ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 11 อยู่ๆทำไมถึงมีเงินขึ้นมาล่ะ
บทที่ 11 อยู่ๆทำไมถึงมีเงินขึ้นมาล่ะ
เฉินเกอดูออกว่ารูปถ่ายที่เธอพูดถึงน่าจะเป็นข้ออ้างของเธอ
ความจริงเเล้วเฉินเกอไม่อยากเจอหยางเสว่
เพราะเขาโดนผู้หญิงที่เขาเคยรักหักอก
แต่ถ้าบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้วก็ดูเหมือนจะเป็นการโกหก
ตอนที่ได้ยินเสียงหยางเสว่ เฉินเกอก็ใจอ่อนตอบตกลง
เขาลุกขึ้นและนำรูปที่เขาหวงแหนออกมาจากในตู้ นั่นเป็นรูปที่หยางเสว่กับเฉินเกอยืนถ่ายริมทะเลสาบเล็กๆอยู่บริเวณมหาวิทยาลัย
ในเวลานั้นหยางเสว่ควงแขนของเขาอย่างรักใคร่และมีเฉินเกอยิ้มหวานอยู่ข้างๆ
ทว่าตอนนี้มันกลับพัฒนามาจนถึงจุดนี้ เฉินเกอรู้สึกปวดร้าวอยู่ภายในใจ
ในตอนนี้เฉินเกอคิดว่าเขาจะต้องไปที่ธนาคารเพื่อถอนเงิน 100,000 หยวนในเช้าวันนี้
จริงๆแล้วเงินที่ถอนออกมาวันนี้เฉินเกอต้องการที่จะเอาไปใช้เพื่อแก้แค้น
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าตัวเองจะอ่อนต่อโลกเกินไปหน่อย
เดิมทีเขาไม่ต้องใช้เงินสดเพราะบัตรใบนั้นของพี่สาวจะสามารถทำอะไรก็ได้!
จะเอาเงินมากมายขนาดนั้นไปไว้ที่หอพักก็ไม่ใช่วิธีที่ดี อย่างไรเสียถ้าหากพวกหัวหน้าหอพักเห็นเข้า เขาจะอธิบายอย่างไร?
หลายปีมานี้เนื่องจากความยากจนของตัวเอง เขาจึงมีเพื่อนที่จริงใจเหล่านี้
หากพูดตามความเป็นจริง เฉินเกอคิดว่าเขาจะต้องสูญเสียอะไรบางอย่างไปเพราะมัน!
“ออกไปเจอหยางเสว่แล้วก็ถือโอกาสนำเงินพวกนี้กลับไปฝากด้วยดีกว่า! เอ๊ะ!
เฉินเกอหากระเป๋าไม่เจอ สักพักเขาจึงหยิบถุงขยะสีดำจากหอพักและเก็บเงินใส่ข้างใน จากนั้นลงไปชั้นล่างพร้อมรูปของหยางเสว่!
ทะเลสาบของมหาวิทยาลัย
“เสี่ยวเกอ ทางนี้!”
เฉินเกอเพิ่งจะมาถึง หยางเสว่โบกไม้โบกมือให้เขาอยู่แต่ไกล
เหมือนกับตอนที่รักกันเหมือนเมื่อก่อน
จริงๆแล้วภายในใจของหยางเสว่อยู่ไม่เป็นสุขที่สุด
เนื่องจากรู้ว่าเมื่อเช้าเฉินเกอออกเงินซื้อกระเป๋าใบละ 360,000 หยวน!
360,000 หยวน!
คนธรรมดาจะมีเงินขนาดนี้เสียที่ไหน?
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวเธอเองเพิ่งทิ้งเฉินเกอไป และอยู่ๆเขาก็เปลี่ยนเป็นมีเงินเยอะขนาดนี้! นี่ทำให้หยางเสว่คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ดังนั้นเธอจึงนึกได้ว่าจะใช้เรื่องที่ให้เฉินเกอเอารูปมาให้เป็นข้ออ้าง
“มีเรื่องอะไร?” พอเจอหน้ากันก็นึกถึงภาพในอดีตขึ้นมา แม้ว่าเฉินเกอจะเจ็บปวด แต่พอเจอหยางเสว่แล้วก็ยังรู้สึกถึงความโหดร้าย
หยางเสว่เห็นว่าเฉินเกอถือถุงขยะสีดำออกมาด้วย
สักพักจึงพูดว่า “ฉันยังคิดว่านายออกมาพบฉันก็คงหยิบอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย!”
หยางเสว่ผิดหวังเล็กน้อย
เมื่อกี้เธอเพิ่งคิดเพ้อฝันว่าเฉินเกอถือกระเป๋าแบรนด์เนมใบละ 360,000 หยวนยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพื่อขอคืนดีกับเธออีกครั้ง
ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาพร้อมกับถุงขยะสีดำใบนั้น
เฉินเกอนำรูปออกมา “หยางเสว่ นี่รูปคืนให้เธอ นับแต่นี้เป็นต้นไปพวกเราไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอีก!”
เดิมทีเฉินเกอคิดจะเก็บรูปใบนี้ไว้เป็นความทรงจำ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คงไม่จำเป็นเเล้ว!
หยางเสว่รู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอกระทืบเท้าอย่างรุนแรงจากนั้นก็ผลักหน้าอกเฉินเกอ
“นายมันบ้า นายมันบ้าที่สุด! ฮึ นายคิดว่าที่ฉันเรียกนายออกมาเพราะอยากได้รูปจากนายงั้นหรือ?”
เฉินเกอทำท่าทางตกใจ “งั้นเรียกออกมาทำไม?”
“เฮ้อ จะพูดอย่างไรนายถึงจะเข้าใจสักที เสี่ยวเกอ นายคงไม่คิดว่าฉันกับลู่หยางคนนั้นมีอะไรกันจริงๆใช่ไหม?”
หยางเสว่พูดต่อ “คนโง่ ความจริงเรื่องพวกนั้นมันเป็นบททดสอบของนายต่างหาก!
“บททดสอบ?” เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่นในใจ
หนีไปถึงป่าละเมาะ ทั้งยังกอดจูบลูบคลำ สุดท้ายเเล้วบอกว่าเป็นเพียงบททดสอบงั้นหรือ?
เฉินเกอไม่อยากพูดอะไร
“จะทดสอบอะไรก็แล้วแต่เธอ ฉันคืนรูปนี้ให้ จากวันนี้เป็นต้นไปพวกเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ลาก่อน!”
เฉินเกอส่ายหน้าแล้วเดินออกไป
“นาย นาย นาย เฉินเกอ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่หยุดฉันจะกระโดดลงน้ำ!”
หยางเสว่ไม่คิดว่าเฉินเกอคนที่เคยเชื่อฟังและใส่ใจความรู้สึกของเธอมาโดยตลอด ตอนนี้กลับมีท่าทีเปลี่ยนเป็นเย็นชาขนาดนี้
เธอยืนเจ็บใจอยู่ข้างทะเลสาบ
เฉินเกอรู้ว่าเธอคิดจะโกหกเขาอีกแล้ว
เดิมทีคิดจะเดินตรงออกไป
อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นร่างของหยางเสว่เอนตัวลงไปทางทะเลสาบ
เปลือกตาของเฉินเกอกระตุกอย่างรุนแรง
รีบเข้าไปกอดหยางเสว่
ดวงตาหยางเสว่มีคราบน้ำตา “นายอย่าห้ามฉัน ถ้านายไม่เชื่อก็ปล่อยฉันตายไปซะ ให้ฉันตายเสียดีกว่า!”
เฉินเกอสูดหายใจ พูดตามตรงเขาไม่มีความเชื่อใจหยางเสว่อีกต่อไปแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันนี้ได้รู้ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดจากปากของหนิงฝาน
แต่ตอนนี้หยางเสว่กำลังจะกระโดดลงไปในทะเลสาบอีกครั้งเพื่อล่าความตาย และยังล้อเล่นอยู่
เฉินเกอไม่รู้จะพูดอะไรดี ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย ”พอแล้วๆ ฉันเชื่อเธอ!”
หยางเสว่ฉีกรอยยิ้มด้วยน้ำตา “ฉันรู้ ฉันรู้ว่านายรักฉัน! ที่ฉันจะกระโดดลงทะเลสาบเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะเรื่องที่วันนี้นายซื้อกระเป๋า และไม่ใช่เพราะนายมีเงินหรือไม่มีเงิน แต่เป็นเพราะฉันรักนายจริงๆ!
“ฉัน…หยางเสว่ไม่ใช่คนบ้าเงินทองตั้งแต่แรกอยู่เเล้ว ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงไม่คบกันมานานขนาดนี้หรอก!
เฉินเกอไม่ได้พูดอะไร
ตอนนี้หยางเสว่มองเฉินเกอด้วยความสงสัย “ใช่แล้วเสี่ยวเกอ ฉันสงสัยจริงๆว่าทำไมอยู่ๆนายถึงมีเงินล่ะ? ถึงขนาดซื้อกระเป๋าราคาตั้ง 360,000 หยวน?
หยางเสว่อดไม่ได้ที่จะถาม
เฉินเกอรู้ดีว่าเธอจะต้องถามแน่ๆ
แต่ทว่าในตอนนี้เฉินเกอไม่ใช่คนที่จะพูดทุกอย่างกับหยางเสว่ได้อีกต่อไป
ในทำนองเดียวกันเฉินเกอก็ต้องการจะทดสอบหยางเสว่ด้วยเช่นกัน
“อ๋อ เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่กี่วันก่อนฉันช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกรถชนบนถนนใหญ่ ไม่คิดเลยว่าครอบครัวของเด็กคนนั้นจะเป็นคนร่ำรวย แต่ด้วยความเร่งรีบพวกเขาจึงให้บัตรช้อปปิ้งฉันมาใบหนึ่ง แบบใช้ได้ครั้งเดียว! เพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ บอกเลยว่ามันคุ้มมาก !”
ดวงตาที่สวยงามของหยางเสว่หรี่ลงเล็กน้อย
“พูดอีกอย่างก็คือว่าบัตรช้อปปิ้งใบนั้นเป็นแบบที่ใช้ได้ครั้งเดียว พอใช้เสร็จแล้วก็ทิ้งงั้นหรือ?”
เฉินเกอพยักหน้า
“งั้น งั้น งั้น…งั้นกระเป๋าใบนั้นล่ะ ถ้าเอากระเป๋าใบนั้นไปขายคงได้เงินมาไม่น้อยเลยแน่ๆ!”
ในใจหยางเสว่ผิดหวังเล็กน้อย
เธอคิดว่าเฉินเกอรวยขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนจริงๆ
ทั้งยังคิดว่ากระเป๋าใบละ 360,000 หยวนใบนั้นไปวางไว้ที่ไหนแล้ว
เฉินเกอพูด “กระเป๋าใบนั้นฉันให้หม่าเสี่ยวหนานเป็นของขวัญวันเกิดไปแล้ว”
“อะไรนะ?!!!” หยางเสว่ตกตะลึง “นายเอากระเป๋าใบละ 360,000 หยวนให้คนอื่นไปแล้ว? พูดอีกอย่างก็คือตอนนี้นายไม่มีอะไรงั้นสิ?
เฉินเกอพยักหน้า
“เสี่ยวเสว่ ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะไม่สนใจเรื่องเงินๆทองๆ และเธอก็รักฉันด้วยใจจริง เสี่ยวเสว่ พวกเรา…”
เฉินเกอพูดในขณะที่ดึงมือหยางเสว่
“เพี๊ยะ!”
“ไสหัวไปซะ ใครจะรักคนจนๆอย่างนายจริงๆล่ะ!”
หยางเสว่เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้วก็ลุกขึ้นพูดกับเฉินเกอ
“โถ่เว้ย ฉันเสียเวลาไปมากจนเกือบจะกระโดดลงไปในทะเลสาบ! หน้าโง่ นายมันหน้าโง่!”
หยางเสว่ตะโกนด่าเฉินเกออย่างขยะแขยง
หึหึหึ…
เมื่อเฉินเกอเห็นหยางเสว่เป็นเช่นนี้ สุดท้ายก็ตัดใจได้
นี่คงเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงของหยางเสว่สินะ?
“เสี่ยวเสว่ ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ…” นัยน์ตาเฉินเกอเกือบมีน้ำตารื้น
ทั้งสองเคยดีต่อกันขนาดไหน
“คนจนอย่างนายจะผิดหวังหรือไม่ผิดหวังก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เสียเวลาฉันเปล่าๆ ไสหัวไปซะ คนอย่างนายสมควรจะไปเก็บขยะ!”
หยางเสว่คว้าถุงขยะในมือเฉินเกอเพื่อระบายความโกรธแล้วฟาดไปหน้าเฉินเกอ
เป็นผลทำให้เงินหนึ่งแสนหยวนถูกทุ่มอย่างหนัก และปลิวว่อนบนท้องฟ้า
สิ่งที่ปลิวว่อนคือธนบัตรสีแดงทั้งหมด!
“อ๊ะ? นี่มัน…”
สักพักหยางเสว่เบิกตาโพล่ง จ้องมองเหตุการณ์อย่างไม่อยากจะเชื่อ
YOU MAY ALSO LIKE
สอใส่เกือก
สมกับเป็นขยะจริงๆ อ่านแล้วเห็นความปัญญาอ่อนของพระเอกได้แบบชัดเจนแจ่มแจ้ง