ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - บทที่ 377 ขาพิการไร้ประโยชน์
ตอนที่ 377 ขาพิการไร้ประโยชน์
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องน่าอับอายที่แม่โจวกล่าวออกมาเช่นนี้ ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่แม่โจววางแผนเยี่ยงนี้
การที่แม่โจวออกมาพูดในทำนองนี้ จุดประสงค์ก็เพื่อให้จางต้าเหอกับแม่เถาออกมายับยั้งพฤติกรรมเหลวไหลของแม่เฒ่าจาง
ก่อนหน้านี้แม่โจวเคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อนหรือไม่เล่า? นางไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยอมรับ อย่าว่าแต่จะดื้อรั้นเลย
ทว่าตอนนี้นางเห็นบุตรสาวของตนกับแม่เฒ่าจางกำลังเผชิญหน้ากัน สัญชาตญาณของความเป็นแม่จึงทําให้แม่โจวก้าวออกมา
ด้วยถ้อยคำดังกล่าว แม่โจวก็ไม่แน่ใจว่าจะทำให้แม่เถาออกมาได้หรือไม่ นางไม่มั่นใจเลยแม้แต่น้อย
จางซิ่วเอ๋อประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นแม่โจวเป็นเช่นนี้ แม่โจวที่อยู่ตรงหน้าทำให้นางรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
แม่เฒ่าจางมองแม่เถาอย่างไม่พอใจ “นี่หาใช่เรื่องของเจ้า!”
จางต้าเหอก็เดินออกมาจากห้องเช่นกัน “ท่านแม่ ท่านยังรู้สึกขายหน้าไม่พออีกหรือ? การเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับซิ่วเอ๋อก็ทําให้ตระกูลจางของเราเสียหน้ามากพอแล้ว หากท่านยังก่อเรื่องขึ้นอีก คนในตระกูลเราคงต้องถูกผู้คนรุมประชาทัณฑ์แล้ว!”
จางซิ่วเอ๋อขมวดคิ้ว น้ำเสียงดูแคลนของจางต้าเหอทำให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก
นางอยากจะตอกกลับไปสักประโยค
แต่ก็คิดได้ว่าในเวลานี้ไม่ควรนำตัวเองเข้าไปยุ่งจะดีกว่า หากสามารถทำให้แม่เฒ่าจางกับจางต้าเหอเผชิญหน้ากันได้ เช่นนั้นให้ตัวเองอดทนอีกสักหน่อยเสียจะเป็นไร
แม่เฒ่าจางเริ่มไม่พอใจ “เจ้ากำลังพูดอะไร? หรือว่าพวกเราจะปล่อยให้คนแซ่เมิ่งผู้นี้หลับนอนกับนังเด็กเวรนี่?”
“หากอย่างนั้นท่านพูดมาเถิดว่า สร้างปัญหาเช่นนี้ขึ้นจะมีประโยชน์อันใด? ไม่มีอะไรมากไปกว่าการทําให้เราขายหน้ามากขึ้น!” จางต้าเหอกล่าวอย่างไม่พอใจ
“เจ้ารีบพยุงท่านแม่เข้าไปในห้องเถิด ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” จางต้าเหอส่งสายตาให้แม่เถา
แม่เถารีบเดินขึ้นไปคว้าแขนแม่เฒ่าจางและดึงแม่เฒ่าจางเข้าไปในห้อง “ท่านแม่ ข้ากำลังจะคุยเรื่องแต่งงานของอวี่หมิน นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากท่านเห็นพวกเขาแล้วขัดตา เช่นนั้นก็รอสักครู่เถิด หลังจากนี้ทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม”
เดิมทีแม่เฒ่าจางยังไม่รู้สึกยินดีนัก แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกสมเหตุสมผลอยู่บ้าง
นางแอบเสียดายอยู่ในใจ น่าเสียดายที่เงินก้อนนี้ที่ไม่สามารถใช้เป็นสินเดิมสำหรับอวี่หมินได้แล้ว
อย่างไรเสียเงินก็ยังคงอยู่ในกระเป๋าของตน ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ตาม
เมื่อคิดได้เช่นนี้ แม่เฒ่าจางก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะทำตามความปรารถนาของแม่เถา ด้วยการเดินเข้าไปในห้อง
จางอวี่หมินมองภาพตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
สายตาของนางจับจ้องไปยังท่านหมอเมิ่ง ท่านหมอเมิ่งมีนิสัยสุภาพ รอยยิ้มอ่อนโยน ในสิบลี้แปดหมู่บ้านเป็นที่รู้กันถึงชื่อเสียงในด้านอารมณ์ดี ทักษะทางการแพทย์ก็ยอดเยี่ยมเฉียบแหลม
เหตุใดคนเช่นนี้ถึงตามืดบอดมามองนังเด็กแพศยาเช่นจางซิ่วเอ๋อ?
หากจางซิ่วเอ๋อได้อยู่กับท่านหมอเมิ่งจริง ๆ เช่นนั้นในอนาคตพวกเขาจะมีชีวิตที่ดีใช่หรือไม่?
เมื่อคิดเช่นนี้ จางอวี่หมินก็กล่าวคำพูดไม่น่าฟังขึ้น “ท่านหมอเมิ่ง ข้าแนะนำให้ท่านล้างตาให้สะอาด จางซิ่วเอ๋อไม่รู้ว่านางถูกบุรุษย่ำยีมากี่คนแล้ว ถึงเวลานั้นอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลือดเนื้อเชื้อไขในท้องของนางเป็นลูกผู้ใด!”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ จางอวี่หมินก็สะบัดแขนแล้วเดินเข้าไปในห้อง
หากไม่ใช่เพราะหมอเมิ่งอยู่ที่นี่ในตอนนี้ จางซิ่วเอ๋อคงไม่อายที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จางซิ่วเอ๋ออยากจะเข้าไปข่วนจางอวี่หมินสักสองรอบจริง ๆ
แค่เพียงเพราะคำพูดเช่นนี้ จางซิ่วเอ๋อจึงไม่อยากกล่าวถ้อยคำที่ไม่น่าฟังไปมากกว่านี้
หากท่านหมอเมิ่งไม่อยู่ที่นี่ นางก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
ทว่าตอนนี้ท่านหมอเมิ่งอยู่ที่นี่ เมื่อจางซิ่วเอ๋อคิดว่าจางอวี่หมินกำลังจะพูดสิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านั้นต่อหน้าท่านหมอเมิ่ง นางก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเผชิญหน้ากับท่านหมอเมิ่ง
ดังนั้นจางซิ่วเอ๋อจึงทําได้เพียงระงับเพลิงโทสะในใจของนางลงชั่วคราว
ค่อยหาโอกาสที่จะสั่งสอนจางอวี่หมินได้ก็นับว่าไม่สาย
ถึงอย่างไรจางอวี่หมินก็มาหาเรื่องทุกสามวันห้าวันอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นนางก็ยังมีโอกาสโต้กลับ
จางต้าเหอกวาดสายตามองจางซิ่วเอ๋อและคนอื่น ๆ ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหัวเราะเยาะ “ข้าว่านะซิ่วเอ๋อ เจ้าช่างมีความสามารถยิ่งนัก ถึงกับพาชู้รักของเจ้าเข้ามาถึงที่บ้านได้”
กล่าวถึงตรงนี้ จางต้าเหอก็ชะงักไปเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “น้องสะใภ้ อายุของท่านหมอเมิ่งผู้นี้ก็ไม่ได้มากกว่าเจ้านัก เจ้าปล่อยให้ท่านหมอเมิ่งเข้าไปในห้อง ไม่กลัวน้องสี่ของข้าเข้าใจผิดหรือ?”
จุดประสงค์ของจางต้าเหอชัดเจนมาก เพียงเพื่อเยาะเย้ยจางซิ่วเอ๋อและคนอื่น ๆ ก็ไม่ลืมที่จะดึงแม่โจวลงไปในน้ำด้วย
จางซิ่วเอ๋อได้ยินดังนั้นก็โมโหและแค่นเสียงเย็นชาออกมา “ลุงสาม หากท่านมีเวลาก็ควรดูแลลูกชายขาง่อยของท่านให้ดีเถิด เรื่องของพวกเราท่านไม่ต้องสนใจ!”
“จริงสิ ท่านต้องการให้ข้าขอท่านหมอเมิ่งช่วยดูอาการที่ขาของลูกชายท่านให้ดีหรือไม่?” จางซิ่วเอ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ตามคำกล่าวที่ว่า ตีคนโดยไม่ตบหน้า และเปิดเผยคนโดยไม่เปิดเผยข้อบกพร่อง
ทว่าประโยคนี้บอกกับคู่ต่อสู้ที่ควรค่าแก่การเคารพ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนไร้ยางอายอย่างจางต้าเหอ จางซิ่วเอ๋อก็อยากตบหน้าคนและเปิดโปงคน!
ตอนนี้สิ่งที่กวนใจจางต้าเหอมากที่สุดคืออะไร? แน่นอนว่าเป็นขาของจางเป่าเกิน นับว่าดีแล้วที่นางไม่ได้กล่าวอะไรอีก แค่พูดถึงขาของจางเป่าเกินขึ้นมา!
จางต้าเหอทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัด และนางก็จะทำให้จางต้าเหออึดอัดเช่นกัน!
เป็นดังคาด เมื่อจางต้าเหอได้ยินคําพูดนี้ ใบหน้าของเขาก็ดูทั้งน่าเกลียดและกระอักกระอ่วน
เมื่อเห็นว่าลูกชายคนโตกําลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขายังคิดว่าในอนาคตตนจะได้มีความสุขกับลูกชายของตน แต่ใครจะรู้ว่าจู่ ๆ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับจางเป่าเกิน
สำหรับจางต้าเหอแล้ว นี่นับว่าเป็นการแทงใจดำเข้าเต็มเปา
จางต้าเหอกล่าวโดยปราศจากรอยยิ้ม “ลูกชายของข้ายังคงเป็นลูกชาย แม้ว่าเขาจะขาหัก แต่ก็ไม่มีทางเทียบได้กับตัวขาดทุนหรอก”
จางซิ่วเอ๋อเลิกคิ้ว “แน่นอนว่าลูกชายท่านไม่จําเป็นต้องเทียบกับตัวขาดทุน เพราะเขาเสียเงินไปแล้ว ตอนนี้เขาทํางานอะไรไม่ได้ราวกับคนไร้ค่า หากเป็นลูกสาวยังพอจะแต่งงานออกไปได้ แต่เขาเป็นลูกชาย คงต้องพึ่งพาตระกูลจางเลี้ยงเอาไว้ ทั้งยังต้องหาภรรยาให้เขาอีก... หากให้ข้าพูด คงต้องบอกว่าเขาคือตัวขาดทุนตัวใหญ่ที่สุด!”
จางซิ่วเอ๋อรู้ว่าคำพูดของตัวเองนั้นโหดร้าย แต่ในโลกนี้ไม่มีใครเป็นศัตรูกับผู้อื่นโดยไร้เหตุผล
ถ้าจางต้าเหอไม่กล่าวถ้อยคำน่าเกลียดเหล่านั้นออกมา นางจะทำเช่นนี้หรือ?
แม้ว่านางจะไม่ใช่คนนิสัยดี แต่นางก็ไม่ใช่คนประเภทที่อยากจะทะเลาะเบาะแว้งกับคนอื่น
หากมีเวลาขนาดนั้น นางก็จะหลับให้สบาย!
ต้องโทษที่จางต้าเหอผู้นี้รังแกคนมากเกินไป ในฐานะที่เป็นบุรุษ แม้แต่สตรีขี้นินทายังรู้จักที่จะระวังปาก! สมควรแล้วที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้!
จางต้าเหอได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาพลันซีดลง
เมื่อจางซิ่วเอ๋อเห็นจางต้าเหอเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกสบายใจ
นางชอบท่าทางของจางต้าเหอตอนนี้นัก ทั้ง ๆ ที่เกลียดนางแต่เขากลับทําอะไรนางไม่ได้!
“ท่านแม่ ข้าจะให้ท่านหมอเมิ่งตรวจสุขภาพท่าน ตอนนี้ท่านเป็นถึงคนที่มีค่าที่สุดในตระกูลเรา ต่อให้เกิดเป็นเด็กผู้หญิงก็ไม่เป็นไร ขอเพียงไม่แขนขาดขาขาดก็น่าพอใจแล้ว” จางซิ่วเอ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม
จางต้าเหอมองจางซิ่วเอ๋อด้วยความโกรธเคือง “เจ้า!”
เมื่อกล่าวเช่นนี้ จางต้าเหอก็ยกกำปั้นขึ้นเพื่อที่จะเริ่มลงไม้ลงมือ
……………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ชอบฝีปากของซิ่วเอ๋อตอนนี้จัง ฉอดเก่งมากนางหนู
เถียงไม่ได้เลยคิดจะลงไม้ลงมือกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เหรอ เสียชาติเกิดจริงๆ
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
