ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 326 คนเก็บลูกกอล์ฟ
บทที่ 326 คนเก็บลูกกอล์ฟ
เมื่อต้องเผชิญกับท่าทีที่หาเรื่องของหวงหยงหาว คนในตระกูลหลงก็ได้แต่เก็บอาการโกรธไว้ไม่กล้าพูดอะไร
“คุณลี่ จำเป็นต้องทำอย่างนี้ไหม？ขอร้องคุณลี่ตักเตือนคนของคุณด้วยครับ！”
คนระดับสูงในบ้านตระกูลหลงกล่าว
หลี่เจิ้นกั๋วยิ้ม “หยงหาว อย่าเสียมารยาท！”
หวงหยงหาวหยุดก่อกวน
พูดขึ้นฝ่ายเฉินเกอ
ตอนนี้เฉินเกอมาถึงสนามกอล์ฟที่กว้างใหญ่หลังโรงแรมแล้ว
เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคนอยู่
“เฮลิคอปเตอร์มาถึงหรือยัง？”เฉินเกอโทรศัพท์ไปถาม
“จะถึงแล้วครับคุณชายเฉิน！”
บอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูกล่าว
ตอนแรกวันนี้เฉินเกอไม่อยากจะใช้กลุ่มเฮลิคอปเตอร์ไปเรื่อยเปื่อย แต่หลี่เจิ้นกั๋วบอกว่าเมื่อต้องขู่ขวัญตระกูลหลงสักหน่อย
ดังนั้นจะไปแบบธรรมดาไม่ได้
โอเค ในเมื่อตัดสินใจจะต่อต้านตระกูลหลง เฉินเกอจึงไม่สนใจอะไรมากมายอีก
ในระหว่างนี้เฉินเกอก็ถือโอกาสมองดูรอบๆของสนามกอล์ฟ
ซึ่งในสนามมีคนทยอยกันมารีกอล์ฟกันอย่างหนาแน่น
“ขออภัยทุกท่านด้วยนะค่ะ ทางเราจะทำกันเก็บข้าวของในสนามนี้แล้วครับ เรียกเชิญทุกท่านออกไปด้วยค่ะ ขออภัยอย่างสุดซึ้งค่ะ”
บัดนี้พนักงานหลายคนกำลังไปแจ้งให้นักตีกอล์ฟรับทราบ
“หา？ทำไมล่ะ？พวกเราเพิ่งตีได้ไม่นานเอง！”
“ใช่ ทำไมพวกคุณถึงทำเช่นนี้？ผมกำลังเล่นเป็นเพื่อนกับลูกค้าอยู่เลย เอาเบอร์ผู้จัดการของพวกคุณมา？ผมจะโทรหาผู้จัดการของพวกคุณ！”
“ใช่ พวกเราจ่ายเงินไปแล้วตั้งเยอะ แต่ยังไม่มีสิทธิ์เล่น ไม่ไป ไม่ไป ไม่ไปเด็ดขาด！”
ลูกค้ามากมายกำลังเกิดข้อวิจารณ์กันใหญ่โต
“ใช่สิ ไม่ใช่ง่ายๆเลยที่พวกเราจะมีโอกาสมาเล่นกับคุณครูจางเขอ นี่จะให้พวกเราออกไปเสียแล้ว เป็นไปไม่ได้！”
ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวด้วยความไม่พอใจ
“เฉินเชา หวังเสว่ พวกคุณว่าจริงไหม？”
“อืมอืม ใช่ คนอื่นยังไม่ไปเลย พวกเราก็เล่นต่อได้！”
เฉินเชาก็พูดด้วยคน
คนกลุ่มนี้มีทั้งหมดสามสี่คน มีทั้งชายและหญิง
“คุณครูจางเขอ สามีครูสุดยอดไปเลยครับ ที่สามารถพาพวกเรามาที่แบบนี้ได้！แม้แต่นอนฝันหนูก็ยังอยากมาที่นี่เลยค่ะ！”
ผู้หญิงคนนั้นกล่าว
“ฮาฮา วันนี้สามีของครูมาเป็นเพื่อนลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่ง พวกเขามาตีกอล์ฟ ครูเห็นพวกเราก็ว่างจึงชวนมาด้วยกัน ถึงแม้พวกหนูจะเป็นนักเรียนมัธยมต้นของครู แต่หลังจากที่ได้ติดต่อกันมาในหลายปีนี้ ครูได้ถือพวกหนูเป็นเหมือนดั่งน้องชายน้องสาวแล้วนะจ๊ะ！”
จางเขอกล่าว
ส่วนพนักงานที่เข้าไปแจ้งแล้วแต่ไม่มีใครรับฟัง จึงได้เดินออกมา
เพราะพวกเขาก็ไม่ได้รับคำสั่งที่เข้มงวด ก็แค่บอกว่าไม่ต้องให้มีคนอยู่ในสนามเยอะเกิน แจ้งให้จัดการเตรียมสถานที่แค่นั้นเอง
ถ้าหากเป็นการเตรียมสนามอย่างจริงจัง คงไม่ส่งพวกเธอไปแจ้งบอกหรอก
“เชอะ พวกเธอไปได้เสียที น่ารำคาญมาก！ใช่สิหวังเสว่เฉินเชา พวกคุณใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ถ้าตอนแต่งงานได้มาถ่ายพรีเวดดิ้งที่นี่ก็คงจะได้เน้อะ คุณดูสิ ที่นี่สวยมากเลย อารมณ์ของผมเปลี่ยนมาดีแล้ว！”
นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดอย่างตื่นเต้น
พลางพูดพลางเอามือถือมาถ่ายรูป
“ฉันจะเซลฟี่ ฮาฮา เซลฟี่！”
ผู้หญิงกำลังถ่ายรูป
ทันใดนั้นก็กรีดร้องเสียงดังลั่น
“โอ้โห！”
จากนั้นก็จ้องมองรูปที่ถ่ายได้อย่างไม่คาดสายตา
“ทำไมเหรอเสี่ยวลี่？”
ทั้งจางเขอและหวังเสว่เฉินเชาต่างก็มองมาที่เสี่ยวลี่
จากนั้นเสี่ยวลี่ก็พูดด้วยความประหลาดใจแล้วชี้ไปทางหนึ่ง“คุณครูจางเขอ เฉินเชาเสว่เสว่พวกคุณดูสิ คนนั้น……ทำไมคนนั้นถึงเหมือนเฉินเกอจังเลย？”
“เฉินเกอ？”
ทุกคนตกตะลึงแล้วมองไปดูอย่างพร้อมเพรียงกัน
จริงๆด้วย
คนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของสนามกอล์ฟ ก็คือเฉินเกอ
“ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ？ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้？”
เสี่ยวลี่ถามด้วยความสงสัยและประหลาดใจ
“ใครจะไปรู้ เชอะ ได้ยินว่าเขารู้จักคนเยอะไม่น้อย น่าจะอยู่ที่นี่……ฮาฮา เพื่อมาเก็บลูกกอล์ฟล่ะมั้ง？”จางเขอพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“ฟุดฟุด ฉันดูแล้วก็น่าจะใช่ ในงานเลี้ยงลูกศิษย์ครั้งก่อน เขายังพูดว่าตัวเองจะตั้งตัวทำธุกิจ น่าขำจริงๆ”เสี่ยวลี่พูดด้วยความดูถูก
พวกเธอคือพวกที่เรียนมัธยมต้นกับเฉินเกอด้วยกัน เฉินเกอจึงได้เจอตอนกลับบ้านเกิดไปฉลองวันเกิด
วันนั้นเป็นวันเกิดของเฉินเชา เฉินเกอมาทราบภายหลังว่าคนที่ตัวเองเคยแอบชอบในสมัยมัธยมต้น ตอนนี้กำลังคบกับเฉินเชาอยู่
เป็นเพราะตอนนั้นไม่มีเรื่องที่จะคุยร่วมกันได้ และเฉินเกอก็รีบจะไปฉลองวันเกิดด้วย
จึงไม่ได้อยู่ต่อที่นั่น
หลังจากที่เฉินเกอเดินออกจากงานวันเกิด พวกเฉินเชาคิดจะไปที่น้ำพุร้อน แต่หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วขับรถไปดู
ก็ได้เลิกงานกันแล้ว จึงไม่ได้เห็นอะไรเลย
ซึ่งในขณะนั้น
จางเขอก็พูดขึ้นว่า จะไปง่ายอะไร รอให้สามีของฉันได้เข้าพบลูกค้าเมื่อไหร่ ก็จะสามารถพาพวกเขาไปเที่ยวที่สนามกอล์ฟระดับห้าดาวได้แล้ว
จึงได้มีฉากในวันนี้
“แล้วคุณครูจางเขอล่ะค่ะ พวกเราจะไปหาเขาดีไหมค่ะ？”
เสี่ยวลี่ถาม
“ทำไมจะไม่ไปเจอล่ะ？ฮาฮา พวกคุณดูสิ เก็บลูกกอล์ฟให้คนอื่นจริงๆด้วย！”
จางเขอเอามือปิดปากยิ้มแล้วชี้ให้คนอื่นดู
“ใครหนะ ไม่เห็น ช่วยพวกเราเก็บลูกกอล์ฟหน่อยเร็ว！”
เมื่อสักครู่ ขณะที่เฉินเกอคุยโทรศัพท์เสร็จก็มีลูกกอล์ฟกลิ้งมาข้างๆ
เป็นลูกกอล์ฟของผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งจะมาฝึกเล่น จึงตีเอียงผิดทางมา
จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งชี้ลูกกอล์ฟแล้วให้เฉินเกอเก็บไปให้
มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โต เฉินเกอจึงเดินไปเก็บลูกกอล์ฟให้
“จริงๆเลย เป็นพนักงานภาษาอะไรเนี่ย！”
ผู้ชายคนนั้นเหล่ตามองเฉินเกออย่างไม่พอใจ
“โธ่ที่รัก อย่าดุผู้ชายคนนี้อย่างนี้สิค่ะ！เดี๋ยวเขาตกใจกลัว！”
“คนอย่างนี้ต้องเรียกใช้งานและด่าบ่อยๆ ไม่งั้นเขาจะนั่งขี้เกียจทั้งวันเลย！”
เมื่อเฉินเกอได้ยินก็แค่ส่ายหัวแล้วยิ้มแห้งๆ
ไม่จำเป็นต้องไปถือสาพวกเขา
จากนั้นก็เตรียมจะกลับไปยืนที่เดิมเพื่ออยู่เงียบๆสักพัก
“ฮาฮาฮา เฉินเกอ บังเอิญจังเลยนะ ！”
และในเวลานี้มีพวกเสี่ยวลี่เดินเข้ามา
เมื่อกี้เฉินเกอช่วยคนอื่นเก็บลูกกอล์ฟ พวกเขาเห็นอย่างละเอียดพอดี ซึ่งยังเห็นว่าเก็บช้าแล้วโดนดุอีกด้วย
ฮาฮาฮา
ตอนแรกยังคิดว่าเฉินเกอมีหน้าที่การงานที่ไม่เลวแล้ว
ดังนั้นทุกคนจึงดีใจมาก
“หืม？ทำไมถึงเป็นพวกคุณได้？”
เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เป็นเพื่อนในสมัยเรียนมัธยมต้นนี่เอง
แม้กระทั่งผู้หญิงที่แอบชอบอย่างหวังเสว่ก็อยู่ด้วย
“ทำไมเหรอ？กลัวพวกเราจะเห็นเหรอ？ฉันรู้ โม้ว่าตัวเองจะทำธุรกิจ ผลสุดท้ายเป็นอย่างไงล่ะ นี่ก็คือธุรกิจของคุณอย่างนั้นเหรอ？ฮาฮา เก็บลูกกอล์ฟให้คนอื่น！”
จางเขอพูดเยาะเย้ย
ส่วนหวังเสว่ยิ่งมองเฉินเกอแล้วส่ายหัว
คนที่ไม่มีอนาคต ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ยังไม่มีอนาคตอยู่ดี！
“เสี่ยวเขอ ที่แท้พวกคุณอยู่ที่นี่เหรอ ผมกำลังหาพวกคุณอยู่พอดีเลย！”
เวลานี้มีชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดสูทแล้วเดินเข้ามาพูดกับจางเขอ
“ทำไมเหรอค่ะคุณสามี？”
“ออ คืออย่างนี้ ตรงที่ผมเล่นขาดคนเก็บลูกกอล์ฟหนึ่งคน คุณช่วยไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ให้หน่อยสิครับ ทำไมถึงเป็นแบบนี้？”
ผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่สูทกล่าว
“ออ？ขาดคนเก็บลูกกอล์ฟเหรอค่ะ？ฮาฮา คุณสามีมาถูกที่แล้วค่ะ ลูกศิษย์ที่ไม่ได้ดั่งใจของฉันตอนนี้ทำงานเก็บลูกกอล์ฟอยู่ที่นี่ ให้เขาไปสิค่ะ……”
“เขา？”
ผู้ชายวัยกลางคนพยักหน้า “ได้ นายตามฉันมาสิ！”
เฉินเกอส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร“อภัย ผมไม่มีเวลา……”
YOU MAY ALSO LIKE
