ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 159 กรรมตามทัน

บทที่ 159 กรรมตามทัน

แน่นอนว่าหานเฟยเอ๋อประหลาดใจแล้ว

ให้ตาย เรื่องนี้เธอไม่เคยบอกเพื่อนร่วมห้องของเธอ อีกทั้งเฉินเกอคนนี้ เขากลับรู้แม้กระทั่งเรื่องซองอั่งเปา

นอกจากพี่ผิงผันเธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร

“หา? ”

เมื่อต้องเผชิญคำถามไล่รุกของหานเฟยเอ๋อ เฉินเกอก็รู้สึกกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย

เมื่อครู่ เขาไม่ชอบหานเฟยเอ๋อที่ทำตัวแบบนั้น ดังนั้นจึงอดสอดปากเข้าไปไม่ได้

อีกทั้งตอนนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ ดังนั้นจึงพูดในสิ่งที่คิดออกมาโดยตรง

ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักขึ้นมา คำพูดเหล่านี้ของหานเฟยเอ๋อ เป็นการบอกผ่านชื่อแฝงของเขามาอีกที

“คือ….คืนนี้เมื่อฉันดูการถ่ายทอดสดของเธอ ก็เห็นจิ่วเจียงคนนั้นดูเหมือนคล้ายว่ากำลังคุยกับเธอเรื่องอั่งเปาเป็นการส่วนตัว ดังนั้นฉันจึงคิด ว่าเขาต้องให้อั่งเปากับเธอเป็นการส่วนตัวไม่น้อยแน่! ”

เฉินเกอโกหกออกมา

หัวใจของหานเฟยเอ๋อที่เพิ่งจะตื่นตระหนกค่อยสงบลงอีกครั้ง

ตู้หยูที่อยู่ด้านหนึ่งหัวเราะเยาะ “ฮ่าฮ่า ไม่คาดคิดเลยว่าเฉินเกอนายจะเป็นคนขี้แพ้ ทุกวันดูการถ่ายทอดสดเฟยเอ๋อของพวกเราจริงหรือ พูดตามตรง นายได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรลงไปอยู่หน้าจอตอนที่เฟยเอ๋อกำลังถ่ายทอดสดหรือเปล่า?”

ตู้หยูยิ้มอย่างมีเลศนัย

หานเฟยเอ๋อที่เป็นคนใจกว้างในเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอกำลังจ้องมองเฉินเกออย่างเย็นชา

เธอไม่คาดคิดว่า เฉินเกอจะเป็นแฟนคลับของเธอด้วย

“ฉันไม่ได้ทำ!”

เฉินเกอกล่าวตามความเป็นจริง

แน่นอนว่าเรื่องเลวร้ายแบบนั้นไม่เคยเกิดขึ้น แต่เฉินเกอย่อมต้องเคยคิดถึงเรื่องนี้มากกว่าหนึ่งครั้ง

“หึ ทางที่ดีอย่าได้ทำ เฟยเอ๋อของพวกเรา คือเทพธิดาที่พวกนายไม่มีทางจะได้ไปตลอดชั่วชีวิต”

ตู้หยูเอ่ยเยินยอ

“เอาล่ะ ไปดูว่าจ้างนอกเก็บกวาดถึงไหนแล้ว พวกเราสมควรออกเดินทางไปตี้หวางแล้ว! เฉินเกอ นายก็รีบทำความสะอาดให้เสร็จ!”

หานเฟยเอ๋อพูดจบก็จากไปทันที

เฉินเกอสูดหายใจเข้ายาว

เมื่อครู่นี้ เกือบจะอธิบายไม่ถูกแล้ว

แต่เมื่อคิดดูอีกที เฉินเกอก็ยังคงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและล็อกอินเข้าไปในบัญชีแฝง

เขาส่งข้อความถึงหานเฟยเอ๋อ

ความหมายโดยรวมก็คือ ช่วงนี้ดูถ่ายทอดสดของเธอ เธอช่างเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่มีรสชาติเหมือนเมื่อก่อน ซ้ำยังไม่มีความกระตือรือร้นให้แฟนๆ อีกด้วย

น่าเบื่อ ดูเหมือนว่าตนจะต้องไปดูสาวสวยถ่ายทอดสดคนอื่นๆ แทนแล้ว

และนั่นก็คำให้หานเฟยเอ๋อตกใจขึ้นมา

เพราะไม่ว่าจะอย่างไรหานเฟยเอ๋อก็ดังขึ้นมาเพราะตนเป็นผู้ส่งเสริม ตอนนี้เธอเป็นพวกมีท่าทีเย่อหยิ่ง ไม่ช้าก็เร็วย่อมทำร้ายตัวเธอเอง ดังนั้น เฉินเกอจึงต้องฉีดวัคซีนให้เธอล่วงหน้า

อย่าได้ทำเรื่องโง่ๆ!

หลังจากทำความสะอาดเสร็จ หานเฟยเอ๋อก็เรียกรถจำนวนมากมาที่รออยู่ข้างนอก และเตรียมที่จะไปตี้หวาง

ฝูงชนออกมารออยู่เช่นกัน

“พี่เฟยเอ๋อ พี่ดูสิ เป็นพี่ผิงผันส่งวีแชทหาคุณ! ”

ในเวลานี้ ตู้หยูวิ่งออกมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของหานเฟยเอ๋อ

“หา? ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“สี่นาทีที่แล้ว! ฉันไม่ได้ยิน! ”

ตู้หยูเอ่ยขอโทษ

“แย่จริง ฉันให้เธอถือโทรศัพท์มือถือของฉันเอาไว้ ก็เพราะต้องการให้เธอตรวจสอบ วีแชท ของฉันตลอด 24 ชั่วโมง แต่เธอถึงกับช้าไปสี่นาทีได้ยังไง?”

หานเฟยเอ๋อได้ยิน ก็กังวลมาก

“เป็นแบบนี้พี่เฟยเอ๋อ เมื่อครู่ คนไปหมดแล้ว แต่ฉันเห้นว่ายังมีอีกหลายที่ที่ยังไม่สะอาด ดังนั้นจึงให้เฉินเกอที่ไปช้าทำความสะอาดอีกรอบ ผลคือเมื่อเห็นข้อความของพี่ผิงผันก็ช้าไปสี่นาทีแล้ว!”

ตู้หยูพูดอย่างเกรงกลัว

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันตอบพี่ผิงผันเดี๋ยวนี้ … ”

แต่เมื่อดูข้อความที่พี่ผิงผันส่งมา

หานเฟยเอ๋อก็ตื่นตะลึงไป

เธอแทบจะร้องไห้ออกมา

“เป็นอะไรไปเฟยเอ๋อ? ”

ตู้หยูถาม

“พี่ผิงผันเขาอาจจะไม่รักฉันแล้ว เขาบอกว่าฉันเปลี่ยนไป ฉันเปลี่ยนไปหรือตู้หยู? ฉันเปลี่ยนไปจริงๆ หรือ? ฉันไม่ใช่เฟยเอ๋อที่รักในใจของเขาแล้วหรือ?”

หานเฟยเอ๋อร้องเสียงขึ้นจมูก

เป็นเรื่องเร่งด่วนขึ้นมาแล้ว

ไม่มีใครสนใจสายตาของพี่ผิงผันที่มองตนมากไปกว่าตัวเธอเองแล้ว

“พี่เฟยเอ๋อ อย่าเพิ่งร้อนใจ รีบอธิบายให้พี่ผิงผันฟังเร็วเข้า!”

ตู้หยูแนะนำ

“แล้ว ฉันต้องขึ้นรถคันไหน? ”

ในตอนนี้ เฉินเกอที่ทำงานเสร็จจนหมดก็เดินออกมา

เมื่อเห็นรถหลายคันอยู่ตรงหน้า คนก็ค่อนข้างแน่นขนัด เขาก็อดถามตู้หยูที่รั้งตนไว้เพื่อทำความสะอาดไม่ได้

คงไม่เหมือนครั้งที่แล้วมั้ง ให้ตนนั่งแท็กซี่ไป?

“โอ้ย นายรักคันไหนก็ขึ้นคันนั้นเถอะ ไม่เห็นหรือไงว่าเฟยเอ๋อมีเรื่อง? ช่างเป็นเพื่อนที่รู้แค่กินและดื่มเท่านั้นจริงๆ!”

ตู้หยูด่าอย่างรำคาญ

“ตู้หยูอย่าไปสนใจเขา รีบคิดเร็วว่าฉันจะตอบพี่ผิงผันยังไง? ”

หานเฟยเอ๋อกล่าวอย่างรีบร้อน

ทั้งสองคนคุยกัน หานเฟยเอ๋อคิดเนื้อหาตอบกลับ จากนั้นจึงส่งไปทันที

“ดิง!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความวีแชทดังขึ้นมา ราวกับว่ามันถูกส่งขึ้นมาจากมือถือของเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ในรถข้างๆ

จนทำให้หานเฟยเอ๋อนิ่งงันไป

“แย่แล้ว? นี่เรื่องอะไรกัน? ตู้หยูเมื่อกี้นี้เธอได้ยินอะไรไหม?”

“อะไร? ”

“ฉันไม่รู้ว่ามันบังเอิญหรือเปล่า แต่เธอรู้ไหม ข้อความที่ฉันเพิ่งส่งไปเมื่อกี้นี้ ไม่รู้ว่าวีแชทของรถคันไหน จู่ๆ ก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้นพอดีเช่นกัน?”

หานเฟยเอ๋อคิดในใจ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่ก็ไม่สามารถบังเอิญขนาดนั้นได้หรอกมั้ง?

หรือว่า พี่ผิงผัน ก็คือนักเรียนในชั้น?

เขาจะเป็นใครกัน?

หานเฟยเอ๋อเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“ฉันไม่ได้ยินนะ? ยิ่งไปกว่านั้น เธอลองตั้งใจฟังดีๆ ตอนนี้มีเสียงวีแชทดังขึ้นมาเยอะแยะ เฟยเอ๋อ เธออ่อนไหวเกินไปหรือเปล่า?”

ตู้หยูพูดไม่ออก

หานเฟยเอ๋อฟังอย่างตั้งใจ แน่นอนว่า โทรศัพท์มือถือของนักเรียนหลายคนก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้นไม่หยุดจริงๆ

ในตอนนี้ เธอพยักหน้าเล็กน้อยอย่างผิดหวัง

ใช่ สำหรับพี่ผิงผัน ทุกครั้งตนมักจะรู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในตอนนี้ ที่มาถึงก้าวขั้นอันอ่อนไหว

“บางทีฉันคิดมากไป พวกเราไปกันเถอะ!”

หานเฟยเอ๋อมองพี่ผิงผันที่ไม่ได้ตอบกลับ เธอพูดอย่างหดหู่และไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งเหลืออยู่อีก

ในรถขณะนี้ เฉินเกอกำลังเช็ดเหงื่อเย็นๆ ที่หน้าผากของเขา และรีบเปลี่ยนบัญชีวีแชททันที

แย่มาก เมื่อกี้อันตรายอย่างยิ่ง!

เฉินเกอคิด

ตี้หวางKTVเฉินเกอไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกต่อไป

หานเฟยเอ๋อเองก็นับว่ามีความสามารถเช่นกัน เธอจองห้องส่วนตัวขนาดใหญ่พิเศษ เพียงพอที่จะรองรับได้มากกว่า 60 คน

คนกลุ่มใหญ่ราวกับกำลังมีงานเลี้ยง ครึกครื้นอย่างยิ่ง

ตอนแรกทุกคนก็ยังเกรงใจที่จะร้องเพลงอยู่บ้าง แต่เมื่อผ่านไปไม่นาน นักร้องดีเด่นก็ปรากฏตัวขึ้น

ถึงแม้การร้องจะไม่ได้เป็นการประจบสอพลอ แต่ก็เพื่อความสนุกสนาน

เฉินเกอเองก็นั่งดื่มเบียร์กับพวกหยางฮุยอยู่ด้านหนึ่ง

“นายหมายความว่ายังไง ประสาทหรือไง!!!!”

ในเวลานั้นเอง จู่ๆ หานเฟยเอ๋อก็ตะโกนใส่โทรศัพท์มือถือ จนทำให้ทุกคนตกใจขึ้นมา

ทั้งห้องเงียบลงทันที

เพลงถูกปิดลง

“มีอะไรหรอพี่เฟยเอ๋อ”

พวกหวงเหมาเข้าไปถามทันที

“ก็จิ่วเจียงคนนี้ ถึงกับกล้าแบล็กเมล์ฉัน ไม่รู้ว่าเขาเอารูปถ่ายในชีวิตประจำวันฉันมาจากไหน อีกทั้งเขายังรู้ว่าตอนนี้ฉันมาที่ตี้หวาง ก็เลยจะมาหาฉัน ให้ตาย คนๆ นี้ประสาท! ได้ ให้เขามา ฉันอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรได้!”

หานเฟยเอ๋อด่าขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ใช่ ให้เขามา พวกเรามีคนตั้งมากมาย! ”

หวงเหมาหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาและตะโกน

“เฟยเอ๋อ เธอใจเย็นๆ เธอลองคิดดู จิ่วเจียงคนนี้เดิมก็เป็นจินหลิง อีกทั้งเขายังสามารถหาภาพถ่ายชีวิตประจำวันของเธอมาได้ ซ้ำยังรู้ว่าตอนนี้เธอมาตี้หวาง ดังนั้นเขาต้องมีลูกไม้แน่ เธอต้องจัดการเรื่องนี้อย่างใจเย็น หากไม่ได้การก็หาผู้บริหารระดับสูงของแอพสตูดิโอเชาฟ๋านของพวกเธอให้มาจัดการเรื่องนี้เถอะ?”

หม่าเสี่ยวหนานซึ่งตอนนี้กำลังดื่มกับเฉินเกอเอ่ยเตือนขึ้น

“หึ ฉันไม่สน ฉันจะบ้าตายแล้ว เขาบอกจะหยุดฉัน อีกทั้งยังจะหาคนมาจัดการฉัน ไอบ้าเอ้ย คิดว่าตัวเองไปใคร! ฉันจะให้เขารู้ว่า ฉันหานเฟยเอ๋อไม่ใช่คนที่จะมายุ่งด้วยได้ง่ายๆ!”

หานเฟยเอ๋อด่าออกไปทันที