ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - บทที่ 270 แม่โจวสลบไป

บทที่ 270 แม่โจวสลบไป

แม่โจวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ทำไม? ”

“ท่านแม่ ท่านยังมองไม่ออกอีกหรือ? คนข้างนอกมาหาเรื่องท่าน ข้ากังวลว่าข้าไม่สามารถปกป้องท่านได้ ถึงเวลานั้นท่านต้องชิงลงมือก่อน! ”

แม่โจวเห็นท่าทางตกประหม่าของจางซิ่วเอ๋อ ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงเตะประตูอย่างแรงจากด้านนอก จึงพยักหน้ารับในที่สุด

“แม่โจว หญิงแพศยา ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่! เจ้าเห็นไหมว่าเจ้าทำอะไรกับหลานชายของข้า? แล้วของเสียในท้องเจ้าอีกล่ะ? หลานชายของข้าไม่มีค่าอะไรเลยหรือ? ออกมาเดี๋ยวนี้! ”

“ปัง ปัง ปัง!”

ในตอนนี้บานประตูสั่นกำลังสั่นสะเทือนรุนแรง พร้อมกับหลังคาที่เริ่มหลุดร่วงลงมาเพราะแรงมหาศาลนี้

จางซิ่วเอ๋อหรี่ตาลง นางรู้ว่าถ้าตนหลบไปคนเดียวก็คงหนีไม่พ้น!

นางจึงเปิดประตูออกทันที ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของแม่โจว!

แม่โจวรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางรู้สึกว่าจางซิ่วเอ๋อไม่ควรเปิดประตูอย่างหุนหันพลันแล่นเช่นนี้

แต่จางซิ่วเอ๋อที่ยืนอยู่หน้าประตูรู้ว่าหากตอนนี้นางไม่ยอมเปิดประตู ไม่ช้าก็เร็วมันจะต้องถูกเตะจนเปิดออก และมันก็ใช้เวลาไม่นาน ขนาดนางเตะเพียงไม่กี่ครั้งก็จะพังอยู่แล้ว

แทนที่จะทำเช่นนั้น มันคงจะดีกว่าที่จะเปิดประตูก่อนเพื่อจะได้เป็นฝ่ายได้เปรียบ!

เมื่อจางซิ่วเอ๋อเปิดประตู เงาของคนผู้หนึ่งก็พุ่งเข้ามาอย่างควบคุมไม่อยู่

จางซิ่วเอ๋อรีบถอยไปด้านหลัง นางกางมือออกปกป้องแม่โจวที่ยืนอยู่กับที่ ยื่นมือออกไป นางไม่สามารถปล่อยให้คนผู้นี้วิ่งไปหาแม่โจวได้

หากแม่โจวไม่มีลูกก็ไม่กลัวว่าจะหกล้ม แต่ในท้องของแม่โจวตอนนี้มีลูกอยู่ หากล้มขึ้นมาก็เป็นเรื่องใหญ่

คนที่เข้ามาคือแม่เฒ่าเถา แม่เฒ่าเถาไม่สามารถควบคุมแรงได้จึงล้มลงไปกองกับพื้น

หลังจากนั้นไม่นานนางก็ลุกขึ้นด้วยมือและเท้าของนาง

จางซิ่วเอ๋อจำไม่ได้ว่าเจ้าของเดิมเคยเจอแม่เฒ่าเถาหรือไม่ แต่วันนี้พอนางเห็นแม่เฒ่าเถาคนนี้ ก็ไม่ค่อยประทับใจสักเท่าไหร่

จางซิ่วเอ๋อพูดเสียงดัง “อ๊า! เกิดอะไรขึ้นกับท่าน? ทำไมพอเจอหน้ากันก็หมอบกับพื้นทำความเคารพข้าแล้วล่ะ? ”

แม่เฒ่าเถาลุกขึ้นมาก็เห็นจางซิ่วเอ๋อ คราแรกนางกวาดสายตามองจางซิ่วเอ๋ออย่างดุร้าย จากนั้นก็หันไปมองแม่โจวที่อยู่ด้านหลังจางซิ่วเอ๋อ

นางยื่นมือออกมาหมายจะจับแม่โจว

จางซิ่วเอ๋อตบหน้านาง! ฝ่ามือนี้ตบถูกใบหน้าแม่เฒ่าเถาโดยตรง

แม่เฒ่าเถาไม่เคยคิดเลยว่าจางซิ่วเอ๋อจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ คนทั้งคนมึนงงไปครู่หนึ่ง และในตอนนี้เองก็มีคนวิ่งเข้ามา

คนตระกูลเถาตะโกนก้อง “แม่โจวนางแพศยา อยู่ที่ไหน! ”

“คอยดูสิว่าข้าจะฆ่านังแพศยาคนนี้ให้ตาย!”

หลังจากนั้นเอง แม่โจวก็ล้มลงไปกองกับพื้น

แม่เฒ่าเถาเพิ่งถูกจางซิ่วเอ๋อตบจนตาลาย จึงจำไม่ได้ว่าเมื่อครู่นางผลักแม่โจวไปหรือไม่

ครั้นตอนนี้เห็นแม่โจวล้มลงไปก็เกิดตกใจขึ้นมาเช่นกัน

จุดที่แม่โจวล้มลงอยู่ตรงตำแหน่งของเตียงพอดี ดังนั้นถึงแม้ว่านางจะล้มลงไปตรง ๆ แต่คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน

โดยเฉพาะการที่แม่โจวที่ล้มลงไปเองได้จะต้องควบคุมแรงให้ดี หากทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้ เช่นนั้นแม่โจวคงโง่งมไปแล้ว

แต่ต่อหน้าคนนอก ก็ไม่มีใครรู้ถึงสถานการณ์ภายในเหล่านี้ พวกเขาเห็นเพียงแม่โจวล้มลงไปเช่นนี้ จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็ปิดสนิท ไม่พูดไม่จา

จางซิ่วเอ๋อกอดแม่โจวและร้องไห้เสียงดัง “ใครก็ได้ ช่วยด้วย! ดูซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ข้า! ”

วันนี้แม่เฒ่าเถาคิดจะมาก่อเรื่องแต่ก็ไม่ได้คิดจะก่อเรื่องถึงขนาดนี้ แน่นอนว่าหากสามารถฆ่าลูกในท้องแม่โจวได้ แม่เฒ่าเถาก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ในหมู่บ้านนี้มีทารกที่ตายก่อนคลอดอยู่มากมาย

หากต้องตายจริงก็ปล่อยให้ตายไป

แต่แม่เฒ่าเถาไม่อยากเอาชีวิตแม่โจวไป

ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะเป็นเรื่องใหญ่

ทันใดนั้นแม่เฒ่าเถาก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย นางไม่สนใจเรื่องที่โดนจางซิ่วเอ๋อตบหน้า แต่ชะโงกหน้าเข้าไปหาแม่โจว “ให้ข้าดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำไมนางถึงล้มลงไปได้? มันต้องเสแสร้งแน่ ๆ!”

พูดจบแม่เฒ่าเถาก็ยื่นมือออกไป จางซิ่วเอ๋อไหนเลยจะปล่อยให้แม่เฒ่าเถาทำได้?

จางซิ่วเอ๋อตาไวมือไว ตบมือแม่เฒ่าเถาหนึ่งที จากนั้นก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกและโกรธเคือง “ท่านยังจะทำอะไรอีก? แม่ข้าเป็นแบบนี้แล้ว! ท่านต้องการทำอะไรอีก! ข้าจะบอกอะไรให้นะ ถ้าวันนี้แม่ข้าเป็นอะไรไป ท่านก็เป็นแค่ฆาตกร! ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป! ”

“ใครก็ได้! ช่วยด้วย! มีคนโดนฆ่าตาย!” จางซิ่วเอ๋อตะโกนเสียงดัง

เสียงตะโกนนั้นดังมาก อีกทั้งเสียงของจางซิ่วเอ๋อยังแหบแห้งไปหลายส่วน พอบวกกับความตั้งใจของนาง จึงทำให้เสียงของจางซิ่วเอ๋อฟังดูสิ้นหวังและหัวใจสลาย

จางต้าหูกำลังกลับมาจากไร่ ครั้นเห็นผู้คนมากมายในลานบ้านก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของจางซิ่วเอ๋อ

“แม่ข้า! ทำไมท่านถึงต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนี้! กว่าจะตั้งครรภ์เด็กคนนี้ได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ ตอนนี้เด็กคนนี้ยังไม่คลอดเลย ท่านก็จะจากไปแล้วหรือ?”

“ท่านแม่ ท่านแม่ของข้าช่างลำบากยิ่งนัก! ถ้าท่านไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จริง ๆ ข้าจะไม่ปล่อยคนที่ทำร้ายท่านไป! เริ่มจากจางเป่าเกินนั่นก่อนเลย! ข้าจะส่งพวกเขาเข้าตะแลงแกงไปทีละคน! ข้าจะทำให้พวกเขาต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำกับท่าน! ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จางซิ่วเอ๋อก็มองไปที่บรรดาคนตระกูลเถาด้วยดวงตาแดงก่ำและพูดอย่างเย็นชา “พวกเจ้าก็ด้วย! พวกเจ้าทุกคนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด! ข้าจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว! เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะส่งคนพวกนี้เข้าคุก! ”

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ถ้าเกิดมีคนตายขึ้นมาจริง ๆ แล้วจะเอาชีวิตรอดไปได้อย่างไร?

พวกเขาเข้ามาช้าจึงดูไม่ออกว่าแม่เฒ่าเถาได้ลงมือจริงหรือไม่ ตอนนี้ยังคิดว่าที่แม่โจวเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่เฒ่าเถาลงมือรุนแรงเกินไป

แต่แม่เฒ่าเถาก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน!

แม่เฒ่าเถาอดพึมพำในใจตัวเองไม่ได้ หรือว่าแม่โจวจะเป็นกระดาษ? ดูเหมือนว่านางแตะต้องแม่โจวจริง! และไม่แน่ใจว่าตนผลักแม่โจวหรือไม่ หรือเป็นเพราะมึนงงจากแรงตบของจางซิ่วเอ๋อ

แต่ในเวลานี้แม่เฒ่าเถาก็รู้สึกไม่ดีจริง ๆ เมื่อเห็นท่าทางเศร้าโศกของจางซิ่วเอ๋อ แม่เฒ่าเถาก็รู้สึกว่าอาจจะเกิดเรื่องขึ้นกับแม่โจวจริง ๆ

สีหน้าของจางซิ่วเอ๋อดูสมจริงมาก!

แม่เถาเดินออกมาจากด้านหลัง แล้วพูดกับแม่เฒ่าเถาว่า “ท่านแม่ หลีกทางให้ข้ามาดูหน่อย! แม้นังแม่โจวจะเป็นคนสงบเสงี่ยมแต่นางก็เป็นคนเลือดเย็น! ข้าคิดว่านางกำลังเสแสร้งแกล้งทำ จงใจทำเช่นนี้กับพวกเรา! ”

“ใช่! นางต้องแสร้งทำแน่ ๆ! “เถาซานเหนียงก็ตอบเช่นกัน

เถาซานเหนียงเป็นสตรีร่างผอมบางอ่อนแอ ถึงยามนี้ปากนางจะพูดเช่นนี้ แต่ในใจกลับเต้นรัวเหมือนกลองเพล ภาวนาขออย่าให้แม่โจวตายจริง ๆ

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

สอนมารยาให้แม่เยอะ ๆ นะซิ่วเอ๋อ บางทีเผชิญกับคนแบบนี้มันก็ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมกันบ้าง

ไหหม่า(海馬)