ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - บทที่ 354 ไม่หนักแน่น - novel-lucky

ตอนที่ 354 ไม่หนักแน่น

จางต้าหูได้ฟังก็เงียบไป เขาลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “เหมยจื่อ ลำบากเจ้าแล้ว”

แม่โจวมองจางต้าหู ทันใดนั้นก็ถามเสียงดุดัน “จางต้าหู! ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านมีหัวใจบ้างหรือไม่! ใครดีกับท่าน! ใครไม่ดีกับท่าน ท่านดูไม่ออกเลยหรือ?”

จางต้าหูฟังจบก็ชะงักงันอยู่ที่เดิม พักใหญ่ถึงได้ไปทำงานต่อโดยไม่พูดอะไร

หลังจากทั้งสองทำทุกอย่างเสร็จแล้วและลากสังขารอันเหนื่อยล้ากลับไป คนตระกูลจางก็กำลังกินข้าวกันอยู่

ในลานบ้านมีมันฝรั่งตุ๋นเนื้อวางอยู่ แค่ได้กลิ่นก็ชวนให้อยากอาหารแล้ว

จางต้าหูเดินเข้าไป แม่เฒ่าจางจึงแค่นเสียงเย็น “เหลือกับข้าวให้พวกเจ้าแล้วในครัว”

จางต้าหูและแม่โจวจึงเดินเข้าไปในห้องครัว แต่พอเดินเข้าไปในห้องครัว จางต้าหูก็ใจเสียไปกว่าครึ่ง

แม่เฒ่าจางรู้สึกว่าตัวเองโดนรังแกมาจากข้างนอก ต้องเสียหน้าเพราะแม่โจวและจางต้าหู เวลานี้จึงไม่อาจทนอยู่เฉยได้ นี่ไงเล่า นางคิดว่าจะให้ทั้งคู่ได้เห็นดี

กับข้าวในห้องครัวก็เป็นฝีมือของนาง

ในห้องครัวมีแค่ข้าวต้มสองถ้วย และดูก็รู้ว่าเป็นของเหลือจากมื้อที่แล้ว นอกจากข้าวต้มแล้วยังมีหมั่นโถวสองสามชิ้น บวกกับต้นหอมอีกนิดหน่อย

ไม่ต้องพูดถึงที่กับข้าวตรงนี้ต่างชั้นกับกับข้าวบนโต๊ะข้างนอกมาก แค่ปริมาณข้าวก็ไม่พอให้คนสองคนอิ่ม

จางต้าหูในตอนนี้อดนึกถึงซาลาเปาเนื้อที่จางซิ่วเอ๋อเอามาให้ก่อนหน้านี้ไม่ได้

ใครกันแน่ที่ดีกับเขา ต่อให้เขาไม่อยากยอมรับ ก็รู้ตัวบ้างแล้ว

จางต้าหูและแม่โจวกินไปไม่กี่คำ ของพวกนี้ก็หมด

เมื่อทั้งสองคนเข้ามาในห้อง ก็เห็นจางซานหยาวางตะกร้าใบหนึ่งไว้บนโต๊ะ

แม่โจวเลิกผ้าออกก็เห็นว่าเป็นแผ่นแป้งยัดไส้หลายชิ้น

ข้างนอกถูกทอดจนเป็นสีเหลืองทอง พอแบะออก ข้างในเป็นไส้หมูผสมผักกาดขาว

เมื่อตอนเที่ยงจางซิ่วเอ๋อทำไส้เกี๊ยวเยอะไปหน่อย ตอนกลางคืนจึงทอดเป็นแผ่นแป้ง ในสายตาจางซิ่วเอ๋อ นี่เป็นวิธีที่ไม่ทำให้เสียอาหารไปเปล่า ๆ แต่จางต้าหูกลับตะลึง

นี่แผ่นแป้งทอดเลยนะ เป็นของกินชั้นเยี่ยมที่แพงระยับ จางซิ่วเอ๋อกลับเอามาให้เยอะขนาดนี้

อย่าว่าแต่แผ่นแป้งทอดเลย ต่อให้เป็นแค่แผ่นแป้งขาวธรรมดา พวกเขาก็ไม่มีทางได้กินที่บ้านตระกูลจางหรอก

การทอดแผ่นแป้งเปลืองน้ำมันยิ่งกว่านึ่งซาลาเปาอีก เพราะฉะนั้นต่อให้บ้านไหนนึ่งซาลาเปากินเป็นครั้งคราวบ้าง ก็ไม่ทอดแผ่นแป้งกินกันง่าย ๆ หรอก

จางต้าหูหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นและกัดอย่างทนไม่ไหว

ข้างนอกกรอบนิดหน่อย ส่วนข้างในเป็นไส้หมูสับหอมฉุย

จางซานหยามองไปทางหน้าต่าง นางกลัวว่าจะมีคนได้ยินจึงพูดเสียงเบา “พี่ใหญ่บอกว่าพวกท่านทำงานมาทั้งวัน กลัวว่าพวกท่านกลับมาแล้วจะกินไม่อิ่ม จึงให้ข้าเอาของพวกนี้กลับมา……”

“ครั้งนี้เอามาเยอะ เอามาเผื่อพ่อด้วย” จางซานหยาพูดเสร็จก็ล้วงไข่ออกมาจากกระเป๋าตัวเองอีกสองฟอง

“พี่รองเอาไข่ไก่มาให้พวกท่านอีกสองฟอง ให้พวกท่านเก็บไว้กินพรุ่งนี้เช้า จะได้มีแรงทำงาน” จางซานยาเอ่ยขึ้นอีก

เมื่อครู่นี้พวกเขาโดนแม่เฒ่าจางรังแกมา พอตอนนี้ได้เห็นของพวกนี้ แม่โจวก็ตาแดงขึ้นมาทันที

จางต้าหูกินแผ่นแป้งทอด ตามองไข่ไก่ เขาเองก็ชักรู้สึกละอายใจ

ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นเสียงอุดอู้ “เหมยจื่อ เจ้าอย่าร้องไห้เลย หลังจากนี้ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าต้องลำบากแล้ว”

แม่โจวถลึงตาใส่จางต้าหู “ท่านแค่พูดจะมีประโยชน์อะไร? ถ้าท่านมีปัญญาจริง ๆ ก็แยกบ้านเสียเถิด!”

จางต้าหูได้ยินคำว่าแยกบ้านก็ลังเลขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้าให้ข้าได้ไตร่ตรองก่อนนะ ให้ข้าไตร่ตรองก่อน”

ใช่แล้ว จางต้าหูในตอนนี้ไม่ได้หนักแน่นเหมือนก่อนแล้วว่าไม่มีทางแยกบ้าน

แต่ละเรื่องแต่ละราวที่เกิดขึ้น ต่อให้เป็นจางต้าหูก็ต้องมีรู้สึกรู้สาบ้าง เขาทรมานใจยิ่งนัก

ก่อนหน้านี้จางต้าหูคิดแต่ว่าแม่เฒ่าจางเป็นคนดี แต่มาตอนนี้เขาเริ่มมีความสับสนในใจแล้ว ทั้งคิดวกวนและลังเล เขาเองก็ต้องพิจารณาแล้วว่าแม่เฒ่าจางดีกับเขาหรือไม่

เขายังต้องกตัญญูอยู่หรือไม่?

เขาในตอนนี้สั่นคลอนแล้ว

จางต้าหูแบบนี้ช่างดูน่ารังเกียจนัก

แต่ถึงอย่างไรก็ดีกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อยแล้ว

แม่โจวไม่บีบคั้นจางต้าหู เพียงแต่เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ต้าหู ข้าไม่สนว่าท่านจะมองมารดาของท่านอย่างไร แต่คนเรามีหัวใจกันทั้งนั้น ซิ่วเอ๋อดีกับพวกเราท่านคงรู้อยู่ใช่ไหม หลังจากนี้ท่านห้ามรวมหัวกับคนอื่นรังแกซิ่วเอ๋อแล้วนะ”

จางต้าหูพูดเสียงแหบแห้ง “ข้ารู้แล้ว”

“ท่านอย่าคิดไปนะว่าซิ่วเอ๋อสมควรต้องกตัญญูเจ้า พวกท่านรังเกียจที่ซิ่วเอ๋อเป็นสตรีมาตลอด เด็กผู้หญิงไม่มีหน้าที่กตัญญูเราหรอกนะ ซิ่วเอ๋อดีกับเรา เราต้องรู้สำนึก” แม่โจวกลัวว่าจางต้าหูจะคิดว่าทุกอย่างนี้เป็นเรื่องสมควร จึงอดเตือนไม่ได้

จางต้าหูพยักหน้าอีก แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ยอมพูดอะไร

เห็นท่าทางแบบนี้ของจางซิ่วเอ๋อแล้ว แม่โจวก็ถอนหายใจและกินแผ่นแป้ง

คนอย่างจางต้าหู พูดแค่ครั้งเดียวไม่ได้ผลอะไรหรอก ต้องค่อยเป็นค่อยไป

แต่ถึงแม่โจวจะคิดแบบนี้ ทว่าก็ยังผิดหวังในตัวจางต้าหูอยู่ดี

จางซานหยาหันไปมองและเอ่ยปาก “พวกท่านเอาแผ่นแป้งออกหน่อย ข้าจะไปคืนตะกร้าให้พี่สาวข้า”

แม่โจวและจางต้าหูพยักหน้า และหยิบแผ่นแป้งออกมา

ส่วนจางซานหยาหยิบตะกร้าเดินออกไปข้างนอก

ขณะนั้นคนตระกูลจางกำลังกินข้าวกันอยู่ พอเห็นจางซานยาออกมา ทุกคนก็มองไปที่ตะกร้าของจางซานยา

จางอวี่หมินแค่นเสียงเย็น “ท่านแม่ เห็นหรือยัง ไม่แน่ว่าพวกเขาแอบกินอะไรกันเองในห้องอีก”

“จางซานหยา ดึกดื่นแบบนี้เจ้าจะไปไหน ไม่ทำงานที่บ้านรึ” จางอวี่หมินพูดเสียงดัง

จางซานหยาทำเป็นไม่ได้ยินและกระโดดโลดเต้นออกไป

จางซานหยาไม่ได้ตั้งใจหยิบตะกร้าออกมายั่วโมโหจางอวี่หมินหรอก นางอยากไปหาจางซิ่วเอ๋อจริง ๆ

พี่ใหญ่ตกลงกับนางแล้วว่ากลางคืนจะย่างข้าวยาคูกินด้วยกัน

จางซิ่วเอ๋อในตอนนี้กองหญ้าแห้งไว้ในลานบ้านแล้วจำนวนหนึ่ง

พอเห็นจางซานหยาเข้ามา จางซิ่วเอ๋อก็จุดหญ้าแห้ง

นางโยนรวงข้าวสาลีเขียวลงไปบนนั้นจนหมด

ที่ลานบ้านเกิดสุ้มเสียงดังขนาดนี้ ไม่มีทางที่เนี่ยหย่วนเฉียวและเถี่ยเสวียนจะไม่รู้ตัว

เนี่ยหย่วนเฉียวมองจางซิ่วเอ๋อที่ใช้กิ่งไม้เขี่ยกองไฟไปมาแล้วอดพูดไม่ได้ “ระวังด้วย อย่าให้ไฟไปโดนเสื้อ”

“ข้าไม่ได้โง่ขนาดนั้น” จางซิ่วเอ๋อพูดโดยไม่คิดอะไร

แต่เพิ่งจะสิ้นเสียงจางซิ่วเอ๋อ ก็มีลมสายหนึ่งพัดมา เปลวไฟกระเด็นไปที่ชายกระโปรงของจางซิ่วเอ๋อ

ชั่วขณะหนึ่งที่จางซิ่วเอ๋อตกใจแทบบ้า คิดเพียงว่าคนเราอย่าได้โอหังให้มากนัก วันหนึ่งกรรมจะตามสนอง

ในขณะที่จางซิ่วเอ๋อจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ เนี่ยหย่วนเฉียวก็ได้พุ่งเข้ามาแล้ว

เกิดเสียงดังแคว่กเสียงหนึ่ง…..

กระโปรงของจางซิ่วเอ๋อฉีกขาดจากตรงกลาง

อากาศยังอบอ้าวอยู่มาก จางซิ่วเอ๋อจึงไม่ได้ใส่กางเกงชั้นในแบบหนา กางเกงชั้นในของนางจึงยาวเพียงต้นขา กระโปรงตัวนี้โดนเนี่ยหย่วนเฉียวฉีกขาดตั้งแต่เข่าลงไป

เมื่อเป็นเช่นนี้ ต้นขาของจางซิ่วเอ๋อจึงเผยให้เห็นในครรลองสายตา

……………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

สามีเปลี่ยนไปบ้างก็ยังดี ดีกว่าไม่เปลี่ยนไปเลย ถ้าเป็นอย่างหลังนี่แม่โจวจะกระโดดน้ำตายแล้วนะ

ซวยละคุณชายเนี่ย จะโดนซิ่วเอ๋อตบไหม

ไหหม่า(海馬)