ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 219 ความเข้าใจผิดที่ได้รับการอธิบาย
บทที่ 219 ความเข้าใจผิดที่ได้รับการอธิบาย
“ฮืม ทำไมเป็นซูมู่หานที่รัก คนที่เขารักที่สุดไม่ใช่คือฉินหยาหรอกหรือ ดูสิว่าเธอเป็นใครกันแน่”
น้องสาวของจ้าวถงถงจึงได้กดรับสายทันที
ฉินหยาที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ทันระวัง และสุดท้ายน้องสาวของจ้าวถงถงก็ได้คุยกับปลายสายเรียบร้อยแล้ว
“จะทำอะไรหรอ เธอเป็นใคร”
น้องสาวของจ้าวถงถงพูด
“อะไร อะไรกัน เธอเป็นแฟของเฉินเกอหรอ เธอพูดอะไรของเธอนั่น”
น้องสาวของจ้าวถงถงได้ฟังดังนั้น ถึงกับตะลึง
จากนั้นก็มองที่ฉินหยาแล้วพูดขึ้นว่า “พี่ฉินหยา ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอเป็นแฟนของเฉินเกอ”
“พอแล้วหลิงเฟย รีบเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”
ฉินหยาแย่งเอาโทรศัพท์กลับมา แล้วไม่ได้พูดอะไร กดวางสายเลยทันที
ซูมู่หานเป็นใคร ฉินหยานั้นก็รู้ ซึ่งก็คือแฟนที่อยู่แดนไกลของเฉินเกอนั่นเอง
ฉินหยาเองก็รู้สึกอยากรู้
แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ ไม่เหมาะที่จะพูดอะไร
“หลิงเฟย เมื่อสักครู่ผู้หญิงในสายเธอพูดอะไรบ้าง”
ในเวลานั้นจ้าวถงถงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น
“อืม ถามว่าฉันคือใคร เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนของเฉินเกอ แล้วยังถามหาเฉินเกออีก”
หลิงเฟยราวกับพบว่า เรื่องนี้มันต้องมีอะไรแน่ ๆ
“งั้นฉินหยา ผู้หญิงคนนี้เธอรู้จักไหม”
จ้าวถงถงก็ได้ถามขึ้นอีกครั้ง
แม่งเชี่ย เฉินเกอได้เสี่ยวหยาเป็นแฟนแล้ว ยังกล้าจะมีกิ๊กอีกหรอ ไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลยจริง ๆ
“พวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน มา ๆ ๆ กินผลไม้”
ในขณะนั้น ก็ได้ถือผลไม้ที่ล้างเสร็จเข้ามา
“ฮืม กินไม่ลงหรอก เฉินเกอ ซูมู่หาน เป็นใคร นายควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนนะ”
จ้าวถงถงได้แย่งโทรศัพท์จากมือของน้องสาวของตัวเองไป แล้วมองที่เฉินเกอด้วยความโมโห
ตอนนั้นเฉินเกอเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
แน่นอนสิว่าเธอเป็นแฟนของตัวเอง
“คิดไม่ถึงเลยว่า นายจะเป็นผู้ชายที่เลวขนาดนี้ พี่ฉินหยาช่างตาถั่วจริง ๆ ”
หลิงเฟยด่า
พอแล้ว ๆ พวกเธอหยุดด่าเขาได้แล้ว เรื่องนี้ฉันรู้ ไอ้หยา ฉันจะบอกให้กับพวกเธอรู้นะ ฉันกับเฉินเกอไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ฉินหยาแสดงต่อไปคงไม่ได้แล้ว จึงได้บอกความจริงออกมา
“อะไรนะ ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอ ถ้าไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วเสี่ยวหยาเธอจะอยู่กับเขาทำไมกัน”
จ้าวถงถงถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ไอหย่า ที่เป็นแบบนี้คนถึงได้สงสัยเอาได้ไง ฉันเลยขอให้เฉินเกอช่วยหน่อย หลอกพ่อของฉัน ไม่อย่างนั้น พ่อของฉันคงจะบังคับให้ฉันแต่งงานแน่”
ฉินหยาจึงได้ตัดสินใจพูดความจริงออกมาจนหมด
“อ๋อ ทำเอาฉันตกใจไปหมด ฉันยังคิดว่าเธอกับเฉินเกอจะเป็นแฟนกันเสียอีก ก็ว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก อีกอย่างเฉินเกอ วันนี้ฉันก็เพิ่งจะรู้จักหับเขาจริง ๆ ในเมื่อเขามีแฟนแล้ว แล้วทำไมยังดีกับเธอขนาดนี้ แล้วยังมอบของแพง ๆ ให้กับเธออีก”
จ้าวถงถงมองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่นิ่ง ๆ
ผู้หญิง ข้อเดียวที่เหมือนกันคือ การเกลียดผู้ชายที่หลายใจ
และเห็นได้ชัดว่า ตอนนี้เฉินเกอเองก็โดนจัดให้อยู่ในหมวดนั้น
“พอแล้วถงถง เมื่อสักครู่ไม่ใช่ว่าแม่ของเธอโทรมาบอกให้เธอรีบกลับบ้านหรอ เรื่องนี้เธอช่วยฉันเก็บเป็นความลับก็พอแล้ว และมันไม่เกี่ยวกับเฉินเกอหรอก”
ฉินหยาพูดกับจ้าวถงถง。
อย่างดีก็ทำให้เธอนั่นกลับไป
หลังจากที่พวกเธอกลับไป ในห้องก็เหลือแค่เฉินเกอและฉินหยาสองคน
จากนั้นเฉินเกอก็รีบอธิบายให้กับซูมู่หานฟังในทันที
เมื่ออธิบายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซูมู่หานเองไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใดแล้ว
เพราะเฉินเกอก็คงคิดไม่ถึงว่า ยายบ้าหลิงเฟยนั้นจะกล้ากดรับสายโทรศัพท์ของเขาได้
นี่มันช่างน่าอึดอัดจริง ๆ
“เฉินเกอ นายนั่งลงก่อน ฉันอยากจะถามนายสักเรื่องหน่อย”
ส่วนฉินหยา ในเวลานี้มองเฉินเกอด้วยสายตาที่แปลก ๆ ไป
“เธอถามสิ”
“นายชอบซูมู่หานจริง ๆ หรอ”
ฉินหยาถาม
“อืม ๆ แน่นอนสิ”
เฉินเกอตอบ
ฉินหยาสูดลมหายใจเข้ายาว ๆ แล้วพูดต่อว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว แล้วทำไมนายต้องมอบของขวัญแพง ๆ ให้แก่ฉันด้วย และตอนที่ฉันรู้ว่านั่นคือสิ่งที่มีค่าของครอบครัวนาย ฉันเองก็รู้ประทับใจมาก”
“เพราะว่าฉันไม่เคยมีความรักมาก่อน ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายจำนวนมากมอบของมีค่าราคาแพง ๆ ให้แก่ฉันเยอะ แต่ว่าใจของฉัน กลับคิดว่าของเหล่านั้นจากพวกเขาก็เป็นแค่ของธรรมดา แต่ใจของฉันกับคิดว่าของที่นายมอบให้ฉันนั้น มันพิเศษกว่าใคร ๆ ”
ฉินหยากำลังพยายามที่จะทดสอบใจของเฉินเกอ
และก็ไม่รู้ว่าทำไม ไป ๆ มา ๆ ก็ชอบเขาเข้าแล้ว
เธอคิดว่า แฟนของเขาที่อยู่ที่อื่นนั้น มันไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเธอที่จะจีบเฉินเกอ แต่ตอนนี้ฉินหยาดูออกแล้วว่า เฉินเกอนั้นแคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน
และเฉินเกอเอง ก็คงจะรู้สึกผิดต่อเธอ
หากจะพูดไปแล้ว กำไลหยกชิ้นนั้นทุกคนต่างก็มองออก ว่าไม่ใช่ของมีค่าของเฉินเกอหรอก
เพียงแต่ตอนนั้นเหตุการณ์มันเกิดขึ้นที่โรงเรียน เฉินเกอเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้ เพราะกลัวว่าตัวตนที่แท้จริงของตัวเองจะถูกเปิดเผย
และเพราะว่าเฉินเกอคิดว่า ไม่ว่าอย่างไร ในสายตาของจ้าวถงถงและฉินหยากับคนอื่น ๆ แล้วตัวเองก็เป็นแค่คนจน ๆ คนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย
แล้วพวกเธอจะชอบตัวเองได้อย่างไรกัน
อีกอย่างก็คิดว่าหลังจากที่เรื่องนั้นได้ผ่านไป ต่อไปก็คงจะไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้ว
แต่ก็กลับคิดไม่ถึงว่า ต่อมา จะได้เกิดเรื่องราวมากมายตามมา
ในเมื่อเรื่องมันมาถึงวันนี้แล้ว และก็ทำให้ฉินหยานั้นเกิดความเข้าใจผิด
เฉินเกอเองก็ไม่อยากที่จะปิดบังต่อไปแล้ว เพราะตัวตัวตนของตัวเองนั้น หากจะปิดบังฉินหยาคงไม่มีประโยชน์อะไร
เฉินเกอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดขึ้นว่า
“ฉินหยาที่จริงแล้ว เรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันหลอกเธอ ฉันให้กำไลหยกเมฆมังกรราคาสองแสนหยวนกับเธอนั้น มันไม่ได้เป็นไปตามที่จ้าวถงถงนั้นได้คาดการณ์เอาไว้หรอก เพราะมันไม่ใช่มรดกที่ตกทอดมา แต่ว่ามันเป็นของที่ฉันซื้อมาเอง และฉันก็ไม่ได้ว่าจะตั้งใจให้กับเธอหรอกนะ เพียงแค่อยากจะชดใช้ให้กับ ด้วยการเอากำไลหยกส่งกลับไป ”
“เพียงแต่แค่ในเวลานั้นฉันตัดสินใจพลาดไป”
เมื่อเฉินเกอพูดจบ ก็เดินกลับเข้าห้องของตัวเอง แล้วก็หยิบกำไลหยกออกมาให้ฉินหยาดู
เพื่อจะยืนยันว่าที่ตัวเองพูดนั้นเป็นความจริง
ส่วนฉินหยานั้น กกัดที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างฝืน ๆ
“เฮอะ ๆ ฉันว่าแล้ว จะมีผู้ชายที่ไหนจะโง่ได้ขนาดนี้ ถึงแม้จะชอบเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งก็เถอะ ก็คงไม่เอามรดกของตระกูลยกให้เธอหรอก ดูเหมือนว่าฉันคงคิดมากไปเองแล้วแหละ”
เฉินเกอก้มหน้าลง เรื่องนี้เมื่อพูดออกมาแล้วก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ
“เฉินเกองั้น ฉันจะไม่รบกวนนายแล้ว เมื่อครู่ฉันคิดได้ว่า หากฉันจะตามนายอยู่อย่างนี้ นายยิ่งจะมีเรื่องวุ่นวายเพิ่มมากขึ้น อีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ควรที่จะทำให้พ่อของฉันรู้สึกเป็นห่วงจนเกินไป ลี่เยว่ถึงแม้นว่าเขาจะมีจุดบกพร่องมากมาย แต่ว่าเขาดีกับฉันมาก ๆ ฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันจะกลับไป”
เมื่อพูดจบ ฉินหยาก็ลุกขึ้น เก็บข้าวของ
ดูเหมือนว่า ฉินหยาคงอยากจะกลับไปบ้านเพื่อนแต่งงานกับลี่เยว่แล้ว
ถึงแม้ว่าในใจยังไม่ค่อยจะแฮปปี้เท่าไร
แต่ว่าตัวเองจะพูดอะไรได้ เพราะตัวเองก็มีซูมู่หานอยู่แล้วทั้งคน แล้วทำไมยังต้องสานความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นอีก ดังนั้น ก็เลยไม่ได้ห้ามเธอเอาไว้แต่อย่างใด
จากนั้น เฉินเกอก็ได้ส่งฉินหยากลับไป
และก็คิดว่าเรื่องนี้ เมื่อเดินทางมาถึงตรงนี้แล้วมันคงจบลงแล้ว
ดังนั้น จึงเปลี่ยนประเด็นไปสนใจกับการลงทุนในอำเภอผิงอันต่อ
วันนี้ ฉินเกอทันใดก็ได้รับสายกับอีกสายหนึ่ง……
YOU MAY ALSO LIKE
