ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 209 เห็นแก่หน้าฉัน แล้วปล่อยพวกเธอไป

บทที่ 209 เห็นแก่หน้าฉัน แล้วปล่อยพวกเธอไป

“อะไรนะ โดนทำร้ายหรอ”

“เห้ย หาเรื่องแล้ว”

ผู้ชายและผู้หญิงในห้องนั้นต่างก็ตกใจขึ้นในทันที

และแม้กระทั่งหลินตงเองก็ตกใจเหมือนกัน

แต่ว่าเขาดูไม่กลัวแต่อย่างใด เลยพูดขึ้นว่า “ตกใจอะไรกัน ไปดูสิ ตามฉันมา ฉันเองอยากจะรู้นัก ใครกล้าทำกับเพื่อนของฉันอย่างนี้”

จากนั้น เขาก็กวักมือเรียก ผู้ชายคนที่เหลืออยู่ให้เดินตามออกไป

และพวกเขาต่างก็ได้ถือเอาขวดเหล้าติดมือไปด้วย ดูท่าเหมือนจะก่อเหตุทะเลาะกันขึ้นแล้ว

ส่วนเฉินเกอ ถึงแม้จะรู้ว่าหวังเจียหยุนนั้นจะมีอารมณ์โกรธเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ

แต่ว่า ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะโดนคนอื่นนั้นตีเอา

เมื่อเหตุมันได้เกิดขึ้นแล้ว หากตัวเองยังนั่งดื่มเหล้าต่อ แล้วไม่ออกไปดูหน่อยมันก็ไม่ดี จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามคนอื่น ๆ ออกไป

อีกอย่าง ในตอนนั้นหวังเจียหยุนเองโดนคนจำนวนมากล้อมไว้ในห้องเพลงขนาดใหญ่

และเขาเองก็นอนขดอยู่กับพื้น ที่หัวเต็มไปด้วยเลือด

เพราะ รปภ สิบกว่าคนเพิ่งจะตีเขาเสร็จ

และพี่หง ก็ยืนกอดอกดูหวังเจียหยุน แล้วพูดขึ้นว่า

“เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ฉันไว้หน้านายแล้ว นายกลับไม่เอา กล้าดียังไงมาดึงผมแม่มึง ฉันว่าแกคงไม่อยากมีชีวิตแล้วล่ะสิ แกรู้ไหมว่าที่นี่มันเป็นถิ่นของใคร เชื่อไหมว่าพี่ต้าเฟยจะตอนเจ้าทิ้งเสีย ชิบหาย”

เมื่อพี่หงด่าเสร็จ

และเมื่อได้ยินชื่อ พี่ต้าเฟย คนที่ยืนล้อมดูอยู่ข้าง ๆ สีหน้ากลับซีดเผือดไปตาม ๆ กัน

ในตอนนี้ก็รู้สึกสงสารหวังเจียหยุนที่นอนขดอยู่ที่พื้น

เมื่อครู่ หวังเจียหยุนยังตะโกนร้องเรียกพี่หง แล้วก็เดินเข้ามาในห้อง พยายามตื้อที่จะให้เธอไปดื่มเหล้ากับตัวเองให้ได้ ซึ่งพี่หงคนนั้นก็ไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย

ที่จริงแล้ว ลูกค้าใน KTV แห่งนี้ที่จะให้เธอร่วมวงดื่มเหล้าด้วยนั้นมีไม่มากจริง ๆ

แต่หวังเจียหยุนคนนี้ไม่เชื่อ วู่วามจนเกิดเรื่อง เพราะกล้ามากที่ดึงผมของเธอ และดูเหมือนว่าเธอไม่สั่งสอนหน่อยคงไม่ได้แล้ว

และสุดท้าย ก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ

และคนที่อยู่ในห้องเพลงนี้ เมื่อเห็นมีคนเดินเข้ามาด้วยเจตนาไม่ดี แถมยังมาดึงผมของพี่หงคนนี้ด้วยแล้ว

เมื่อคนในห้องเพลงห้องเห็นนั้นดังนั้น จึงกวักมือโบกขึ้น ทันใด ผู้ชายร่างกำยำจำนวนเจ็ดแปดคนก็กระโจนเข้าไป

ยกกระบองขึ้น แค่พริบตาเดียวก็ทำเอาหวังเจียหยุนลงไปหมอบอยู่ที่พื้นแล้ว

ถือว่าเป็นการสั่งสอน

ประจวบเหมาะกับที่ผู้หญิงคนหนึ่งออกจากห้องน้ำมาเจอเข้าพอดี เธอจึงได้รีบวิ่งกลับไปบอกเพื่อนให้มาดู

“พี่สาวครับ ไอ้เด็กคนนี้เดี๋ยวให้ผมจัดการเอง ยังมีแขกโต๊ะนั้นที่ยังรอพี่อยู่นะครับ”

ข้าง ๆ ของพี่หง ในเวลานั้นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่

มีใบหน้าที่ดุดันเหมือนกับอันธพาล แต่ดูจากลักษณะแล้ว เหมือนกับคนมีเงินไม่มีความกลัวต่ออะไร

“ฉันรู้จักคุณชายหลิว เดี๋ยวให้ฉันระบายอารมณ์สักหน่อยก่อนได้ไหม นายดูสิ เมื่อครู่มันยังดึงผมของฉันเลย”

พี่หงพูดขึ้น

“ฮ่า ๆ ไม่มีปัญหา ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็นำตัวมันเข้ามาในห้องเพลงของฉัน เมื่อครู่ที่ห้องประตูห้องเพลงของพวกเรา ยังมาตะโกนหาเรื่องพี่อยู่เลย ซึ่งเป็นการไม่ไว้หน้าหลิงลี้อย่างฉันจริง ๆ แม่ง วันนี้ฉันจะขอระบาย ๆ สักหน่อย ดูว่าไอ้เด็กคนนี้มันยังจะมีอะไรดี”

พอหลิงลี้ยกมือขึ้น แล้วก็มี รปภ หลายคนรับคำสั่ง จากนั้นก็นำหวังเจียหยุนลุกขึ้น แล้วลากเข้าไปในห้องเพลง

และเมื่อกำลังจะเข้าไปนั้น

“หยุดก่อน แฟร์หน่อยสิ วางเพื่อนฉันลง”

ในเวลานี้ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น

ก็เห็นหลินตงที่มือข้างหนึ่งล้วงที่กระเป๋ากางเกง ที่กำลังนำคนจำนวนมากเดินเข้ามา

ด้วยอารมณ์ที่ห้าวหาญ ไม่เกรงกล้าผู้ใด

โครตจะเก่ง

“แม่ง เริ่มจะสนุกแล้วสิ ยังจะมีคนมาแก้แค้นด้วย ให้ฉันดูหน่อยว่าเป็นใคร ทำไมถึงได้เก่งกาจอย่างนี้”

และหลิงลี้เองก็มีท่าทีและสีหน้าที่ไม่ได้สนใจแล้วเดินเข้าประตูห้องเพลงไป แถมยังบอกให้ รปภ เปิดประตูออก ให้พวกเขาเข้ามาด้วย

หลินตงและคนอื่น ๆ ยังคิดว่าไอ้คนนั่นมันเริ่มกลัวตัวเอง จากนั้นก็เลยฮึกเหิมขึ้นยิ่งกว่าเดิม

เมื่อฝูงคนเข้าไปในนั้นแล้ว

แต่ว่า เมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างในห้องแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหลินตง หรือแม้นกระทั่งคนที่ถือขวดเหล้าตามเข้าไปในภายหลัง ต่างก็เกิดความรู้สึกตกใจ

“คุณชายหลิว เป็นคุณหรอกหรือ พี่จาง หู่เย๋ ซื้อเย๋พวกคุณก็อยู่ที่นี่หรือ”

หลินตงตาค้างโต ความฮึกเหิมที่มี ทันใดก็มลายหายไป

และผู้หญิงที่เหลือนั้น ตอนแรกที่ว่าจะอาศัยความกล้าของหลินตงทำให้ตัวเองมีผลงานหน่อย แต่ตอนนี้เห็นหลินตงเหี่ยวลงแล้ว ต่างก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อดี

โดยเฉพาะเจียงหรานหรานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับหลินตง

“เสี่ยวลี้ ไอ้เด็กนี่มันใครหรอ เพื่อนนายหรอ”

ในเวลานี้ ก็มีชายผู้หนึ่งที่มีรอยสักลายมังกรอยู่เต็มตัวถามขึ้น

“ฉันไม่รู้จัก เย็ดแม่ง รู้จักฉันได้ไงไม่รู้”

หลิงลี้พูดขึ้นด้วยอาการที่นิ่ง ๆ

“หลินตง เขาเป็นใครหรอ”

เจียงหรานหรานในเวลานั้นก็ได้กระชากแขนของหลินตงอย่างเบา ๆ แล้วถามขึ้น

“หลิงลี้ ในอำเภอผิงอันครอบครัวของพวกเขาถือว่ารวยมาก รวยเป็นอันดับแรก ๆ ของอำเภอผิงอันก็ว่าได้ และทั่วทั้งเมืองจินหลิง ก็ถือว่ามีชื่อเสียงอยู่ไม่เบาเลยทีเดียว พ่อของเขาก็เป็นหัวหน้าของผู้มีอิทธิพลในด้านมืดด้วย พี่ต้าเฟยก็เลยได้ติดตามพ่อของเขา ความโหดเหี้ยมเนี่ยสุด ๆ ไปเลย”

“แล้วคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา เหล่านั้น ต่างก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงไม่แพ้กัน”

หลินตงเองเลยรู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร

ในขณะนั้น เขาเองเลยรีบอธิบาย

เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว เจียงหรานหรานและคนอื่น ๆ ต่างก็เริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว

หลิงลี้ชื่อนี้ พวกเธอเองก็เคยได้ยินมาอยู่บ้าง

และรู้ด้วยว่ามีอำนาจขนาดไหน และในตอนนี้ยังได้ยินชื่อ พี่ต้าเฟยอีก จะไม่ให้รู้สึกกลัวได้อย่างไร

“โอ๊ะ！ฉันจะบอกพวกนายให้นะ ที่นายนำคนมานี่ แถมยังถือขวดเหล้ามาอีก มาทำอะไรกัน มาขู่ให้ฉันกลัวหรอ”

หลิงลี้นั่งขาไข้วห้างหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

“เฮอะ ๆ คุณชายหลิว คุณเข้าใจผิดแล้ว ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องเข้าใจผิด วันนี้ดื่มเยอะไปหน่อย และเพื่อนของฉันก็ทำให้คุณไม่พอใจ หวังว่าคุณจะไม่ถือโทษ แล้วปล่อยเขาไปเถอะ ฉันชื่อ หลินตง พ่อของฉันคือ หลินกานไว้หน้ากันหน่อย หู่เย๋ ซื้อเย๋ ครั้งก่อนพ่อของฉัน ยังเคยพาฉันไปดื่มเหล้ากับพวกคุณนะ”

หลินตงจึงได้รีบแนะนำไป

“โอ๊ะ ๆ เขา ฉันรู้จัก แต่ว่าหลินตง ฉันเองก็อยู่มานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยมีใครถือขวดเหล้าแล้วมายืนปิดประตูหน้าห้องฉันไว้ นายว่าเรื่องนี้ควรจะทำอย่างไรดี”

หลิงลี้พูดขึ้น

และสายตา กลับมองสาดไปยังเจียงหรานหรานและผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับหลินตง

ในใจคิดว่า แต่ละคน ล้วนแล้วแต่แจ่ม ๆ ทั้งนั้นเลย

“ถ้าไม่ได้จริง ๆ คุณชายหลิว คุณดู เดี๋ยวฉันจะดื่มให้หมดขวดเลย เพื่อเป็นการไถ่โทษแก่คุณกับการกระทำในครั้งนี้”

“ใช่ ๆ ๆ คุณชายหลิว พวกเราจะดื่มคนละขวด”

และพวกผู้ชายที่เหลือต่างก็ได้พากันพูดขึ้น

“ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายทุกคนก็ดื่มไปคนละขวด ต้องดื่มทุกคนเลยนะ แล้วเรื่องนี้ฉันถึงจะปล่อยผ่านไป”

จากนั้นหลิงลี้ก็มองไปยังผู้หญิงที่ดูมีอาการหวาดกลัว แล้วพูดขึ้น

“แต่ว่าฉันมีเงื่อนไข ดื่มเบียร์คงไม่ได้ ต้องใช้เหล้าขาวเท่านั้น ทุกคน ๆ ละขวด เมื่อดื่มหมด เรื่องก็จะจบลงเอง และยังมีพวกเธอ สาว ๆ ที่เดินเข้ามาด้วย”

“อะไรนะ เหล้าขาวหรอ”

หลินตงเองก็ตะลึงไป

“ทำไมล่ะ จะไม่ไว้หน้าหลิงลี้หน่อยหรอ”

สีหน้าของหลิงลี้พูดขึ้นด้วยความจริงจัง

เมื่อสิ้นเสียงพูดลง รปภ ก็ได้ยกลังเหล้าขาวเข้ามา

และหลินตงเองได้แต่กัดฟันเอาไว้ แล้วทำเป็นตัวอย่างให้แก่คนอื่น ๆ ได้ดู

บีบจมูกเอาไว้ ทำเหมือนกับดื่มน้ำเปล่า กระดกกลืนลงไปอย่างกับคนกระหายน้ำ

ผู้ชายคนอื่นต่างก็ได้ทำตามบ้าง ไม่ทันไร เหล้าขาวต่อคน คนละหนึ่งขวดก็หมดลงไป

“เป๊ะ ๆ ๆ！”

หลิงลี้ชื่นชมจนต้องปรบมือให้ ในขณะนั้นเขาก็มองไปยังเจียงหรานหรานและผู้หญิงคนอื่น ๆ “สาว ๆ พวกเธอเองก็ต้องดื่มนะ หากไม่ดื่มล่ะก็ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากประตูนี้ไป”

“สำหรับพวกแก ไสหัวออกไปได้แล้ว”

หลิงลี้ชี้ไปยังหลินตงและพูด

“คุณชายหลิว เธอเป็นแฟนของฉันเอง ให้ฉันดื่มแทนเธอได้ไหม ขอร้องล่ะ เห็นแก่หน้าฉันหน่อย”

ต่อให้จะโง่แค่ไหน ก็รู้ว่าหลิงลี้นั้นต้องการที่จะทำอะไร ในขณะที่หลินตงพูดนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างกุมที่หน้าท้อง

“เกรงว่าจะไม่ได้ แกอยู่ที่นี่ ไม่มีหน้าให้ฉันไว้หรอก อีกอย่างหากยังไม่ไสหัวไป แกเองก็จะกลับไปไม่ได้เหมือนกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้ชายทั้งหลายต่างก็รู้สึกกลัว และพากันหลบออกไป

และหลินตงเองได้แต่กัดฟัน และก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไป เพราะหลิงลี้นั้นก็เป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง

จากนั้นเขาก็ก้มหน้าแล้วเดินออกไปยังข้างนอก

สำหรับเจียงหรานหรานกับสวี่ซินและคนอื่น ๆ นั้น ตอนนี้ยังโดน รปภ ควบคุมตัวเอาไว้

และในขณะที่เจียงหรานหรานตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมานั้น

“คุณชายหลิวใช่ไหม เห็นแก่หน้าฉันเถอะ ปล่อยพวกเธอกลับไปเถอะ ……”