ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี - บทที่ 5 คลับบันเทิงเวินฉวนซาน

บทที่ 5 คลับบันเทิงเวินฉวนซาน

เฉินเกอเดินออกจากห้องอาหาร

เพื่อนสนิทของประธานหยางฮุยกับหม่าเสี่ยวหนานตามออกมา

“นายทำอะไร! ฉันไม่ได้ว่าของขวัญของนายไม่ดี!”

หม่าเสี่ยวหนานพูดด้วยความรีบร้อน

หยางฮุยก็บอกว่า : “เฉินเกออย่าเพิ่งไปสิ กินหมดแล้วค่อยไป ถ้านายไปแล้ว พวกเราอยู่ตรงนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรสิ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย: “พวกเธอเล่นให้สนุกกันเถอะพี่ฮุย เสี่ยวหนาน ฉันมีธุระจริงๆ แต่พวกเธอเชื่อผมนะ ผมไม่แสร้งทำแน่นอน!”

เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะเชื่อตัวเองหรือไม่

ว่าไปแล้วก็โทษบัตรช๊อปปิ้งที่มีวงเงินซื้อของได้ต่ำ3แสนใบนี้ของพี่สาว การเปลี่ยนแปลงก็ทำให้ตัวเองตกเข้าไปในหลุมอีก

แม้หยางฮุยกับหม่าเสี่ยวหนานต่างก็โน้มน้าว แต่สุดท้ายเฉินเกอก็ยังคงจากไป

“คนยากจนไปแล้ว?”

เมื่อหม่าเสี่ยวหนานกับหยางฮุยกลับไปที่ห้องอาหาร สวี่ตงถามด้วยรอยยิ้ม

หยางฮุย：“สวี่ตง พวกนายเปลี่ยนคนรังแกได้ไหม เห็นว่าเฉินเกอน่ารังแกใช่ไหม พวกนายยังแกล้งเขาให้แย่ไม่พออีกหรอ?”

หยางฮุยทนไม่ไหวแล้ว

“เหอะเหอะ ขายหน้าก็เป็นตัวเองที่ทำ ใครใช้ให้เขาเอากระเป๋าไม่มีราคามาหลอกเสี่ยวหนาน ยังจะแอร์เมสรุ่นสะสมอีก คนยากจนนี้เลิกเก่งจริงๆ!”

จ้าวยีฟานได้ยินก็ทำเพียงยิ้มแห้งๆแล้วส่ายหัว

หลังจากที่เฉินเกอออกไป เดินอยู่บนถนนด้วยความสับสน

ตอนที่ไม่มีเงินเฉินเกอแค่ฝันก็ยังอยากมีเงิน แต่ตอนนี้ ตัวเองมีเงินแล้ว กลับไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรเลย

และในตอนนี้กลับแย่ลงไปอีก จ่ายไป3แสนกว่า แม้น้ำสักคำก็ไม่ได้ดื่ม ทั้งยังถูกมองด้วยสายตาดูถูกอีก

ในขณะที่เฉินเกอกำลังคิดว่าจะไปหาที่ดื่มน้ำสักหนึ่งที่ดีไหม

โทรศัพท์ดังขึ้น

พี่สาวของตัวเองเฉินเสี่ยวโทรมา

เฉินเกอ： “พี่ครับ!”

“เสี่ยวเกอ ทำอะไรอยู่?”

“ไม่ได้ทำอะไร……”

“ถ้าอย่างนั้นนายช่วยธุระพี่อย่างหนึ่งสิ”

เฉินเกอ： “???”

“คืออย่างนี้ นายน่าจะรู้จักถนนการค้าจินหลิงสินะ? ตรงนั้นเป็นสถานที่ที่พี่ไปลงทุน เมื่อ4ปีก่อนที่พี่กลับประเทศไปเยี่ยมนาย ตอนนี้ เนื่องจากต้องเซ็นชื่อต่อสัญญาที่นั่น พี่ไม่สามารถกลับไปได้!”

“พอดีตอนนั้นใส่ชื่อลงทุนของพวกเราสองพี่น้อง นายไปเซ็นก็เหมือนกัน ไปเซ็นชื่อต่อสัญญาสักหน่อยสิ!”

“ฮัลโหลฮัลโหลฮัลโหล…… เสี่ยวเกอ นายได้ยินที่พี่พูดไหม?”

เฉินเกอได้ยินแน่นอน

เพียงแต่ว่าตอนนี้เขากำลังสับสนสุดๆ

ถนนการค้าจินหลิง?

ที่นั่นเป็นหนึ่งในเมืองจินหลิงที่มีความโดดเด่นมาก

ร้านค้าถนนการค้าตกแต่งสวยงาม การทำมาค้าขายดุเดือดมาก

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่พูดถึงร้านที่โดดเด่นที่สุดในถนนการค้า มีสถานที่หนึ่งที่ชื่อว่าคลับบันเทิงเวินฉวนซาน สร้างตามภูเขา ที่นั่นเป็นสถานที่ที่มหาเศรษฐีเมืองจินหลิงมักจะไปกันบ่อยๆ

ฟังจากความหมายของพี่สาวแล้ว ถนนการค้าทั้งหมดนั้น เป็นของครอบครัวตัวเอง?

“พี่ครับ พี่พูดเล่นหรือจริง? ถนนการค้าเป็นของครอบครัวเราหรอ?”

“แม่งเอ้ย! พูดอยู่ตั้งนาน นายคิดว่าฉันล้อเล่นกับนายหรอ ฉันเป็นคนเปิดเอง เนื่องจากตอนนั้นฉันไม่สามารถเปิดกิจการได้มากมายขนาดนี้ในเวลาเดียว ดังนั้นฉันจึงใช้บัตรประชาชนของนาย ควรมีของนายครึ่งหนึ่งสินะ!”

“เดี๋ยวนายไปที่วิลล่าเวินฉวนหาผู้จัดการที่ชื่อหลี่เจิ้นกั๋ว ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้ว ให้นายที่เป็นเจ้าของคนที่สองเซ็นก็เหมือนกัน!”

“ผม……”

“โอเค โอเค แค่นี้นะ ฉันยังมีธุระอีก วางสายก่อนนะ!”

ตู๊ดตู๊ดตู๊ด ……

เฉินเกอถือโทรศัพท์ไว้ นั่งไปนานสองนาน

วิลล่าเวินฉวนที่นั่นเป็นสถานที่ระดับไหนกัน ก่อนหน้านี้ เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

แต่ตอนนี้ เฉินเกอหายใจเข้าลึกๆ เรียกแท็กซี่ตรงไปที่ถนนการค้าจินหลิง

คลับบันเทิงวิลล่าเวินฉวนรวมร้านอาหารที่พักเป็นหนึ่งเดียว

เป็นถนนการค้าที่สร้างใกล้ภูเขา สร้างตามภูเขาที่อยู่ข้างล่าง

เฉินเกอเรียกสติแล้วเดินเข้าไป……

“คุณผู้ชายท่านนี้กรุณาหยุดก่อนค่ะ!”

คาดไม่ถึงว่ากำลังจะเข้าไป เฉินเกอก็ถูกพนักงานสาวสวยสองสามคนดักเอาไว้

“คุณคะ ท่านได้จองที่วิลล่าไว้แล้วหรือยัง?”

พนักงานหญิงมองและถามไปที่เฉินเกอ

พวกเธอทำงานต้อนรับอยู่ข้างหน้าโดยเฉพาะ ปกติพบเจอคนใหญ่คนโตมากมายมาที่นี่จนชิน

วันนี้เห็นเฉินเกอที่สวมเสื้อก๊อปแบรนด์เนมทั้งชุด

แม้น้ำเสียงของพนักงานต้อนรับหญิงจะเกรงใจ แต่ในสายตามีความดูถูกอย่างเห็นได้ชัด

“ผมไม่ได้จองที่ ผมมาพบคนครับ!”

เฉินเกอพูดออกมา

ขณะเดียวกันมองไปที่พนักงานหญิงสองสามคนแวบหนึ่ง รู้สึกตกใจเล็กน้อย มิเช่นนั้นแล้วจะบอกว่าคลับบันเทิงเวินฉวนซานจินหลิงเป็นดินแดนมหัศจรรย์ของคนในเมืองจินหลิงได้อย่างไร

พนักงานต้อนรับ5-6คนนี้ มองดูแล้วเป็นนักศึกษาจบใหม่ มีความสง่ามาก

เหมือนกับนางแบบ มีท่าทาง รูปร่างที่ดี

“พบคน? คุณมาพบใครคะ?”

เพียงแต่ว่าเมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอสาวสายสองสามคนขมวดคิ้วพร้อมกัน

น้ำเสียงในตอนนี้ มีความเย็นชาลงเล็กน้อย

“ผมมาพบหลี่เจิ้นกั๋ว เป็นผู้จัดการของที่นี่!”

เฉินเกอก็สังเกตเห็นแววตาที่พวกเธอมองตัวเองด้วยความดูถูก แต่ก็พูดความจริงออกไป

สาวสวยสองสามคนมองตากันและกัน

พบผู้จัดการหลี่?

คาดว่าคนยากจนคนนี้ ยังไม่รู้สถานะของผู้จัดการหลี่สินะ?

อยากจะพบเจอก็พบได้งั้นหรอ?

และตอนนี้พวกเธอแทบจะตัดสินได้ว่า คนยากจนคนนี้อยากเข้าไปเปิดหูเปิดตา

อย่างไรก็ตามคลับบันเทิงเวินฉวนซานมีชื่อเสียงเหลือเกิน หลายๆคนเนื่องจากไม่มีกำลังในการจ่าย จึงไม่สามารถเข้าไปข้างในได้

ปกติก็มีคนที่เหมือนกับเขา อาศัยเหตุผลเข้าไปพบคน เพื่อเข้าไปเยี่ยมชม

แต่ว่า ไม่สามารถเข้าไปได้เลย

พวกเธอเป็นนักเรียนสวยงามที่เพิ่งจบวิทยาลัย ตอนนี้ แม้จะรู้สึกไร้ยางอายต่อการกระทำของเฉินเกอแต่ก็พยายามรักษาท่าทางที่อ่อนโยน:

“คุณคะ อยากพบผู้จัดการหลี่ของพวกเราต้องนัดล่วงหน้านะคะ หากท่านไม่ได้นัดล่วงหน้า ก็เชิญออกไปเถอะคะ!”

เฉินเกอถือได้ว่าดูออก พนักงานสองสามคนนี้มองว่าตัวเองเป็นคนที่จะเข้ามาเยี่ยมชม!

ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะโทรศัพท์ให้พี่สาว เพื่อโทรแจ้งหลี่เจิ้นกั๋ว สักคำ

“พี่เจิ้งยวี่ พวกเธอกำลังทำอะไรหรอ?” ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ที่แท้ เวินฉวนซานใครๆก็สามารถเข้ามาได้หรอ!

คนที่พูดเป็นวัยรุ่นที่ผมใส่เจล แต่งกายหรู จับมือผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มจัดเดินเข้ามา

มองดูเฉินเกอด้วยสายตาที่ดูถูก เขายิ้มให้กับพนักงานต้อนรับหญิงที่อยู่ข้างหน้า

“ซ่างเทียน เธอเคยบอกไม่ใช่หรอว่าที่นี่เป็นสถานที่หรูหราที่สุดของจินหลิงไม่ใช่หรือ ทำไมถึงมีคนแบบนี้อยู่ที่นี่อีกละ?”

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดคนนั้นพูดออกมา

บางคนก็เป็นแบบนี้ ไม่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่นสักนิด ก็แสดงออกถึงความทนไม่ไหวของพวกเขาออกมา

พนักงานหญิงคนแรกเจิ้งยวี่กล่าวขอโทษกับคุณชายคนนี้: “ขอโทษคุณชายจริงๆ พวกเราจะจัดการให้เร็วที่สุด!”

หลี่ซ่างเทียนยิ้มเย็นชา : “อย่างนั้นก็ ประเดี๋ยวผมยังต้องเลี้ยงเพื่อนต่างถิ่นที่นี่อีก วิลล่าของพวกเราเป็นสัญลักษณ์ของจินหลิง ห้ามลดเกรดลงมาโดยไม่มีเหตุผลนะ ผมขอพูดมากกว่านี้หน่อยพี่เจิ้งยวี่เธออย่าโกรธเลยนะ พ่อของผมกับผู้จัดการหลี่ของพวกเธอรู้จักกันนะ เคยกินข้าวด้วยกันแล้วด้วย!”

พูดถึงผู้จัดการหลี่ใบหน้าของหลี่ซ่างเทียน มีความเคารพเล็กน้อย

ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา เมื่อได้ยินว่าหลี่ซ่างเทียนรู้จักคนไปทั่วทุกที่ ทั้งยังรู้จักผู้จัดการหลี่คนใหญ่คนโตของจินหลิงท่านนี้อีก! เต็มไปด้วยสายตาที่หลงใหล

แม้พนักงานหญิงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างเจิ้งยวี่ ก็ส่งสายตาไปให้หลี่ซ่างเทียนอย่างลับๆ หวังว่าจะเป็นที่สังเกตของหลี่ซ่างเทียน

เจิ้งยวี่รีบพยักหน้า: “ค่ะคุณชายหลี่!”

พูดจบก็หันไปมองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“เชิญคุณออกไป อย่ามาขัดขวางการทำกิจการของพวกเรา มิเช่นนั้นฉันจะแจ้งผู้รักษาความปลอดภัย!”

“โอเค! ผมขอไปโทรศัพท์ก่อน!”

เฉินเกอหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกไป เดินออกไปพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“แม่งเอ้ย! ยังเสแสร้งเป็นอีก! มีความเหมือนจริง!”

หลี่ซ่างเทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“คุณชายหลี่อย่าถือสาเลย เวินฉวนซานของพวกเราบางครั้งก็จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น!”

เจิ้งยวี่พูดด้วยรอยยิ้ม

หลี่ซ่างเทียนพยักหน้า “ได้ อีกสักครู่เพื่อนของผมมา พี่เจิ้งยวี่ให้เกียรติไปดื่มสักสองสามแก้วเป็นอย่างไร? ”

“ถึงเวลาจะดูอีกทีนะ! คุณชายหลี่” เจิ้งยวี่ยิ้มด้วยความลำบากใจ

หลี่ซ่างเทียนพยักหน้ามองไปที่ เจิ้งยวี่ด้วยสายตาลวนลาม จากนั้นหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาไปเปิดห้องที่หน้าเคาน์เตอร์

และพนักงานสาวกลุ่มหนึ่งก็มองไปที่เจิ้งยวี่ด้วยความชื่นชม “พี่ยวี่ ท่านรู้จักคุณชายหลี่หรอคะ?”

เจิ้งยวี่จัดลูกผมอย่างภูมิใจ: “แน่นอน มิเช่นนั้นแล้วพวกเราจบจากวิทยาลัยไม่ไปหางานทำ มาเป็นพนักงานบริการที่นี่มีความหมายอะไร แน่นอนว่าต้องมารู้จักกับคนรวยอย่างคุณชายหลี่สักสองสามคนสิ!”

“พวกเธอเห็นผู้หญิงแต่งหน้าจัดที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วหรือยัง คนนั้นเคยเป็นดารามาก่อนนะ……ครอบครัวคุณชายหลี่ทำกิจการอสังหาริมทรัพย์ มีมูลค่า2พันกว่าล้าน!”

“โอโห! มิน่าล่ะพ่อของเขาถึงได้รู้จักกับเจ้าพ่อหลี่เจิ้นกั๋วถนนการค้าจินหลิงผู้จัดการหลี่ของพวกเรา ที่แท้มีมูลค่าสูงขนาดนี้นี่เอง!”

พนักงานหญิงกลุ่มหนึ่งมองไปข้างหลังของหลี่ซ่างเทียน ต่างก็บ้าคลั่งไปแล้ว

“เหอะ ไม่พูดถึงผู้จัดการหลี่ก็นึกไม่ถึงจริงๆ คนยากจนธรรมดาคนนั้นเมื่อครู่นี้ยังจะอยากมาพบผู้จัดการหลี่ ตอนนี้ผู้จัดการหลี่กำลังเจรจาธุรกิจกับผู้นำของเมืองและคณะประธานหอการค้าของจินหลิงอยู่ คนๆนี้มาเล่นตลกสินะ……” เจิ้งยวี่ ยิ้มด้วยความดูถูก

เธอยิ้มพลาง เตรียมตัวจะไปพูดคุยกับหลี่ซ่างเทียนอีกสองสามประโยค ปรากฏว่าเมื่อเงยหน้าขึ้น

ก็เจอคนยากจนคนนั้นที่ถูกไล่ออกไปกลับมาอีกแล้ว

“นายกลับมาอีกทำไม?”

เจิ้งยวี่พูดด้วยสีหน้าตกตะลึง

พนักงานกลุ่มหนึ่งมองไปที่เฉินเกอด้วยสายตาที่ดูถูก……