โจวหู่มองแม่เฒ่าจางด้วยตาแดงก่ำ

ขณะนี้โจวหู่รู้สึกผิดมาก น้องสาวตนเองมีชีวิตในตระกูลจางแบบไหนกันนะ! รู้อย่างนี้เขาน่าจะมาเยี่ยมนานแล้ว ก่อนหน้านี้เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับครอบครัวตัวเอง ไม่ได้ทำหน้าที่พี่ชายเลยสักนิด!

บัดนี้โจวหู่ก้าวยาว ๆ ไปข้างหน้า กำหมัดออกมาจะต่อยแม่เฒ่าจาง

หยางชุ่ยฮวากลับคว้าแขนของโจวหู่ไว้

แม่เฒ่าจางเห็นแบบนี้แล้วก็โวยวายอย่างตื่นตระหนก “เจ้าจะทำอะไร? เจ้าจะตีข้าหรืออย่างไร?”

หยางชุ่ยฮวาพูดกับโจวหู่ด้วยท่าทางปลอบโยน “ท่านอย่าซี้ซั้วลงมือเชียว ยายโฉดนี่แผนเยอะ ถ้าเกิดนางโยนความผิดให้ท่านรับผิดชอบจะทำอย่างไร! เรื่องตีผู้หญิงให้ข้าทำดีกว่า!”

พูดจบหยางชุ่ยฮวาก็ไม่รอให้แม่เฒ่าจางตั้งตัว กระโจนออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าวและตบแม่เฒ่าจางไปหนึ่งฉาด

ฉาดนี้หยางชุ่ยฮวาออกแรงหนัก แม่เฒ่าจางโดนตบจนหางตามีรอยเลือดเพิ่มมาอีกสองรอย!

ทว่าครั้งนี้หยางชุ่ยฮวาไม่คิดจะยืดเยื้อ นางตบแม่เฒ่าจางเสร็จก็ไปหลบอยู่หลังโจวหู่และโวยวาย “ยายโฉด ข้าจะบอกให้นะว่าแค่นี้ยังเบาไป! เจ้ารังแกน้องสาวข้าเช่นนี้สมควรโดนแล้ว!”

แม่เฒ่าจางเดือดดาลหวังจะเข้ามาโรมรันกับหยางชุ่ยฮวาอีกรอบ แต่เมื่อเห็นโจวหู่ที่กำลังพยายามข่มโทสะของตัวเอง ตาแดงก่ำพร้อมอาละวาดได้ทุกเมื่อก็ลังเลขึ้นมา

เวลานี้ไม่มีใครออกหน้าให้แม่เฒ่าจางสักคน

ถึงจางต้าเหอจะเจ้าแผนการ แต่ก็ไม่ลงไม้ลงมือกับผู้อื่นเพราะแม่เฒ่าจางโดนรังแกหรอก

ส่วนจางต้าหูในตอนนี้กำลังเป็นคนกลางผู้ลำบากใจ อีกอย่างเขาเป็นคนซื่ออยู่แล้ว ถ้าไม่โดนบีบคั้นจนเกินไป เขาก็ไม่มีทางลงมือหรอก

ผู้ใหญ่บ้านซ่งเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เจ้าดูเรื่องฉาว ๆ ของบ้านเจ้าซิ! เจ้าเป็นแม่สามีไม่รู้จักสั่งสอนเด็ก ๆ ให้ดีไม่พอ ทำไมต้องสอดเข้าไปยุ่งด้วย?”

“สหายโจวหู่ วันนี้ข้าจะผดุงความยุติธรรมให้พวกเจ้า จางเป่าเกินไม่ต้องไปศาลหรอก แต่จะปล่อยไปง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้ โบยเขายี่สิบทีเหมือนกฎของศาลเลยดีไหม?” ผู้ใหญ่บ้านซ่งกล่าวอย่างเริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้ว

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

แม่สามีลูกสะใภ้กัดกันเองแล้วค่ะ เริ่มเลอออ

เอาตามนั้นเลยค่ะ ฟาดให้หนัก ๆ ยี่สิบไม้จนนอนติดเตียงไปพักใหญ่เลย เหนื่อยใจแทนผู้ใหญ่ซ่งแล้วเหมือนกัน

ไหหม่า(海馬)