ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 129 เฉินเกอรวยขนาดนั้นเลยเหรอ

บทที่129 เฉินเกอรวยขนาดนั้นเลยเหรอ

ถังฉู่รีบถาม“ แขกสำคัญที่คุณพูดถึงคือเฉินเกอหรือเปล่า?”

“เราไม่รู้เรารู้แค่ว่าตอนเที่ยง หนึ่งในนั้นคือแขกสำคัญของเรา!”

บริกรยิ้มเล็กน้อย

ฮู!

เกิดอะไรขึ้น?

ตอนเที่ยงมีเพียงเฉินเกอและมู่หานนิ?

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ยอมพูด แต่ถังฉู่ก็พอรู้ว่าเป็นเฉินเกอ

เป็นไปได้มาก เพราะเฉินเกอ!

แต่เป็นไปได้อย่างไรละ?

“ เฮ่อๆ.. ฉูฉูคุณรีบให้เราดูเซอร์ไพรส์สิ?นี่หรือเป็นเซอร์ไพรส์ที่คุณจะให้พวกเรา?”

เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของ ถังฉู่ หญิงสาวชื่อ หวังต้าเหม่ยพูดขึ้น

หวังต้าเหม่ยและเธอทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมและทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในมหาวิทยาลัย

ถึงแม้จะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นเพื่อนที่แข่งกันตั้งแต่หัวยันปลายเท้า

เธออิจฉาเธอ เธออิจฉาเธอ

ต่อมา ถังฉู่ได้ศึกษาและทำงานในประเทศ M ด้วยผลงานที่ยอดเยี่ยม

ถือได้ว่าเก่งกว่าหวังต้าเหม่ยอย่างสิ้นเชิง

แม้แต่เมื่อกี้ถังฉู่ ก็อยากจะโชว์ต่อหน้า หวังต้าเหม่ยแต่สุดท้าย เธอก็เจอกับสิ่งนี้ โดยเฉพาะตอนที่หวังต้าเหม่ยถามอย่างแปลกๆ ยิ่งทำให้ถังฉู่โมโหแทบบ้า

แน่นอนว่าไม่มีส่วนลดแล้ว

แต่ถ้าจะกลับไปกินตอนนี้ มันคงจะน่าอายมาก

ทำได้เพียงกัดฟัน เว่ยเฉียงชำระเงินด้วยใบหน้าสีดำ

แปดหมื่นกว่า ไม่กินสักคำ จะอวดหน่อยก็อวดไม่สำเร็จ ครั้งนี้ถือว่าซวยจริงๆ

หลังจากจ่ายเสร็จ เว่ยเฉียงก็ไม่สามารถจัดหาโรงแรมที่พักให้ได้แล้ว

“ ใช่แล้วถังฉู่ เพื่อนของคุณที่เรียนอยู่ต่างประเทศยังไม่มีที่พักใช่ไหม?เอาแบบนี้ละกัน ให้ฉันจัดการเรื่องอาหารและที่พักในที่เดียวกัน พวกเรากินข้าวก่อนแล้วค่อยพักผ่อน ไม่งั้นจะหิวไม่ไหวแน่!

ออกจากห้องครัวเจียหยวนด้วยความลำบากใจ ในขณะนี้ หวังต้าเหม่ยยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับโอบไหล่ของเธอไว้

ถังฉู่พูดอย่างไม่พอใจ

“ไม่ต้องแล้ว ฉันมีเงิน ฉันจัดการเอง จัดโรงแรม 5 ดาวในจินหลิงเป็นไง? ต้าเหม่ยถ้าพวกคุณไม่มีธุระอะไร คืนนี้ก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว ฉันจะจัดเตรียมให้พวกคุณด้วย ยังไงพวกเราก็ไม่ได้เจอกันมาหลายปี ถือโอกาสนี้มาพูดคุยกัน!”

“โอ๊ย ฉันยังว่าฉูฉูคุณกลับมาจากต่างประเทศ และครอบครัวของคุณก็ทำธุรกิจ คุณควรจะต้องมีน้ำใจเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงจัดโรงแรมห้าดาวให้เพื่อน ๆต่างประเทศละ?นี่ไม่เห็นความสำคัญเกินไปแล้วมั้ง?”

หวังต้าเหม่ยยิ้มแล้วพูด

ถังฉู่ถาม” แล้วคุณบอกมา ว่านอกจากโรงแรมระดับ 5 ดาวแล้ว ที่เมืองจินหลิงยังมีที่ไหนแพงเป็นพิเศษไหม?”

“เหอะๆ มีแน่นอน คุณเคยได้ยินชื่อวิลล่าสปาเป็นอันดับหนึ่งในจินหลิงเคยได้ยินหรือไม่?”

หวังต้าเหม่ยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“วิลล่าสปา ฉันเคยได้ยิน ที่นั่นเกือบจะเป็นอันดับหนึ่งในประเทศและราคาสูงเสียดฟ้าและทุกคนที่เข้าออกคือผู้คนที่สูงส่ง!”

ในเวลานี้ เว่ยเฉียงรีบเสริมเพื่อที่จะแสดงตน

“ผมเคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ผมจ่ายไม่ไหว คุณลองบอกที่อื่นมา เดี๋ยวผมจัดเตรียมให้เอง!”

ถังฉู่พบว่า หวังต้าเหม่ยจงใจที่จะแกล้งเธอ

“โอเค งั้นฉันจะพูดแล้วนะ คฤหาสน์อันดับสองในจินหลิง ที่นี่รวมอาหารและที่พักไว้ด้วยกัน ภัตตาคารแบบบู เท่าที่ฉันรู้ราคาที่นั่นต่ำกว่าวิลล่าสปานิดหน่อย ฉูฉู หลายปีมานี้คุณมีการงานหน้าที่ที่ดี ถ้าคุณสามารถจัดสถานที่นี้ให้เรา ฉันนับถือคุณจริงๆ! เมื่อฉันพบคุณในอนาคต ฉันจะไม่เรียกคุณว่าฉูฉู ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ฉูฉู! ”

หวังต้าเหม่ยกล่าวอย่างติดตลก

พูดคือพูด เล่นคือเล่น

เธอก็แค่พูดสนุกปาก ยังไงคนปกติคนทั่วไปรู้ดีว่าถึงแม้คุณจะมีเงิน แต่ก็มีสถานที่สองแห่งที่คุณไม่ควรไปก็คือวิลล่าสปาและภัตตาคารแบบบู !

ดังนั้น สิ่งที่หวังต้าเหม่ยอยากบอกให้ถังฉู่รู้ก็คือ อย่าคิดว่าคุณเรียนที่ต่างประเทศก็โอ้อวด

ไม่ใช่ว่าคุณจะได้หน้าทุกอย่างเสมอไป บางอย่างคุณอาจจะเอามาไม่ได้!

แต่แล้ว …

“ ฮ่าๆ!”

ถังฉู่หัวเราะเสียงดัง

“ภัตตาคารแบบบู คุณหมายถึงบ้านไร่แห่งนั้นหรือ?ถ้าฉันจัดการให้คุณทั้งหมดในคืนนี้คุณต้องทำตามสัญญาที่บอกว่าจะเรียกฉันว่าพี่ฉูฉู… ”

ดูเหมือนถังฉู่จะจริงจัง

หวังต้าเหม่ยกล่าวอย่างใจแข็ง “เอาล่ะ ถ้าคุณสามารถจัดเตรียมให้พวกเรา

ได้จริงๆ ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ฉูฉู!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า งั้นก็แบบนี้นะ เว่ยหลิน เว่ยเฉียง ขับรถ พวกเราไปที่ ภัตตาคารแบบบูกันเถอะ!”

ล้อเล่นเหรอ

อาหารมื้อแรกในตอนเที่ยงคือที่ภัตตาคารแบบบู ซึ่งเป็นบ้านไร่ที่เฉินเกอเป็นคนจัดเตรียม

หลังจากไป ถังฉู่ก็เพียงพอแล้ว

สถานที่แบบนั้นมีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะไป

แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันเดิมพันไปแล้ว ขอเพียงแค่ตนเองสามารถจัดเตรียมให้ได้ ฉันจะพอใจเมื่อได้ยินหวังต้าเหม่ยเรียกฉันว่าพี่ฉูฉู

ไม่นานก็มาถึง

“พนักงาน รบกวนช่วยจัดโต๊ะอาหารที่แพงที่สุดให้ฉัน นอกจากนี้หนึ่งสองสามสี่ห้า … เปิดห้องอีกห้าห้องให้ฉัน!”

ถังฉู่พูด ในตอนนี้เธอรู้สึกไม่เคยเท่ขนาดนี้มาก่อน

“ได้เลยคุณผู้หญิง ฉันจะจัดให้ทันที สวัสดีคุณผู้หญิง ค่าห้องทั้งหมด 500,000 หยวน เชิญคุณรูดบัตร!”

พนักงานเสิร์ฟโค้งคำนับให้ ถังฉู่ซ้ำ ๆ

รวยเกินไปแล้ว!

“ ห๊ะ?อะไรกัน ห้าแสน?เราเปิดห้องห้าห้อง ราคาห้าแสนในคืนเดียวเหรอ?ฉันไม่ได้ยินผิดใช่

ไหม?”

ถังฉู่เบิกตากว้าง

“ใช่คุณผู้หญิง นี่เป็นห้องธรรมดา แต่ว่า ห้องที่คุณเปิดก็เพียงพอที่จะจัดอาหารค่ำให้คุณได้ฟรี เราจะรวบรวมเชฟชื่อดังจากทั่วทุกมุมโลกให้คุณเลือกลิ้มรส!”

พนักงานเสิร์ฟยิ้มและตอบ และผลักเครื่อง BOSS ไปข้างหน้า

“ นี่ … เดี๋ยวก่อน ถ้าเราสั่งแค่อาหารค่ำหนึ่งโต๊ะล่ะ?”

ถังฉู่พยายามกลืนน้ำลาย

“ถ้าแค่อาหารค่ำเราไม่ได้จัดเตรียมห้องไว้ให้ หากคุณต้องการสั่งจริงๆคุณจะได้รับห้องราคา

150,000 หยวน เมื่อถึงเวลานั้นคุณสามารถสั่งอาหารได้จากทั่วทุกภาคของประเทศ แล้วแต่คุณจะสั่ง เพียงแค่คุณสั่งมัน เชฟทำให้คุณได้ทุกอย่าง!”

ตุบ!

ถังฉู่ตกตะลึง

ที่แท้ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คนบ้านนอกอยากมาก็มาได้

แม้แต่คนชั้นสูงอย่างเธอก็ไม่สามารถจ่ายได้!

ไม่รู้ว่าทำไม ถังฉู่ถึงนึกถึงเฉินเกอทันที

ตอนเที่ยง เฉินเกอได้จัดงานเลี้ยงที่นี่

และยังเตรียมจัดที่พัก

คำนวณดูแล้ว คาดว่าน่าจะอย่างต่ำก็ห้าหรือหกแสน!

กล่าวอีกนัยหนึ่งเฉินเกอร่ำรวยมาก

เขาไม่ได้ใช้เงินตนเองจนหมด

และนอกจากนี้!

ผู้ที่สามารถให้บริกรแจกไวน์แดงราคาแพงชนิดนั้นได้ ก็คือเฉินเกอนั่นเอง!

พระเจ้า!

ที่แท้เฉินเกอคือคนที่มีหน้ามีตาที่แท้จริง!

“เหอะๆฉูฉู อย่าลำบากใจเลย จ่ายไม่ไหวก็ไม่ไหว ให้ฉันจัดเตรียมเถอะ พวกเรารีบไปกินข้าวเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”

หวังต้าเหม่ยส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“พูดอะไรของคุณ ตอนเที่ยงฉันยังอยู่ที่นี่อยู่เลย ใช่แล้ว เว่ยหลินพวกคุณก็มาที่นี่

เหมือนกันใช่มั้ย?เราเกือบจะกินและพักอยู่ที่นี่แล้ว!”

ถังฉู่โต้กลับ

“ฉูฉูอย่าแสร้งทำแล้วได้ไหม?”

หวังต้าเหม่ยเริ่มจะดูถูกถังฉู่แล้ว

“ใครเสแสร้ง คุณถามบริกรคนนี้ดู ว่าตอนเที่ยงเราเคยมา?คนชื่อเฉินเกอจองอาหารและที่พักที่นี่ใช่หรือไม่?”

ถังฉู่รีบถาม

“ใช่คุณผู้หญิง ตอนเที่ยงมีคนที่ชื่อเฉินเกอจองที่พักและจัดเลี้ยงห้องชุดหรูหรา 600,000 หยวนเต็มๆ!”

บริกรยังจำได้ดี เพราะปกติผู้จัดการที่เก่งกาจไม่กล้ายืนตรงต่อหน้าคนชื่อเฉินเกอทั้งวัน ซึ่งทำให้พนักงานโรงแรมทุกคนตกใจไปชั่วขณะ!

“ โอ้แม่เจ้า 6 แสน!”

ถังฉู่ตกตะลึงจริงๆ!

ในตอนนี้เธอกำลังคิดว่าถ้าเฉินเกออยู่ที่นี่ก็คงจะดี มีศักดิ์ศรีอะไรที่วางไม่

ลงละ!

แต่ทำไม … โอ๊ย ฉันจะบ้าจะบ้า!

ด้วยความรู้สึกเสียใจทีหลัง ถังฉู่จึงโทรหาน้องซูมู่หานของเธอในเวลานี้ อยากถามว่าให้เฉินเกอช่วยจัดเตรียมหน่อยได้ไหม แต่กลับโทรไม่ติด

เพราะในตอนนี้เฉินเกอมีงานที่ต้องทำ…

“คุณเร็วหน่อย ช้าจริงๆ ทำไมโทรให้คุณถึงโทรไม่ติด คิดว่าคุณจะแอบหนีไป!”

เมิ่งไฉ่หรูขับรถและตะโกนใส่เที่ฉินเกอด้วยความเย็นชา

“ขอโทษนะอาจารย์ โทรศัพท์มือถือของผมแบตหมด ยืมแบตสำรองของคุณได้ไหม?”

เฉินเกอชี้ไปที่เพาเวอร์แบงค์ในรถของเมิ่งไฉ่หรู

“เอาไปๆ เป็นคนที่โซ่หลุดในเวลาคับขันจริงๆ ไว้วางใจไม่ค่อยได้เลย!”

เมิ่งไฉ่หรูกล่าวอย่างดูถูก

เฉินเกอจึงใช้พาวเวอร์แบงค์เพื่อชาร์จแบตเตอรี่ ตามข้อตกลงคืนนี้ เฉินเกอจะถูกเมิ่งไฉ่หรูพาไปที่บาร์เพื่อทำงานพาร์ทไทม์

เห้อ เมื่อลองสงบใจคิดดูทุกอย่างเหมือนละคร

ตนเองเป็นเจ้าของถนนการค้าจินหลิง ตอนนี้ต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ให้กับบาร์ที่เพิ่งเปิดใหม่ของลูกน้อง?

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น

“ ใช่แล้ว ฉันจะเตือนคุณไว้อย่างนะ!”

ในเวลานี้ดูเหมือนเมิ่งไฉ่หรูจะจำอะไรบางอย่างได้และพูดเบา ๆ