ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน - บทที่ 416 การเผชิญหน้า
ตอนที่ 416 การเผชิญหน้า
ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อและจางชุนเถาไม่ได้อยู่ที่บ้าน ส่วนจางซานหยายังเด็กเกินไป ทุกครั้งที่นางถูกดุ จางซานหยาจะไม่ตอบสนองราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งใด ซึ่งสิ่งนี้ทำให้ทุกคนคิดว่าจา างซานหยายังไม่เข้าใจคำพูด
หากจางซานหยาไม่เข้าใจ บางครั้งคนที่ดุด่าก็จะไม่สนใจเช่นกัน
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แม่เฒ่าจางจึงระบายความโกรธแค้นของตนกับผู้อื่นแทน
แค่จางต้าเหอ จางต้าหูและคนอื่น ๆ ไม่เคยถูกดุด่าดั่งเช่นจางซิ่วเอ๋อและจางชุนเถามาก่อน จางต้าหูที่เชื่อฟังมาตลอดยังรู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กน้อย
สำหรับจางต้าเหอและแม่เถาก็เช่นกัน
ในเวลานี้จางซิ่วเอ๋อกำลังเดินกลับบ้าน
นางเดินผ่านประตูบ้านของรุ่ยเซียงและหยุดฝีเท้าลงชั่วขณะ
นางหรี่ตาพร้อมกับถอนหายใจอย่างเย็นชา เป็นรุ่ยเซียงที่กล่าวคำเหล่านั้นออกไปใช่หรือไม่ นางเคยเตือนรุ่ยเซียงมาก่อนแล้ว ในเมื่อรุ่ยเซียงกระทำหนึ่ง เช่นนั้นอย่าได้กล่าวโทษที่ นางกระทำสิบห้า
ไม่เช่นนั้นแล้วคนอื่นจะเผลอคิดว่าสามารถยั่วยุนางได้ง่าย!
บางทีคนอื่นอาจจะกลัวว่าหากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหวังกลากเกลื้อน พวกเขาจะถูกหวังกลากเกลื้อนขุ่นเคือง หากแต่นางไม่กลัว!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางซิ่วเอ๋อจึงโกรธจัดพร้อมสาปแช่งเสียงดัง “รุ่ยเซียง! ข้าเพิ่งเห็นการล่วงประเวณีระหว่างเจ้ากับหวังกลากเกลื้อน! แต่เจ้ากลับมาใส่ร้ายข้าเช่นนี้! เหตุใดจึงใจ จดำนัก!”
ตอนนี้มีคนมากมายอยู่ที่ใต้ต้นหวายฉู่ใหญ่ ซึ่งกำลังพูดถึงจางซิ่วเอ๋อ
ในเวลานี้ เมื่อพวกเขาได้ยินการเคลื่อนไหวของจางซิ่วเอ๋อ ทั้งหมดรีบรุดมารับชมกันอย่างรวดเร็ว
“รุ่ยเซียง! ออกมาหาข้า! มาทำให้มันชัดเจน!” จางซิ่วเอ๋อกล่าวผ่านไรฟัน
ในเวลานี้ มีหญิงวัยกลางคนเดินออกมา เป็นแม่หลู ผู้เป็นแม่ของรุ่ยเซียง
นางมีคางแหลมคิ้วบาง หากไม่ใช่เพราะผิวคล้ำของนาง นางก็คงจะเป็นสตรีที่งดงามไม่น้อย แต่ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ทำให้นางดูหม่นหมองและใจร้ายไปนิด
“นังโสเภณีตัวน้อยนี่มาจากที่ใด มายืนตะโกนใส่หน้าบ้านข้าเพื่อสิ่งใด?” แม่หลูกล่าวเย้ยหยัน
จางซิ่วเอ๋อถอนหายใจอย่างเย็นชาพร้อมกล่าวอย่างประชดประชัน “แม้ข้าจะเป็นม่าย แต่หาใช่โสเภณีไม่ แต่โสเภณีที่แท้จริงอยู่ในบ้านของท่าน!”
จางซิ่วเอ๋อไม่เคยดูถูกรุ่ยเซียงเพราะรุ่ยเซียงออกมาจากซ่องนางโลม
แต่ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อไม่สนใจอีกแล้ว นางคิดจะใช้เรื่องนี้โจมตีรุ่ยเซียง
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกังวล ในวันนี้จางซิ่วเอ๋อจึงไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปและไม่สามารถอ่อนโยนได้หลังจากโกรธจัด หัวใจของนางรุ่มร้อนขึ้นมาเล็กน้อย
หากนางไม่คิดต่อสู้ย่อมไม่เป็นไร แต่เมื่อใดที่นางลุกขึ้นมาต่อสู้ นางจะเลือกโจมตีส่วนที่เจ็บปวดที่สุดของอีกฝ่าย
“เรียกอวิ๋นรุ่ยเซียงออกมาหาข้า! อย่าคิดหลบหนีเมื่อกล้ากระทำความผิด! ยอมรับเถิดหากเจ้ามีความสามารถ! ข้าอยากจะถามเจ้าจริง ๆ ว่าเหตุใดเจ้าจึงเห็นข้าในซ่องนางโลม?” จางซิ่วเอ๋อกล ล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ใช่แล้ว จางซิ่วเอ๋อไม่คิดจะยอมรับเรื่องนี้!
หากนางถูกรุ่ยเซียงสาดน้ำสกปรกใส่ นางก็จะทำให้มันเลอะเทอะไปด้วยกันทั้งหมด!
เมื่อเห็นว่าจางซิ่วเอ๋อตะโกนอย่างมั่นใจที่หน้าบ้านของรุ่ยเซียง ทุกคนก็พึมพำในใจ “เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าจางซิ่วเอ๋อไม่ได้ทำเรื่องเช่นนั้นจริง ๆ?”
“ใช่ ข้าก็เคยได้ยินเมื่อนานมาแล้วว่าตระกูลเนี่ยดูแลนางอย่างดีไม่ใช่หรือ? นางไม่น่าจะทำเรื่องแบบนี้”
ในขณะนี้ รุ่ยเซียงเดินออกมาจากบ้าน นางมองจางซิ่วเอ๋อพร้อมตะโกนโต้ตอบ “จางซิ่วเอ๋อ หากข้าเป็นเจ้า ข้าก็กล้าที่ยอมรับ!
“ข้าจะบอกเจ้าให้ได้รับรู้! ข้าไม่เคยขายตัว! ข้าแตกต่างจากคนบางคน!” จางซิ่วเอ๋อปฏิเสธ
นางพูดความจริง ถึงนางถูกลักพาตัวไปแต่นางก็ยังไม่ได้ขายตัว! และไม่เคยคิดจะขาย!
“นอกจากนี้ข้าก็มีรูปลักษณ์เพียงแค่นี้ คิดว่าทำงานในไร่นาให้กับผู้อื่นคงได้มากกว่าขายตัวเอง! ท้ายที่สุดแล้วข้าก็ไม่อาจเทียบความงามกับเจ้าที่ทั้งผิวขาว ขายาวและเรียบเนียน ได้”
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ จึงเริ่มตระหนักได้ถึงบางสิ่ง
จางซิ่วเอ๋อไม่ได้สูงมากนัก
หากจางซิ่วเอ๋อต้องการจะออกไปขายเรือนร่าง นางก็คงไม่อาจขายได้ รูปโฉมของนางดูเลวร้ายเสียยิ่งกว่าแม่ม่ายหลิว แล้วใครกันเล่าจะตาบอดใช้เงินเพื่อนอนกับคนเช่นจางซิ่วเอ๋อ?
“ข้าปกปิดเรื่องระหว่างเจ้ากับหวังกลากเกลื้อน เจ้ากังวลกลัวข้าจะพูดออกไป แต่ก็ยังใส่ร้ายข้า! โฉดชั่วเกินไปแล้ว!” จางซิ่วเอ๋อกล่าวหาอย่างโกรธเคือง
เมื่อจางซิ่วเอ๋อกล่าวออกมาคราวแรก ทุกคนไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไร ทว่าตอนนี้เมื่อจางซิ่วเอ๋อกล่าวถึงหวังกลากเกลื้อนต่อหน้ารุ่ยเซียง พวกเขาทั้งหมดเชื่อทันที
แม่ม่ายหลิวเหล่ตามองจางซิ่วเอ๋อและเหลือบมองรุ่ยเซียง หัวใจของนางพลันตื่นตระหนก
หมาน้อยตัวนี้ก็ไม่ได้ดีเช่นกัน
ไม่น่าแปลกใจที่บางคนในหมู่บ้านไม่ได้มาพบเจอกับนางเป็นเวลานาน เป็นเพราะพวกมันเหล่านั้นกำลังหลงใหลสุนัขตัวเมียนี้อยู่!
แม่หลูจ้องรุ่ยเซียง
ร่างกายของรุ่ยเซียงสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่านางหวาดกลัวต่อแม่หลูเล็กน้อย
เมื่อมองจางซิ่วเอ๋อ แม่หลูจึงเอ่ยคำ “นังหมาน้อย หุบปากเสีย! หากกล่าวออกมาอีกคำ อย่ากล่าวโทษหากข้าหยาบคาย!”
จางซิ่วเอ๋อถอนหายใจอย่างเย็นชา “แล้วเหตุใดท่านจึงไม่ปกป้องลูกสาวเมื่อถูกพูดถึงเล่า?”
แม่หลูถึงกับสำลักเมื่อได้ฟังคำพูดของจางซิ่วเอ๋อ นางไม่รู้เลยว่าควรจะพูดอะไรต่อ
จางซิ่วเอ๋อกล่าวออกไปอย่างจริงจัง “ลองตรองดูเถิดทุกท่าน แม้ข้าจะเป็นโสเภณีจริง ๆ และรุ่ยเซียงกับข้าไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อนต่อกัน รุ่ยเซียงไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องนี้เลยจริงหรือ อไม่? เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งประโคมเรื่องให้วุ่นวายมากขึ้น!”
“แล้วหากนางไม่ยอมสงบปาก เหตุใดนางจึงไม่กล่าวถึงตอนที่นางเพิ่งออกมาจากซ่องนางโลมลับนั่นแทน นางรอนานเกินไปหรือไม่ที่จะมาพูดถึงมันในตอนนี้? เหตุผลก็เพราะรุ่ยเซียงคิดใส่ร้ ายข้า เพราะข้าเห็นความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหวังกลากเกลื้อน! เจ้าก็รู้ดีว่าข้าอาศัยอยู่ในป่าผีสิง ใกล้ภูเขา และพบเจอเรื่องนี้เป็นปกติ!” จางซิ่วเอ๋อกล่าวต่อ
รุ่ยเซียงได้ยินจึงโกรธจัดพร้อมตอบโต้ “ข้าก็เห็นว่าเจ้าอยู่กับบุรุษอื่นเช่นกัน!”
“เจ้ากำลังกล่าวถึงสิ่งใด? เจ้าเห็นข้าเล่นสนุกกับผู้ชายคนอื่นเมื่อใดกัน? นั่นกี่โมงกี่ยามงั้นหรือ? ให้ทุกคนนับดูเอาเถิดว่าสามีของพวกเขาอยู่บ้านหรือไม่? เจ้ากำลังพูดเรื่องอ อะไร? เจ้าเห็นข้าที่ไหน? แล้วเมื่อข้าเห็นเจ้า ก็มีเพียงข้ากับชุนเถา เพราะว่าเห็นจากระยะไกล ข้าจึงกังวลว่าเด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือนไม่ควรเห็นสิ่งนี้ ข้าจึงบอกให้ชุนเถารีบกลั บไปก่อน หรือเจ้าจะบอกว่าชุนเถาเป็นชู้ของข้างั้นหรือ?” จางซิ่วเอ๋อโต้กลับ
“เราสองคนเป็นพี่น้องกัน จึงเป็นเรื่องปกติที่จะอยู่บนภูเขาในเวลากลางคืน อย่างไรก็ตามพวกเราอาศัยอยู่ที่นั่น แต่เจ้ากับหวังกลากเกลื้อนล่ะ? หากไม่มีการล่วงประเวณี พวกเจ้าสองคน นไปที่นั่นด้วยเหตุใด?” จางซิ่วเอ๋อสูดลมหายใจอย่างเย็นชา
รุ่ยเซียงเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง นางหวังว่าจะมีคนรู้ว่าสามีของใครสักคนขึ้นไปบนภูเขาในเวลานั้นด้วย
แต่ในความเป็นจริง คืนนั้นไม่มีใครขึ้นไปบนภูเขา
ทุกคนจำได้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง และบางคนก็เชื่อคำพูดของสามีของตน มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่เชื่อถือคำพูดของสามี แต่พวกเขาก็ยังจำได้คร่าว ๆ ว่าสามีของตนอยู่ที่ใด
ที่สำคัญที่สุด การตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมาของจางซิ่วเอ๋อ ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นคนดีตกน้ำไม่ไหลไฟไม่ไหม้
…………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
แฉค่ะ คนแบบนี้มันต้องแฉให้ไม่มีหน้าจะมองคนอื่นเท่านั้น
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
