ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 321 พัวพัน

บทที่ 321 พัวพัน

ในท้องฟ้ามีเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์มากมายกำลังบินวนเป็นรูปวงกลมล้อมรอบอยู่บนหลังคาบ้าน

ประมาณสามสิบกว่าลำ

โห๋ซานตกตะลึงตาค้าง

ส่วนจ้าวถงถงนั้นตกตะลึงจนต้องเอามือปิดปาก

โอ้โห ถึงแม้ว่าจ้าวถงถงจะเติบโตมาในเมืองใหญ่ แต่ก็ไม่เคยเห็นฉากตระการตาเช่นนี้มาก่อนเลย！

“เฉินเกอ คุณเล่นถึงขนาดนี้เลยหรือ！”

โห๋ซานตะโกนพูดด้วยความตกตะลึง

บัดนี้อยากจะเอาเงินแล้วชิ่งหนี

แต่มีบอดิการ์ดลงมาจากบันไดพาดตั้งนานแล้ว

และได้เข้าสกัดกั้นล้อมรอบโห๋ซานไว้

“เป็นนายจริงด้วยโห๋ซาน ตอนแรกคิดว่านายจะไม่กล้ากลับมาแล้ว คิดไม่ถึงว่านายไม่เพียงแต่กลับมายังคิดไม่ดีต่อคุณชายเฉินด้วย นายไม่กลัวว่าท่านประธานเฉินเสี่ยวจะรู้เหรอ？”

หลี่เจิ้นกั๋วเดินลงมา ข้างกายมีบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูมาด้วย

บัดนี้กำลังกล่าวด้วยความเยาะเย้ย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนพวกเขารู้จักกันมาก่อนแล้ว

และเห็นเทียนหลง ตี้หูกับหลี่เจิ้นกั๋วก็มากัน

โห๋ซานจึงไม่คิดที่จะหลบหนีอีก

ใช่ ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปเสียแล้ว หากหลี่เจิ้นกั๋วรายงานเรื่องนี้ให้เฉินเสี่ยวทราบ เฉินเสี่ยวต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ พอถึงตอนนั้นแม้แต่ศพก็อาจจะไม่ครบสามสิบสองประการก็ได้

หากยอมจำนงแต่โดยดีก็อาจมีโอกาสรอดชีวิตได้

“เห้อ！เห้อ！เห้อ！เป็นเพราะคุณหนูใหญ่ให้ผมไสหัวออกมา ผมจึงไม่มีทางเลือก และอีกอย่างพี่เจิ้นกั๋วครับ ถึงผมจะร่วมขบวนการทำร้ายคุณชายเฉิน แต่ผมก็ประสงค์ดีนะครับ พี่ไม่รู้หรอกว่าวันนั้นหลงเช่าหยุนไม่เพียงแต่จะใส่ร้ายคุณชายเฉินเท่านั้น ยังให้ผมตีคุณชายเฉินให้สลบแล้ววางยาคุณชายเฉินด้วยนะครับ ดังนั้นผมจึงได้ปฏิเสธไป และตอนนี้ท่านดูสิครับว่าผมอาสาจะเอาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณชายเฉินด้วยนะครับ！”

โห๋ซานพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง

“พี่เจิ้นกั๋วครับ พี่เห็นแก่มิตรภาพที่พวกเราสามพี่น้องเคยทำงานรับใช้คุณหนูใหญ่มาด้วยกัน และเมื่อก่อนผมก็เคยช่วยพี่ด้วย พี่ปล่อยผมไปเถอะครับ？พี่ดูสิครับ ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กอมมืออยู่เลย ตอนนี้ถึงจะโตแล้วแต่ก็ยังอยู่ในสภาพอย่างนี้อยู่เลยครับ？”

“นายยังจำได้อยู่เหรอว่าเมื่อก่อนเป็นลูกน้องของคุณหนูใหญ่？ผมยังคิดว่านายลืมไปแล้วสักอีก ส่วนเรื่องจะจัดการอย่าง

ไงกับนายก็ต้องฟังคำสั่งจากคุณชายเฉิน！”

พวกหลี่เจิ้นกั๋วเดินมาข้างๆเฉินเกอ

“โห๋ซานเคยเป็นลูกน้องของพี่สาวผมเหรอ？”

เฉินเกอถามด้วยความประหลาดใจ มิน่าล่ะโห๋ซานถึงได้กลัวพี่สาวมากนัก

“ใช่ครับคุณชายเฉิน ตอนที่คุณหนูใหญ่มาอยู่ที่เมืองจินหลิง มีผม จ้าวจื่อซิ่งและโห๋อ้านผิง ซึ่งก็คือโห๋ซานคนนี้ สามคนครับ ตอนนั้นโห๋ซานยังมีอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ แต่ทำตัวเหลวไหล ซึ่งครั้งนั้นดื่มเหล้าจนเมาแล้วไปข่มขืนพนักงานสาวจนตั้งครรภ์ คุณหนูใหญ่โกรธมาก จึงได้ไล่สัตว์เดรัจฉานคนนี้ออกครับ！”

หลี่เจิ้นกั๋วมองโห๋ซานพลางยิ้มเยาะเย้ย

“ที่แท้ยังมีเรื่องอย่างนี้อีกด้วยเหรอ！ในเมื่อเขาเอาหลักฐานออกมา ผมก็จะไม่ถือสาเอาความก็ได้”

พูดตามความจริง ตอนแรกเฉินเกอคิดจะหาคนนั้นเจอแล้วกระทืบให้เละไปข้างหนึ่งเลย

แต่ตอนนี้โห๋ซานกำลังยิ้มให้กับเฉินเกออย่างประจบประแจง

เฉินเกอจึงไม่อยากจะสนใจคนไร้ยางอายอย่างเขาอีก

“หือ ถือว่านายโชคดีมากโห๋ซาน เอาเงินวางไว้แล้วก็ไสหัวไปซะ！ครั้งนี้จะปล่อยนายไป！”

ขณะที่หลี่เจิ้นกั๋วกำลังโกรธเคืองอยู่ก็แอบเบาใจลงมาก

เพราะถึงยังไง เมื่อก่อนพวกเขาก็เคยอยู่ด้วยกัน และโห๋ซานยังเคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งหนึ่งอีกด้วย

เมื่อกี้ยังกังวลว่าคุณชายเฉินใจแข็งจะเอาชีวิตของนายคนนี้

“ผม……ผมไม่ไปครับ！”

โห๋ซานกล่าว

“นายคิดจะทำอะไร？”

“คุณชายเฉินครับ คุณดูสิผมไม่มีที่ไปแล้วครับ คุณรับผมไว้ด้วยคนนะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำความผิดอะไรอีกแล้ว คุณชายเฉินครับให้ผมติดตามคุณเถอะครับ！？”

โห๋ซานกล่าว

ใช่แล้ว ครั้งแรกที่เขาเห็นเฉินเกอที่โรงแรมก็ดูออกว่าเฉินเกอเป็นคนที่มีความเมตตากรุณามาก

และคำพูดเมื่อกี้ก็ไม่ได้พูดเล่นๆเท่านั้น

จริงอยู่ที่หลงเช่าหยุนเคยให้ตนใช้วิธีสกปรกทำร้ายเฉินเกอ

แต่โห๋ซานก็แค่ทำตามคำสั่งอย่างผิวเผิน จะไปทำร้ายจริงๆได้อย่างไรกัน

เพราะสาเหตุแรกคือเกรงกลัวเฉินเสี่ยว

สาเหตุที่สองคือเฉินเสี่ยวมีบุญคุณต่อเขา

เขาไม่กล้ากลับมา เพียงแต่คิดว่าเมื่อขโมยเงินได้สักก้อนหนึ่งแล้วจะไปจากที่เต็มไปด้วยอันตรายแห่งนี้

ความจริงแล้วคลิปอัดเสียงนี้ได้แอบอัดไว้ตอนที่อยู่กับหลงเช่าหยุน ถ้าหากได้เงินมาอย่างร่ารื่น เฉินเกอก็จะถูกเข้าใจผิดมากสุดก็แค่เจ็ดแปดวัน เมื่อตัวเองหลบไปไกลอยู่ในที่ปลอดภัยแล้วก็จะส่งคลิปอัดเสียงนี้มาให้หลี่เจิ้นกั๋ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่าตัวเองจะหนีไปไม่ได้แล้ว

ก็ขอร้องให้เฉินเกอรับเขาไว้ก็แล้วกัน！

“นาย？”

เฉินเกอหัวเราะ“ช่างมันเถอะ วันนี้ผมจะปล่อยนายไป และจะไม่ให้พี่สาวเอาเรื่องนายวันหลังด้วย นายไปได้แล้ว！”

โห๋ซานมีท่าทางที่เจ้าเล่ห์ เฉินเกอไม่รู้ว่าคำพูดของเขาคำไหนเป็นความจริงคำไหนเป็นความเท็จกันแน่

“อย่าครับ ได้โปรดเถอะครับคุณชายเฉิน ผมมอบของขวัญชิ้นโบว์แดงให้คุณ ถือว่าเป็นของกราบไหว้เข้าร่วมวงการครับ！คุณชายเฉินต้องชอบแน่นอนครับ！”

โห๋ซานกล่าว

เฉินเกอสบตากับหลี่เจิ้นกั๋วแวบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าพูดว่า“ก็ได้ แต่ต้องดูว่านายเอาของขวัญอะไรมาให้นะ！”

พูดจบก็หันหน้าไปมองฉินหยากับจ้าวถงถง“ประธานหลี่ จัดรถส่งพวกเธอกลับไปด้วย！”

น้ำเสียงมีความเฉื่อยชาเล็กน้อย

ส่วนฉินหยายังต้องรอคอยหวังว่าเฉินเกอจะพูดอะไรกับตนเล็กน้อยในทำนองที่ห่วงใย

แต่ทว่าไม่มีเลยสักคำ

หลังจากที่รถมาถึง เฉินเกอก็ขึ้นรถแล้วจากไป

เขาจงใจจะทำเช่นนี้

อย่างนี้ก็ดีไปอย่าง แสดงออกให้ชัดเจนจะได้ไม่เกิดความเข้าใจผิดในภายหลังอีก

ส่วนฉินหยามองหลังของเฉินเกอที่เดินจากไป ในใจก็รู้สึกหดหู่ยิ่งนัก นับแต่นี้เป็นต้นไปตัวเองกับเฉินเกอก็เป็นได้แค่นี้แล้วใช่ไหม？เขาหมดใจต่อเธอแล้วจริงๆหรือ？

ไม่มีแม้กระทั่งมิตรภาพความเป็นเพื่อนกันเลยหรือ？

หือหือ ใช่ ใช่แน่นอน

เฉินเกอเขาแค่มาหาหลักฐานแล้วผ่านมาช่วยเธอพอดี ตัวเองคิดฟุ้งซ่านไปไกลอะไรกัน

คิดว่าตัวเองเป็นใคร？คิดอยากจะให้เฉินเกอมาเสี่ยงอันตรายเพื่อตัวเอง

ฉินหยาเอ่ย ทำไมเธอถึงโง่เช่นนี้ ยังจะไปซาบซึ้งกับเรื่องเล็กๆอีก？

ในใจของเขามีเพียงซูมู่หานเท่านั้น ซึ่งชัดเจนมากว่าได้ถือโอกาสนี้ขอเลิกกับตน？

ฉินหยาเตือนตัวเองด้วยความทุกข์ใจ

ตอนแรกยังนึกว่ามีผู้ชายเสียสละชีวิตเพื่อจะมาช่วยตน มันเป็นการหลอกลวงทั้งเพ！หลอกลวง！

คืนนี้ฉินหยากลับไปก็นอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอยู่ตลอด

พอถึงเช้าตรู่ถึงจะนอนหลับ

เช้าวันรุ่งขึ้นประมาณเก้าโมงกว่า ฉินหยาถูกเสียงวุ่นวายข้างนอกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“คุณเสี้ยงหนาน คุณต้องหาวิธีช่วยนะครับ ตอนนั้นพวกเราออกจากบ้านตระกูลฉินเพื่อติดตามคุณมา คุณต้องรับผิดชอบต่อพวกเรานะครับ ตระกูลเราจะพยุงต่อไปไม่ไหวแล้วนะครับ！”

พ่อแม่ของฉินหยา ซึ่งก็คือฉินเสี้ยงหนานพวกเขากลับมาแล้ว

และยังมีรุ่นอารุ่นลุงอยู่ด้วย

กำลังหารือวิธีเผชิญหน้ากับตระกูลหลง และตระกูลฉินแห่งเยี่ยนจิงอย่างไรดี

ตอนนั้นด้วยเรื่องบางอย่าง ทำให้ฉินเสี้ยงหนานโกรธจนนำพาทุกคนออกมาจากบ้าน ตอนนี้ธุรกิจที่ทุกคนได้ร่วมลงทุนด้วยกันจะไปไม่รอดแล้ว

จึงต้องมีความรับผิดชอบต่อทุกคน

“จนถึงตอนนี้เสี่ยวหยายังไม่มีความคืบหน้ากับคุณชายสามของตระกูลหลงเลย มันไม่เข้าท่าเสียเลย วันนี้หลงเช่าหยุนจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่วิลล่าสปา ต้องการให้เสี่ยวหยาไปร่วมงานด้วย เห็นได้ชัดว่าอยากจะให้เสี่ยวหยาตอบตกลงหมั้นกับเขา！”

คนในเชื้อตระกูลเดียวกันกล่าว

“พอแล้วพอแล้ว พวกคุณก็รู้ว่าเมื่อคืนเสี่ยวหยาเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ยังไม่เห็นว่าคุณชายหลงจะทำอะไรเพื่อลูกสาวผมเลย ตอนนี้เสี่ยวหยากำลังพักผ่อนอยู่ เฮ้ย ！เวรกรรมจริงๆ！”

ตอนเช้าตรู่พวกฉินเสี้ยงหนานก็ได้รีบกลับมาถึงบ้าน เพราะลูกสาวเกือบจะถูกลักพาตัว มันเป็นเรื่องที่ใหญ่หลวงมาก

ในขณะที่ทุกคนกำลังหารือกันอย่างร้อนใจอยู่นั้น

ประตูห้องก็ได้เปิดออก

ฉินหยาเดินออกมาด้วยสีหน้าที่แย่เล็กน้อย“พ่อค่ะ แม่ค่ะ พวกท่านอย่ากังวลเลยค่ะ วันนี้หนูไปก็ได้ค่ะ！”