ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 204 เพื่อนเก่าเจอกัน

ตอนที่ 204 เพื่อนเก่าเจอกัน

เฉินเกอขมวดคิ้ว แต่ก็ยังเดินเข้าไป

“โย่ คุณครูหลิวนี้เป็นนักเรียนของคุณหรอ หน้าตาก็ดูดีนะ ว่าแต่ ทำไมเขาถึงไม่ใส่ชุดทำงานละนะ?”

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆนั้นถาม

“ใช่สิ คุณดูพนักงานที่ตรงนี้ก็ใส่ชุดทำงานหมดนะ มีแค่เขาที่ไม่ใส่ ไม่ดีจริงๆ!”

“น่าจะเป็นเพราะแค่ทำงานเศษๆ ตรงไหนมีงานเขาก็ไปตรงนั้นทำ ยังไงก็ไม่ได้ทำนานนะ เป็นแค่ชั่วคราวเองนะ!”

หลิวหมินอธิบายไป

“ฮ่าๆใช่หรอ มานะน้องชาย มาข้างๆพี่สาวนี้มา พอดีทมีที่ว่าง คุณนั่งลงคุยก่อนสิ!”

“ใช่สิหนุ่มหล่อน้อยอย่าอายนะ!คุณดูสิ วันนี้คุณได้อยู่กับพวกคนใหญ่คนโตแบบไม่ค่อยได้อยู่ด้วยเลยนะ คุณต้องรักษาดีๆละ!”

ผู้หญิงหลายคนที่อายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดพอเห็นว่าเฉินเกอหน้าตาใสๆ ก็เลยมีใจที่อยากแกล้งขึ้นมา

ส่วนหลิวหมินนั้น ก็ทำตาขาวใส่เฉินเกอ แล้วพูดว่า:“ยังงอะไรอยู่ ไม่เห็นว่าชิงเจี๋ยให้คุณนั่งลงหรอ โง่จริงๆเลยนะ โง่ขนาดนี้ คงไม่มีใครแล้ว!มหาลัยสี่ปีเรียนไปเปล่าๆละสิ!”

เฉินเกอก็ต้านคำเชิญของผู้หญิงหลายคนไม่ไหว

ในใจคิดว่าก็ได้ ตนนั่งลงก่อน รอเดี๋ยวหาพวกหลี่เจิ้นกั๋วเขาเจอแล้วค่อยไปหาก็ยังไม่สาย

แต่หลักๆคือโดนหลิวหมินพูดเย้ยหยันใส่ เฉินเกอก็รู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม

เพราะอะไรละ?

อ้อ ดูจากความสัมพันธ์ครูกับนักเรียนของพวกผมแล้ว ตั้งแต่ตอนที่อยู่สถานีรถยนต์ คุณให้ผมทำอะไรผมก็ทำ แต่อันนั้นคือไม่ได้รับแม้กระทั่งคำขอบคุณเลยนะ

ตอนนี้ละ เยาะเย้ยตนตั้งแต่เข้าประตูมา

ทั้งๆที่ตนจะมาเข้าร่วมงานต้อนรับ แต่สุดท้ายคุณก็มาเยาะเย้ยผมตั้งหลายรอบ

เฉินเกอคือถ่อมตนไม่ผิด แต่ก็ไม่ใช่ว่าให้ใครก็ได้มาแกล้งเล่นได้นะ

จึงนั่งลงไปแบบไม่ใยดี

“เห้อ ใสซื่อจนน่าสงสารจริงๆ ให้คุณนั่งคุณก็นั่งลงเลยหรอ!”

ตามนั้น หลิวหมินก็เยาะเย้ยใส่อีกแล้ว

จี้ให้ผู้หญิงในนั้นหัวเราะออกมาเลย

พวกผู้หญิงนั้น แต่ละคนเป็นคนรวยในการตลาดอำเภอผิงอันทั้งนั้น สามีของเธอนั้น มีกิจการที่เมืองจินหลิงด้วย โคตรเก่งเลย

แล้วหลิวหมินละ ก็แค่ครูที่รับงานสอนแทนเฉยๆ

เพราะอย่างนั้นในสถานการณ์นี้แล้ว คือจะพูดดีกับพวกเธอมากกว่า

เห็นพวกเธอดีใจแล้ว ตนก็มีความกล้าขึ้น

ป้าบ!

หลิวหมินตบหัวของเฉินเกอไปหนึ่งที:”เห้ย ยังไม่ลุกขึ้นช่วยรินสุราให้พวกชิงเจี๋ยสิ คิดว่าตนเป็นคนรวยจริงๆหรอ!”

ฉากนี้ ทำให้คนทั้งโต๊ะนั้นขำออกมาอีกแล้ว

เฉินเกอเงียบไม่ออกเสียง ลุกขึ้นแล้วรินน้ำจนเต็มทุกแก้ว

แต่ว่าพอถึงตอนที่รินให้หลิวหมินนั่น เฉินเกอก็ทำเป็นแบบรินแรงขึ้นหน่อย

ก็เห็นว่าไวน์ในขวดนั้น เทลงบนตักของหลิวหมินไปโดยตรงเลย

บนกระโปรงนั้นเทเปื้อนไปหมดเลย

“อะ!ตายแล้ว！กระโปรงของฉัน!”

หลิวหมินตะโกนขึ้นมาทันที

“เฉินเกอ คุณรินน้ำเป็นมั้ยเนี่ย?คุณอยากตายหรอ?คุณรู้มั้ยว่ากระโปรงฉันราคาเท่าไหร่?”

หลิวหมินพูดแบบอารมณ์ไม่ดี

เดี๋ยวงานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว สภาพของเธอตอนนี้ จะไปพบคนอื่นได้ยังไงกันละ

แต่ว่านะ เฉินเกอมีแต่สีหน้าที่เอ๋อๆ

ชัดเลยว่าเป็นเพราะไอ้นี้ไม่เคยเ จอสถานการณ์แบบนี้ ก็เลยทำผิดพลาดไปเลย

แต่ว่าสุรานั้นตนเป็นคนสั่งให้รินหลิวหมิน ก็ด่าอะไรที่ร้ายแรงเกินไปออกมาไม่ได้

“ฉันผิดแล้ว ฉันผิดจริงๆแล้ว ฉันไม่ควรให้คุณมานั่งตรงนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่มานั่ง กระโปรงของฉันก็คงไม่เปิ้อนแล้ว

“ไอย๊า คุณยังงงอะไรอยู่ ฉันจะไปห้องน้ำ รีบช่วยฉันเอาทิชชู่ด้วยนะ!”

เพราะว่าตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอไปคุญกับพวกผู้ใหญ่กันแล้ว เธอจะเอาทิชชู่มาเยอะกว่านี้อีกก็ไม่น่าดู เธอจึงพูดไปพลางจิ้มหัวเฉินเกอไป

“ได้!”

เฉินเกอมองดูหลิวหมินแล้วยิ้มเย็นๆ แต่ก็พยักหัวตอบตกลงแล้ว

แล้วตามหลิวหมินไปที่ห้องน้ำ

“เห้ย ฉันให้คุณเอากระดาษทิชชู่มาหนึ่งกล่อง คุณเอามาแค่แผ่นเดียวหมายความว่าอะไร?”

หลิวหมินหงุดหงิดกว่าเดิม

จะโกรธตายแล้วจริงๆ

เนื่องจากอ่างล้างมือคือใช้ด้วยกัน สองข้างนั้นถึงเป็นห้องน้ำชายหญิง

และในตอนนี้ ก็มีหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงข้างๆนั้น

เดินมาล้างมือพอดี

“อืม?คุณครูหลิวทำไมเป็นคุณ?”

หญิงสาวพูดขึ้นงงๆ

“หมิงเฉว่ ทำไมคุณมาโรงแรมชุนหัวละ ไม่ใช่เห็นว่าคุณบอกในกลุ่มหรอ ว่าคืนนี้จะไปโรงแรมเป่าเฉิงนะ?”

หลิวหมินก็งงเหมือนกัน

ผู้หญิงนี้ไมใช่ว่าเป็นตัวแทนวิชาของตนในตอนนั้นหรอกหรอ ลี่หมิงเฉว่ที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอนะ!

“อย่าพูดถึงเลยนะ ช่วงนี้ตรงโรงแรมเป่าเฉิงนั้นไม่เปิดทำการ ก็เลยมาจองที่โรงแรมชุนหัว แล้ววันนี้เหมือนกับว่าจะมีงานอะไรสักอย่างจัดที่โรงแรมชุนหัว ดีที่พวกฉันจองเช้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีที่แล้วเหมือนกัน!”

ลี่หมิงเฉว่กอดไหล่แล้วบ่นแบบเบื่อหน่าย

เหมือนกับว่าเฉินเกอที่ยืนอยู่ข้างนั้นจะไม่เห็นซะอีก

“คุณครูหลิว ทำไมเสื้อของคุณไม่ระวังแบบนี้ละ โดนไวน์แล้วนั้นนะ!”

ลี่หมิงเฉว่ถามออกมาในตอนนี้

“เห้อหน่าพูดถึงเลย ฉันคือจะมางานการค้านะ แต่เป็นเพราะไอ้เฉินเกอนี้นะ!ทำฉันเปื้อนทั้งตัว!”

หลิวหมินทำตาขาวใส่เฉินเกอ

ตอนนี้ลี่หมิงเฉว่ถึงจะเห็นเฉินเกอที่ยืนอยู่ข้างๆ

เฉินเกอยิ้มแล้วโบกมือให้กับลี่หมิงเฉว่

ลี่หมิงเฉว่ก็ทักทายกับเฉินเกอเช่นกัน

“เฉินเกอ ทำไมคุณก็อยู่นี้ละ?อย่าบอกกับฉันนะว่า คุณมางานการค้ากับคุณครูหลิวหมินนะ?”

ลี่หมิงเฉว่พูดแบบไม่เชื่อ

“เห้อ เขาเนี่ยนะ เขาแค่มาทำงานเอง งานการค้าครั้งนี้จะมีที่ว่างให้เขาหรอ!”

หลิวหมินพูดแบบอารมณ์เสีย

ทำยังไงก็ไม่สะอาด งานก็กำลังจะเริ่มแล้ว หลิวหมินก็ได้แต่เดินออกไปแบบไม่ค่อยดี

“เฮ้ ลี่เชา พวกคุณรีบมาดูสิ นี้คือใคร?”

ลี่หมิงเฉว่เดินออกมาพร้อมกับหลิวหมิน แล้วพอดีในห้องของชั้นแรกนั้น มีผู้ชายเดินออกมาหลายคน

นั้นไม่ใช่ว่าเป็นแฟนหนุ่มของลี่หมิงเฉว่ลี่กังกับคนในห้องของเฉินเกอพวกเขาพวกลี่เชาเขาหรอกหรอ

พอเอามาพูด ก็ไม่ได้เจอกับพวกลี่เชาเขาหลายปีแล้วเหมือนกัน เพราะว่าตอนสมัยม.ปลายก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ก็อย่าพูดถึงหลังขึ้นมหาลัยแล้วนะ

เพราะอย่างนั้นตอนที่พวกเขาเดิมมาแบบอารมณ์ดีแล้วล้อมรอบหลิวหมินแล้วทักทายกันนั้น

เฉินเกอก็ไม่ได้แทรกเข้าไปทักทายด้วย ก็ยืนฟังอยู่ข้างๆนั้นแบบเงียบๆ

“ลี่เชา ในตอนที่ยังอยู่ในห้องนั้นคุณก็หล่อที่สุดแล้ว ไม่คิดว่าถึงตอนนี้แล้วก็ยังหล่อเหมือนเดิม ยังไง หลังจากนี้จะไปต่อที่ไหนกัน?”หลิวหมินถามลี่เชา

ส่วนลี่เชานั้น ใส่เสื้อสูทตัวเล็กไว้ หวีผมไปด้านหลัง ดูเป็นทางการหน่อย หล่อนั้นก็หล่อ ที่สำคัญตอนเขาอยู่ม.ปลายนั้น ถึงจะไม่ใช่คนที่รวยที่สุด แต่ที่บ้านนั้นมีเส้นมีสายเยอะ จึงมีแต่ครูชอบ!

“ยังไม่รู้นะ รอที่บ้านวางแผนดีกว่า!”

ลี่เชาพูดไปส่งๆ

ไม่ต้องบอกทุกคนก็รู้แล้ว ฝ่ายการงานแน่นอนแล้ว

ทำให้คนทั้งหมดนั้นรู้สึกอิจฉา

“แต่ว่าลี่เชานะ คุณได้แค่คนเดียวก็ไม่ดีนะ ตอนนี้หมิงเฉว่ก็ทำงานที่โรงพยาบาลนะ งานที่คุณช่วยได้ก็ช่วยบ้างนะ!”

หลิวหมินยังไม่ลืมตัวแทนวิชาของตน

“ไว้ใจได้ ไม่มีปัญหาหรอก!”

“เออใช่แล้ว เฉินเกอก็เป็นเพื่อนสมัยม.ปลายของพวกคุณไม่ใช่หรอ ทำไมดูเหมือนกับว่าพวกคุณไม่รู้จักกันซะอีก?”

ขณะเดียวกัน แฟนหนุ่มของลี่หมิงเฉว่ลี่กังก็ชี้เฉินเกอแล้วยิ้มพร้อมกับถามขึ้นมา

“อืม?เฉินเกอ?เห้ย！”

พอพวกลี่เชาเขาได้ยิน ก็หันมองมาทางเฉินเกอกันหมด เป็นจริงนะ ตอนนี้เพิ่งจะเห็น นี้ก็คือเฉินเกอในสมัยม.ปลายไม่ใช่หรอ!

“ใช่แล้วๆ ฉันลืมบอกพวกคุณไปซะสนิทเลย วันนี้ตอนบ่ายฉันก็เจอกับเฉินเกอแล้ว ตอนนี้เฉินเกอเป็นพนักงานในโรงแรมชุนหัวนะ!”

ลี่หมิงเฉว่เห็นเฉินเกอที่โดนทิ้งไว้ข้างๆนั้น ก็รู้สึกอายนิดนึง จึงรีบยิ้มแล้วแนะนำไป

“อ้อๆ อย่างนั้นก็ดีนะ เฉินเกอคุณอยู่ตรงครัวหรืออยู่ข้างหน้าหรอ ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ผมจะช่วยคุณหาเส้นเอง ดึงให้คุณเป็นหัวหน้าอะไรทำนองนั้น?”

ลี่เชายิ้มแล้วพยักหน้า

“มันเป็นเพื่อนสมัยม.ปลายของพวกคุณหรอ?”

ในคนพวกนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งที่เฉินเกอไม่เคยเห็น ตอนนี้มองดูเฉินเกอ แล้วถามแบบเย้ยหยัน

ใช่สิ การรวมตัวของศิษย์เก่าแบบนี้ ได้รู้ว่าเพื่อนเป็นแค่พนักงานตรงนี้ มันก็มีความรู้สึกเป็นข่าวอยู่แล้ว

“ใช่แล้ว มันคือคนจนที่สุดในห้องพวกผมเลยนะ ฮ่าๆ!”

ผู้ชายอีกคนยิ้มแล้วพูดออกมา

แล้วคนพวกนั้นก็เริ่มพูดถึงเรื่องอดีตของเฉินเกอมาให้ชายคนนั้นฟัง

“คุณชายเฉิน คุณอยู่ตรงนี้นี่เอง!”

และขณะเดียวกัน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องโถงมา……