ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 48 แนะนำเพื่อนให้นายรู้จักหนึ่งคน

บทที่ 48 แนะนำเพื่อนให้นายรู้จักหนึ่งคน

ในขณะนี้ ด้านในร้านได้มีเสียงพูดดังขึ้น

ร้านขายของขวัญระดับกลาง คล้ายๆกับห้างใหญ่

และร้านเสื้อผ้าแห่งนี้ เป็นหนึ่งในร้านที่มี

เวลานี้ มีหญิงสาวหน้าตาดีเดินมาทางนี้

การมาของเธอ ทำให้พนักงานในร้านต่างทำความเคารพเธอ

“ว้าว สวยมากเลย!”

“นี่มันนางฟ้านางสวรรค์ชัดๆ สวยเกินไปแล้ว!”

“หรือเธอจะเป็นเจ้าของร้าน ทำไมทุกคนถึงได้เกรงใจเธอ?”

ผู้ชายในร้านหลายคน ต่างเริ่มพากันหลงใหล

และเฉินเกอหันหน้าไปดูหญิงสาว ทำท่าเลิกคิ้วเล็กน้อย

“หลินยียี？”

เฉินเกอเกิดความประหลาดใจเล็กน้อย

เฉินเกอจำเธอได้โดยไม่รู้ลืม ที่งานเลี้ยงต้อนรับครั้งก่อน ผู้หญิงบ้าพลังคนนี้เกือบทำหน้าเขาเสียโฉม สุดท้ายแล้วยังตีก้นเขาอีกด้วย

โดยเฉพาะ ขาคู่นั้นที่สวยงามของหญิงสาวคนนี้ ทำให้เฉินเกอจำได้อย่างแม่นยำ

ทั้งขาวทั้งยาว

แถมหน้าตาก็สวยมากด้วย

ขณะที่หลินยียีเดินมา

แท้จริงแล้วเธอมาถึงที่นี่สักพักแล้ว เพียงแต่ว่า มาถึงก็เห็นคนกำลังรุมวิจารณ์เฉินเกออยู่ หน้าตาของเฉินเกอ ชาตินี้ทั้งชาติเธอจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน

เพราะว่าครั้งแรกที่ตัวเองถูกทำให้อับอายขายหน้า ก็เป็นฝีมือของคุณชายจอมแสบ!

และหลายต่อหลายครั้งที่พ่อกำชับตัวเธอ ให้ทำดีกับคุณชายเฉิน มันแน่นอนอยู่แล้ว!

“สวัสดีค่ะ คุณชายเฉิน พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ!”

หลินยียีก้มตัวเล็กน้อย

ทำให้คนทั้งร้านต่างอึ้งตามๆกัน

“ว้าว สาวสวยเรียกเขาว่าไงนะ? คุณชายเฉิน? นี่มันอะไรกันแน่?”

“ไอ้คนขี้โม้คนนี้ ทำไมถึงรู้จักกับเทพธิดา?”

หยางเสว่ทำได้เพียงกะพริบตา

ผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งกว่าตัวเองหลายร้อยเท่า เข้าใกล้เฉินเกอ ทำให้ในใจของหยางเสว่ทรมานมาก

ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะสวยกว่าตัวเองร้อยเท่า

แค่เฉินเกอถูกผู้หญิงที่ขี้ริ้วขี้เหร่มาสนใจ หยางเสว่ยังรู้สึกไม่พอใจเลย

“เธอเรียกเขาว่าไงนะ? เธอจำคนผิดแล้วมั้ง? เขาไม่ได้เป็นคุณชายหรอก เขามันแค่ไอ้คนนอกคอก!”

หยางเสว่ชี้ไปที่เฉินเกอขณะที่คุยกับหลินยียี

ไฟริษยาของลู่หยางก็ได้ลุกขึ้น

ผู้หญิงคนนี้ซื่อตรงเกินไปป่ะ ทำไมถึงเคารพเฉินเกอเพียงนี้

หากสามารถเคารพตัวเขาแบบนี้บ้าง คงรู้สึกดีราวกับได้ขึ้นสวรรค์!

“ใช่ครับ คุณหลิน พบกันอีกแล้ว! เออ ผมตั้งใจจะซื้อเสื้อตัวหนึ่ง สุดท้ายเงินบัตรของผม วงเงินต่ำกว่าสองแสนจะใช้ไม่ได้!”

เฉินเกอยักไหล่อย่างเอือมระอา

“อะไรนะ? นายคนนี้วงเงินต่ำกว่าสองแสนแล้วใช้ไม่ได้?”

หากไม่ใช่เพราะเทพธิดาผู้เป็นที่เคารพนับถือของพนักงานทุกคนที่ยืนอยู่ที่นี่ ตีให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ

หยางเสว่ที่เบิ่งตากว้างพูดขึ้น: “เฉินเกอนายมันมั่ว นายถูกหวยสองแสน แล้วจะมีอีกสองแสนได้ยังไง นายมาหลอกใครตรงนี้!”

“แล้วใครบอกเธอว่าฉันถูกแค่สองแสน!”

เฉินเกอหัวเราะแหยๆ

ใบหน้าของหลินยียีมีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่ว่า แต่เห็นเสื้อผู้หญิงที่เฉินเกอจะซื้อนั้น แท้จริงแล้วใจของหลินยียีรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย

ไม่ผิด มาตรฐานของหลินยียีนั้นสูงมาก

และได้คาดหวังมาตรฐานบุคลิกภาพของคนไว้สูงมากด้วย

แต่ว่า หากคนหนึ่งคนเมื่อเวลามาที่ถึงจุดที่สูงที่สุด ก็จะมองไม่เห็นจุดด้อยของตัวเอง

คนอื่นอาจไม่รู้ แต่หลินยียีรู้อย่างถ่องแท้

เขาเฉินเกอ มีทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งของโลกและเป็นทายาทโดยชอบธรรมของตระกูลเก่าแก่!

ดังนั้น สำหรับคนอย่างเฉินเกอ อยู่สถานะที่มีมูลค่า ในใจจะไม่มีคลื่นก็เป็นไม่ได้

คุณชาย หากคุณชอบ เสื้อตัวนี้ก็มอบให้คุณดีมั้ย?

หลินยียีหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างไม่แยแส

เงินแสนกว่าหยวน สำหรับเฉินเกอแล้ว ขนหน้าแข้งไม่ร่วง

“งั้นก็ดี วันนี้ไม่สะดวกกดเงิน เสื้อผ้าผมเอาไปก่อน วันหลังค่อยคืนคุณ!”

เวลานี้ คนที่มุมดูยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ

เฉินเกอก็ไม่ได้รู้สึกเกรงใจอะไร

เขาเพียงไม่อยากถูกสายตามากมายมาจับจ้อง

“คุณชายเฉิน งั้นฉันส่งคุณลงไป……”

หลังจากที่หลินยียีพูดจบ ก็ควงแขนของเฉินเกอเบาๆ เขาทั้งสองถูกสายตาของผู้คนที่กำลังตกตะลึงมองอยู่ แล้วลงบันไดไปด้วยกัน

“นี่ๆๆ……..”

หยางเสว่ร้อนใจเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงคนนี้เรียกเขาว่าไงนะ?

คุณชายเฉิน?

เมื่อกี้เฉินเกอพูดว่า หากใช้ไม่ครบสองแสนจะรูดไม่ได้ งั้นหมายความว่าในมือเฉินเกอมีเงินเท่าไหร่กันแน่!

สิ่งที่มั่งใจได้ก็คือ

เฉินเกอไม่ได้มีแค่สองแสน แน่นอนมันต้องมากกว่า!

แค่เสื้อสองตัว ก็ปาไปแสนกว่าหยวนแล้ว!

หยางเสว่รู้สึกขึ้นทันทีว่าเฉินเกอตอนนี้เหมือนคนแปลกหน้า

ลู่หยางที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็อึดอัดมาก อยากจะรีบหยางเสว่พาออกไปจากที่นี่

คุณผู้ชายท่านนี้ เสื้อผ้าสองตัวของคุณห่อเรียบร้อยแล้วค่ะ ยอดทั้งหมด13600หยวนค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะรูด

การ์ดหรือว่าจ่ายเงินสด?”

พนักงานยืนอยู่ตรงหน้าลู่หยางได้จัดการอย่างรวดเร็ว

สถานการณ์ตอนนี้ หากไม่ซื้อคงไม่ได้ดีนอน

พูดตามจริง วันนี้ลู่หยางที่ยอมเสียเงินเยอะขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะเอาใจหยางเสว่ จากนั้นทั้งสองก็ไปเปิดห้องด้วยกัน

แต่ตอนนี้ละ บรรยากาศมันทะแม่งๆ

ถึงแม้วันนี้ตัวเขาจะซื้อของด้วยเงิน13600หยวน แต่มันกลับถูกซื้อในสภาพที่น่าอับอาย

เพราะต่อหน้าคนมากมายอย่างนี้ จะไม่ซื้อก็ไม่ได้

กัดฟัน จ่ายเงิน13600หยวน แล้วจากไปกับหยางเสว่ด้วยใบหน้าที่หมองๆ

ชั้นล่างของร้านของขวัญ

หยางฮุยที่รู้จักวางตัวได้ออกไปรอเฉินเกอที่หน้าประตูมหาลัยแล้ว

แต่หลินยียียังคงควงแขนของเฉินเกอ จนกระทั่งมาถึงหน้าถนน

“คุณชายเฉิน ฉันพอจะรู้ว่า คุณเลือกเสื้อตัวนี้ จะมอบให้แฟนของคุณใช่มั้ย เป็นสาวสวยคนไหนนะ ช่างมีวาสนาหรือเกิน?”

ในใจของหลินยียีมีความอิจฉาเล็กน้อย

หลังจากที่เจอกันในงานเปิดกิจการของภัตตาคารหมิงหวางครั้งก่อน จากที่หลินยียีสำรวจเฉินเกอ

เธอก็รู้ว่าเฉินเกอไม่ใช่ทายาทมหาเศรษฐีอย่างที่จินตนาการไว้ แต่เขากลับเป็นคนที่สุขุม สมถะ และจริงใจกับทุกคน

หากครั้งนี้เฉินเกอตัดสินใจมีแฟน คงไม่ทำตัวแบบเศรษฐีทั่วไป บทจะเปลี่ยนแฟนก็เปลี่ยน

หากแต่งงานกับเฉินเกอ อนาคตก็จะได้เป็นคุณผู้หญิงของตระกูลเฉิน

“ผมตั้งใจจะมอบให้เพื่อนคนหนึ่ง ไม่ใช่แฟนของผม!”

เฉินเกอยิ้มๆ วันนี้หลินยียีได้ช่วยตัวเขาแก้สถานการณ์ที่น่าอับอายนี้ ให้หน้ากับเขาเต็มๆ

ขณะเดียวกัน เฉินเกอก็ถามสงสัย:

“ดูท่าแล้ว ร้านนี้เป็นกิจการของตระกูลหลินใช่ไหม?”

หลินยียีได้ยินว่ายังไม่มีแฟน ก็ดีใจเล็กน้อย

แล้วตอบอย่างยิ้มๆ: “ใช่จ้า เหมือนกับร้านของขวัญแบบนี้ ตระกูลหลินได้เปิดไว้รอบๆมหาลัยทั้งหมดของเจียงหนาน นี่คือหนึ่งในนั้น

วันนี้ฉันว่าง ก็เลยมาเดินดู!”

สิ่งที่หลินยียีไม่ได้พูดก็คือ ถึงแม้จะมาเดินดู ก็ต้องมีเป้าหมาย หากไม่ใช่ว่าเฉินเกอเรียนอยู่ที่มหาลัยจินหลิง ใครจะมาเดินที่นี่ละ!

หลังจากที่เฉินเกอขอบคุณหลินยียี ก็อยากที่จะไปแล้ว

ก็เพราะว่าเขาได้ยืนด้วยกันกับสาวสวย มันสะดุดตาเกินไป

“รอก่อนค่ะคุณชายเฉิน!” หลินยียีเรียกเฉินเกอไว้ “อาทิตย์หน้ามีงานเลี้ยง พวกไป๋เสี่ยวเฟยก็ไปเที่ยวเหมือนกัน คุณชายเฉินมีเวลาไหม หากคุณมีเวลา พวกเราออกไปเที่ยวด้วยกัน?”

หลินยียีกัดริมฝีปากเบาๆ เชิญชวนเขา

เพราะเธอรู้ว่า ร้อยละแปดสิบน่าจะแห้ว คุณชายเฉินอยู่ในฐานะอะไร!

แต่เฉินเกอกลับพยักหน้าตกลง: “ได้ อาทิตย์หน้าผมมีเวลา ไปเดินๆดู ถึงเวลาไปด้วยกัน!”

ไม่เพียงเพราะหลินยียีที่ช่วยเขาในวันนี้

มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น ก็คือเฉินเกออยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ไม่สามารถที่จะทำตัวตามใจของอื่นได้อีกแล้ว ยังมีท่าทางที่น่าสมเพช วิธีเดียวที่จะแก้ไข ก็คือการไปรู้จักคนมากมาย!

“งั้นก็ตกลงตามนี้นะ!” หลินยียีดีใจพร้อมโบกมือให้เฉินเกอ

เฉินเกอก็กลับหอพักกับหยางฮุย

หยางฮุยก็กลับหออย่างสมปรารถนา

เฉินเกอคิดที่อยากจะจีบซูมู่หาน แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี

ก็เพราะยังไม่ได้คุ้นเคยกับซูมู่หานมากนัก หากเอ่ยปาก เธอจะคิดหรือไม่ว่าตัวเขาเองเพิ่งพาไม่ได้?

และในเวลานี้ โทรศัพท์ของเฉินเกอดังขึ้น

เห็นชื่อที่หน้าจอแล้ว เฉินเกอก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย

เป็นซูมู่หานที่โทรมา

“เฉินเกอนายเรียนยุ่งอยู่ป่ะ? หากไม่ยุ่ง มาที่สนามสอบปฏิบัติสองมั้ย?”

“ไม่ยุ่ง” เฉินเกอพูดอย่างยิ้มๆ

“ดีเลย ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามปฏิบัติสอง นายมาละก้น เดี๋ยวจะแนะนำเพื่อนให้นายรู้จัก!”