ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - บทที่ 316 ปลอดภัย
ตอนที่ 316 ปลอดภัย
จางซิ่วเอ๋อรับรู้ได้ว่าเนี่ยหย่วนเฉียวกำลังขุ่นเคือง แม้เขาจะไม่ได้กล่าวคำใด แต่นางก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุที่แผ่ออกจากกายของเนี่ยหย่วนเฉียว
เมื่อเห็นว่าเนี่ยหย่วนเฉียวไม่ได้พูดอะไรต่อ จางซิ่วเอ๋อจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำ “หากเจ้าโกรธที่ข้าเข้าใจจุดประสงค์การมาที่นี่ของเจ้าผิด ข้าต้องขออภัยด้วย”
จางซิ่วเอ๋อทราบดีว่านางเป็นคนจิตใจต่ำช้าด่วนตัดสินคนอื่นมากเกินไป มีหรือคนเช่นหนิงอันจะมาใช้บริการนางโลม? หนิงอันมาช่วยนางแท้ ๆ ถึงกระนั้นนางกลับเข้าใจหนิงอันผิดอย่างไม่สมควร
เนี่ยหย่วนเฉียวจับจ้องมาที่จางซิ่วเอ๋อพร้อมกล่าวตอบ “ข้าไม่ได้โกรธเจ้า เพียงแต่ข้าคิดว่าคนเหล่านั้นสมควรตาย!”
จางซิ่วเอ๋อชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะได้สติกลับคืน เนี่ยหย่วนเฉียวคงกล่าวถึงบุคคลที่ลักพาตัว รวมถึงบุคคลที่ทำการค้าประเวณี
รอยยิ้มหนึ่งผุดขึ้นบนใบหน้าของจางซิ่วเอ๋อ “คนที่ถูกลักพาตัวคือข้า เหตุใดเจ้าถึงต้องโกรธแค้นยิ่งกว่าข้าด้วย?”
จางซิ่วเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน แต่เนี่ยหย่วนเฉียวกลับกล่าวเคร่งขรึม “ข้าเป็นห่วงเจ้า”
เมื่อได้ฟังถ้อยคำ จางซิ่วเอ๋อถึงกับชะงักงัน นางเงยหน้าขึ้นพร้อมเหลือบมองเนี่ยหย่วนเฉียวก่อนจะกล่าวคำเบา “ขอบคุณ”
จิตใจผู้คนล้วนประกอบด้วยเลือดเนื้อ การที่เนี่ยหย่วนเฉียวห่วงหาอาทรจางซิ่วเอ๋อเช่นนี้ จางซิ่วเอ๋อจึงอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว
เป็นเพราะเนี่ยหย่วนเฉียวแสดงความจริงใจออกมา มันจึงทำให้หัวใจของจางซิ่วเอ๋อหนักอึ้ง นางพยายามจะปรับอารมณ์ให้มั่นคง ไม่ปล่อยใจให้หลงใหลไปกับถ้อยคำนั้น
เนี่ยหย่วนเฉียวมองจางซิ่วเอ๋อก่อนจะกล่าวต่อ “พวกมันยังไม่ลดการคุ้มกัน อีกสักครู่ข้าจะพาเจ้าออกไป”
เนี่ยหย่วนเฉียวไม่ใช่คนบ้าระห่ำ การจะพาจางซิ่วเอ๋อออกไปภายใต้สายตาที่เข้มงวดเหล่านั้นต้องระมัดระวังยิ่ง หากเป็นตัวเขาเองแล้ว เขาไม่คิดเกรงกลัวสิ่งใด แต่ตอนนี้จางซิ่วเอ๋ออยู่ที่นี่ เช่นนี้เนี่ยหย่วนเฉียวจึงต้องระมัดระวังยิ่งขึ้น
จางซิ่วเอ๋อพยักหน้ารับพร้อมกล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณเจ้าแล้ว หากไม่ได้เจ้าช่วยเหลือ ข้าก็ไม่รู้เลยว่าต้องทำสิ่งใด”
เนี่ยหย่วนเฉียวมองจางซิ่วเอ๋อพร้อมกล่าวกระซิบ “เจ้าคงจะเหนื่อยไม่น้อย อย่างนั้นเจ้าพักก่อนเถิด ข้าจะปกป้องเจ้าเอง จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเด็ดขาด”
หลังจากกล่าวจบ เนี่ยหย่วนเฉียวก็เดินออกไปเพื่อเฝ้าระวังให้กับจางซิ่วเอ๋อ
หัวใจของจางซิ่วเอ๋อพลันอบอุ่น แม้ตอนนี้นางต้องอยู่ในห้องกับบุรุษ แต่จางซิ่วเอ๋อกลับรู้สึกมั่นคงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ก่อนหน้านี้ เนี่ยหย่วนเฉียวยังไม่ได้พูดอะไร จางซิ่วเอ๋อก็ยังไม่รู้สึกเหนื่อย แต่หลังจากเนี่ยหย่วนเฉียวพูดกล่าว จางซิ่วเอ๋อจึงรู้สึกว่าเมื่อนางผ่อนคลายลง ความเหนื่อยล้าจึงเริ่มปรากฎ
จางซิ่วเอ๋อเอนตัวลงบนเตียงพร้อมหลับตาลง
เมื่อจางซิ่วเอ๋อลืมตาขึ้น นางก็พบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในห้องเดิมอีกต่อไป
แต่กำลังอยู่บนถนน
ตอนนี้นางถูกเนี่ยหย่วนเฉียวอุ้มอยู่ และกำลังเดินทางกลับไปที่หมู่บ้านชิงสือ
จางซิ่วเอ๋อกะพริบตาพร้อมกัดริมฝีปากจนรู้สึกว่าเจ็บปวด ตอนนี้เองที่นางตระหนักได้ว่าทุกสิ่งเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน
เนี่ยหย่วนเฉียวพานางออกมาในขณะที่นางหลับ!
“เจ้าตื่นแล้วหรือ?” เนี่ยหย่วนเฉียวกล่าวคำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
จางซิ่วเอ๋อพยักหน้ารับพร้อมกล่าวตอบ “ขณะที่พาข้าออกมา เกิดอะไรขึ้นบ้างหรือไม่?”
เนี่ยหย่วนเฉียวกะพริบตาก่อนจะตอบกลับ “ไม่มีปัญหาใด”
หัวใจของจางซิ่วเอ๋อถึงกับเต้นแรง “เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?”
เนี่ยหย่วนเฉียวพยักหน้ารับ “ไม่มีปัญหาใด แต่ว่า… พวกมันจะพบเจอปัญหาในไม่ช้า”
จางซิ่วเอ๋อมองเนี่ยหย่วนเฉียวอย่างไม่เข้าใจ แต่เนี่ยหย่วนเฉียวก็ไม่ได้กล่าวคำใดต่อ
กระทั่งตอนนี้จางซิ่วเอ๋อจึงตระหนักได้ว่าตนอยู่ในอ้อมแขนของเนี่ยหย่วนเฉียว นางรีบกล่าวออกอย่างรวดเร็ว “ให้ข้าลงเถิด ข้าสามารถเดินด้วยตนเองได้”
แววตาของเนี่ยหย่วนเฉียวพลันแปรเปลี่ยนเป็นลุ่มลึก “เจ้าจะเดินบนถนนทั้งที่สวมเสื้อผ้าเช่นนี้อย่างนั้นหรือ?”
ร่างกายของจางซิ่วเอ๋อถูกห่อไว้ด้วยเสื้อคลุมของเนี่ยหย่วนเฉียว หากจางซิ่วเอ๋อลงไปเดินบนถนนด้วยตนเอง นางคงต้องเปิดเผยต้นขาของตนให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาผู้อื่นแน่นอน
จางซิ่วเอ๋อมองไปรอบ ๆ ก่อนจะตอบกลับ “ท้องฟ้ามืดเช่นนี้ ย่อมไม่มีผู้ใดมองเห็น”
“เจ้าเดินช้าเกินไป” เนี่ยหย่วนเฉียวกล่าวคำเด็ดขาด
จางซิ่วเอ๋อ “…”
หรือว่าเนี่ยหย่วนเฉียวไม่ต้องการจะวางนางลง?
แต่นางคงคิดไปเอง! ผู้ใดจะอยากเป็นกรรมกรแบกหามด้วยความเต็มใจกันเล่า?
“หนิงอัน เจ้าไม่คิดปล่อยข้าลงจริงหรือ?” จางซิ่วเอ๋ออดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง แม้นางจะไม่ใช่สตรีในยุคโบราณ แต่นางก็มีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม คราวนี้นางเพียงถูกลักพาตัวไปเท่านั้น ไม่ได้พิการ ยังมีแขนขาอยู่ครบ แต่ต้องถูกผู้อื่นโอบอุ้มไว้เช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า
เนี่ยหย่วนเฉียวมองลึกเข้าไปในดวงตาของจางซิ่วเอ๋อพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “อยู่เงียบ ๆ!”
สองคำนี้เป็นคำตัดสินเด็ดขาด
จางซิ่วเอ๋อเงียบปากในทันใด นางเข้าใจแล้วว่าไม่ว่าจะกล่าวคำใดเนี่ยหย่วนเฉียวก็ไม่คิดจะวางนางลง เช่นนี้จึงมีแต่ต้องยอมสงบแต่โดยดี
จางซิ่วเอ๋อเงียบไปอย่างช่วยไม่ได้ นางเพียงเงยหน้าขึ้นมองเนี่ยหย่วนเฉียวเท่านั้น
ในความมืด แววตาของเขาเป็นประกายราวน้ำลึก ดังเสือเลี่ยเป้า*ที่อยู่ในความมืด ฝีเท้ารวดเร็วราวลมกรดกำลังพานางกลับสู่หมู่บ้าน
*เสือชีตาห์
เนี่ยหย่วนเฉียวเคลื่อนไหวได้รวดเร็วยิ่ง ไม่นานนักจางซิ่วเอ๋อก็มาถึงบ้าน
ภายในบ้านเวลานี้มีเพียงแสงเทียนสลัวราง เมื่อเนี่ยหย่วนเฉียวอุ้มจางซิ่วเอ๋อเข้ามา จางชุนเถาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถึงกับร่ำไห้จนน้ำตาอาบสองแก้ม
“ท่านพี่สาว… ท่านพี่…” จางชุนเถาร้องไห้พร้อมร้องเรียกจางซิ่วเอ๋อ
จางซิ่วเอ๋อเห็นเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด “ชุนเถา ไม่ต้องกังวลแล้ว ข้าก็กลับมาแล้วมิใช่หรือ?”
เมื่อจางชุนเถาได้ยินถ้อยคำของจางซิ่วเอ๋อ นางก็ฟื้นคืนสติกลับมา
“ท่านพี่!” น้ำเสียงของจางชุนเถาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เนี่ยหย่วนเฉียววางจางซิ่วเอ๋อลงบนเตียง
จางซิ่วเอ๋อกำลังจะกล่าวขอบคุณเนี่ยหย่วนเฉียว แต่เนี่ยหย่วนเฉียวกลับยกมือขึ้นห้าม พร้อมเดินจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้นางกล่าวคำใด
จางซิ่วเอ๋อร้องเรียกเนี่ยหย่วนเฉียวอย่างรวดเร็ว “หนิงอัน!”
ฝีเท้าของเนี่ยหย่วนเฉียวชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ “พักผ่อนเถิด”
“ข้า…” ก่อนที่จางซิ่วเอ๋อจะทันได้กล่าวคำใด เนี่ยหย่วนเฉียวออกจากบ้านไปแล้ว
จากนั้นจางซิ่วเอ๋อจึงได้ยินเสียงบางอย่าง เป็นเสียงกระโดดออกไปจากรั้วบ้าน
เนี่ยหย่วนเฉียวออกไปจากบ้านผีสิงในทันใด!
“ท่านพี่?”
“ท่านพี่?”
“ท่านพี่!” จางชุนเถาร้องเรียกพี่สาวของตนกว่าสามครั้งจึงจะดึงสติของจางซิ่วเอ๋อกลับมาได้
เป็นเช่นนั้น จางซิ่วเอ๋อกำลังคิดถึงเรื่องราวของเนี่ยหย่วนเฉียว เหตุใดหลังจากเนี่ยหย่วนเฉียวมาส่งนางเสร็จสิ้นแล้วจึงรีบจากไปนัก? ความคิดยุ่งเหยิงพลันเกิดขึ้นในจิตใจอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ นางก็นึกถึงใบหน้าของเนี่ยหย่วนเฉียวที่เข้ามาช่วยเหลือตนเอาไว้
ในช่วงเวลาสั้น ๆ เนี่ยหย่วนเฉียวก็เข้ามาอยู่ในหัวใจของจางซิ่วเอ๋อเสียแล้ว
หากไม่ใช่เพราะเสียงตะโกนเรียกของจางชุนเถา จางซิ่วเอ๋อคงจะคิดอยู่อย่างนั้นอีกเนิ่นนาน
“ชุนเถาหยุดร้องไห้เถิด ไม่ต้องกังวลใดแล้ว พี่สาวของเจ้าไม่เป็นไรแล้ว” จางซิ่วเอ๋อกล่าวปลอบขณะที่พยายามถอดเสื้อคลุมของเนี่ยหย่วนเฉียวออก
YOU MAY ALSO LIKE
